ความจริงแล้ว เซิน หนิงซิน ไม่เชื่อในเรื่องของเครื่องร่าง

มันเป็นเพราะว่าเธอลองพวกมันมาหลายชิ้นแล้วและมันก็ไม่มีชิ้นไหนที่ใช้งานได้ พวกมันไม่ได้ผล ไม่ได้ปกกันอะไรเลย

มันเป็นแค่การหลอกตัวเองให้รู้สึกดี

หลังจากล้มเหลวมาหลายครั้ง เธอก็เลิกเชื่อพวกมันและไม่เคยหันมามองของพวกนี้อีกเลย

แต่เธอไม่คาดคิดว่า คิว อีไป๋ จะซื้อมาให้เธออันหนึ่ง

เครื่องร่างนั้นเป็นทรงกลม มันมีพู่ห้อยลงมาจากด้านล่างของมัน เมื่อเธอเอามันเข้ามาใกล้ๆ เธอก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของไม้จันทน์ และนายพลผู้ยิ่งใหญ่ที่ถุกแกะสลักไว้

ว่ากันว่ามันจะทำให้สุขภาพดี และนำพาความสงบสุข

“…..”

เซิน หนิงซิน พลิกเครื่องร้างนั้นและเห็นประโยคนั้นแปะๆเขียนไว้ที่ด้านหลัง

ไม่แปลกใจที่ คิว อีไป๋ พูดมันออกมาอย่างมั่นใจ กลายเป็นว่ามันถูกแกะสลักเอาไว้เลย

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เซิน หนิงซิน อยากจะหัวเราะออกมาเมื่อรู้เรื่องนี้

แต่ตอนที่มุมปากของเธอเริ่มยกขึ้นมานั้น ไม่ใช่แค่เธอไม่หัวเราะออกมา เธอกลับรู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ในคอแล้วเงียบไป

“ทำไมเธอไม่ขอบคุณอันหน่อยหละ?” เห็นเธอยืนนิ่งโดยไม่พูดอะไรมาซักพักแล้ว คิว อีไป๋ ก็ผงะไปเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ พยายามดูท่าทางของเธอ “เธอไม่ชอบมันหรอ?”

“ไม่ค่ะ” กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด เซิน หนิงซิน รีบสายหน้า “ฉันชอบมัน”

“ดีที่เธอชอบมัน” คิว อีไป๋ ตอบมุมปากของเธอยกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ และพูดต่อ “เธอสามารถสองเอามันว่างไว้ใกล้ๆหมอน มันจะได้ผลแน่นอน”

มันได่ผลแน่นอน

ทำไมประโยคนี้มันมีพลังจังนะ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็นิ่งไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา เธอมองเห็นความมั่นใจและความตั้งใจในดวงตาของ คิว อีไป๋

มันเหมือนกำลังบอกเธอว่า “ฉันได้ร่ายมนตร์บนเครื่องร่างอันนี้แล้ว มันสุดยอดมากเลยหละ”

“ใช้มันได้เต็มที่เลย มันมีผลที่ดีมาก!”

เด็กน้อยและน่ารัก

แต่มันก็ทำให้คนรู้สึกเชื่อมันในคำพูดของเธอโดยไม่รู้ตัว

เพราะงั้นหลังจากผ่านไปซักพัก เซิน หนิงซิน ก็พยักหน้าเบาๆ

รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอและเธอก็ขอบคุณเธอจากใจจริง

ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะลองใช้มันอีกครั้ง

เธอแอบคิดในใจ

เพราะว่ามันมีคำอวยของคนคนนี้อยู่ข้างใน มันเป็นสิ่งเล็กๆที่มีความหมาย และมันก็อาจจะได้ผล

มันเป็น… เวทย์มนต์ที่ถูกร่ายโดยยัยเด็กขี้แย่เลยนะ

 

—

 

ความจริงได้พิสูจน์ว่าเครื่องรางของ คิว อีไป๋ นั้นได้ผล

เซิน หนิงซิน ว่างเครื่องรางไว้ข้างหมอนของเธอก่อนนอน และเธอก็ไม่ได้ฝันเลยในคืนนั้น

ตอนที่เธอตื่นขึ้น เธอก็รู้สึกสดชื่นมาก

เธอไม่แม้แต่จะงอแงที่ต้องตื่นไปทำงานทันที่หลังจากไปเที่ยวเสร็จ

เซิน หนิงซิน ยิ้มออกมาจากหัวใจของเธอ เอื่อมมือออกไปลูบเครื่องรางสองสามครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณก่อนที่จะลุกขึ้นเมื่ออาบน้ำและหาอะไรกิน

เธอเตรียมตัวเสร็จอย่างรวดเร็วแล้วลงไปเพื่อรอรถ

รถคันก่อนหน้าได้ออกตัวไปตอนที่ เซิน หนิงซิน มาถึงป้ายพอดี เธอรอรถคันต่อไปอยู่พักใหญ่ๆโดยไม่เห็นคันต่อไปมา เธอเลยเล่นโทรศัพท์ของเธออยู่ซักพัก

เธอเปิดวีแชทขึ้นมาเพื่อดูแชทกลุ่ม ดูว่ามีแจ้งเตื่อนอะไรมาจากเจ้ฉางไหม และดูว่าวันนี้เธอมีงานอะไรต้องทำบ้าง

หลังจากทำทั้งหมดนั้น เธอก็ออกมาแล้วกดเข้าไปที่เวย์ปั๋วของ คิว อีไป๋

คนคนนี้โพต์เยอะมากในช่วงที่ไปเที่ยว ส่วนใหญ่แล้วจะเกี่ยวกับความสวยงามของสถานที่ต่างๆ

เนื้อหาเหมือนกันเกือบทั้งหมด ในบางโพสต์ เซิน หนิงซิน ไม่ได้มีโอกาศอ่านพวกมันและมีเวลามองมันผ่านๆเท่านั้น

ใช้โอกาศจากช่วงเวลานี้ เธอสามารถเปิดอ่านที่ละอันอีกครั้ง

คิดแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็รีบเลื่อนไปหาเวย์ปั๋วที่ คิว อีไป๋ ขี่ม้าในวันนั้นก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นมาช้าๆในขณะที่เธออ่านมัน

เหมือนกับอ่านเรื่องตลก เธอรู้สึกสนุกที่ได้อ่านโพสต์พวกนั้น

ตอนที่เธออ่านอยู่นั้นเอง รถโดยสารก็มาถึง

เธอเองก็เลื่อนมาถึงโพสต์สุดท้ายเหมือนกัน

ต่างกับโพสต์ก่อนหน้า มันไม่มีรูปภาพแปะอยู่และมีคำไม่กี่คำต่างจากปกติ มันดูจะจริงจังมาก

เซิน หนิงซิน รู้สึกสงสัยว่าเธอโพสต์อะไรเธอเลยอ่านดูตอนที่ต่อแถวรอขึ้นรถ

แล้วเธอก็สังเกตุว่า คิว อีไป๋ โพสต์เวย์ปั๋วอันนี้ตอนที่พวกเธอขึ้นรถโดยสารตอนเช้าเมื่อวาน

ตอนนั้น คิว อีไป๋ ดูจะโกรธเธออยู่ และกลัวว่าจะทำให้เธอไม่พอใจอีก เซิน หนิงซิน เลยไม่กล้าหันไปมองเธอ

ทำให้เธอไม่ทันสังเกตุตอนที่เธอโพสต์มัน

เนื้อนั้นเป็นประโยคเดียวสั้นๆ

“ฉันทำให้ เซิน หนิงซิน ฝันร้ายทั้งคืน ฉันรู้สึกผิดจังเลย ฉันจะไม่เล่าเรื่องผีให้เธอฟังอีกแล้ว”

มันจบแค่นั้น มันไม่มีอีโมติคอนต่อท้ายอีก แต่ก็น่าตกใจที่ เซิน หนิงซิน ก็สามารถอ่านอารมณ์เหมือนกำลังร้องไห้ออกมาจากถ่อยคำเหล่านี้ได้

แล้วในที่สุดเธอก็รู้ตัวว่า คิว อีไป๋ ไม่ได้โกรธเธอ

แต่เธอโกรธตัวเธอเอง…

ความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกได้ไหล่เข้ามาในหัวใจของเธอ เซิน หนิงซิน ใจลอยเล็กน้อย จนเท้าของเธอรู้สึกเหมือนเหยียบอยู่บนอากาศ

เธอขึ้นไปบนรถแล้วจมอยู่กับความคิดของเธอ เธอเดินเข้าไปด้านหลังของรถตอนที่เธอกำลังจะนั่งนั้นเองเธอก็เห็น คิว อีไป๋

เซิน หนิงซิน “???”

คิดว่าเธอตาฝาดเธอรีบขยี้ตาของเธอและมองอีกครั้ง แล้วเธอก็พบว่าคนคนนั้นกำลังนั่งกอดอกอยู่ที่เบาะด้านหลัง

ท่าทางของเธอคงจะดูดุดันมากทำให้ที่นั่งข้างเธอนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครกล้าไปนั่งข้างเธอ

นี้มันช่างน่าสงสาร

กลัวว่าเธอจะคิดมากเกียวกับเรื่องนี้ เซิน หนิงซิน รีบเดินเข้าไปยืนข้างเธอ ก่อนจะเปิดปากทักทาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะประธานคิว”

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็เงยหน้าขึ้นมา

เหมือนกับว่าเธอรอมานานแล้วและในที่สุดก็มีคนมานั่ง!

แต่หลังจากเห็นว่าคนคนนั้นคือ เซิน หนิงซิน เธอก็กระแอมเบาๆแล้วปรับท่าทางของเธอให้เป็นปกติก่อนจะหยิบกระเป๋าของเธอแล้วขยับเข้าไปด้านใน

เธอพูดอย่างเย็นชา “นั่งสิ”

“ค่ะ” เซิน หนิงซิน ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีแล้วรีบนั่งลง

ก่อนที่เธอจะถามออกไปด้วยความสงสัย “ประธานคิว ทำไมวันนี้คุณนั่งรถมาละคะ?”

คิว อีไป๋ เหล่มองมาทางเธอ “มันแปลกหรอ?”

เซิน หนิงซิน : แน่นอนว่าแปลกนะสิ มาเซราตีของเธอหายไปไหนแล้วหละ?

กลัวว่า คิว อีไป๋ จะไม่พอใจถ้าเธอตรงเกินไป เซิน หนิงซิน คิดอยู่ซักพักก่อนจะสายหน้า “ไม่หรอกค่ะ ไม่แปลกเลย”

“ฉันแค่สงสัยว่าทำไมวันนี้คุณถึงอยากนั่งรถวันนี้”

เธอเลือกคำเพื่อที่จะพูดออกให้ฟังดูดีที่สุด

อย่างที่คิดตอนที่เธอพูดจบ คิว อีไป๋ ก็ยกมุมปากของเธอ

แต่เธอยังรักษาท่าทางจริงจังของเธอเอาไว้ และบอกเธอว่าตอนนี้มันเป็นสังคมแห่งความรวดเร็วที่ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการทำงานและรู้สึกอยากจะทำตัวให้ช้าลงเพื่อที่จะชื่นชมความสวยงามรอบตัวพวกเขา

แต่เธอต่างออกไป ไม่ว่าจะยุ่งกับงานแค่ไหนเธอก็ไม่ลืมที่จะฟังเสียงของธรรมชาติเป็นครั้งคราว

คิว อีไป๋ คงอดทนมาตลอดจนกระทั้ง เซิน หนิงซิน มาถึงและนั่งลง จนเธอพูดไม่หยุดตลอดทั้งทาง

เซิน หนิงซิน ฟังอยู่นานและท้ายที่สุดเธอก็โดนล้างสมองและเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเธอ

หลังจากทั้งสองคนก็มาถึงจุดหมาย

ทั้งคู่ลงมาจากรถที่ละคน เนื่องจาก คิว อีไป๋ มีเรื่องต้องทำ เธอบอกให้ เซิน หนิงซิน ไม่ต้องรอเธอแล้วขึ้นไปก่อนเลย

เซิน หนิงซิน พยักหน้าตอบเธอแล้วรีบเดินไปขึ้นลิฟต์ ตอนที่เธอรออยู่นั้นเองเธอก็บังเอิญเลื่อนผ่านหน้าเวย์ปั๋วของ คิว อีไป๋

แล้วเธอก็พบกับโพสต์ที่เพิ่มขึ้นมาตอนไหนไม่รู้!

เซิน หนิงซิน ตรวจสอบเวลาและพบว่ามันเป็นช่วงที่เธอพึ่งจะขึ้นไปบนรถ

เมื่อดูเนื้อหาของมันเธอก็พบว่าทุกอย่างที่ คิว อีไป๋ บอกกับเธอบนรถนั้นเป็นเรื่องตอแหล่

กลายเป็นว่าสาเหตุที่แท้จริงคือมีใครก็ไม่รู้วาดรูปบนรถของเธอ

ดูจากรูปภาพแล้ว มันน่าจะถ่ายมาจากที่จอดรถใต้ดิน ถึงแม้ว่ารูปจะไม่ค่อยชัด เซิน หนิงซิน ก็ยังพอจะมองเห็นรูปเต๋าตัวใหญ่ถูกวาดอยู่ที่ประตู

ภาพวาดนั้นดูจะอยู่กึ่งกลางระหว่างความเละเทะและสมจริง และดูเหมือนจะถูกวาดโดยเด็กซนที่ไหนซักคน

เมื่อมองใกล้ๆ มันมีคำเขียนอยู่ข้างๆเต๋าด้วย ลูกศรชี้ไปที่ ข้อความ “ฉันเอง”

ฉันคือเต๋า? 

นี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!

ไม่แปลกใจที่ คิว อีไป๋ ดูจะไม่พอใจมากๆบนรถเมื่อเช้า

เซิน หนิงซิน ออกจากรุปนั้นและดูข้อความที่เขียนอยู่ด้านบน อย่างที่คิด เธอพบว่า คิว อีไป๋ พิมพ์ใบหน้าร้องไห้จำนวนมาก และประโยคของเธอก็ดูจะเกรี้ยวกราดมากกว่าปกติ

“ใครกันที่วาดเต๋าบนรถของฉัน! ฉันกลัยมาเมื่อไหรฉันจะตรวจสอบกล้องวงจรปิด!”

“อย่าให้ฉันจับแกได้นะ!”

เธอพิมพ์ว่าเต๋า (ผู้แปล : คำว่าเต๋าที่เขียนบนรถเป็นแบบเย้ยหยันดูถูก แต่อันที่ คิว อีไป๋ พิมพ์คือคำว่า เต๋า จริงๆ)

สง่างามจริงๆ

เซิน หนิงซิน สายหน้า รู้สึกเห็นใจ แต่ก็อยากจะหัวเราะออกมา

 

—

 

เซิน หนิงซิน เห็น คิว อีไป๋ อารมณ์เสียไปทั้งวัน

ส่วนหนึ่งเพราะเธอไปเที่ยวมาสองวันทำให้มีงานที่ค้างอยู่เยอะมาก และตอนนี้เธอก็มีเรื่องให้ทำมากมาย

ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะเรื่องรถของเธอ

แม้แต่ เซิน หนิงซิน ก็รู้สึกแย่เมื่อได้เห็นมัน ไม่ต้องคิดถึงคนที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจแบบ คิว อีไป๋

เธอคงจะตกใจมากเมื่อตื่นมาพบกับภาพวาดแสนจะน่าเกลียดบนรถของเธอ

เซิน หนิงซิน ถอยหายใจถึงแม้ว่าเธออยากจะช่วยเธอ มันก็ไม่มีอะไรที่เธอทำได้ เธอเลยทำได้แค่ปล่อยเธอไว้แบบนั้น

อีกอย่าง เธอเองก็งานท่วมหัวในวันนี้จนไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าแบบนี้จนถึงเวลาเลิกงาน

ไม่นานมานี้ ได้มีคำสั่งซื้อจำนวนมากเข้ามาหาเจ้ฉาง ทำให้ปริมาณงานที่เธอได้รับมอบหมายเองก็เยอะขึ้นไปด้วย เวลานั้นกระชั้นชิดและภาระหน้าที่ก็หนักหนาสาหัสทำให้เลือกที่จะทำงานล่วงเวลาในคืนนี้

“อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป” เจ้ฉางบอกกับเธอก่อนกลับบ้าน “เธอสามารถมาทำที่เหลือได้หลังจากกลับบ้านแล้ว”

มันฟังดูเหมือน เซิน หนิงซิน ไม่จำเป็นต้องรีบทำ แต่ความจริงแล้วเธอกำลังบอกว่าเธอต้องทำมันให้เสร็จภายในคืนนี้

เซิน หนิงซิน ไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ยิ้มแล้วบอกลาเจ้ฉาง เมื่อเธอกลับไป เซิน หนิงซิน ก็กลับมาเริ่มพิมพ์งานอีกครั้ง

เธอเร่งทำงานตลอดในช่วงนั้นจนไม่ได้สังเกตเลยว่าใครกลับบ้านกันแล้วบ้าง

จนกระทั่งเลยเวลาหนึ่งทุ่มเธอถึงทำงานเสร็จ

เซิน หนิงซิน หายใจเข้าเฮือกใหญ่ และคิดว่าเธอน่าจะยังทันขึ้นรถโดยสาร เธอรีบเก็บของเพื่อที่จะออกมา

เมื่อเธอเงยหย้าขึ้นเธอก็พบว่า คิว อีไป๋ ก็กำลังเก็บของเหมือนกัน

มันดึกแล้ว และมันก็ไม่มีใครในออฟฟิศอีกนอกจากเธอสองคน

เมื่อเห็นว่า คิว อีไป๋ กำลังจะกลับเหมือนกัน เซิน หนิงซิน เขาไปถามเธอก่อนว่าเธออยากจะกลับด้วยกันไหม

เพราะว่าคนคนนี้ไม่ได้ขับรถมาวันนี้ เพราะงั้นผมก็สมเหตุสมผลที่จะนั่งรถโดยสารกลับด้วยกัน

ตอนที่เธอพูดจบนั้นเอง คิว อีไป๋ ก็พยักหน้าตกลง

เธอเองก็ดูเหมือนอยากจะได้เพื่อนคุย

เซิน หนิงซิน ยิ้ม ปิดไฟในออฟฟิศให้กับเธอแล้วเธออยู่คู่กับเธอ

เธอแอบถอนหายใจคิดว่ายัยเด็กขี้แย่ดูจะซื่อสัตย์กับตัวเองขึ้นทุกวัน

“….”

เมื่อทั้งสองคนมาถึงป้ายรถโดยสาร รถก็มาถึงพอดี

ไม่ได้มีคนเยอะมากนักบนรถ เซิน หนิงซิน และ คิว อีไป๋ ได้ที่นั่งที่ด้านหลังของรถแล้วนั่งลงด้วยกันแล้วทั้งคูก็มองออกไปนอกหน้าต่าง

ท้องฟ้าตอนนี้มืดสนิท

ไฟข้างถนนได้เปิดขึ้นแล้ว และถึงแม้ว่าพวกมันแต่ละต้นจะไม่ได้สว่างมากนัก เมื่อรวมกันมันก็มากพอที่จะส่องสว่างไปทั้งเมืองทำให้ผู้คนสามารถรื่นรมไปกับความสวยงามในยามค่ำคืนได้

มีนักเรียนสะพานกระเป๋าวิ่งกลับบ้านกันอย่างมีความสุข พนักงานออฟฟิศเดินดูกันเพื่อไปหาอะไรกินด้วยกัน และพ่อค้าแม่ค้าเข็นรถเข็นของพวกเขาไปตามถนนพร้อมรอยยิ้มยนให้หน้า

ไก่ทอด ชานม ร้านทำผม ร้านสะดวกซื้อ…

มันเป็นคำคืนเต็มไปด้วยพลังงาน

ขณะที่ เซิน หนิงซิน มองไปรอบๆอยู่นั้นเองเธอก็เริ่มหิว

แล้วมันก็ยังมีความรู้สึกแปลๆที่ลอยขึ้นมาในจิตใจของเธอ เหมือนกับกำลังบอกเธอไม่ให้กลับบ้านและรีบเข้าไปเป็นส่วนร่วมในในบรรยายกาศที่แสนจะวุ้นวายแต่ก็มีความสุขนี้แทน

ออกไปใช้ชีวิตแล้วมีความสุขกับมัน

เมื่อรู้ตัวเรื่องนี้ เซิน หนิงซิน ก็นิ่งไป ตอนที่กำลังคิดว่าจะช่วยพวก เหมิง เหย้า ออกมาหาอะไรกินกัน คิว อีไป๋ ก็หันหน้ามามองเธอ

สายตาของทั้งสองประสานกัน

เซิน หนิงซิน ผงะไปเธอพิมพ์ข้อความที่อยากจะส่งไปได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร คิว อีไป๋ ก็เปิดปากของเธอ

น้ำเสียงของเธอเบากว่าปกติ และเธอก็ถามเธออย่างอายๆ “เมื่อคืนเธอฝันร้ายไหม?”

ดูเหมือนจะรู้สึกผิดนิดหน่อย

แต่มันไม่ได้เป็นเพราะเลยแม้แต่น้อย

เซิน หนิงซิน รีบสายหน้าแะตอบกลับไป “ไม่ค่ะ ไม่เลย”

“ต้องขอบคุณเครื่องร่างของประธานคิว”

เมื่อได้ยินความกังวลในดวงตาของ คิว อีไป๋ ก็หายไป

ท่าทางของเธอก็ดูจะจริงจังน้อยลงกว่าตอนแรก เธอพยักหน้ารับอยากมีความสุข “ดีแล้วหละ ฉันบอกแล้วว่ามันจะต้องได้ผล”

“วันนี้มันก็จะได้ผล” เธอบอก “เซิน หนิงซิน คืนนี้เธอเองก็จะฝันดีเหมือนกัน”

มันมีความอ่อนโยนยู่ในน้ำเสียงของเธอโดยไม่รู้ตัว

เมื่อยินคำพูดของเธอ เซิน หนิงซิน ก็นิ่งไป เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ เหมือนกับว่าความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งหมดได้สลายให้ไปเพราะคำพูดห่วงใยเหล่านั้น

เธอพยักหน้าและขอบคุณ คิว อีไป๋ ตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างอีกครั้ง เธอหันไปมองแล้วก็พบว่ารถโดยสารจะไปถึงทางเข้าชุมชนที่เธออาศัยอยู่แล้ว

เธอจะต้องบอกลา คิว อีไป๋ แล้ว

“เธอควรไปนั่งตรงนั้นได้แล้ว” คิว อีไป๋ นั้นมีมารยาทที่ดี รีบบอกให้ เซิน หนิงซิน ลงไปทันทีที่สังเกตุ “เร็วเข้า มันจะไม่สะดวกเท่าไหร่ถ้ารถหยุดแล้ว” (จะได้ลงทันทีที่รถจอด)

เมื่อพูดจบ คิว อีไป๋ เลิกคิ้วของเธอขึ้น และพบว่า เซิน หนิงซิน ยังนั่งอย฿่ที่เดิมไม่ขยับตัว เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย “ทำไมเธอยังนิ่งอยู่หละ? เธอไม่อยากกลับบ้านแล้วหรอ?”

มันเป็นแค่การหยอกล้อ

แต่เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อได้ยิน เซิน หนิงซิน จะพยักหน้าจริงๆ

คิว อีไป๋ ผงะไปแล้วถามต่อ “แล้ว เธอจะทำ…”

ครั้งนี้ก่อนที่เธอจะได้พูดจบ เธอก็ได้ยิน เซิน หนิงซิน พูดออกมา

น้ำเสียงของเธอเตรียมไปด้วยความสุขตอนที่เธอถามว่า “ประธานคิว คุณมีธุระอะไรต้องรีบไปทำไหมคะ?”

“ถ้าไม่มีฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณซักมื้อ” เธอบอก “ไม่ใช่ว่าฉันติดหนี้คุณอยู่หรอ?”

ทำไมเธอยังจำมันได้อีก อยากช่วนฉันไปกินข้าวเย็นกันตอนนี้?

คิว อีไป๋ เลิกคิ้วขึ้นและกลัวว่าเธอจะใช้เงินของเธอมากเกินไป เธออยากจะปฏิเสธ แต่ก็ถูกเอาไว้ด้วยร้อยยิ้มของ เซิน หนิงซิน

หลังจากคิดอยู่ซักพัก ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

 

—

 

เซิน หนิงซิน พา คิว อีไป๋ ไปร้านอาหารใกล้ๆ

มันเป็นร้านที่เปิดมานานกว่า 10 ปี พวกเขาเสริฟอาหารที่เหมือนกับทำกินเองที่บ้าน พวกมัดูธรรมดา แต่ก็โดดเด่นด้วยคุณภาพของวัตถุดิบ ปริมาณที่มาก และรสชาติที่ดี

เซิน หนิงซิน มาที่นี้หลายครั้งกับพวก เหมิง เหย้า ที่นี้นัเกือบจะเป็นเหมือนสถานที่ที่เอาไว้บรรเทาความเหนื่อยล้า

ไม่ใช่แค่นั้น พวกมันเป็นอาหารที่มักจะทำกินกันในบ้าน มันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน

กลัวว่า คิว อีไป๋ จะมีอาหารอะไรที่กินไม่ได้ เซิน หนิงซิน ถามเธอก่อนที่จะสังอาหาร

หลังจากรู้ว่าคนคนนี้ไม่กินแค่ผักชี เธอก็เริ่มสั่งอาหาร

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เธอก็เหล่มอง คิว อีไป๋ และเห็นว่าดูจะยังซึมๆอยู่ เซิน หนิงซิน จึงสั่งแอลกอฮอมาให้เธอด้วย

ร้านนี้ใกล้กับบ้านของพวกเธอ และ คิว อีไป๋ ก็ไม่ได้ขับรถวันนี้ มันเลยไม่มีปัญหาถ้าเธอจะดื่มนิดหน่อย

อีกอย่าง ถึงแม้ว่าคนคนนี้มักจะกลายเป็นเด้กขี้แย่หลังจากดื่มไปแล้ว เธอก็ดูมีความสุขดี

การมีความสุขนะสำคัญที่สุด มันไม่มีเหตุผลที่จะกังวลมากเกินไป

 

ทั้งสองคนพุดคุยกันอย่างสนุกสนาน แล้วอาหารก็มาเสริฟ

คิว อีไป๋ ไม่รู้วิธีทำอาหาร และเพราะว่าเธอนั้นยุ้งอยู่กับงานและการท่านมื้อเย็นกับลูกค้า ทำให้เธอไม่ได้กินอาหารบ้านๆมานานแล้ว

เธอหยิบตะเกียบและคีบอาหารเข้าปากสองสามคำ เธอรู้สึกเหมือนอาหารทุกอย่างมีรสชาติที่ดีพอรวมกับแอลกอฮอแล้วไม่นานเธอก็เริ่มอารมณ์ดี

แม้แต่เจ้าเต๋าสีเขียวที่ว่ายไปมาอยู่ในตู้ปลาใกล้ๆเค้าเตอร์ก็ดูระรื่นตา

แล้วเธอก็ยังพูดเยอะกว่าปกติ แบ่งปันเรื่องน่าสนใจจากทริปเมื่อสองวันที่ผ่านมากับ เซิน หนิงซิน

คิว อีไป๋ : “เธอคงจะไม่รู้…”

เซิน หนิงซิน : ฉันรู้

คิว อีไป๋ : “ดอกไม้ตอนนั้นมันสวยมากเลย เสียดายเธอไม่ได้เห็นมัน”

เซิน หนิงซิน : ฉันเห็นมันในเวย์ปั๋งของเธอ

คิว อีไป๋ : “เธอรู้ไหมทำไมฉันไม่ขับรถมาวันนี้? วันเพราะว่า…”

เซิน หนิงซิน รีบหยุดเธอ

“ประธานคิว กินอันนี้สิค่ะ มันอร่อยมาเลยนะ”

มันช่างเป็นการเข้ากันได้fuของคนเมาและคนที่ยังมีสติ

พวกเธอกินอาหาร ดื่ม และพูดคุยกัน หนึ่งช่วงโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

เซิน หนิงซิน เหล่มองเวลา และคิดว่ามันเริ่มจะดึกมากแล้ว เธอเลยรีบไปที่เค้าเตอร์เพื่อจ่านเยอะและเรียกให้ คิว อีไป๋ กลับบ้าน

คนคนนี้เมานิดหน่อยตอนอยู่ที่ภัตตาคารและเมาเต็มที่แล้วในตอนนี้ คิว อีไป๋ มองมาที่ เซิน หนิงซิน ที่เดินตามเธอมาและด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ความระมัดระวัความปลอดภัยของเธอก็พุ่งสูงขึ้นและเริ่มเดินเร็วขึ้น

เซิน หนิงซิน ไม่สามารถเดินตามเธอให้ทันได้

“ประธานคิว ช้าลงหน่อยค่ะ!” กลัวว่าเธอจะหลง เซิน หนิงซิน รีบเดินตามเธอไป แต่ไม่ใช่แค่เธอตามไม่ทัน เธอก็ยังสะดุดก้อนหินแล้วทำข้อเท้าขอเธอพลิก

มันพลิกแรงมาก ทำให้เธอเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและก้าวเท้าช้าลงเพราะความเจ็บปวด

เธอสำรวจเบาคร่าวๆ แล้วตอนที่กำลังกังวลว่าจะตามยังไงให้ทันนั้นเอง เธอก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่า คิว อีไป๋ หยุดเดินแล้ว

เธอถึงกลับเดินกลับมาหาเธอถงกระโปรงของเธอขึ้นเพื่อนั่งยองๆแล้วบอกกับเธอว่า “เธอล้มหรอ”

เมื่อกี้เธอยังดูเมามากอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอดูไม่เป็นแบบนั้นเลย

เซิน หนิงซิน นึ่งไปซักพักก่อนจะสายหน้า “ฉันไม่ได้ล้มค่ะ ฉันแค่เท้าพลิกนิดหน่อย”

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็ถามต่อ “มันเจ็บไหม?”

“มันโอเคค่ะ” เซิน หนิงซิน สายหน้าก่อนจะกำกับเธอ “แค่ประธานคิวต้องเดินช้าลงไม่อย่างงั้นฉันจะตามไม่ทันค่ะ”

หลังจากผู้จบ คิว อีไป๋  ก็พยายามทำความเข้าใจเรี่องที่เธอพูดอยู่ซักพัก

หลังจากนั้น ไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจคำพดของเธอว่ายังไง เธอลุกขึ้น

แล้วเธอก็ยืนมือมาทางมา เซิน หนิงซิน

ชี้ไปที่หลังของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ปีนขึ้นมา ฉันจะแบ่งเธอเอง!”

เซิน หนิงซิน จะกล้าทำได้ยังไง!

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”  ทันที่ได้ยินคำพูดของ คิว อีไป๋ เธอก็รีบส่ายหน้า “ฉันเดินปกติได้ค่ะ มันไม่ได้เจ็บมากเม่าไหรเพราะงั้นมันโอเค…”

ก่อนที่เธอจะได้พูดจบ คิว อีไป๋ เห็นว่าเธอไม่เต็มใจจะให้ความร่วมมือเธอก็เอื่อมมือมาดึงเธอขึ้น

ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอบอกกับเธอว่า “วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี อย่าปฏิเสธฉัน”

ตอนที่เธอว่า “อย่า” เธอเผลอทำมือเป็นมุมแล้วสูดจมูกเสียงดัง

ทันทีที่ เซิน หนิงซิน เห็นเธอสูดจมูก เธอไม่กล้าพูดอะไรต่อกลัวว่าเธอจะร้องไห้

ก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้ปฏิเสธ คนคนนี้ก็แบกเธอขึ้นมาแล้ว

นี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้ว่า คิว อีไป๋ มีแรงเยอะมากแค่ไหน เอวบางๆนั้นจริงๆแล้วสามารถแบ่งรับน้ำหนักของเธอได้

เซิน หนิงซิน ไม่กล้าขยับตัวและทำได้แค่พูดกับซ้ำๆ “ประธานคิว ช้าลงหน่อยค่ะ ช้าลงหน่อยนะคะ อ่า..”

“เลิกโวยวายได้แล้ว” คิว อีไป๋ มองเธอด้วยความไม่พอใจ ยังคงเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว

เธอเดินเข้าในไปสี่แยกด้านหน้าทั้งแบบนั้น ซอยใกล้ๆนั้นบังเอิญเป็ฯทางลัดไปบ้านของ เซิน หนิงซิน พอดี

เมื่อเห็นแบบนั้น เซิน หนิงซิน รีบชี้ไปทางนั้น “ประธานคิว ไปทางที่กันเถอะค่ะ”

มันรู้สึกเหมือนเธอกำลังออกคำสั่งกับม้า

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ คิว อีไป๋ ก็พยักหน้าและแยกเธอเข้าไปในซอยนั้น แต่เมื่อเธอมาถึงทางเข้าเธอก็หยุดลง

เหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้ เธอเดินย้อนกลับมาทางเดิมหลังจากเงียบไปซักพัก

เซิน หนิงซิน ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร รีบบอกให้เธอหยุก “ไม่ค่ะ ไม่ มันจะไกลมากเลยถ้าคุณไปทางนั้นนะประธานคิว”

“ฉันรู้” คิว อีไป๋ ตอบและเดินตรงต่อไปทางเดิมโดยไม่หันกลับไปมองเลย

เซิน หนิงซิน คิดว่าเธอไม่เข้าใจแล้วรีบอธิบายให้เธอฟังอีกครั้ง พูดว่าคุณจะเสียแรงไปมากเลยถ้าคุณไปทางนั้น คุณควรจะหันหลังกลับดีกว่า

เธอพูดเรื่องเดิมซ้ำอีกครั้ง และบางที่มันอาจจะมากเกินไป คิว อีไป๋ เลยรู้สึกรำคาญ

“ฉันบอกว่าฉันรู้” เธอไม่พอใจ หน้าบึ้งตึงเหมือนกับหญิงแก่ “หยุดพูดได้แล้ว””

“มันมืดมากทางนั้น มันเดินไม่ได้หรอก” แล้วเธอก็พูดต่อ “ไม่ใช่มีใครแถวนี้บอกว่าเธอกลัวความมืดหรอกหรอ? เธอลืมไปแล้วหรอหลังจากกินข้าว?”

เธอคิดได้ดีมากวันนี้!

ดีมากจน เซิน หนิงซิน ตกตะลึงอยู่แบบนั้น ใบหน้าของเธอเริ่มแดง และผิวของเธอที่สัมผัสอยู่กับตัวของ คิว อีไป๋ ก๋เริ่มร้อนขึ้น

เธอลืมไปจริงๆ มันเป็นแค่ข้ออ้างที่จะได้จับคู่เดินกับ คิว อีไป๋ ในตอนนั้น

เธอเป็นคนที่แต่งเรื่องขึ้นแล้วลืมเกี่ยวกับมันไป แต่ คิว อีไป๋ สามารถจำมันได้เพื่อเธอ

ไม่เคยมีใครใส่ใจเธอเท่านี้มาก่อน

เซิน หนิงซิน มึนงงเล็กน้อย แก้มของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆ

ความร้อนคงส่งผ่านไปถึง คิว อีไป๋ คนที่อยู่ด้านหน้าของเธอ คนคนนี้หยุดและไม่นานก็สังเกตุความผิดปกติ “เซิน หนิงซิน เป็นอะไรไป?”

“ทำไมหัวใจเธอเต้นเร็วจังแล้วตัวเธอก็ร้อนมากด้วย? อย่าบอกนะว่าเธอ….”

เซิน หนิงซิน ตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเธอพูด “ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร”

คิว อีไป๋ หันหน้ามาเหล่ตามองเธอ “…มีไข้หรอ?”

เซิน หนิงซิน : “…..”

 

—

 

กำลังจะโรแมนติดประธานเบรกหน้าแหกเลย

 

-A Cup of Owls