สุดท้ายแล้ว เซิน หนิงซินก็ขยับไปอยู่ข้าง คิว อีไป๋ พร้อมกับแก้วในมือ

มีคนอยู่เยอะในแผนกขายต่างประเทศ เพราะงั้นโต๊ะอาหารจึงกว้างมาก และเพราะเธอเป็นเด็กใหม่เธอเลยนั่งอยู่ขอบๆ

นั่นหมายความว่าเธออยู่ไกลกับ คิว อีไป๋ มาก

ตอนนี้บรรยากาศกำลังเป็นไปได้ด้วยดี ทุกคนต่างชนแก้วไปหลายรอบแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ทุกคนเลยเมากันได้ที่แล้ว ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการกินและพูดคุย เลยไม่มีใครสนใจเธอมากนัก

นอกจากเสือกระดาษตัวนั้น คิว อีไป๋ ที่จ้องมองเธอมาซักพักแล้ว

เซิน หนิงซิน ถูกต้องมาตลอดทาง เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มจะเดินไม่ตรงโดนไม่ต้องดื่มเลย

“ประธาน คิว” 

เธอยืนนิ่งอยู่หน้า คิว อีไป๋ ดวงตาเมล็ดซึ่งของโค้งงอ เธอยิ้มอย่างเชื่อฟัง “ชนแก้วกันค่ะ”

เมื่อได้ยินเธอพูด คิว อีไป๋ ก็หยิบเครื่องดื่มของเธอขึ้นมาทันที แล้วชนแก้วกับเธอ 

เธอใช้แรงเยอะมาก จนเกือบจะทำเครื่องดื่มในแก้วของ เซิน หนิงซิน หกออกมา

เธอโกรธอยู่หรอ?

เซิน หนิงซิน ผงะกลัวว่า คิว อีไป๋ คนนั้นจะไม่พอใจ รีบเปิดปากขอโทษ “ขอโทษค่ะประธาน คิว ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คิว อีไป๋ ก็เข้ามาใกล้เธอโดยไม่ได้สงเสียงอะไร

เหมือนกับกระซิบ เธอใช้เสียงที่เบาจนมีแค่พวกเธอสองคนที่ได้ยิน

“เซิน หนิงซิน เธอดื่มไม่เก่งหรอ?”

“เพราะแบบนั้นเธอถึงไม่มาชนแก้วกับฉันหรอ?”

เสียงของเธอทุ่มต่ำ และวิธีการพูดของเธอนั้นทำให้เหมือนกำลังเยาะเย้ยและยั่วยวน

เซิน หนิงซิน ผงะก่อนจะรีบหันไปสบตาเธอ

ตาดำที่หดเล็กลงเพราะแอลกอฮอล์ นั้นส่องประกายเพราะแสงไฟ มันดูเย้ายวนซะจนใครก็ตามที่ได้เห็นจะต้องลืมหายใจ

เซิน หนิงซิน เงียบไปซักพัก ไม่สามารถพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้

แต่ คิว อีไป๋ ก็ เริ่มการสนทนาอีกครั้ง เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม เปิดปากเพื่อที่จะสั่งสอนเธอ “ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่คุ้นเคยกับมัน แต่เธอก็ควรที่จะมาชนแก้ว ไม่งั้นไม่ใช่แค่คนอื่นจะมองเธอไม่ดี แต่ฉันเองก็จะโกรธด้วย

“แต่ฉันจะจำไว้ว่าเธอคออ่อน” อยู่ๆเธอก็พูดขึ้น

“ครั้งหน้ามาชนแก้วกับฉัน เราสามารถใช้มันเป็นข้ออ้างได้”

เธอหำลังห่วงใยเธออยู่

เมื่อรู้เรื่องนี้ แก้มของ เซิน หนิงซิน ก็เริ่มอุ่นขึ้น

“คุณควรดื่มน้อยลง” เซิน หนิงซิน หยุดก่อนจะลดเสียงลงและพยายามโน้มน้าว คิว อีไป๋ “ฉันคิดว่าคุณเริ่มจะเมาแล้ว…”

“เมื่อเธอพูดแบบนั้น คิว อีไป๋ ก็ไม่พอใจ

“เธอนั้นแหละที่เมา” เธอพูดด้วยความไม่พอใจและสายหน้า “ต่อให้ทุกคนที่นี่เมาฉันก็ยังไม่เมา”

“เธอจะดูถูกฉันไปแล้ว” ก่อนที่ เซิน หนิงซิน จะได้พูดอะไร เธอโบกมือเพื่อไล่เธอ

หลังจากนั้นเธอก็เท่เครื่องดื่มให้ตัวเองอีกแก้ว และจิบมันทุกครั้งที่เธอกินอาหารหนึ่งคำ เป็นแบบนั้นซ้ำไปเรื่อยๆ

“….”

พูดยังไม่ทันขาดคำ

มื้ออาหารยาวนานถึงสองชั่วโมง และทุกคนก็เมากันนิดหน่อยหลังจากมันจบลง

แต่คนที่เมาที่สุดนั้นก็คือ คิว อีไป๋

เซิน หนิงซิน หันไปมองก็พบว่าเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม ใช้มือประคองหัวของเธอเอาไว้เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ร่างกายของเธอเซไปมาเป็นครั้งคราว

“ฉันจะหาคนขับรถให้ประธาน คิว” ผู้ช่วยฯ ฮั๋นถอนหายใจเมื่อเธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและพูด “พวกนายควรรีบหาคนขับรถแทนหรือเรียกครอบครัวหรือคนรู้จักมารับได้แล้ว”

“โอเค”

ทุกคนพยักหน้ารับและกดโทรศัพท์ของพวกเขาอย่างเลือนลอย

ผู้ช่วยฯ ฮั๋น เลื่อนผ่านโทรศัพท์ของเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหา คิว อีไป๋ “ประธาน คิงว คุณลูกไหวไหม?”

“แน่นอน” คิว อีไป๋ ตอบด้วยความงุนงง คิ้วของเธอเริ่มย่น

“ดีจริงๆที่คุณยังยืนไหว” ผู้ช่วยฯ ฮั๋น พยักหน้าและบอกกับเธอ “คนขับกำลังมา โปรดรอสักพักนะคะ”

“ฉันคงไม่สามารถไปกับคุณได้” เธอพูดต่อ “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านของฉัน”

คิว อีไป๋ เมามากในวันนี้

หลังจากผู้ช่วย ฮั๋น พูดแบบนั้น เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ เธอจึงมองหาคนที่พักอยู่ทางเดียวกับ คิว อีไป๋ และสามารถกลับไปกับเธอได้

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เซิน หนิงซิน ก็อาสา

“ผู้ช่วยฯ ฮั๋น” เธอบอก ปากของเธอเริ่มโค้ง และน้ำเสียงของเธอก็นิ่มนวล “ฉันเคยบังเอิญเจอประธาน คิว สองสามครั้งแถวบ้านของฉัน ฉันน่าจะไปทางเดียวกับเธอ”

“ถ้ามันเหมาะสม ฉันสามารถกลับกับประธาน คิว ได้นะคะ”

 

—

 

มันไม่มีตัวเลือกอื่น

เซิน หนิงซิน กำลังยิ้มอยู่ แต่ในภายในในนั้นกำลังตื่นตระหนก

เมื่อมื้อเย็นจบลงและทุกคนกำลังเก็บข้าวของของตัวเอง  เจียง เยว้ ก็ส่งลิ้งมาให้เธอโหวตอีกครั้ง

เธอกำลังว่างอยู่พอดี เธอเลยกดลิ้งเข้าไปโหวต แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่า คิว อีไป๋ ได้โพสต์เวย์ปั๋วใหม่ตอนไหนก็ไม่รู้

เนื้อหาค่อนข้างเรียบง่าย มันมีแค่ประโยคเดียว

“ฉันดื่มได้น้อยลง ฉันเสียจัย”

ตามด้วย QAQ 

เซิน หนิงซิน ถึงกับเหงื่อตก

เธอกังวลจริงๆว่าเธอจะร้องไห้ต่อหน้าทุกคน หลังจากได้ยินคำพูดของผู้ช่วยฯ ฮั๋น เธอเลยรีบอาสาพา คิว อีไป๋ กลับบ้าน

“ไม่มีปัญญาหรอกนะ” ผู้ช่วยฯ ฮั๋น บอก “ฉันต้องรบกวนเธอแล้วหละ”

“ไม่เลยค่ะ” เซิน หนิงซิน ยิ้ม “เราไปทางเดียวกันมันไม่รบกวนเลย”

“แบบนั้นก็โอเค” ผู้ช่วยฯ ฮั๋น พยักหน้าเป็นการตอบ

ตั้งแต่ที่พวกเธอเจอกันที่บาร์ มุมมองที่ ผู้ช่วยฯ ฮั๋น มีกับ เซิน หนิงซิน ก็ดีขึ้น คิดว่าเธอนั้นเป็นคนที่สุภาพและเป็นเด็กที่ไว้ใจได้

เมื่อเห็นเธอเสนอตัวจะกลับกับ คิว อีไป๋ เธอก็ว่างใจ และฝาก คิว อีไป๋ ไว้กับเธอ

หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย ผู้ช่วยฯ ฮั๋น ก็จากไป แล้วคนขับรถก็มาถึงในเวลาไม่นานหลังจากนั้น

เซิน หนิงซิน บอกลาเพื่อนร่วมงานคนอื่น และช่วยประคอง คิว อีไป๋ ให้ลุกขึ้น แล้วพวกเธอก็เดินออกมา เมื่อมาถึงประตูเธอก็ได้ยินเสียง คิว อีไป๋ สูดหายใจ

เซิน หนิงซิน ตกใจรีบหันหน้าไปมอง แล้วก็พบว่าสีหน้าของ คิว อีไป๋ นั้นไม่ปกติ

ริมฝีปากของเธออ่าออกเล็กน้อย พึมพำเหมือนอยากจะพูดอะไร

โอ้ ไม่นะ!

เซิน หนิงซิน ตกใจและรีบเอามือไปปิดปากของ คิว อีไป๋ 

แล้วก็เริ่มปลอบเธอเหมือนเวลาปลอบเด็ก “เด็กดี เด็กดี…”

เธอพยายามที่จะโอ้และปลอบเธอไปพร้อมๆกัน หลังจากนั้นซักพัก คิว อีไป๋ ก็นิ่งไป

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจอย่างโล่งออกและรีบพาเธอขึ้นรถ

 

—

 

คนขับรถ เป็นผู้หญิงอายุน้อยที่มีทักษะการขับรถที่ดีเยี่ยม มันใช้เวลาไม่นานนักกอนที่เธอจะพาพวกเธอสองคนมาถึงที่หมาย

ผู้ช่วยฯ ฮั๋น จ่ายเงินล่วงหน้าไว้แล้ว เพราะงั้นหลังจากที่ขอบคุณผู้หญิงคนนั้น เซิน หนิงซิน ก็ช่วย คิว อีไป๋ เดินขึ้นบันไดไปตามที่อยู่ที่ ผู้ช่วยฯ ฮั๋น ให้มา

ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะเมา เซิน หนิงซิน ก็สังเกตเห็นว่า เธอยังจำบ้านของเธอได้ หลังจากช่วยเธอเดินเข้าบ้าน คิว อีไป๋ ก็สลัดเธอออกแล้วก็เดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง

เซิน หนิงซิน รีบตามเข้าไป ไล่ตามเข้ามาจนถึงสุดทางเดินของบ้านเธอ

คิว อีไป๋ หันกลับมามองเธอ ก้มลงแล้วใช้มือของเธอยังอีกมือที่กำลังใส่รหัสผ่าน

ระวังโจรได้ดี…

เซิน หนิงซิน พูดอะไรไม่ออก

แล้วประตูก็เปิดออก เครื่องเรือนที่หรูหราก็ปรากฏสู่สายตาของพวกเธอ

เซิน หนิงซิน เงยหน้าขึ้นเพื่อมองข้างใน ก่อนที่เธอจะได้ชื่นชมทุกอย่าง คิว อีไป๋ ก็เดินเข้าไปด้านในแล้ว

“….”

กลัวว่าเธอจะไม่สบายตัวเพราะดื่มมากไป  เซิน หนิงซิน ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูพักหนึ่งก่อนจะสินใจเดินตามเข้าไปเพื่อที่จะน้ำแกงแก้เมาค้างให้กับเธอก่อนกลับบ้าน

เมื่อเธอหาห้องครัวเจอ ก่อนที่จะได้เริ่มมองหาวัตถุดิบ เธอก็เห็น คิว อีไป๋ เดินเข้าห้องน้ำไป พร้อมกับชุดสำหรับเปลี่ยน

เสียงของน้ำไหลดังอยู่นานกว่าสิบนาที ก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้ว คิว อีไป๋ ก็ออกมาที่ห้องของเธออีกครั้ง

ตอนนี้น้ำแกงของ เซิน หนิงซิน เสร็จ เธอก็ไปอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็อยากจะร้องไห้

ตั้งแต่เด็กเธอไม่เคยคูแลใครมาก่อน ไม่ต้องถามถึงคนที่อยากจะเข้าใจแบบ คิว อีไป๋ เธอยืนบื่ออบู่พักใหญ่ๆไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป

มันใช้เวลาอีกซักพักก่อนที่เธอจะถามออกไปอย่างระมัดระวัง “ประธาน คิว คุณใส่เสื้อผ้าอยู่หรือเปล่า?”

มันเหมือนกับว่าพวกเธอกำลังจะกิจกรรมที่น่าแสนจะอัศจรรย์

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็กระพริบตาปริบๆ พยายามจะประมวลผลสิ่งที่เธอพึ่งจะได้ยิน ก่อนจะยื่นแขนของเธออกมาจากใต้ผ้าห่ม

เยี่ยม เธอสวมเสื้อผ้าอยู่

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบเดินเข้าไปพร้อมกับถ้วยซุป

“คุณดื่มมันได้ไหมคะ?” เธอถาม น้ำเสียงของเธอนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยนโดยที่เธอไม่รู้ตัว

คิว อีไป๋ พยักหน้า ลุกขึ้นนั่งแล้วเป๋าน้ำแกงแล้วดื่มมัน

เธอยังสามารถพึ่งพาตัวเองได้แม้ว่าจะเมา และไม่ได้ร้องไห้หรือก่อเรื่องอะไร

เซิน หนิงซิน รู้สึกชื่นชมนิดหน่อย ยัยเด็กขี้แยคนนี้ทำได้ไม่เลวเลย

เมื่อเห็นเธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย เซิน หนิงซิน ช่วยห่มผ้าห่มให้เธอก่อนจะยืนขึ้นแล้วเตรียมตัวจะกลับบ้าน

“นอนได้แล้วนะคะ ประธาน คิว” เธอพูด บอกลา คิว อีไป๋เบาๅ “จะขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”

เมื่อเธอพูดจบ คิว อีไป๋ ที่พึ่งจะนอนลงไปก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและยืนมือมาดึงเธอไว้ เหมือนไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร

นิ้วนิ่มๆที่เรียวยาวของเธอโอบรอบข้อมือของ เซิน หนิงซิน เอาไว้ไม่ยอมปล่อย

เซิน หนิงซิน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเลยพูดประโยคเมื่อกี้ไปอีกครั้ง แต่ก็ได้รับการตอบรับเป็นแรงบีบและแรงดึงที่มากขึ้นของ คิง อีไป๋

ตอนนี้ท่าทางที่ดูน่าเชื่อถือและดูพึ่งพาได้ของเธอได้หายไปแล้ว เหลือเพียงใบหน้าเรียวเล๋กที่เต็มไปด้วยรอยย่นและน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

ตัวของเธอสั่นทุกครั้งที่สูดกายใจเข้า เหมือนเธอถูกกระทำ

“…..?!”

เกิดอะไรขึ้นเนี้ย!

เซิน หนิงซิน ตกใจจนขยับตัวไม่ได้ เธอเกือบจะร้องไห้ด้วยเหมือนกัน

“ประธาน คิว ไม่ร้องนะคะ!” เธอรีบหากระดาษชำระมาเช็ดน้ำตาให้กับคิว อีไป๋ แล้วลูบหลังเพื่อปลอบเธอ

เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่านโยน “ฉันไม่กลับแล้ว โอเคไหม? ไม่ร้องนะคะ…”

คิว อีไป๋ ยกคิวขึ้นเมื่อได้ยิน

เหมือนจะถามว่า เธอไม่กลับจริงๆนะ?

“ฉันจะไม่กลับแล้ว ไม่กลับแล้ว” เซิน หนิงซิน รีบพูด

คิว อีไป๋ ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด เช็คน้ำตาจองเธอ แล้วหยุดร้องไห้อย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็ขยับตัวไปด้านข้างของเตียง 

แล้วเธอก็คล้ำไปรอบๆเพื่อหาโทรศัพท์ของเธอ เปิดเวย์ปั๋ว และเริ่มแตะหน้าจอ 

เธอยังจะโพสเวย์ปั๋วหลักจากเมาขนาดนี้อีกหรอ

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจก่อนจะขยับเข้าไป เธอเห็น คิว อีไป๋ หันหลังให้ พยายามจะกันเธอไว้

เธอซ่อนโทรศัพท์อย่างระมัดระวังไม่ต้องการให้ เซิน หนิงซิน เห็น

เธอคิดว่าฉันจะไม่เห็นถ้าเธอปิดมันไว้…?

เซิน หนิงซิน เงียบอยู่พักหนึ่ง และหลังจาก คิว อีไป๋ พิมพ์จนเสร็จ เธอจึงเปิด เวย์ปั๋วและเข้าไปในแอคเค้าลับของ คิว อีไป๋

ครั้งนี้ไม่ได้เห็นคำว่าร้องไห้ที่คุ้นเคย หรือ QAQ อีก ครั้งนี้มันเป็นใบหน้ายิ้ม

มันมีประโยชน์ตามไว้ว่า

“ฉันมีเพื่อนมาค้างที่บ้านเป็นครั้งแรกหละ ฉันมีความสุขจัง”

เธอเรียกฉันว่าเพื่อนด้วย

เซิน หนิงซิน เงยหน้าขึ้นมาเห็น คิว อีไป๋ จ้องเธออยู่ แต่เธอเองก็บอกไม่ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

เธอเห็นแค่ว่าดวงตาคู่นั้นกำลังเปล่งประกายเมื่อเธอยืนมือออกมาตบลงบนเตียงเบาๆ

เหมือนเธอกำลังเรียกให้เธอขึ้นไปนอนด้วยกันเร็วๆ!

 

—

 

สุราเป็นเป็นเหตุสังเกตุได้ 

นิยายเรื่องนี้ 15+ นะครับ เพราะงั้นใครรอฉากแบบนั้นอยู่ก็เสียใจด้วยนะครับ ไม่มีหรอก

 

-A Cup of Owls