หลังจากกลับถึงบ้าน เซิน หนิงซิน วางเปลือกหอยยักษ์บนชั้นว่างทีวีในจุดที่เด่นที่สุด

ถึงมันจะน่าเกลียด แต่มันก็เป็นของที่เจ้านายของเธอให้มาเธอจึงดูแลมันอย่างดี

พอนึกถึงวิธีการพูดที่น่าอึดอัดในวีแชทของ คิว อีไป๋ เซิน หนิงซิน อดไม่ได้ที่จะขำออกมา

แต่มันก็ยังมีเรื่องที่เธอสงสัยอยู่ ทำไม คิว อีไป๋ ถึงให้การ์ดเธอมาหละ?

มันเป็นแค่เพราะเธอช่วยจัดเอกสารไม่ถึงสิบนาทีจริงหรอ?

มันจะเป็นไปได้หรอ?

เซิน หนิงซิน รอไมโครเวฟของเธออุ่นอาหารข้างใน แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจ

ช่างเถอะ ถึงคิดไม่ออกก็ไม่เป็นไร เดียวเธอก็รู้เองแหละ

พอคิดแบบนั้นแล้ว เซิน หนิงซิน ก็ฮัมเพลงขณะเดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ก่อนจะกลับมาล้มตัวลงบนเตียงอย่างสบายตัว

สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมและผ้าห่มนุ่มๆที่พับรอบตัวเธอ เธอรู้สึกเหมือนความอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวันกำลังค่อยๆหายไป

เซิน หนิงซิน บิดขี้เกียจแล้วมาคว้าตุ๊กตาหมีจากข้างเตียงของเธอมาว่างไว้ใกล้ๆก่อนจะเปิดโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูแชทกลุ่มเพื่อที่จะเรียนรู้วิธีการโหวตคะแนน

เธอนั้นไม่ได้เล่นเวย์ปั๋วและโหลดมันลงมาในโทรศัพท์ของเธอเพื่อโหวตโดยเฉพาะ อันที่จริงแล้วเธอพึ่งจะสมัครแอคเค้าใหม่เลย

(เวย์ปั๋ว จะประมาณ เฟสบุค ผสมทวิตเตอร์)

กดไปที่ลิ้งที่ เจียง เยว้ ส่งมา เซิน หนิงซิน ใช้คะแนนทั้งหมดที่เธอมีโหวตไป ก่อนจะออกจากและปัดหน้าจอสองครั้งก่อนที่จะคลิกที่หน้าโฮมเพจของเธอเอง

เวย์ปั๋วบังคับให้เธอกดติดตามคนจำนวณมาก เธอเลยนั่งดูรายการผู้ติดตามที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

เซิน หนิงซิน มีอาการย้ำคิดย้ำทำนิดหน่อย เธอเลยรีบลบพวกนั้นออกไปที่ละคนด้วยนิ้วของเธอ หลังจากออกมา เวย์ปั๋วก็ทำกิจกรรมของมันอีกครั้ง แสดงให้เธอเห็นว่าใครในรายชื่อผู้ติดต่อของเธอมีแอคเค้าบ้าง

“ลูกเล่นเยอะจริงๆ” เซิน หนิงซิน พึมพำ แต่เธอก็ยังกดต่อไป

เธอพบว่ามีคนรู้จักใช้มันอยู่เยอะเหมือนกัน

ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเพื่อนสมัยเรียน พวกเขาสมัครแอคเค้าเอาไว้ติดตามดาราหรือโพสชีวิตประจำวัน นอกนั้นก็จะเป็นเพื่อนร่วมงานที่เธอพึ่งจะบันทึกเบอร์ได้ไม่นาน

เซิน หนิงซิน มองขณะที่ปัดลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้เธอเริ่มจะรู้สึกสนใจเล็กน้อยแล้ว

แล้ว….เธอก็เห็นชื่อที่คุ้นเคยตอนที่เลื่อนลง

คิว อีไป๋

ประธาน คิว ก็ใช่เวย์ปั๋วด้วยหรอ?!

เซิน หนิงซิน ประหลาดใจมากๆและรีบกดเข้าไปดูโปรไฟล์ของเธอเพื่อที่จะดูว่า คิว อีไป๋ ใช้เวย์ปั๋วทำอะไร

โฮมเพจถูกเปิดขึ้นมาและโลโก้เค๋อรุ่ยที่คุ้นตาและโฆษณาที่เกี่ยวข้องก็ปรากฏออกมาบนจอ มันเป็นอย่างเดียวกับที่เธอเห็นในโมเม็นวีแชทของ คิว อีไป๋ 

(โมเม็นเหมือนสตอรี่ของอินสตาแกรม)

“….”

‘เธอใช้เวย์ปั๋วเป็นวีแชทโมเม็นงั้นหรอ เห้อ’

เซิน หนิงซิน เงียบอยู่ซักพักก่อนจะหลุดขำออกมา จนตัวของเธอสั่นตามจังหวะ

เวย์ปั๋วของ คิว อีไป๋ นั้นดูไม่มีชีวิตมีชีวาเลย เธอแทบจะไม่มีผู้ติดตาม และหลังจากกดเข้าไปดูในรายชื่อ เธอพบว่ามันแทบจะไม่มีผู้ติดตามจริงๆเลย เอาจริงๆเลยคือ ไม่มีใครกดชอบโพสของเธอด้วยซ้ำ

แบบนั้นเธอถึงจะดื้อดึงโพสโฆษณาไปทำไมละนั้น

ตอนที่คิดแบบนั้น โพสหนึ่งก็โผล่ขึ้นมา และเธอก็เห็นว่ามีคนกดชอบอยู่ด้วยที่มุมขวาล่าง

เซิน หนิงซิน รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที และตามการกดถูกชอบนั้นไป เธอกดไปที่โฟรไฟล์ของคนคนนั้น

รูปโปรไฟล์เป็นน้องหมาที่มีหูยาว ตาสีฟ้า และปากเล็กๆที่กำลังยิ้มอยู่ มันเป็นตัวการ์ตูนที่กำลังเป็นที่นิยมในช่วงนี้ เป็นตัวแบบเดียวกับที่ เซิน หนิงซิน  ห้อยไว้ที่กระเป๋าของเธอ

แต่เดิมแล้วพวงกุจแจอันนั้นเธอได้มาจากตู้กล่องสุ่มใน ทอย ซิทตี้ เธอคิดว่ามันน่ารักดีเลยห้อยไว้ที่กระเป๋าของเธอ เธอไม่ได้คิดว่าจะได้มาเห็นมันที่นี้วันนี้

คงเป็นโชคชะตา

เธอพยักหน้าและเลื่อนลงต่อ แล้วเธอก็พบว่าเจ้าของเวย์ปั๋วคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเด็กขี้แยคนหนึ่ง หลังจากดูมาทั้งหน้าเธอพบคำว่า “ร้องไห้” กับ สัญลักษณ์ “QAQ” ถูกใช้บ่อยมาก

“ฉันขับรถมา 20 กิโลเพื่อกินขนมที่ดังมากๆในอินเตอร์เน็ตแต่มันมีคนเยอะมาก ฉันไปจองคิวไม่ทัน ร้องไห้ QAQ”

“ตอนที่ดื่มกาแฟ ฉันจามและทำกาแฟหกใส่ตัวฉันหมดเลย ฉันเสียจัย ฉันจะร้องไห้”

“ตอนเดินทางไปทำธุรกิจ ฉันได้ไปปีนเขาด้วย ฉันล้มและทำขาตัวเองเจ็บ มันเจ็บไปหลายวันเลย ร้องไห้ QAQ”

“ฉันได้ยินเพื่อนรวมงานนินทาฉันด้วย ฉันไม่ชอบเลย ฉันจะร้องไห้อย่างเป็นทางการแล้วนะ”

“ร้องไห้อย่างเป็นทางการ” เห้อ

เมื่อ เซิน หนิงซิน ได้อ่านดู เธอแทบจะจำคำว่าร้องไห้ไม่ได้อีกแล้ว (เห็นบ่อยจนสมองสั่งเบลอ)

ประธาน คิว มีเพื่อนเป็นเด็กขี้แยแบบนี้ด้วยหรอ?

เธอเอียงคอแล้วพยายามนึกภาพว่านั้นคือใคร แต่เธอก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าคนคนนี้หน้าตาเป็นยังไง

เลื่อนลงมาเรื่อยๆ รูปภาพที่ถ่ายในมุมแปลกๆก็ปรากฏขึ้นมา มันเป็นรูปเซลฟี่ที่ถ่ายได้ห่วยมาก

ฉากหลังของรูปเป็นภูเขาที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้รูปทรงแปลกๆ

เจ้าของรูปยืนอยู่ที่หน้าต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุด ใบหน้าของเขาแต่งแต้มไปด้วยความสุขมือซ้ายของเขาทำมือเป็นรูปตัววี

เซิน หนิงซิน กระโดดออกมาจากเตียงของเธอทันที

 

—

 

มันเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว มันเป็นเวลานอนตามปกติในวันทำงานของ เซิน หนิงซิน

แม้แต่คนแก่ที่มาเต้นออกกำลังกายกันก็เก็บข้าวของและเตรียมพร้อมจะกลับบ้านกันแล้ว มันค้อนข้างจะเงียบมากข้างนอกนั้น

แต่ เซิน หนิงซิน นอนไม่หลับ

เธอไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

มันชัดเจนมากว่าคนที่อยู่ในรูปเซลฟี่คือ คิว อีไป๋ 

หลังจากครุ่นคิดซักพัก มันก็ชัดเจนว่า เซี่ยวหวัง เซี่ยวหยาง เซี่ยวฮั๋น ที่เธอพูดถึงในเวย์ปั๋วนั้นคือ หวัง ฉี ผู้ช่วยฮั๋น และคนอื่นๆ

โลเคชั่นที่แสดงในโพสแรกของโฮมเพจก็เป็นสถานที่เดียวกับที่ คิว อีไป๋ เดินทางไปทำธุรกิจครั้งล่าสุด

ความบังเอิญ ต่อด้วยความบังเอิญ เธอมั่นใจแล้วว่าเจ้าของแอคเค้านี้ต้องเป็น คิว อีไป๋ แน่นอน

งั้น คิว อีไป๋ ผู้ที่ดุดันอยู่ตลอดเวลา จริงๆแล้วเป็นเด็กขี้แยงั้นหรอ

“…..”

เซอร์ไพรส์ เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ที่ไม่คาดคิด

สมองของ เซิน หนิงซิน หยุดทำงานไปชั่วขณะ ความคิดของเธอโดดไปมาก่อนที่ใบหน้าอาฆาตตามปกติของ คิว อีไป๋ จะลอยขึ้นมาในหัวของเธอ

มันเป็นใบหน้าที่….เหมือนกับเสื้อตัวโตที่พร้อมจะเปิดปากขย้ำเหยื่อได้ตลอดเวลา

เซิน หนิงซิน มึนงงจนเผลอกดออกมาที่หน้าแรกของจอโทรศัพท์

เมื่อเปิดกลับเข้าไปอีกครั้ง เธอก็พบว่าเจ้าเด็กขี้แยได้โพสเวย์ปั๋วอันใหม่ขึ้นมา

“วันนี้เพื่อนรวมงานของฉันคนหนึ่งใส่ใจด้วยว่าฉันจะได้กินข้าวหรือเปล่า

พอคิดดูว่าปกติแล้วเธอทำงานได้ดีมาก ฉันก็เลยให้การ์ดกับเธอไป

ฉันรู้สึกดีใจนิดๆหน่อยๆหละ”

“…..”

 

—

 

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ขอบดำใต้ดวงตาของเธอก็ชัดเจนมาก

ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร เมื่อคืนเธอแทนจะไม่ได้นอนเลย เมื่อไหรก็ตามที่เธอปิดตา เธอก็จะเห็นใบหน้าอาฆาตของ คิว อีไป๋ และโพสเวย์ปั๋วของเธอ

หลังจากข่มตาหลับได้อย่างยากลำบาก เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น

เธอถอนหายใจ หยิบคอนซีลเลอร์จากโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาปิดรอยดำของเธอ และก็แต่งหน้าเบาๆให้ดูมีชีวิตขีวาขึ้นมาบ้าง

เมื่อมองเวลาอีกที เธอก็พบว่าเธอกำลังจะไปทำงานสายแล้ว

มันสายเกินกว่าจะทำอะไรกิน เธอส่วมเสื้อโค๊ทและหยิบกระเป๋าของเธอ เซิน หนิงซิน วิ่งลงบันไดไปซื้ออาหารเช้า เห็นร้านของหวานใกล้ๆกำลังลดราคาอยู่เธอก็เลยซื้อขนมพายชั้นยัดไส้มาด้วย

หลังจากทำทั้งหมดนั้นรถโดยสารก็มาถึงพอดี

เธอรู้สึกกังวลตลอดทั้งทาง แต่โชคดีที่มันมีรถบนถนนน้อยกว่าปกติ รถโดยสารสายไปมาอยู่ซักพัก แล้วเธอก็มาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

เธอมีเวลาหนึ่งนาทีก่อนที่เธอจะสาย

เซิน หนิงซิน รีบลงเวลาทำงาน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะของเธอ แล้วลมหายใจของเธอก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

“ทำไมเธอถึงรีบขนาดนั้นหละ” เป๋ย ฉิง พึมพำมาจากข้างหลังเธอ อาจจะดูเหมือนเธอกำลังเล่นมุก และในคำพูดของเธอก็แฝงคำเยาะเย้ยมาด้วย “เธอตื่นตระหนกยังกับว่าโดนผีไล่มาเลย”

หลังจากพูดจบ คิว อีไป๋ ก็เดินเข้ามาในออฟฟิศ ดวงตาของเธอขยับเล็กน้อยแล้วทอดสายตามาด้านข้าง

“….”

เป๋ย ฉิง คงไม่ได้คิดว่าคำพูดที่เธอพูดขึ้นมาเล่นๆจะย้อนกลับมากัดเธอ ตกตะลึงเธอก้มหัวลงแล้วหยิบโทรศัพท์ภายในขึ้นมาแล้วเริ่มโทรหาฝั่งโรงงานเพื่อดูแลขั้นตอนการทำงานของพวกเขา ทำตัวเหมือนกำลังยุ่ง

ตลกดีเนอะ

เซิน หนิงซิน กระแอมเบาๆ ก่อนจะหันไปที่จอคอมพิวเตอร์ของเธอและทำเป็นว่าทำงานอยู่ จังหวะที่เธอกำลังจะจับเมาส์ เธอได้ยินเสียง “หืม” เย็นๆดังมาจากมุมหนึ่งของเธอ

เมื่อกรอดตามองเธอก็เห็น คิว อีไป๋ เดินเข้าไปในออฟฟิศของเธอด้วยใบหน้าบูดบึ้ง โยนกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะและลากเก้าอี้ออกมาเสียงดัง

มันชัดเจนว่าเธอกำลังไม่พอใจ

ดูเหมือนว่า…มันจะมีความเป็นเด็กขี้แยเหมือนกับที่เธอเห็นในเวย์ปั๋วเมื่อวานอยู่บ้าง

ช่วงเช้าผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

ฉาง เจ๋ กลับมากจากพักร้อนแล้วและมีพลังงานเต็มเปี่ยม บวกกับว่าเมื่อวานเธอมอบหมายงานให้กับ เซิน หนิงซิน เยอะมาก เธอจึงอายเกินกว่าที่จะรบกวนเธอไปกว่านี้แล้วในวันนี้

เธอเลยให้ เซิน หนิงซิน จัดเรียงรายการขนส่งที่จำเป็นของรายงานไปที่ฝ่ายการเงินเท่านั้น และทำงานอย่างอื่นด้วยตัวเองทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีงานอะไรทำให้เยอะมาก เซิน หนิงซิน จึงใช้เวลานั้นในการกินข้าวเช้า

ถึงแม้ว่าประธาน คิว จะเข้มงวดกับพนักงานมาก เธอไม่ได้สนใจว่าพนักงานจะกินขนมในเวลางานเลย เพราะว่าการทำงานมันใช้พลังงานเยอะมาก และมันก็สมเหตุสมผลที่จะเติมพลังด้วยอาหารและขนม

หลังจาก เซิน หนิงซิน กินข้าวเช้าเสร็จเธอหยิบเอาพายชั้นที่เธอซื้อเมื่อเช้าออกมาและแบ่งมันกับเพื่อนร่วมงาน

ถึงแม้ว่าเธอพึ่งจะเข้ามาได้ไม่นาน แต่เพราะว่าเธอนั้นมีหน้าตาที่ดี ทำงานของเธอได้เรียบร้อย และก็เป็นคนที่สุภาพ เธอจึงเป็นที่นิยม

โดยเฉพาะกับพวกเพื่อนร่วมงานผู้ชาย พวกเขายิ้มเหมือนดอกไม้บานเวลาเธออยู่ใกล้ๆ

หลังจากแบ่งขนมให้กับเพื่อนฝั่งซ้ายของเธอจนหมดเธอหันไปทางด้านขวา ตอนนั้นเองเธอรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาทางเธอจากหลังกำแพงกระจก

คิว อีไป๋ จ้องมองมาทางเธอด้วยสายตาอาฆาต

เซิน หนิงซิน ชะงักไป กล่องขนมอบในมือของเธอเกือบจะหลุดมือ

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงคิดว่า คิว อีไป๋ กำลังโกรธ เธอคงจะรีบกลับไปนั่งที่แล้วรีบหาอะไรทำ

แต่ตอนนี้ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เธออ่านอะไรอย่างอื่นได้จากสายตาของ คิว อีไป๋

มันเหมือนว่า…เธอกำลังรอที่เธอจะแบ่งให้เธอด้วย?

เซิน หนิงซิน แอบตกใจกับความคิดของตัวเอง เท้าของเธอหยุดไปชั่วขณะ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปทางออฟฟิศของ คิว อีไป๋

ดันประตูกระจกที่ออกแบบมาอย่างดีเพื่อเปิดมัน เซิน หนิงซิน เดินเข้าไปหา คิว อีไป๋ และยืนนิ่งเธอดันกล่องขนมอบในมือเธอออกไปด้วยความประหม่า

เธอยังใส่ความพยายามเข้าไปในปากของเธอเพื่อถามออกไปอย่างลังเลและคาดหวังว่า “ประธาน คิว คุณอยากลองซักชิ้นไหมคะ? มันอร่อยมากเลย…”

บรรยากาศมันเงียบสงบ หลังจากผ่านไปซักพัก คิว อีไป๋ ก็ยืนมือของเธอออกมา

“กินขนมให้น้อยลงหน่อยนะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้นเธอก็ยังหยิบออกมาหนึ่งชิ้นและนำมันใส่เข้าปากของเธอ

ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูก

อา ประธาน คิว ที่จ้องมองมาที่เธอเมื่อกี้ก็แค่แสดงออกว่าเธออยากกินเท่านั้นเอง

 

—

 

เป็นไงบ้างครับ เริ่มเห็นแล้วใช่ไหมว่าประธานนิสัยจริงๆเป็นยังไง
ตอนผมอ่านครั้งแรก ผมหลงรักยัยหนูขี้แยคนนี้เลยหละ น่ารักน่าเอ็นดู น่าถีบ(ในความแอบเข้ม)มาก

 

 

-A Cup of Owls