ช่วงบ่ายนั้นถุกใช้ไปกับการทำงาน

เซิน หนิงซิน พึ่งจะทำงานทั้งหมดที่ ฉาง เจ๋ ส่งให้เสร็จในช่วงใกล้จะเลิกงาน

เธอตรวจสอบเอกสารทั้งหมดแล้วแจ้งทางฝ่ายจัดการเอกสารเกี่ยวกับใบรับรองแหล่งกำเนิดสินค้าและดูแลการดำเนินการของทีมขนส่งสินค้า…

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ซับซ้อนมาก แต่มันก็ใช้เวลาและความอดทนที่จะทำมัน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพักผ่อน

งานแบบนี้เหมาะกับมือใหม่แบบเธอมาก มันชัดเจนว่า ฉาง เจ๋ คิดเอาไว้แล้วตอนที่มอบหมายงานให้เธอ

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจ พิมพ์ข้อความสุดท้ายในช่องแชท ก่อนจะรู้สึกโล่งอก

“เอาช็อกโกแลตไหม?” เห็นเธอทำงานเสร็จแล้ว เป๋ย ฉิง ผู้ที่นั่งว่างอยู่ตลอดทั้งวันขยับเข้ามาแล้วยัดช็อกโกแลตลงในมือของ เซิน หนิงซิน “เธอทำงานมานานมากแล้ว พักหน่อยนะ”

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อเธอเห็นอีกฝ่ายยืนกราน เซิน หนิงซิน ก็ไม่ได้ปฏิเสธและตอบรับด้วยการพยักหน้า

“มันเหนื่อยมากเลยเนอะ?” เป๋ย ฉิง ยิ้มแล้วมองเธอ “พอพูดแล้วนะ ฉาง เจ๋  ก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้นางจะมาทำงานไม่ได้ นางควรจะทำทุกอย่างให้เสร็จตั้งแต่เมื่อวาน แทนที่จะทิ้งไว้ให้เธอทำคนเดียว”

“ถ้าเธอมีเบื้องหลังเธอจะทำอะไรก็ได้จริงๆ…”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดเสียต่ำ แต่ท่าทางของเธอก็ชัดเจน

เธอกำลังนินทาคนอื่นลับหลังอยู่และยัง….รอดูการตอบสนองของเธอ

เซิน หนิงซิน กรอกตาเพราะคาดไว้แล้ว เธอสัมผัสได้ถึงความคาดหวังจากสายตาขอ เป๋ย ฉิง ที่กำลังรอให้เธอถามถึงเรื่องเบื้องหลังที่เธอพูดถึงอยู่

อา อะไรของยัยนี้กันนะ

เซิน หนิงซิน เงียบแล้วกินช็อกโกแลตจนหมดก่อนจะยิ้มเบาๆ

“มันก็ไม่ได้หนักอะไรมากนะคะ” เธอบอก “ฉันพึ่งมาได้ไม่นาน เพราะงั้นก็สมเหตุสมผลที่จะต้องฝึกมากขึ้น”

คงเพราะไม่ได้ผลลัพท์ที่ต้องการ เป๋ย ฉิง ผงะไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะแห้งๆ “ก็จริงนะ ฮะฮะ”

“แต่ว่านะ ระวังอย่าทำงานหนักเกินไปหละ เพราะมันไม่มีที่ให้เธอแอบไปร้องไห้หรอกนะ”

น้ำเสียงของเธอยังคงแอบซ้อนการถากถางเอาไว้เหมือนเคย

เซิน หนิงซิน ไม่อยากจะยุ่งกับเธอเลยตอบไปสั่นๆ “ขอบคุณสำหรับช็อกโกแลตนะคะ”

โดยไม่รอให้ เป๋ย ฉิง พูดอะไรต่อเธอหันกลับไปที่โต๊ะของเธอ

ไม่นานเสียง “ชิ” เบาๆก็ดังมาจากข้างหลังเธอ

เป๋ย ฉิง กรอกตาของเธอก่อนจะหันกลับไปพูดคุยกับคนอื่นต่อ

เซิน หนิงซิน แอบได้ยินบางคำ ดูเหมือนพวกเขาจะพูดเรื่องซุบซิบของแผนกขายในประเทศ เธออดไม่ได้ที่จะสายหน้า

มันยังเหลือเวลาอีกสิบกว่านาทีก่อนจะเลิกงาน เซิน หนิงซิน ทำงานของเธอในวันนี้เสร็จแล้ว เธอเลยมีเวลาพักผ่อนเล็กน้อย เธอเลื่อนผ่านโทรศัพท์ของเธอ ดูว่าพวก เหมิง เหย้า มีแผนอะไรกันในคืนนี้

ต่างกับเธอเพื่อนรักของเธอต่างคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ชีวิตประจำวันของพวกเธอคือนอนเที่ยว กิน และกินอีก

พักหลังมานี้พวกเธอดูเหมือนจะมีงานอดิเรกเพิ่มขึ้นมานั่นคือการไล่ตามสาวสวยๆ

ทันทีที่ เซิน หนิงซิน เปิดแชทกลุ่มขึ้นมา เธอเห็น เจียง เยว้ ส่งเครื่องหมายคำถามติดต่อกันเป็นจำนวนมาก ตามด้วยรูปภาพของอันดับอะไรบางอย่าง ขอให้พวกเธอช่วยร่วมโหวตคะแนนให้ดาราที่เธอชอบ

เซิน หนิงซิน ตอบตกลงอย่างรวดเร็วและสัญญาว่าจะไปดูอันดับและให้คะแนนเมื่อเธอกลับถึงบ้าน

เจียง เยว้ ตอบกลับด้วยอิโมจิ โอเค และเริ่มโฆษณาเรื่องเดียวกันให้กับพวก เหมิง เหย้า แชทกลุ่มนั้นมีชีวิตชีวาและก็สงบสุขในเวลาเดียวกัน

เซิน หนิงซิน จ้องมองแชทกลุ่มอยู่สักพักก่อนจะยิ้มและกลับไปดูจอหลักของเธอเพื่อจะดูว่ามีข้อความอะไรอีกไหม

แล้วเธอก็เห็นชื่อของ คิว อีไป๋

ก่อนหน้านี้ที่เธอเพิ่มเพื่อนกับ คิว อีไป๋ ในตอนบ่ายนั้นเธอได้เปลี่ยนชื่อเล่นของประธาน ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรกับมันแต่พอมองย้อนกลับไปหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นรัวโดยไม่มีเหตุผล

เธอเปิดโปรไฟล์ของ คิว อีไป๋ ขึ้นมาและจ้องมองไปที่แอดเค้าวีแชทนั้นอยู่ซักพัก

นี่น่าจะเป็นเบอร์ของเธอ

เธอเงียบไปสักพักแล้วเปิดรายชื่อผู้ติดต่อขึ้นมาพิมพ์ตัวเลขเหล่านั้นลงไปและบันทึกไว้เป็นชื่อของ คิว อีไป๋

พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที่ มันก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

“กลับกัน!” ออฟฟิศกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งทุกคนลงเวลาออกและรีบเดินไปที่ลิฟท์

เซิน หนิงซิน ช้าไปนิดนึง เมื่อเธอเดินไปถึงลิฟท์คนกลุ่มแรกก็ลงลิฟท์ไปแล้ว

ออฟฟิศของพวกเธออยู่ที่ชั้นกลางๆของตึกเพราะงั้นมันก็ไม่ได้ใช้เวลามากในการเดินลงบันไดแต่วันนี้ เซิน หนิงซิน เหนื่อยมากแล้วเธอเลยไม่ได้คิดถึงมัน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานของเธอเพื่อรอลิฟท์ และมันก็มาถึงชั้นที่พวกเธออยู่

เมื่อประตูเปิดออกมันมีคนอยู่ข้างใน

ชุดสูทที่คุ้นเคยใบหน้าที่คุ้นเคยและกลิ่นหอมที่คุ้นเคย

นั้นคือ คิว อีไป๋ อีกแล้ว!

เซิน หนิงซิน แทบจะลืมหายใจ

ลิฟท์แทบจะกลายเป็นจุดนัดพบของพวกเธอไปแล้ว!

ตอนนี้ คิว อีไป๋ กำลังถือเอกสารจำนวนมากอยู่ในมือดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะกลับมาจากการทำงานด้านนอก

จำบทเรียนจากครั้งก่อนได้ เซิน หนิงซิน รีบจับเพื่อนรวมงานของเธอและทักทาย ” สวัสดีค่ะ ประธาน คิว!”

“อือ” คิว อีไป๋ พยักหน้าเลื่อนสายตาผ่านหน้าของ เซิน หนิงซิน ก่อนจะหยุดลงและพูดขึ้น “เซิน หนิงซิน”

เมื่ออยู่ๆก็ถูกเรียกชื่อ เซิน หนิงซิน ผงะและเริ่มนึกย้อนไปว่าเธอทำอะไรผิดพลาดหรือลบหลู่เธอหรือเปล่า

โชคดีที่มันไม่เป็นเหมือนที่เธอคิด คิว อีไป๋ ไม่ได้จะดุเธอแต่ถามสั้นๆด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เธอมีแผนอะไรหลังจากเลิกงานไหม”

ไม่จริงน่า เธอวางแผนจะให้เธออยู่ทำงานหลังเลิกงานหรอ?

เซิน หนิงซิน กระแอมเบาๆ และอยากจะปฏิเสธแต่ก่อนที่เธอจะได้พูด คิว อีไป๋ ก็พูดต่อ “ฉันแค่ต้องการเวลาของเธอไม่กี่นาทีเพื่อที่จะช่วยฉันจัดเอกสาร”

เซิน หนิงซิน หาคำมาพูดปฏิเสธไม่ได้ทำได้แค่พยักหน้าช้าๆ

มันไม่ชัดเจนว่าเป็นแค่ภาพลวงตาหรือเปล่าแต่เธอรู้สึกว่าดวงตาของ คิว อีไป๋ นั้นอ่อนโยนขึ้นและริมฝีปากของเธอก็ดูจะยกขึ้นเล็กน้อย

“….”

 

—

 

คิว อีไป๋ ไม่ได้ขอเวลาของเธอนานจริงๆ

อันที่จริงพวกเธอไม่แม้แต่จะพูดคุยกันด้วยซ้ำ เธอบอกวิธีการจัดเอกสารก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อคุยโทรศัพท์

ฤดูร้อนเพิ่งจะเริ่มต้นและกลางวันก็รู้สึกนานขึ้นพระอาทิตย์เริ่มจะตก ส่องแสงแดดยามเย็นเข้ามาทางหน้าต่าง

มันปกคลุม คิว อีไป๋ เอาไว้พอดีแสดงให้เห็นถึงรูปร่างของเธอในเงานั้น

มันแฝงไปด้วยความรู้สึกเหงาที่ไม่สามารถอธิบายได้

เซิน หนิงซิน จัดเอกสารจนเสร็จและเห็นว่า คิว อีไป๋ ยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ เธอไม่ได้ขยับไปไหนและนั่งอยู่ที่เดิม เหม่อมองแผนหลังของอีกฝ่ายเงียบๆ

ตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่านอกจาก คิว อีไป๋ จะมีรูปร่างหน้าตาที่ดีแล้ว เธอก็ยังมีเสียงที่น่าฟัง มันรื่นรมเหมือนกับฤดูใบไม้ผลิแค่ฟังเธอก็รู้สึกสบายใจแล้ว

เมื่อ เซิน หนิงซิน ได้ฟังเสียงของเธอ เธอก็รู้สึกง่วงนอนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะงั้นเธอจึงนั่งอยู่ตรงนั้นและแอบงีบหลับไป

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คิว อีไป๋ ก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วและยืนอยู่ตรงหน้าเธอจ้องมองเธออยู่

“…”

ดวงตาของเธอนั้นสวยงามมากแต่เพราะเธอมักจะสวมหน้ากากเคร่งขรึมตลอดเวลาที่อยู่ออฟฟิศถึงไม่มีใครกล้าที่จะจ้องตาของเธอเลย

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ความดุดันนั้นได้หายไปแล้วเหลือเพียงแต่ความอ่อนโยนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

มันทำให้เธอเผลอนึกไปถึงคืนนั้นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

เซิน หนิงซิน ผงะความรู้สึกอยากนอนของเธอได้หายไปแล้วแทนที่ด้วยความเขินอายแทน

“ฉันจัดเอกสารเสร็จแล้วค่ะ” เธอบอก “ฉันไม่อยากขัดตอนคุณคุยโทรศัพท์อยู่”

“อืม” คิว อีไป๋ พยักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไร เธอหยิบเอกสารที่จัดเรียงไว้แล้วเปิดผ่านพวกมันก่อนจะพูดขึ้น “ไม่เลวนิ” 

เธอกำลังชมฉันหรอ?

เซิน หนิงซิน เบิกตาของเธอเกือบจะคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่

ไม่ได้สังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอ คิว อีไป๋ เปิดดูเอกสารจนเสร็จก่อนจะวางมันกลับไปบนโต๊ะและนั่งลง โดยไม่หันมามองเธออีก เธอพูด “ไม่มีอะไรแล้วเธอกลับบ้านได้”

“ค่ะ” เซิน หนิงซิน พยักหน้าแล้วรีบเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้าน “ลาก่อนนะคะ ประธาน คิว”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คิว อีไป๋ เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และบอกให้เธอรอก่อน

อะไรอีกละเนี้ย?

เซิน หนิงซิน ทำได้แค่เดินกลับมาแล้วมองเธอ

“เธอสนใจ อิซากายะไหม?” คิว อีไป๋ ถามเธอ

หา?

เซิน หนิงซิน ผงะไปอีกครั้ง ความคิดของเธอยุ่งเหยิงไปหมดก่อนที่เธอจะนึกไปถึงรูปภาพที่ คิว อีไป๋ ส่งมาในตอนพักเที่ยง

ดูเหมือนว่าภัตตาคารร้านนั้นจะเป็นอิซากายะ

เซิน หนิงซิน พูดอะไรไม่ออกไปพักนึง

คุณเป็นคนส่งรูปพวกนั้นมาเอง ทำไมถึงเป็นฉันที่สนใจพวกมันกันล่ะ

แต่เธอทำได้แค่คิดแบบนั้นในใจไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมา เธอพยักหน้าเป็นการตอบรับคำพูดของ คิว อีไป๋ 

เมื่อเธอพูดจบเธอก็เห็น คิว อีไป๋ หยิบกล่องใบเล็กๆออกมาแล้วว่างมันบนโต๊ะ

“นี่เป็นของฝากจากฉัน มันไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน ฉันเลยยกมันให้เธอ” เธอพูดอย่างจริงจัง

พูดจบเธอก็เปิดกล่องและสิ่งที่อยู่ข้างในก็ปรากฏออกมา

มันเป็น….เปลือกหอยสีดำขนาดใหญ่

 

—

 

มันเป็นเวลาเลิกงานและมีคนมากมายอยู่บนรถโดยสาร

เซิน หนิงซิน เบียดไปในฝูงคนและพบว่ามีที่นั่งที่ว่างอยู่ในด้านหลัง ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้หายใจ

เธอขยับกระเป๋าที่เธอถืออยู่ ขยับมันไปมาจนเธอสามารถนั่งได้อย่างสบายตัว และหยิบเปลือกหอยออกมาจากกล่องเพื่อตรวจสอบมัน

มันน่าเกลียดมาก

เธอถอนหายใจและตรวจสอบมันซ้ำไปซ้ำมา ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นของฝาก

มันเป็นไปได้ไหมว่า คิว อีไป๋ ใจเอาเปลือกหอยที่ย่างแล้วกลับมาเพื่อเล่นตลกกับเธอ?

เธอเอียงคอและคิดอยู่สักพักก่อนที่จะปัดความคิดนั้นทิ้งไป

เธอคือประธาน คิว ผู้ทรงเกียรติ เธอจะมีเวลาและความคิดที่จะมาเล่นไร้สาระกับเธอได้ยังไง

นอกจากว่ามันจะมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับมันจริงๆ…

เซิน หนิงซิน ไม่มีทางเลือกนอกจากจะมองเปลือกหอยนั้นซ้ำไปซ้ำมาแต่เธอก็ไม่เห็นอะไรเด่นออกมา

ตอนที่เธอกำลังจะเก็บมันกลับไปนั่นเอง เธอก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมา

เธอสูดหายใจเข้าและค่อยๆหยิบแผ่นโฟมที่รองด้านล่างของกล่องขึ้นมา และข้างใต้นั้นอย่างที่เธอคิดไว้ เธอพบกับบัตรวีไอพีสำหรับอิซากายะวางอยู่ด้านใต้

ความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อก่อขึ้นในหัวใจของเธอ เซิน หนิงซิน เปิดวีแชท อยากจะทักไปถาม คิว อีไป๋ ให้แน่ใจ บางทีเธออาจจะเผลอทิ้งมันไว้ข้างใน

แล้วเธอก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็ว

“มันไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น และไหนๆเธอก็สนใจมันแล้ว ฉันก็เลยให้มันกับเธอ”

“ช่วยฉันจัดการกับมันหน่อย”

สรุปแล้ว…เธอจะยกมันให้เธอจริงๆ แต่เธอไม่จำเป็นต้องใช้วิธีอะไรแบบนี้ก็ได้…

เซิน หนิงซิน ส่งข้อความ “ขอบคุณค่ะ ประธาน” กลับไปอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดโทรศัพท์ของเธอและนั่งจ้องเปลือกหอยสีดำนั้นต่อไป

ประธาน คิว ของพวกเธอ ดูเหมือนจะเป็นคนที่เด๋อด๋ากว่าที่คิด?

 

—

 

ประธานเริ่มหลุดแล้ว หลังจากนี้นางจะน่ารักได้อีกเยอะอดใจรอกันได้เลยนะครับ

วันนี้มาส่งแฟนสอบครับ เลยนั่งว่างตั้งแต่ 9 โมง แปลเพลินจนนิ้วล็อคเลย จะร้องไห้ 555

พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับแฟนอีกวัน ก่อนกลับไปทำงานตามปกติและจะกลับแปลนิยายในคอมได้ตามปกติแล้ว ใครที่รอยูกะจังอยู่ เจอกันวันพุธนะครับ

 

-A Cup of Owls