เมื่อเห็นท่าทางของ คิว อีไป๋ เซิน หนิงซิน ก็มึนงง

เธอเห็นแค่ว่า คิว อีไป๋ ขยับไปด้านข้าวเพราะจะซ้อนโทรศัพท์จากเธอ ไม่ได้คิดว่ามันจะมีความหมายอะไรมากกว่านั้น

เธออยากตะให้ฉันบนเตียงเดียวกันกับเธอหรอ?!

ล้อกันเล่นใช่ไหม!

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง” เธอส่ายหน้า และถอยหลังออกมาตามสัญชาตญาณ “มันไม่เหมาะสมที่ฉันจะนอนบนเตียงคุณต้้งแต่ครั้งแรกที่มาที่นี่นะคะ”

“อีกอย่างฉันเป็นคนนอนดิ้นมาก มันจะไม่ดีถ้าฉันรบกวนการนอนของคุณ”

“….”

เธอพูดออกมาเยอะมาก แต่ทั้งหมดนั้นมันคือข้ออ้าง

อย่างแรกเลย เธอดขิน และสองเธอกลัวจะโดน คิว อีไป๋ ที่ได้สติในตอนเช้าฆ่าเอา

มันชัดเจนมากว่า เซิน หนิงซิน ต้อวดารจะปฏิเสธ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่นอนลงมาหลังจากตบเตียงอยู่นาน และได้ยินสิ่งที่เธอพูด คิว อีไป๋ ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะมีปฏิกิริยา 

ในตอนแรกแรกเธอผงะไป หลังจากนั้นเธอก็ดึงมือกลับอย่างไม่เต็มใจ ริมฝีปากของเธอตกลง ก้มหน้า และตาเริ่มแดง

สีหน้าของเธอเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ

เซิน หนิงซิน “…”

ในเวลาปกติเธอจะทำตัวดุดัน ร่างกายปกคลุมไปด้วยความจริงจัง ดวงตาของเธอนั้นไร้อารมณ์  และน้ำเสียงของเธอก็เย็นชา เป็นคนที่เข้าถึงยากมาก

ต่อให้รู้นิสัยจริงๆของเธอแล้ว เซิน หนิงซิน ก็ยังไม่กล้ามองเธอนานนัก เพราะงั้นครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองเป็นเวลานาน

คิว อีไป๋ นั้นสวยมากจริงๅ

ขนตาของเธอยาว ผิวของเธอขาวเนียน ผมสีดำเงาสวยพาดอยู่บนไหล่ของเธอ เส้นผมบางเส้นมันโค้งงอเพราะโดนทับตอนที่เธอล้มตัวลงนอนก่อนหน้านี้

แก้มของเธอแดงเล็กน้อยเพราะความมึนเมา อ่อราสูงส่งที่เธอมักจะส่วมอยู่ตลอดเวลาได้หายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ ยัยเด็กขี้แย

เธอนั้น…อยากที่จะอดใจไหว

เซิน หนิงซินจ้องมองเธออยู่นาน สุดท้ายแล้วเธอก็ยอมแพ้

เป็นไงเป็นกัน

เธอถอนหายใจแล้วทำหน้าให้หน้าขึ้นก่อนจะนั่งลงบนเตียง

เธอใช่ความอดทนเป็นอย่างมากเพื่อจะพูดกับ คิว อีไป๋ ที่เมาอยู่ บอกกับเธอว่าอย่ากลอ้งมาทางเธอตอนกลางคืน อย่าร้องไห้และอย่าสร้างปัญหาอีก และถ้าเกิดว่าเธอรู้สึกไม่สบายให้รีบบอก

คิว อีไป๋ พยักหน้ารับ เธอทำตัวดีมากและคุยง่ายผิดปกติ

เซิน หนิงซิน รู้สึกโล่งอก ก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอน กล้านอนอยู่แค่ที่มุมของเตียง

ขณะที่เธอกำลังวางแผนจะแอบหนีออกไปตอน คิว อีไป๋ หลับ เธอหันไปมองแล้วเห็น คิว อีไป๋ ลุกขึ้นมานั่งในความมืด

เธอจะทำอะไรอีก?

เซิน หนิงซิน เงยหน้าขึ้น แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร คิว อีไป๋ ก็ขยับเข้ามาใกล้เธอ

เธอเริ่มวัดระยะระหว่าง เซิน หนิงซิน กับเตียง ก่อนจะดึงเธอเข้าไปใกล้ตรงกลางเตียงมากขึ้น และห่มผ้าห่มให้เธอ

นึมฝีปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอบางเบา แม้แต่ดวงตาของเธอก็ยิ้มอยู่

เธอบอก “ฝันดีนะ”

“….”

 

—

 

เซิน หนิงซิน เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

ปกติแล้วเธอจะนอนหลับไม่ค่อยสนิทและต้องนอนกอดตุ๊กตาเพื่อที่จะสามารถนอนได้ ครั้งนี้เธอไม่มีอะไรให้กอด เธอเลยความควจะนอนไม่หลับ

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด

บางทีอาจจะเพราะเธอดื่มแอลกอฮอล์ไปนิดหน่อย หรือไม่ก็เพราะว่าเธอทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน หรือไม่ก็….

เป็นเพราะเสียงลมหายใจเบาๆที่ดังอยู่ข้างเธอ

คืนนั้นเธอถึงกับฝันดีแบบที่ไม่ค่อยได้เจอ

หลังจากทำงานมานานกว่าสัปดาห์ ร่างกายของเธอจำเวลาตื่นเองได้ เมื่อเกือบถึงเวลาเจ็ดโมง เธอก็ตื่นขึ้น

เธอตื่นตระหนกในใจ ก่อนจะค่อยๆปรับลมหายใจเพื่อให้ใจเย็นลง ตอนที่เธอกำลังจะลืมตาขึ้นมานั้น คนข้างๆเธอก็นำเธอไปก้าวหนึ่งแล้วลุกขึ้นมาก่อน

เมื่อเธอเห็นคนนอนอยู่ข้างๆ ในตอนแรกเธอนั้นตกใจ ก่อนที่ลมหายใจของเธอจะรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ดูเหมือนว่า คิว อีไป๋ จะตื่นตระหนกยิ่งกว่าเธออีก

เซิน หนิงซิน ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง และทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่ง ด้วยความกลัวเธอไม่กล้าขยับตัวแล้วนอนอยู่แบบนั้นแกล้งทำเป็นยังไงหลับ 

แต่หูของเธอก็ยังเปิดอยู่ เฝ้ารอจังหวะที่จะลืมตาของเธอขึ้น

ตอนนี้ คิว อีไป๋ ตื่นเต็มที่แล้ว เธอเงียบพักหนึ่งก่อนจะทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เธอค่อยๆเปิดผ้าห่มขึ้น

หลังจากพบว่าพวกเธอยังสวมเสื้อผ้าอยู่ เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเธอก็รีบลุกขึ้นจากเตียงและรีบเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ

แล้วเสียงของบทสนทนาก็ดังมาจากในห้องน้ำ

เซิน หนิงซิน ฟังอย่างตั้งใจและพบว่าเธอกำลังคุยกับ ผู้ช่วยฯ ฮั๋น ถามเธอเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน

“ทำไม เซิน หนิงซิน ถึงกลับมากับฉัน?” เธอถามน้ำเสียงของเธอทุ้มต่ำ พยายามจะปิดบังความตื่นตระหนกในใจของเธแ “เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันเมาเมื่อวาน” 

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ” ผู้ช่วยฯ ฮั๋น ตอบอย่างรวดเร็ว คุ้นเคยกับน้ำเสียงของ คิว อีไป๋ “ฉันมีปัญญาที่บ้าน กับพอดีส่า เซี่ยวเซิน พักอยู่แถวบ้านคุณพอดี ฉันเลยให้เธอพาคุณกลับบ้านด้วยกัน”

พาเธอกลับบ้านด้วยกัน

คิว อีไป๋ เงียบไปซักพัก ก่อนจะยืนหน้าออกมาดูที่เตียง

พาเธอกลับมาที่เตียงด้วยกันเลยหละ

“….”

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเมา เธอเคยเมาหลายครั้งแล้วในอดีต สมัยที่เธอยังอายุน้อย ตอนนี้ทีเธอคุยธุรกิจกับลูกค้า แต่เธอจะยังมีสติเสมอและยังรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร

เพราะงั้นเวลาเธอเมา เธอจะเลือกอยู่เงียบและไม่พูดอะไร

มันได้ผลเสมอ

ไม่เหมือนเมื่อวาน

เมื่อวานเธอภาพตัดไปเลย

ความคิดของเธอยุ่งเหยิง คิว อีไป๋ พยายามคิดแต่ก็ยังจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เธอวางสายและรู้วึกเดือดดาด เธอยังไม่ออกมาจากห้องน้ำแต่เปิด เวย์ปั๋วขึ้นมา

ทันทีที่เปิดขึ้นมา…เธอก็พบกับโพสต์ที่เธอโพสต์ตอนเมาเมื่อคืน

“ฉันมีเพื่อนมาค้างที่บ้านเป็นครั้งแรกหละ ฉันมีความสุขจัง”

ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่บังคับให้ เซิน หนิงซิน นอนค้างเมื่อคืน

คิว อีไป๋ โยนโทรศัทพ์ของเธอไว้บนชั้น เงียบไปซักพักก่อนจะเปิดก๊อก

เธออายจะตายอยู่แล้ว

เธอเลยคิดว่า ทำไมไม่เอาหัวกดน้ำให้ตายไปเลยหละ

 

—

 

เซิน หนิงซิน นอนบนเตียงและรอเป็นเวลานาน แต่ คิว อีไป๋ ก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ

เธอได้ยินเสียงน้ำไกล วันไหลไม่หยุดเป็นเงลานานมาก

เธอกำลังทำอะไรอยู่ละนั้น?

เซิน หนิงซิน ลังเลเล็กน้อย แต่ก็กลัว คิว อีไป๋ จะเป็นอะไรไป เธอเลยลุกขึ้นมาและเดินไปที่ห้องน้ำอย่างระมัดระวัง

เมื่อเธอยืนหัวเข้าไป เธอก็เห็น คิว อีไป๋ จุ่มหน้าลงไปในอ่างน้ำที่มีน้ำอยู่เต็ม 

“….”

นี่คือวิธีล้างหน้าแบบเฉพาะตัวของคุณหรอ?

เห็นว่าน้ำกำลังจะล้น แล้ว คิว อีไป๋นั้งไม่ขยับเขยื่อน เซิน หนิงซิน ไม่มีทางเลือกนอกจากจะเดินเข้าไปแล้วปิดมันให้

คิดว่าเธอยังไม่ตื่นดีืเธอเผลอพูดออกไป “คิว อีไป๋ คุณกำลังทำอะไรอยู่?

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็เงยหน้าขึ้นมา และถามเธอด้วยความตกใจ “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

“ประธาน คิว” เซิน หนิงซิน รีบเปลี่ยนคำเรียกของเธอ “ฉันเรียกคุณว่าประธาน คิว ค่ะ” 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธาน คิว…”

เธอฝืนยิ้ม พยายามจะควบคุมสีหน้าให้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน

คิว อีไป๋ กรอกตามองเธอ เหมือนพยายามดูท่าทางของเธอ

เธอเปิดปากของเธอและไม่ได้ดุเธออยากที่เธอคิด “เซิน หนิงซิน เธอพาฉันกลับบ้านดมื่อคืนหรอ?”

“ใช่ค่ะ” เซิน หนิงซิน พยักหน้าตอบ ใช้ประโยชน์จากคำถามนั้น “ผู้ช่วยฯ ฮั๋น มีเรื่องต้องทำเมื่อคืน เธอเลยให้ฉันพาคุณมาส่งค่ะ”

“แล้วหลังจากนั้น?” คิว อีไป๋ ถามเหมือนที่คิดไว้

“พวกเราเมากันทั้งคู่” เซิน หนิงซิน บอก “ตอนนั้นมันมืดมากแล้ว คุณกังวลมันจะอันตรายถ้าฉันกลับบ้านคนเดียว คุณเลยให้ฉันค้างคืนที่นี้”

เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ เธอไม่กล้าพูดความจริง

“มีแค่นั้นหรอ?” คิว อีไป๋ ไม่ค่อยเชื่อ “ไม่มีอะไรเกิดอีกใช่ไหม?

“ไม่มีค่ะ” เซิน หนิงซิน ส่ายหน้า แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ฉันเผลอหลับไป แล้วรู้สึกตัวอีกที ฉันได้ยินคุณ เอ่อ ล้างหน้าอยู่”

สาบานเลยส่าไม่ได้เห็นคุณร้องไห้เลย

หลังจากที่เธอพูดจบ คิว อีไป๋ ก็ดูจะผ่อนคลายลง

เธอเลิกมองเธอน่าสงสัยและหลับตายืนตรงเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคน

เธอส่งสัญญาณด้วยนิ้วของเธอ ดวงตาของเธอนั้นดูไม่แยแสและเต็มไปด้วยการออกคำสั่ง “เข้ามาล้างหน้า”

“….”

 

—

 

ใช้แปรงสีฟันสีชมพูอ่อนอันไหม และแก้วใบเล็กทีี คิว อีไป๋ ส่งมาให้ เธอแปรงฟันของเธอ เมื่อเธอเกินออกมาจากห้องน้ำเธอก็พบว่า คิว อีไป๋ แต่งตัวเสร็จแล้ว

ชุดสูทสำหรับผู้หญิงสีดำดูเหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านได้ไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบน เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของเธอ ขาของเธอนั้นเรียวยาว เธอปล่อยออร่าของคนที่มีความสามารถเหลือล้นออกมา ร่างกายของเธอแสดงอารมณ์เย็นชา  

มันตรงกับข้ามกับยัยเด็กขี้แยเมื่อคืนเลย

เซิน หนิงซิน มองอย่างงุนงง เมื่อเห็นเธอเรียกด้วยการโบกมือ เธอก็เดินออกมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเดินเข้ามาใกล้ เธอก็พบชุดใหม่แกะกล่องว่างอยู่บนเตียง เธอมองมันและพบว่ามันคือ ชาเนล

“เปลี่ยนชุดซะ” เธอบอกและระหว่างรอ เซิน หนิงซิน เธอก็ตอบกลับอีเมล์สองสามเมล์ “มันจะดผุไม่ดีถ้าใส่ชุดที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ไปทำงาน”

“ชุดนี้พึ่งซื้อมาใหม่ ขนาดมันเล็ก และยังไม่เคยใส่เลย เธอน่าจะใส่มันได้”

แล้วเธอก็ใส่มันได้จริงๆ

เซิน หนิงซิน ขอบคุณเธอแล้วหยิบชุดขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องไปเพื่อเปลี่ยนชุด แล้วเธอก็นึกได้ว่า คิว อีไป๋ นั้นสูงมาก เธอน่าจะสูงประมาณ 175 ซม. สูงกว่าเธอเกือบครึ่งไม่บรรทัด ทุกครั้งที่พวกเธอพูดคุยกัน เธอมักจะเผลอเงยหน้ามองเสมอ

แต่ทว่ามันอาจจะเป็นแค่จินตนาการของเธอ วันนี้ เซิน หนิงซิน รู้สึกว่าเธอไม่ได้สูงขนาดนั้นวันนี้

ขณะที่คิด คิว อีไป๋ ก็เร่งเธอ “เสร็จหรือยัง เซิน หนิงซิน?”

“เสร็จแล้วค่ะ เสร็จแล้ว” เซิน หนิงซิน รีบตอบ เธอจัดชุดและผมของเธอ ก่อนจะเอือมมือไปเปิดประตู

คิว อีไป๋ ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ หลังจากสำรวจตัวเธออยู่ซักพัก เธอก็พูด “ไม่เลวนิ มันเหมาะกับเธอมาก”

เป็นคำชมที่กาได้ยาก

เซิน หนิงซิน รู้สึกดีใจนิดหน่อย และรีบเดินตาม คิว อีไป๋ ออกไปที่ทางเข้าเพื่อใส่รองเท้า

เพราะว่ารองเท้าทุกคู่ของประธาน คิว นั้นเป็นแบบสั่งทำพวกมันมันวาวและมัเนื้อสัมผัสที่ไร้ที่ติ

เซิน หนิงซิน เห็นเธอนั่งที่โซฟาใกล้ๆแล้วถอดร้องเท้าสำหรับใส่ในบ้านออกก่อนจะสอดเท้าของเธอเข้าไปในร้องเท้าเพื่อสวมมัน หลังนากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วดูสูขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เธอกลับมาสูงกว่าเธอครึ่งไม้บรรทัดอีกครั้ง

เซิน หนิงซิน งุงงง ก่อนจะมองลงไปโดยไม่รู้ตัว รองเท้านั้นไม่มีส้น

ถ้างั้น….

“แผ่นเสริมร้องเท้าเพิ่มความสูง?” เซิน หนิงซิน เผลอพูดออกมา

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็ตกใจและรีบหันหน้าหนี ใบหูที่ซ้อนอยู่เส้นผมของเธอแดงขึ้นมาเล็กน้อย

น้ำเสียงของเธอฟังดูดุดันขึ้นมาทันที และกัดฟัดเรียกชื่อของเธอ

“เซิน หนิงซิน….”

 

—

 

ไม่ตายตอนตื่นก็จะมาตายเพราะปากไวนี้หละ ซินซิน 

สรุปแล้วประธานของเรานางแอบเสริมส้นรองเท้านะครับ แต่เท่าที่ผมอ่านจะเป็นแบบที่เสริมในรองเท้าเลย ไม่ใช่เป็นแผ่นแบบเอาออกได้

ใครสนใจจะซื้อใช้ไม่แนะนำนะครับไม่ดีกับเท้าในระยะยาว

 

-A Cup of Owls