เมื่อคืน คิว อีไป๋ ฝัน

ในความฝันนั้นด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เธอกลายเป็นม้าตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยพละกำลัง เธอวิ่งเร็วกว่ารถ กระโดดสูงกว่าว่าวบนฟ้า และมีความสูงกว่าสองเมตร ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เธอก็จะโดดเด่น

สิ่งสำคัญคือเธอมีเขาอยู่บนหัว มันยาวแหล่ม และสีสันสวยงาม ส่องประกาย ระยิบระยับ ในคำคืนที่มืดมิด

สุดแสนจะมหัศจรรย์

ในตอนแรก คิว อีไป๋ ค้อนข้างมีดีใจ วิ่งวนไปมาอย่างมีความสุขบนถนนย้านการค้าที่กว้างขวาง

แต่ถว่าเมื่อวิ่งไปเรื่อยๆ เธอก็รู้ว่หลังของเธอหนักขึ้น หนักขึ้น และหนักมากขึ้น

เธอหยุดและหันไปมองด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอหันไปเธอก็ตกใจจนเกือบจะเป็นลม

เธอพบว่า เซิน หนิงซิน กำลังขี่หลังเธออยู่!

 คิว อีไป๋ ตะลึงจนพูดไม่ออกแล้วรีบเหวี้ยงไปมา ตอนที่เธอขยับตัว เธอก็ร้องไห้ด้วยความเหนื่อยล้า

หลังจากนั้น ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ฉากหลังก็เปลี่ยนไป แล้วเธอก็มาอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเธอ

ตอนนั้นเอง เธอก็ไม่ใช้ม้าอีกต่อไปกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง ยังคงดูสวยเหมือนเดิม

คิส อีไป๋ กลับมามีความสุขอีกครั้ง เธอเปิดประตูนิรภัยและเตรียมตัวจะเดินเข้าบ้านไปมองกระจก แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำ ในชัวพริบตาเธอก็พบกับ เซิน หนิงซิน อยู่ด้านใน

เธออดไม่ได้ที่จะตกใจแล้วรีบถามออกไป “ทำไมเธอยังอยู่ที่นี้!”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เห็น เซิน หนิงซิน ในความฝันของเธอก้าวเข้ามาแล้วชี้มาที่เธอ “ทำไมเธอถึงไม่วิ่งแล้วหละ! เจ้าม้าตัวเหม็นไร้ประโยชน์ ฉันไม่ต้องการแกอีกแล้ว!”

คิว อีไป๋ รู้ดีว่า เซิน หนิงซิน ไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้นแน่นอน

แต่ คิว อีไป๋ ในความฝันนั้นเชื่อเธอ ไม่ใช่แค่เชื่อเธอเท่านั้น เธอยังรู้สึกผิดมากๆเลยด้วย เริ่มจะสูดจมูกแล้วก้มหัวร้องไห้

เธอเป็นแบบนั้นจนถึงเช้าวันต่อมา

ตอนที่ คิว อีไป๋ ตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าหมอนของเธอนั้นเปียกโชก

ฝันนี้มันคืออะไรกันเนี้ย!

เธอหยุดและนึกย้อนถึงเรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นในฝันของเธอ รู้สึกอาย เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาแล้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

แต่เมื่อเธอยกแขนขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนแขนของเธอกำลังจะหัก

ทำไมมันปวดขนาดนี้ เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรไปกันแน่เนี้ย?!

ความคิดของเธอคงไม่สามารถยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้แล้ว เธอจำได้ลางๆว่าเธอไปกินมื้อเย็นกับ เซิน หนิงซิน และเธอก็ดื่มแอลกอฮอล์ แต่เธอจำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้ว

คิว อีไป๋ ตื่นตระหนก กลัวว่าเธอจะทำอะไรน่าอายออกไป ไม่นานเธอตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อที่จะไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วทำใจให้เย็นลง

แต่ตอนที่เธอใส่ร้องเท้า ก่อนที่เธอจะยืนขึ้นขาของเธอก็รู้สึกอ่อนแรง

เธอไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคงและล้มลงพื้นดัง “ตุ๊บ”

ความรู้เจ็บปวดแพร่มาจากผิวหนังของเธอที่สัมผัสกับพื้น คิว อีไป๋ รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะตายเพราะความเจ็บปวด ความง่วงของเธอหายไปทันที

ตอนนั้นเองเธอก็พบว่า เธอปวดที่เอว ที่ขา และที่แขน 

Iมันเหมือนกับร่างกายของเธอกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ…

คิว อีไป๋ “????”

เธอตกใจจนพูดไม่ออก

 

—

 

ตอนที่ เซิน หนิงซิน ตื่นมาในตอนเช้าเธอยังเป็นห่วง คิว อีไป๋ อยู่และเปิดเวย์ปั๋วขึ้นาดูโดยสัญชาตญาณ

เธอคิดว่ามันคงจะไม่มีข่าวอะไรใหม่ๆ แต่หลังจากเลื่อนลงมาเธอก็พบกับอะไรบางอย่าง

มันมีโพสต์ใหม่สองโพสต์ ทั้งสองอันแค่กว่าตามองก็รู้ว่ายาว แต่เนื้อหาข้างในนั้นเรียบง่ายมาก อันแรกเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม และอีกอันมีไว้เตื่อนตัวเธอเองว่าอย่าดื่มจนเมาไม่ได้สติอีกในอนาคต

มันตามด้วย “หือ หือ หือ” และ “น่าอายที่สุด” หลายอัน

เซิน หนิงซิน นั่งลงบนเตียงหลังจากได้ดู

ในขณะเดียวกันเธอก็เริ่มจะเป็นห่วงว่า คิว อีไป๋ อาจจะจำอะไiที่น่าอายได้

มันยังเช้าอยู่มาก เช้ามากจนเธอสามารถกลับไปนอนต่อได้ แต่ เซิน หนิงซินไม่สามารถทำใจให้สงบได้ตอนนี้ หลังจากลังเลอยู่นานเธอตัดสิ้นไม่กลับไปนอนและใส่ร้องเท้าแล้วลุกขึ้น

หลังจากอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เธอไม่แม้แต่จะหยุดหามื้อเช้ากินแล้วรีบลงไปด้านล่างเพื่อขึ้นรถ

เธอถึงกับมาถึงบริษัทเร็วกว่าปกติ

เธอมาเร็วมากวันนี้ เพราะงั้นจึงใช้เวลาซักพักก่อนเพื่อนร่วมงานของเธอจะมากัน มองไปรอบๆ เธอเห็นแค่ผู้ช่วยฯ ฮันที่ยืนอยู่ข้างๆปริ้นเตอร์และกำลังสำเนาเอกสาร

นอกจากเธอแล้วมันไม่มีใครอยู่อีก ไม่มีแม้แต่เงาของ คิว อีไป๋

“อรุณสวัสดิ์ เซี่ยวเซิน” เห็นเธอเดินเข้ามา ผู้ช่วยฯ ฮัน ยิ้มแล้วทักทายเธอ “เธอมาเช้าจังนะวันนี้”

“ค่ะ” เซิน หนิงซิน ยิ้มตอบ “ฉันตื่นเช้ากว่าปกติวันนี้และคิดว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำวันนี้เลยรีบมาค่ะ”

‘เรื่องที่ต้องทำวันนี้’ ที่ว่านั้น เธอกำลังพูดถึงยัยเด็กขี้แย่

แต่ยัยเด้กขี้แย่ยังไม่มาทำงาน เธอเลยไม่สามารถหาตัวคนที่เธอต้องจัดการวันนี้ได้

คิดแบบนั้น เธอถอนหายใจ พูดคุยกับผู้ช่วยฯ ฮํน อีกนิดหน่อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอ

กดแป้นพิมพ์ เธอเปิดอีเมลล์และส่งเอกสารสองสามใบไปให้ฝ่ายการผลิต หลังจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปรอบๆ

ในออฟฟิศยังคงไม่มีใคร และผู้ช่วยฯ ฮัน ก็กำลังยุ่งกับงานในมือ

ดูเหมือนว่าเธอยังมีเอกสารต้องสำเนาอีกเป็นจำนวนมากและคงใช้เวลาอีกซักพักเพื่อที่จะทำมันให้เสร็จ

บางที่เธอควรจะช่วยเธอ

คิดแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปหาผู้ช่วยฯ ฮัน

 

—

 

ประสิทธิภาพของการทำงานด้วยนั้นสูงมากอย่างชัดเจน สำเนาของผู้ช่วยฯ ฮัน ถูกทำออกมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อดูอีกที่ เธอก็เห็นว่ามันเสร็จเร็วกว่าที่คาดคิด

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม ขอบคุณ เซิน หนิงซิน จากใจของเธอและช่วนเธอไปที่โณงอาหารเพื่อหาอะไรกินด้วยกัน

น้ำเสียงของเธอนั้นทั้งใจดีและอ่อนโยน

เซิน หนิงซิน เห็นความใจดีในดวงตาของเธอและไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าเพื่อตอบรับ

ทั้งสองคนพูดคุยกันตลอดทาง ตอนที่พวกเธอเกือบจะเดินมาถึงทางเข้าโรงอาหารนั้นเอง เซิน หนิงซิน ก็ได้ยินผู้ช่วยฯ ฮัน รับสายโทรศัพท์

มันคงจะเป็นสายจากแฟนสาวของเธอ บางที่คงเพราะว่าเธอได้เปิดเผยรสนิยมทางเพศของเธอก่อนหน้านี้ เธอเลยไม่ได้หลบ เซิน หนิงซิน เลยแม้แต่น้อย

บนสนทนานั้นตึกเครียดมาก เหมือนกับพวกเธอกำลังทะเลาะกันอยู่ และไม่มีใครจะยอมกัน

ท้ายที่สุด ผู้ช่วยฯ ฮัน ก็ว่างสายก่อน

เซิน หนิงซิน เหล่ตามองและเห็นว่าที่ขอบตาของเธอนั้นเป็นสีแดงนิดหน่อย

ริมฝีปากของเธอเองก็ถูกกดลงด้วยความไม่พอใจ เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

เธอเลยรีบถามด้วยความเป็นห่วง “คุณโอเคไหมคะ?”

“ฉันไม่เป็นไร” ผู้ช่วยฯ ฮัน สายหน้าเป็นคำตอบ และใช้มือของเธอเช็ดขอบตาของเธอ

หลังจากเงียบซักพัก เธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็งกร่าว “มันเป็นยัยสารเลวที่ฉันได้คุยด้วย ฉันไม่คิดจะลดตัวลงไปอยู่ระดับเดียวกับนางหรอก!”

เธอฟังดูเหมือนจะยอมรับมันได้และดูเหมือนจะอยู่ในสภาวะที่ทำใจได้แล้ว

เห็นแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรเพื่อปลอบใจเธอนั้นเอง เมื่อเธอก้มหน้าลงไปเธอก็พบว่าบัตรที่อยู่ในมือของผู้ช่วยฯ ฮัน กำลังจะงอผิดรูป

เซิน หนิงซิน “…….”

มันน่ากลัวนิดหน่อยละ

 

—

 

ตอนที่กำลังกินอยู่ เซิน หนิงซิน ก็ฟัง ผู้ช่วยฯ ฮัน พูดเกียวกับชีวิตรักของเธออยู่นาน

อย่างเช่น คนที่เธอพึ่งจะตะโกนใส่เมื่อกี้คือแฟนสาวของเธอที่คบกันมานานกว่าสี่ปี ผู้ช่วยฯ ฮัน ยังเด็กอยู่มากในตอนนั้นและตอนที่เธอชอบเธอ มันก็ออกมาจากหัวใจของเธอ เด็กคนนั้นเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ

และเธอก็ทำเรื่องโง่ๆตลอดทั้งปี

แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ยังไม่ได้การตอบรับที่เธอต้องการ และเสียช่วงเวลาในวัยสาวของเธอไป

หลังจากนั้นเธอก็โกรธมากและตัดสินใจไปที่ร้านเหล้าเพื่อแสร้งหาใครสักคน เธออยากจะทำให้คนคนนั้นไม่พอใจแล้วรู้สึกว่ากำลังจะเสียเธอไป หวังว่ามันจะทำให้เธอคนนั้นตอบรับเธออย่างท่เธอต้องการบ้าง

เสียแต่ว่าคนที่เธอเจอเป็นคนที่เธอรู้จัก และความกล้าของเธอที่รวบรวมมาก็หายวับไปทั้งแบบนั้น เพราะแบบนั้นหลังจากเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะไปมองหาใครอีก

เซิน หนิงซิน ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น

‘คนที่เธอรู้จัก’ ที่ผู้ช่วยฯ ฮัน พูดถึงมันก็คือเธอเองไม่หรอ?

กลายเป็นว่า… เธอทำลายแผนการของผู้ช่วยฯ ฮัน โดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อรู้ตัวเรื่องนั้น เธอก็รู้สึกผิด

ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกกังวล เพราะงั้นหลังจากลังเลอยู่นิดหน่อย เธอก็เริ่มถามก่อน “แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นหรอคะ?”

“ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็บอกว่าเธออยากจะเลิกกับฉัน บอกว่าเธอไม่มีความรู้สึกให้ฉันนานแล้ว” ผู้ช่วยฯ ฮัน ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม มันมีความขมขื่นในดวงตาของเธอ “มันเป็นฉันเองที่ไม่ยอมรับมันและยังทำให้พวกเรายังเกียวข้องกันอยู่จนถึงตอนนี้”

“แต่หลังจากกลับมาจากทรป ฉันก็เข้าใจ” เธอพูดและคงจะรู้ถึงความกังวลของ เซิน หนิงซิน เธอรีบยิ้มและลูบไหล่เธอ “มันยังมีสิ่งสวยงามอีกมากมาย และทิวทัศน์ที่สวยงามจนไม่อาจะวัดค่าได้ ทำไมฉันถึงต้องใช้วันเวลาของฉันใสใจเธอขนาดนั้นด้วยหละ? ถ้าฉันมีเวลามากขนาดนี้ มันจะไม่ดีกว่าหรอที่จะใช้กับกับเรื่องอื่นๆ?”

ตอนนี้ดูเธอจะเปิดใจมากขึ้นแล้ว

แล้วเธอก็เลิกทรมานเจ้าบัตรใบนั้นแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะคิดได้แล้วจริงๆ

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรนั้นเอง เธอก็ได้ยินผู้ช่วยฯ ฮัน เริ่มจะปลอยใจเธอ

“เซี่ยวเซิน เรื่องพวกนี้นะต้องระมัดระวัง” เธอพูด มีร้อยยิ้มอยู่ในดวงตาของเธอ “อย่าคิดถึงมันมากไป สถานการณ์ของฉันเป็นกรณีพิเศษ ความรักนะยังเป็นสิ่งที่สวยงามเหมือนเดิม”

“ตอนที่เธอยังเด็กอยู่ มีความสุขกับชีวิตเข้าไว้” เธอพูด “ฉันหมายถึง มองออกไปนอกออฟฟิศบ้าง มีคนตั้งหลายคนมีคู่แล้ว อย่างเช่น เซี่ยวซัน เอ่ย เซี่ยว หยางเอ๋ย…”

เธอไล่รายชื่อคนออกมามากมาย

แต่มันไม่มี คิว อีไป๋

เซิน หนิงซิน ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติในหัวเธอหรือเปล่า ตอนที่เธอได้ยินผู้ช่วยฯ ฮัน พูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของ คิว อีไป๋ ก็ลอยเข้ามาในหัวเธอ

“แล้ว…” เธอรู้สึกสงสัยนิดหน่อย และหลังจากเงียบมาซักพัก เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามผู้ช่วยฯ ฮัน “แล้วประธานคิว ละคะ?”

เมื่อได้ยิน ผู้ช่วยฯ ฮัน ก็ยิ้ม

“ประธานคิว สินะ” เธอโบกมือตอบ น้ำเสียงของเธอดูสนุกสนาน “มันคงจะดีกว่าที่เธอไม่ถาม ฉันคิดว่าหัวใจของเธอทั้งหมดคงอยู่กับงานหมดแล้วหละ”

“ฉันทำงานกับเธอมานาน และไม่เคยเห็นเธอสนใจใครเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกเดตเลย คนคนนี้เหมือนกับก้อนหินที่ยังไม่พัฒนา เย็นชาและยากจะเข้าใจได้ มันไม่มีปรัโยชน์ที่จะพูดถึงเธอหรอก”

“ฉันคิดว่าเธอคงจะต้องการใช้ชีวิตทั้งหมดของเธอไปกับบริษัท”

 

—

 

ถ้าให้พูดตรงๆ คำพูดของผู้ช่วยฯ ฮันนั้นดูเหมือนจะถูกต้องเลย

เซิน หนิงซิน ครุนคิดในขณะที่เดิน และยิ่งเธอคิดเท่าไหร่ มันก็ดูจะสมเหตุสมผลเท่านั้น เธอสรุปแบบนั้น

ตอนที่พวกเธอเดินไปถึงลิฟต์ ผู้ช่วยฯ ฮัน ก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องทำและต้องออกไปก่อน

เซิน หนิงซิน บอกลาเธอแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อกดลิฟต์

เธอก้มหัวลงตอนที่รอ เล่นกับโทรศัพท์ของเธอไ ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบว่ามีคนอีกคนยืนอยู่ข้างเธอ

เธอชะงักไปเล็กน้อยและเผลอขยับไปด้านข้าง แล้วเธอก็รู้ตัวว่าคนคนนั้นคือ คิว อีไป๋ นั้นเอง

และมันเป็น คิว อีไป๋ ที่สวมแว่นกันแดดอยู่

เซิน หนิงซิน เงียบไปครึ่งวินาที และเดาออกทันที

เธอร้องไห้จนตาของเธอบวม!

“คิว ประธานคิว…” เธอกังวลมากและอยากจะถาม แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร คิว อีไป๋ ก็จับชายเสื้อของเธอแล้วลากเธอออกไป

ที่ด้านข้างหน้าต่าง มันมีห้องเก็บของที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไป มันเป็นที่ที่ค้อนข้างจะลับตาคน

มันเหมือนกับพวกเธอกำลังจะทำการแลกเปลี่ยนที่ผิดกฎหมาย

เซิน หนิงซิน ตกใจและตัดสินใจไม่พูดอะไร ด้วยท่าทางงุนงง เธอรอให้ คิว อีไป๋ พูด

เธอเห็น คิว อีไป๋ เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปรอบๆ หลังจากเธอมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เธอก็รู้สึกโล่งใจและเริ่มเข้ามาใกล้ เซิน หนิงซิน

น้ำเสียงของเธอไม่เป็นมิตร โดยที่แต่ละคำเหมือนจะถูกพนออกมาจากช่องว่างฟันของเธอ “เซิน หนิงซิน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

แน่นอนละว่าต้องการจะถามเรื่องนี้

แต่เราต้องคุยกันก่อนว่าเธอจำอะไรได้บ้าง

มันยากสำหรับ เซิน หนิงซิน  เธอเลยทำได้แค่ปฏิเสธไป บอกว่าเธอเองก็เมาเหมือนกันและจำอะไรไม่ได้เลย

“ไม่ต้องมาโกหกฉันเลย!” ด้วยเหตุผลบางอย่าง คิว อีไป๋ ไม่เชื่อเธอและไม่ยอมแพ้ “เธอไม่ได้ดื่มเลยด้วยซ้ำเมื่อคืน!”

เซิน หนิงซิน “….” ทำไมเธอต้องจำมันได้ชัดเจนขนาดนั้นด้วยหละ?

เธอถอนหายใจแล้วคิดว่าคนคนนี้เธอเดินและแบกเธอไปตั้งไหลเมื่อคือ เธอต้องรู้สึกปวดไปทั้งตัวแน่ตอนที่ตื่นขึ้นมา คิดแบบนั้น เซิน หนิงซิน สารภาพความจริงออกไป เรื่องที่เธอแบกเธอ

แล้วเธอก็นึกได้ว่าคนคนนี้โพสต์เวย์ปั๋วเมื่อคนและคงจะเห็นมันตอนเช้า และแบบนั้น เธอเลยสร้างคำโกหกขึ้นมาว่าเธอทำอะไรไม่ดีทำให้ คิว อีไป๋ โกรธ และพวกเธอทั้งสองคนก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้แล้วแยกกันไปคนละทางในที่สุด

“มีอะไรอีกไหม?” คิว อีไป๋ ถามหลังจากฟังอย่างตั้งใจ

เซิน หนิงซิน รีบสายหน้า “ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรอีกแล้ว”

ทั้งน้ำเสียงและสายตาของเธอนั้นแนวแน่

ได้ยินแบบนั้น คิว อีไป๋ ก็จ้องมองเธอ เห็นท่าทางตรงไปตรงมาของ เซิน หนิงซิน เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ร่างกายของเธอเองก็ดูผ่อนคลายลง และด้วยการกระแอ่มเบาๆ เธอก็จัดแจงชุดของเธอก่อนจะโบกมืออย่างดุๆตอนที่เธอบอกกับ เซิน หนิงซิน “ไปขึ้นลิฟต์กันได้แล้ว”

เซิน หนิงซิน แอบถอนหายใจ และรีบเดินตามเธอไปที่ลิฟต์

หลังจากแก้ไขความกังวลของเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน คิว อีไป๋ ก็รีบจัดการท่าทางของเธอ แล้วนึกขึ้นได้ว่าสัญญากับลูกค้าเกาหลีกำลังจะได้รับการลงนามในวันนี้ เธอก็มีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย

เธอถึงกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อตอบกลับอีเมลล์สองสามอัน

นี้มันเหมือนที่ผู้ช่วยฯ ฮัน บอกเลย…

เมื่อเห็น เซิน หนิงซิน ก็สายหน้าของเธอ แต่เธอก็ยังสงสัย เพราะงั้นสุดท้ายเธอก็ถามออกไปอย่างสุภาพ “ประธานคิว คุณดูยุ่งทุกวันเลย คุณมีเวลาเอาไว้สำหรับจัดการชีวิตของตัวเองไหมคะ?”

คิว อีไป๋ หันหน้ามาเมื่อได้ยินเธอพูด “เธอกำลังหมายถึงอะไร?”

เซิน หนิงซิน “อย่างเช่น กินข้าวกับเพื่อน เล่นเกม ดูหนัง หรือ… ออกเดต?”

เธออยากรู้มาก

แต่เธอก็รู้ว่า คิว อีไป๋ คนนั้น คงจะไม่ยอมตอบเพราะความหยิ่งผยองของเธอ เพราะงั้นเธอเลยเตรียมใจเอาไว้แล้ว

แต่ทว่า เธอไม่คาดคิดว่าคนคนนี้จะตอบทันทีที่ได้ยิน

“บางครั้งฉันก็ทำ” เธอบอก “ยังไงซะ เธอก็ต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลังจากทำงาน”

“แต่มันไม่ม่ความจำเป็นจะต้องออกเดตกับใคร ฉันไม่เวลาหรือหลังงานสำหรับเรื่องแบบนั้น”

เธอบอก ยกคิ้วของเธอขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “และฉันก็ไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย”

“….”

จริงหรอ?

เซิน หนิงซิน ไม่คิดไม่คิดว่าจะพูดแบบนั้นแต่มึนงงไปซักพัก และไม่ได้พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

แต่ คิว อีไป๋ ไม่ได้ปล่อยให้บรรยากาศเงียบลง และหลังจากคิดไปซักพัก เธอก็พูดต่อ

“เซิน หนิงซิน ทำไมเธอถึงถามเรื่องนี้หละ?” เธอบอกและด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเธอถึงสรุปออกมาแบบนี้ “มันเพราะเธออยากจะออกเดต เธอเลยชักแม่น้ำทั้งห้ามาถามฉันหรอ?”

“เธอจำเป็นต้องขออนุญาติเจ้านายของเธอเพื่ออกเดตด้วยหรอ? ” เธอพูด และเชื่อว่ามันมีอะไรแปลกๆ แล้วเธอก็ทำท่าทีเหมือนกำลังรอคำตอบอยู่ “หรือเธอเพราะเธอกำลังฝันหวานถึงใครซักคนในออฟฟิศของเราแล้วอยากจะมีความรักในออฟฟิศ?”

เซิน หนิงซิน “….”

ด้วยโปรดหยุดพูดที

คนคนนี้หยุดพูดจริงๆ

คิว อีไป๋ มองมาทางเธอ และยิ่งเธอคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังพูดถูกและอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเป็นการยืนยัน

ยังคงไม่ยอมให้อภัย เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้า เซิน หนิงซิน ไม่สามารถหยุดส่งเสียง “หึ” เย็นๆออกมาได้ “ระวังจะทำงานได้แย่ลงละ ถ้าเธอทำงานได้ไม่ดี ฉันจะหักเงินเดือนเธอ”

ช่างดุร้ายและใจดำ

คุณนี้มันสุดยอดจริงๆ

เซิน หนิงซิน ถึงกับอยากจะตบมือให้

สมกับเป็นประธานคิวของเรา….

 

—

 

A Cup of Owls