หัวหน้าของฉันเป็นเด็กขี้แย - ตอนที่ 15 เธอกำลังร้องไห้

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เซิน หนิงซินางตุ๊กตาไว้ข้างๆเปลือกหอย

มันเป็นตุ๊กตาคนขนาดไม่ใหญ่มากมันมีหอกอันเล็กๆในมือของมันซึ่งวางไว้บนเปลือกอหอยได้พอดีเลย

มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังพุ่งเข้าไปในสนามรบ

ขี่หอยยักษ์และเขวี้ยงหอกออกไป!

เซิน หนิงซิน จ้องมองไปที่พวกมันไปมาอยู่ซักพัก มุมปากของเธอยกขึ้นแล้วเธอก็หัวเราะ

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับจากสวนสนุก พวกเขาก็ไปที่บริษัทและทำงานล่วงเวลาอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆ เมื่อเธอกลับถึงบ้าน มันก็เกือบจะ 4 ทุ่มแล้ว มันดึกมากแล้วตอนนี้ เพราะงั้น เซิน หนิงซิน ไม่รอให้เสียเวลาแล้วนำชุดสำหรับเปลี่ยนก่อนจะไปอาบน้ำ

หลังจากนั้น เธอก็ขึ้นไปบนเตียงอย่างสบายตัว

แล้วเธอก็เปิดเวย์ปั๋วด้วยความเคยชินและพบว่า คิว อีไป๋ ก็ได้ลงโพสต์ใหม่จริงๆ ครั้งนี้มันค้อนข้างจะยาว จนเธอต้องกดคลิ๊กเข้าไปเป็นดูข้อความทั้งหมด

บรรทัดแรกนั้นเป็น-

“วันนี้ฉันได้ไปสวนสนุกแล้วได้ขึ้นรถไฟเหาะจันทร์สีครามที่คนพูดถึงกันด้วยหละ เครื่องเล่นนี้มันน่ากลัวนิดหน่อยแต่ เซิน หนิงซิน กลัวจนเธอเกือบจะร้องไห้เลย”

“…..”

เธอบอกว่าใครกันนะที่เกือบจะร้องไห้?!

เซิน หนิงซิน รู้เหมือนกับว่ายัยคนนี้มองเห็นแต่ปัญหาของคนอื่นแล้วไม่เห็นของตัวเอง เธออดไม่ได้ที่จะสายหัวและเลื่อนลงต่อไป

“ม้าหมุ่นสนุกมากเลย ถ้วยหมุนเองก็สนุก ยกเว้นตรงที่มันเวียนหัวมากเลยถ้ามันหมุนมากเกินไป”

“ชานมรสชาติจืดมาก เพราะงั้นฉันไม่ค่อยแนะนำ แต่เค้กอร่อยมากเลยหละ”

“เครื่องคีบตุ๊กตาเครื่องที่สามจากด้านซ้ายเสีย มันกินเหรียนฉันไปสองเหรียน ฉันต้องระวังมันครั้งหน้า QAQ”

“….”

ทุกบรรทัดเขียนเอาไว้อย่างระเอียด เหมือนเธอกำลังทำหนังสือแนะนำ

แต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นไดอารี่ของเด็กอนุบาล บันทึกเรื่องสนุกๆที่เธอได้เจอและทำในแต่ละวันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เซิน หนิงซิน ยิ้มเมื่อได้เห็น แล้วบรรทัดหนึ่งก็ดึงความสนใจของเธอไป

“เซิน หนิงซิน เหมือนจะชอบตุ๊กตานั้นมาก พอเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขแบบนั้นแล้ว เพื่อเป็นการเอาใจใส่ลูกน้องของฉัน ฉันทำได้แค่ยกมันให้กับเธอ”

“อีกตัวหนึ่งก็เอาให้เด็กน้อยที่ไม่รู้จักไปแล้ว สุดท้ายแล้วมันก็ไม่เหลือให้กับฉันเลย QAQ”

เธอดูจะเสียใจ

แต่มันก็ชัดเจนว่าเธอเป็นคนคะยั้นคะยอจะเอามันให้ฉันเอง

เซิน หนิงซิน คิดแบบนั้นก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองตุ๊กตาโดยไม่รู้ตัว

หลังจากผ่านไปไม่นาน เธอก็เลื่อนสายตากลับมา ก่อนจะเปิดปากพึมพาเบา “อีกอย่างฉันไปย…”

ก่อนที่เธอจะได้พูดว่า ‘ยิ้ม’ เธอก็ต้องงุนงง

คิว อีไป๋ แนปรูปไว้ด้วยหลายรูปในโพสต์นี้ และคิดว่านั้นคงเป็นรู้ของบรรยากาศรอบๆ เธอไม่ได้กดดูมันในตอนแรกแต่พอกดเข้าไปเธอก็พบว่ามันมีรูปของคนด้วย

รูปแรกๆคือรูปเซลฟี่ของ คิว อีไป๋ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นมุมแปลกๆและการจัดมุมก็ไม่ดีเลย หน้าตาดีๆของเธอเป็นอย่างเดียวที่ทำให้มันดูดี วิวต่างๆไม่ค่อยดีเท่าไหร

รูปภาพที่สวยที่สุด เป็นรูปที่ คิว อีไป๋ แอบถ่ายเอาไว้

แต่ว่าคนในรูปนั้นคือเธอ

ตอนนั้นท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว และเธอก็กำลังเดินไปข้างหน้าพร้อมกับตุ๊กตาในอ้อมกอดของเธอ ตอนที่ได้ยินเสียงกล้องถ่ายรูปของ คิว อีไป๋ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มคิดว่า คิว อีไป๋ นั้นเหมือนกับเด็กที่ถ่ายรูปทุกอย่าง

เธอคิดว่าเธอคงถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆ แต่กลายเป็นว่าคนที่โดนถ่ายจะเป็นเธอ

ยัยคนนั้นถึงกลับใส่ฟิวเตอร์ให้กับเธอโดยเฉพาะ หูแมวบนหัวทั้งสองข้างของเธอและหนวดแมวที่แก้มของเธอ

“เด็กน้อยจริงๆ” เซิน หนิงซินถอนหายใจก่อนจะว่างโทรศัพท์ลงเตรียมตัวจะนอน

แต่ไม่นาน เธอก็ลุกขึ้นมาแล้วดาวโหลดรูปภาพนั้น

ดวงตาทรงลูกซิ่งของเธอนั้นกำลังยิ้ม มุมปากของเธอก็กำลังยกขึ้น

“จากใจจริงเลย….รูปนี้มันดีมากเลย”

 

—

 

เซิน หนิงซิน ตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติในวันต่อมา

มันยังคงมีงานที่ต้องให้เสร็จจากเมื่อวาน เพราะงั้นเธอเลยตัดสินใจออกไปแต่เช้าเพื่อไปทำพวกมันให้เสร็จ หลังจากนั้นเธอก็จะไปดูว่า คิว อีไป๋ มีอะไรให้เธอช่วยไหม

หลังจากทานอาหารเช้าง่ายๆ เซิน หนิงซิน  ก็รีบเก็บกว่าแล้วลงไปข้างล่าง

เธอมองโทรศัพท์และเห็นว่ามันยังไม่ถึง 7 โมงเลย

เธอต้องเป็นคนแรกที่มาถึงบริษัทแน่เลยวันนี้

ขณะที่คิดเธอก็หยิบบัสรถโดยสารขึ้นมาอย่างมีความสุข เมื่อเธอมองขึ้นมาอีกครั้งรถที่คุ้นตาก็ขับผ่านมา

เมื่อเธอมองเข้าไปในกระจก เธอก็เห็นหน้าที่เธอคงไม่คุ้นเคยไปมากกกว่านี้แล้ว

คิว อีไป๋

เธอก็ออกมาเร็วเหมือนกันหรอ?

เซิน หนิงซิน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ คิดว่าคนแรกคงจะไม่ใช่เธออีกแล้ว เธอหยุดรีบแล้วค่อยๆเดินไปที่ป้ายรถโดยสาร

เมื่อเธอมองขึ้นมา รถคันนั้นก็ขับกลับมาช้าๆเมื่อไหรไม่รู้

หลังจากนั้น ก็มีมือยืนออกมาจากหน้าต่างรถ ส่งสัญญาณสองสามครั้งมาทางที่เธอยืนอยู่

คนที่อยู่ข้างในไม่ได้โผลหน้าออกมาด้วยซ้ำ

ถ้าเธอไม่รู้จักอีกฝ่ายขนาดนี้ คงไม่มีใครรู้ว่ายัยเด็กนี้ต้องการอะไร!

เซิน หนิงซิน ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีและรีบทำตามสัญญาณของเธอแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มแล้วทักทาย “อรุณสวัสดิ์ประธาน คิว”

“อืม” คิว อีไป๋ ตอบกลับด้วยการพนักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อขณะที่เธอเริ่มออกรถ

เธอเงียบตลอดทั้งทาง

เธอไม่มีความสุขหรอ?

เซิน หนิงซิน สังเกตุถึงความแปลกๆได้ทันที และมองไปทางเธอด้วยหางตาหลายครั้ง อยากจะรู้มันเป็นเพราะอะไรอีกครั้งนี้

ก็ที่เธอจะคิดออก พวกเธอก็มาถึงจุดหมายแล้ว

มันค้อนข้างมือในโรงจอดรถ หลังจากที่พวกเธอออกมาจากรถ พวกเธอก็เดินคู่กันมาแต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เซิน หนิงซิน ก็ได้ยินเสียง ‘ตุ๊บ’ ข้างๆเธอ

เสียงนั้นดังมากและสะท้อนไปทั่วโรงจอดรถ

มันทำให้ เซิน หนิงซิน ขวัญผวาคิดว่ามีอะไรระเบิด เธอกรี้ดออกมาด้วยความตกใจแล้วดึง คิว อีไป๋ถอยออกมาสองสามก้าว

ตอนนั้นเองที่เธอเห็นถุงน้ำร้อนที่มีลายสตรอว์เบอร์รี่ตกอยู่ที่พื้น

มันคงพึ่งตก ทำให้น้ำที่อยู้ข้างในขยับไปมา

“….”

ทุกอย่างเงียบไปอยู่ซักพัก

ไม่นานหลังจากนั้น คิว อีไป๋ ก็ก้าวออกไปและหยิบถุงน้ำร้อนนั้นขึ้นมา ใบหูของเธอแดงก่ำ

หลังจากเช็ดมันด้วยกระดาษชำระ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนนะตัดสินใจไม่นำมันกลับไปใส่ไว้ในเสื้อแต่เอาไปใส่ในกระเป๋าเอกสารของเธอแทน

แล้วเธอก็พูดอย่างดุๆว่า “เธอโว๊ยวายอะไรกับเรื่องแค่นี้!”

สรุปแล้วเธอเป็นคนทำมันหล่นสินะ

เซิน หนิงซิน พ่นลมออกมาแล้วขอโทษ คิว อีไป๋ อย่างงุ่มง่าม แล้วเธอก็หันหลังเดินตรงต่อไปพร้อมกับเธอ

เธอรู้เหตุผลแล้ว

ไม่แปลกใจเลยที่เธออารมณ์ไม่ดี ดูเหมือนว่าเธอจะปวดประจำเดือด

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ประธาน คิว ของพวกเราช่างน่าสงสาร

 

—

 

ทั้งเช้าเต็มไปด้วยความวุ่นวายอีกครั้ง

เธอมาเช้าวันนี้และค้อนข้างจะมีประสิทธิภาพเลย ไม่นานเธอก็ทำงานทั้งหมดที่มีเสร็จ

ตอนที่เธอตัดสินใจจะไปช่วย คิว อีไป๋ ทำงานนั้นเอง เธอก็ได้รับสายจาก เจ้ฉาง 

เนื้อหาก็เหมือนเดิม ฌะอไม่สามารถมาทำงานได้และอยากให้เธอช่วยเรื่องบางเรื่อง

เซิน หนิงซิน ไม่สามารถปฎิเสธได้และถอนหายใจในใจ แล้วเธอก็ต้องวุ่นวายกับงานอีกครั้ง

สมองและของเธอแทบไม่ได้หยุดทำงานเลยตลอดทั้งเช้า

กว่าเธอจะทำงานทั้งหมดเสร็จมันก็เป็นช่วงเที่ยงพอดี

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาออฟฟิศก็เกือบจะว่างเปล่าแล้ว

ในตอนนี้ทุกคนต่างเดินตรงไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเที่ยงออฟฟิศเงียบลงอย่างเห็นได้ชัดเสียงเดียวที่ได้ยินนั้นดังออกมาจาก คิว อีไป๋

เธอกำลังคุณโ?รศัพท์ ฟังจากเสียงของเธอแล้ว ดูเหมือนเธอจะกำลังโทรคุยกับลูกค้าต่างประเทศ เซิน หนิงซิน พยายามเปิดหูของเธอให้กว้างขึ้นเพื่อฟังอยู่ซักพัก เข้าใจอยู่ไม่กี่คำ

เมล็ดแก้ว เครื่องจักร และ จุดดำ

เธอพอจะเข้าใจ พวกเขาคงกำลังคุยกันว่ามีจุดสีดำเข้าไปปนอยู่ในเมล็ดแก้วได้ยังไง

พักหลังมานี้ มันมีปัญหากับเครื่องจักรที่โรงงาน โดยที่ระบบกรองไม่ทำงานอย่างที่ควรจะเป็นและเหลือรอยจุดสีดำเอาไว้หลายครั้ง

หัวหน้าโรงงานไม่ได้สนใจในตอนแรก และเพื่อความมีประสิทธิภาพ บรรจุทุกอย่างและส่งออกไปโดยตรง(ไม่ QC นั้นเอง) เขาหันมาใส่ใจมันหลังจากที่ คิว อีไป๋ เห็นถึงปัญหานี้เท่านั้น นอกจากซ้อมแซมเครื่องแล้วเขายังเพิ่มขั้นตอนการกรองไปอีกขั้นด้วย

แต่ทว่ามันก็ยังช้าเกินไป ลูกค้าที่ได้รับสิ้นค้าที่ไม่มีคุณภาพนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากและร้องเรียนมาที่ คิว อีไป๋ คนแล้วคนเล่า

หลายวันมานี้ คิว อีไป๋ ต้องจัดการกับสายร้องเรียนเหล่านี้

ดูเหมือนว่ามันคงจะใช้เวลาซักพักวันนี้เหมือนกับวันอื่นๆ

เซิน หนิงซิน มองผ่านประตูกระจกเข้าไป ก่อนจะหันหลังแล้วตัดสินใจเอาอาหารเที่ยงจากโรงอาหารมาให้กับ คิว อีไป๋

ที่โรงอาหารมีคนเยอะมาก เพราะงั้นมันจะใช้เวลาพักใหญ่ๆก่อนที่เธอจะได้กลับมาที่ออฟฟิศ

คนที่ออกไปทานข้าวยังไม่กลับมากัน ส่วนที่เหลือก็หลับอยู่หรือกำลังเล่นโทรศัพท์ มันค้อนข้างเงียบมากเลย

เสียงของ คิว อีไป๋ หายไปแล้ว เธอคงจัดการกับคำร้องเรียนเสร็จแล้วตอนนี้

เซิน หนิงซิน กลับไปที่โต๊ะของเธออย่าเงียบๆ โดยมีของกินอยู่ในมือ เธอค่อยๆหยิบข้าวกล่องออกมาแล้วแล้วหยิบตะเกียบมาเพิ่ม

หลังจากนั้น เธอก็ลุกขึ้นพร้อมกับอาหารในมือ พร้อมจะนำมันไปส่ง

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วก็เห็น คิว อีไป๋ นั่งใช้สองมือกายหน้าผากอยู่นิ่งๆในห้อง

เธอหลับไปหรอ?

เซิน หนิงซิน ผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนั้น เธอหยุดเดิน คิดว่าเธอไม่ควรไปรบกวนเธอตอนนี้

ตอนที่คิดว่าจะเดินกลับนั้นเอง เธอก็รู้สึกตัวว่ามีอะไรแปลกๆแล้วรีบหันหลังกลับ

เธอไม่เคยเห็น คิว อีไป๋ พักงีบมากก่อน

ปกติแล้วในช่วงพักเที่ยงเธอจะออกไปทำธุระกิจหรือทำงานอยู่ เธอไม่เคยพักมากก่อนและมักจะรีบรีบทานอาหารเพื่อที่จะได้กลับมาทำงาน

เธอไม่เคยเป็นแบบนี้….

ความคิดบางอย่างลอยเข้ามาในหัวของเธอ แล้ว เซิน หนิงซิน ก็นิ่งไป กลั้นหายใจแล้วก้าวออกไปช้าๆ

หลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่เธอคิด เธอเห็นน้ำตาบนใบหน้าของ คิว อีไป๋

เธอกำลังร้องไห้

น้ำตาของเธอไหล่ลงมา หยดลงมาตามแรงโน้มถ่วง แม้แต่เอกสารตรงหน้าของเธอก็มีรอยเปียก เมื่อเธอเข้าไปใกล้เธอก็พบว่าเธอไม่ได้นั่งนิ่งๆแต่กำลังตัวสั่นอยู่

มันเป็นเพราะโทรศัพท์เมื่อกี้หรอ? หรือเพราะว่าเธอรู้สึกไม่สบาย?

หรือไม่ก็ทั้งคู่

เห็นเธอเป็นแบบนี้ เซิน หนิงซิน รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจของเธอ

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเธอนึกย้อนไปถึงตอนที่ คิว อีไป๋ ร้องไห้หลังจากที่เมา

ในตอนนั้น จิตใต้สำนึกของ คิว อีไป๋ เธอต้องการเพื่อนอยู่ข้างๆ และใช้เหตุผลมากมายเพื่อให้ เซิน หนิงซิน อยู่ด้วย ไม่ว่าจะร้องไห้จะยิ้มในตอนที่เมา….

แต่ตอนนี้เธอควรจะทำยังไงเวลาที่ คิว อีไป๋ อารมณ์ไม่ดี

เซิน หนิงซิน เงียบอยู่ซักพักก่อนจะรีบเดินออกจากออฟฟิศพร้อมกับอาหารในมือ เธอเดินไปแถวๆลิฟต์แล้วโทรหา คิว อีไป๋

มันใช้เวลาซักพักก่อนอีกฝ่ายจะรับสาย เธอพยายามเบาเสียงของเธอเล็กน้อย จงใจที่จะปกปิดน้ำเสียงของคนที่กำลังร้องไห้ “เซิน หนิงซิน เธอต้องการอะไร….”

“ประธาน คิว คุณกินอะไรหรือยัง?” เธอยิ้ม “ฉันเห็นคุณยุ่งๆก่อนหน้านี้ ฉันเลยเอาอาหารขึ้นมาให้ ตอนนี้ฉันกำลังกลับจากโรงอาหาร”

“คุณควรจะเก็บของแล้วมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะคะ”

 

—

 

งานผมตอนนี้ไม่ค่อยต่างกับประธานเท่าไหรเลย ล่วงเวลาแบบฟรีๆรั่วๆ(ฮา)

ยังดีที่ช่วงนี้กลับมาเป็นเข้าออกงานตามปกติแล้วเลยพอจะแปลนิยายบนรถไฟฟ้าได้ หวังว่าจะไม่หนักอีกนะ 555

-A Cup of Owls