ต้องขอบคุณที่ คิว อีไป๋ ช่วยเธอ

กว่าไฟล์ทั้งหมดจะถูกจัดเรียงจนเสร็จมันก็จะเที่ยงคืนแล้ว เซิน หนิงซิน จัดแจ้งแบ่งไฟล์ตามประเภท บีบอัดพวกมันแล้วส่งอีเมลล์ไปให้ผู้จัดการ หลู๋

ในที่สุดมันก็เสร็จ!

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ยกแขนบิดขี้เกียจอย่างสบายใจ

ตอนนี้ข้างนอกนั้นมืดมากแล้ว เซิน หนิงซิน ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านล่าง มันไม่มีใครอยู่ที่ถนนอีกแล้ว

มีแค่เสาไฟไม่กี่ต้นส่องสว่างอยู่ มันเป็นวิวที่มืดมนและน่าขนลุก มีแค่เสียงแมลงร้องเบาๆเป็นฉากหลัง พวกมันขยับไปมาอยู่ใต้แสงจากเสาไฟ

อยู่ๆเธอก็นึกถึงหนังสยองขวัญที่เธอดูเมื่อไม่กี่วันก่อนกับพวก เหมิง เหย้า แล้วขนบนร่างกายของเธอก็ลุกซู่

คิดแบบนั้น เธอก็หันหน้าแล้วพบเข้ากับใบหน้าอยู่ใกล้ๆ

“กรี๊ด!” เซิน หนิงซิน ตกใจจนเกือบจะล้มลง “ประธาน คิว คุณมาทำอะไรตรงนี้คะ!?”

“เธอโวยวายอะไร?” คิว อีไป๋ มองเธอ ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านล่างเหมือนที่ เซิน หนิงซิน ทำก่อนหน้านี้ “เธอมองวิวได้คนเดียวหรอ? บริษัทนี้เป็นของเธอหรอ?”

“ไม่ค่ะ…” กลัวว่าเธอจะเก็บไปคิดแค้นอีก เซิน หนิงซิน รีบสายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงว่าง่าย “คุณสามารถดูได้”

คิว อีไป๋ ไม่สนใจเธอ พ้นลมเอาเป็นเสียงเย็นๆ “อืม” แล้วไขว่แขนไปด้านหลังของเธอ

เธอดูเหมือนผู้บริหารที่ลงมาตรวจสอบการทำงานแบบกระทันหัน

เซิน หนิงซิน ถอนหายใจแล้วค่อยๆเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอเพื่อปิดคอมพิวเตอร์

ตอนที่กำลังคิดว่าเธอจะกลับบ้านยังไงดี คิว อีไป๋ ก็กลับมาจากหน้าต่าง

“วันนี้ไม่ต้องกลับบ้าน” เธอบอก หยิบเอกสารที่ เป๋ย ฉิง ทำเมื่อเช้าขึ้นมาเพื่อเปิดมัน ก่อนจะขมวดคิ้ว เม้มปากก่อนจะว่างมันอีกฝั่ง “มันมืดมากแล้ว มันอันตรายที่จะกลับบ้านตอนนี้ เพราะงั้นวันนี้เธอนอนที่บริษัทดีกว่า”

เธอเป็นห่วงเธอจริงๆ

เซิน หนิงซิน รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ หลังจากคิดซักพักเธอก็เห็นด้วย แทนที่จะกลับไปกลับมา มันดีกว่าที่จะฟัง คิว อีไป๋ แล้วนอนที่นี่ เธอเลยพยักหน้าแล้วตอบตกลง

เมื่อได้ยินคำตอบ คิว อีไป๋ ขยับนิ้วเป็นสัญญาณแล้วบอกกับเธอ “ไปที่ห้องพักของบริษัท”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เซิน หนิงซิน เร่งเท้าเพื่อตามเธอไป

หลังจากเลี้ยวตามหลัง คิว อีไป๋ มาหลายครั้ง ห้องพักเล็กๆก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของ เซิน หนิงซิน

เมื่อเปิดประตูออกมา เธอก็เห็นโต๊ะและ เตียงสองชั้นข้างใน พร้อมกับตู้เสื้อผ้าอีกหนึ่งตู้

คิว อีไป๋ เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าห่มออกมาจากชั้นด้านบนแล้วโยนมันให้ เซิน หนิงซิน “ผ้าปูกับผ้าห่มถูกซักแล้ว ป้าแม่บ้านจะเข้ามาซักและเปลี่ยนมันทุกวัน เพราะงั้นเธอสามารถใช้มันได้เลย”

“โอเคค่ะ” เซิน หนิงซิน รีบพยักหน้ารับ กอดผ้าห่มไว้แน่น ก่อนจะถามเธอกลับไป “ประธาน คิว ปกติแล้วคุณจะนอนด้านบนหรือด้านล่าง?”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็รู้สีกว่ามีอะไรแปลกๆ เหมือนพวกเธอกำลังจะมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่ไม่สามารถบอกใครได้อีกครั้ง

ต้องขอบคุณที่ คิว อีไป๋ ไม่ได้คิดอะไรแปลกๆแล้วตอบ “ไม่ต้องห่วงฉัน เลือกที่เธอชอบได้เลย”

เซิน หนิงซิน รู้สึกซาบซึ้งใจและขอบคุณเธอจากใจจริง

“ถ้างั้น ฉันจะเลือกเตียงนี้ค่ะ” เธอบอกชี้ไปที่เตียงด้านล่าง เธอกางผ้าห่มบนเตียงอย่างรวดเร็ว “ฉันเสร็จแล้วค่ะ ประธาน คิว คุณก็ควรจะรีบแล้วเหมือนกันนะคะ”

“รีบทำไมหรอ?” คิว อีไป๋ ถามกลับ

เซิน หนิงซิน นิ่งไปซักพัก “รีบเอาผ้าห่มออกมา…”

เมื่อเธอได้ยินดวงตาของ คิว อีไป๋ ดูเหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ยิ้ม เธอกระแอมเบาๆแล้วพูด “ฉันจะไม่นอนที่นี้”

“เอ๊ะ?” เซิน หนิงซิน ตอบสนอง คิดว่าเธอจะกลับบ้านและรีบเปิดปากเพื่อแนะนำเธอ “แต่มันดึกแล้วนะคะ มันไม่ปลอดภัย…”

ก่อนที่เธอจะได้พูดคำว่าปลอดภัย เธอก็เห็น คิว อีไป๋ หยิบพวงกุจแจออกมาจากกระเป๋าเอกสาร

กุจแจกระทบกันเบาๆ เหมือนกำลังนำเสนอความร่ำรวย

“ใครบอกว่าฉันจะกลับบ้านหลังนั้น” เธอพูด แม้จะเล็กน้อยจนยากจะสังเกตุแต่น้ำเสียงของเธอก็แอบแสดงความหยิ่งยโสออกมา “ฉันมีบ้านอยู่ฝั่งตรงข้าม”

“….”

บรรยากาศเงียบไปซักพักก่อนที่ เซิน หนิงซิน จะพยักหน้าเบาๆ “อ่อ”

 

—

 

คิว อีไป๋ กลับไปซักพักแล้ว

เซิน หนิงซิน เปิดเวย์ปั๋วขึ้นมา แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เธอคนนั้นได้อัพเดตโพสต์ใหม่ เธอถึงกับเพิ่มมีรูปเป็นครั้งแรกด้วย

“หน้าของ เซิน หนิงซิน ตอนนี้เหมือนกับ อาจิ เลย 5555” [สติกเกอร์ อาจิ ทำหน้าเอ๋อ.]

มันเป็นน้องหมาตัวเดียวกับที่แขวนอยู่ที่กระเป๋าของ เซิน หนิงซิน

เซิน หนิงซิน พูดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

แล้วเธอก็เข้าใจว่านี้เป็นการเอาคืนของ คิว อีไป๋ ที่เธอไปเจอแผ่นเสริมร้องเท้าเพิ่มความสูงของเธอ

เธอขี้เกียจเกินกว่าจะมาแค้นเคืองยัยเด็กขี้แยนี้ เซิน หนิงซิน ถอนหายใจ หยิบแปรงสีฟัน  กับยาสีฟัน แล้วเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา แล้วรีบกลับมานอนบนเตียง

ผ้าห่มมีกลื่นที่ดี มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆของลาเวนเดอร์ ทำให้รู้สึกสงบใจ

เธอเริ่มคิดเรื่อยเปื่อยแล้วเธอก็เริ่มนึกถึงหน้าของ คิว อีไป๋ อีกครั้ง

ในใจของเธอนั้นเธอนั้นรู้สึกขอบคุณ คิว อีไป๋ จริงๆ เธอเอาข้าวเที่ยงมาให้เธอ ช่วยเธอทำงานจนเสร็จ และยังห่วงว่ามันจะอันตรายถ้าเธอกลับ แล้วยังหาที่พักให้เธอในคืนนี้ด้วย

เธอเป็นหัวหน้าที่ดูแลลูกน้องของเธอเป็นอย่างดี

อันที่จริงแล้ว เธอมักจะเห็น คิว อีไป๋ แอบนึกถึงเพื่อนร่วมงานคนอื่นของเธอเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นยัยเด็กขี้แยจอมหยิ่งยโสอยู่ข้างในและจะแสร้งทำตัวเป็นคนจริงจังอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีเหตุผล มันก็ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอไม่ได้เป็นคนที่อบอุ่น

พรุ่งนี้เธอควรจะไปหาซื้ออะไรเพื่อตอบแทนเธอ

เมื่อคิดแบบนั้น เซิน หนิงซิน ก็กอดกระเป๋าของเธอแล้วหลับไป

 

—

 

เช้าวันต่อมาทุกคนต่างก็ยุ่งกันทั้งเช้าเหมือนเดิม

เมื่อใกล้ถึงเวลาพักเที่ยง เหมิง เหย้า ส่งข้อความมาว่าเธอมาทำธุระแถวๆบริษัทของเธอแล้วมันก็ใกล้จะเสร็จแล้ว เธอเลยมาถามว่าเธออยากจะออกมาหาอะไรกินด้วยกันไหม

เพราะพวกเธอไม่ได้เจอกันมาหลายวัน และเธอเองก็มีแผนจะไปหาซื้ออะไรบางอย่างพอดี เซิน หนิงซิน เลยรีบตกลง

หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ พวกเธอทั้งสองคนเดินไปรอบๆย่านช้อปปิ้ง 

“ทำไมอยู่ๆเธอถึงออกมาช้อปปิ้ง หละ?” เหมิง เหย้า ถามขณะแตะโทรศัพท์ของเธอ “ไม่ใช่ว่าวันนี้เธอยุ่งอยู่หรอ?”

“มันโอเคแล้ว” เซิน หนิงซิน พยักหน้าแล้วพาเธอเข้าไปในร้านของเล่น “เหตุผลหลักคือซื้อของขวัญขอบคุณให้กับเพื่อนร่วมงานของฉันคนหนึ่ง เธอช่วยฉันไว้เยอะมาก ฉันเลยอยากจะแสดงความขอบคุณให้เธอบ้าง”

“ก็จริง” เหมิง เหย้า พยักหน้าแล้วเก็บโทรศัพท์ของเธอลงกระเป๋าหลังจากส่งข้อความเสร็จ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็งุนงง “ทำไมถึงเป็นร้านของเล่นหละ?! เธอจะซื้ออะไรให้ใครนะ?”

“เอ่อ” เซิน หนิงซิน ครุ่นคิดอยู่ซักพักก่อนจะพูด  “หลานของหัวหน้าฉันนะ….”

อันที่จริง มันสำหรับยัยเด็กน้อยขี้แยที่เป็นหัวหน้าเธอ

“ทำไมถึงเป็นหลานของหัวหน้าเธอละนั้น” เหมิง เหย้า เริ่มจะสงสัยขึ้นมาหลังจากได้ยินแบบนั้น “เซิน หนิงซิน เธอเป็นที่นิยมจริงๆเลยนะ อ่า เธอถึงกับสนิทกับหลานของหัวหน้าเธอด้วย”

“มันค้อนข้างจะอธิบายยากนะ” เซิน หนิงซิน อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ไปเร็ว มาช่วยฉันเลือกหน่อย”

“โอเค” เหมิง เหย้า ตอบกลับด้วยการพยักหน้า แล้วรีบเดินตามเธอเข้าไปในร้าน

 

—

 

หลังจากนั้น 20 นาที เซิน หนิงซิน ก็ปรากฏตัวที่ออฟฟิศพร้อมกับถุงที่มีแต่ อาจิ เต็มไปหมด

ก่อนหน้านี้เธอรู้แค่ว่ามันมีตัวละครแบบนี้อยู่ และคิดแค่ว่ามันน่ารักดี เธอห้อยมันไว้บนกระเป๋า แต่เธอไม่ได้สนใจจะทำความรู้จักมันเลย

จนกระทั่งเธอได้เข้าไปในร้านของเล่นแล้วเธอก็ได้เปิดโลกของเธอ

ปรากฏว่ามันมี อาจิ อยู่มากมายหลายแบบ ไม่ว่าจะเป็น แบบคริสต์มาส แบบไปปิกนิก แบบกำลังเต้น…

ทั้ง เซิน หนิงซิน และ เหมิง เหย้า เกือบจะหน้ามืดจากการพยายามเลือกพวกมัน พวกเธอมองหาอันที่ดูดีที่สุด และรู้ตัวหลังจากที่จ่ายเงินไปแล้วว่าถุงที่ใส่มานั้นเกือบจะล้นอยู่แล้ว

คิว อีไป๋ จะต้องมีความสุขมากๆกับ อาจิ พวกนี้ที่เธอกำลังจะยกให้เธอ ใช่ไหม?

แต่แน่นอนว่าเธอจะบอกว่ามันสำหรับหลานของเธอ

ขณะที่ เซิน หนิงซิน คิด เธอก็เคาะประตูห้องของ คิว อีไป๋

เมื่อเธอเดินเข้าไป เธอก็เห็น คิว อีไป๋ กำลังตอบกลับอีเมลล์ด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร ใบหน้าของเธอกำลังกรีดร้องออกมาว่า “ฉันกำลังโกรธมากๆ ไอ้ลูกค้าเวรตะไลนี้มันน่ารำคาญชะมัดๆ!”

จนกระทักเธอได้เห็น เซิน หนิงซิน เธอถึงเริ่มเย็นลง

แต่คิ้วของเธอก็ยังขมวดอยู่ แล้วก็เธอถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุๆ “เธอเข้ามาทำอะไรในนี้?”

เซิน หนิงซิน ว่างถุงที่เธอหิ้วมาด้วยบนโต๊ะของ คิว  อีไป๋ เป็นคำตอบ “นี้เป็น…ฉันซื้อพวกมันมากให้คุณ สำหรับหลานของคุณค่ะ”

เธอเพิ่มไปว่า “ขอบคุณที่ช่วยเหลือเมื่อคืนนะคะ”

เมื่อได้ยิน คิว อีไป๋ ก็เงยหน้าขึ้นมามองถุงใบนั้น เธอผงะไปเล็กน้อยก่อนที่จะความหงุดหงิดในดวงตาของเธอจะละลายหายไป มุมปากของเธอยกขึ้นมาเหมือนกำลังจะยิ้ม

แต่คงเพราะรู้ว่าเธอกำลังสูญเสียความสำรวม สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ยิ้มออกมา แต่เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ว่างมันไว้ตรงนั้นแล้วกัน ฉันจะเอามันให้เขาที่หลัง”

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่คุ้นชินกับการได้รับของขวัญจากคนอื่น เธอเลยเงียบไปเป็นเวลานานก่อนที่เธอจะนึกได้แล้วพูด ขอบคุณ ออกไป

มันจะเป็นเพราะแสง แต่ เซิน หนิงซิน เห็นหูของเธอเริ่มแดง

 

—

 

ไม่นานเธอก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้ว

มันเป็นช่วงสิ้นเดือน ฉ่าง เจ๋ เลยมีงานเยอะมากกว่าปกติ และงานที่โดนส่งต่อมาให้ เซิน หนิงซิน ก็เพิ่มขึ้นไปด้วย หลังจากเอกสารเสร็จ ฉ่าง เจ๋ ก็ส่งร่างสัญญามาให้เธอ บอกให้เธอนำมันไปให้ คิว อีไป๋ เซ็น

เซิน หนิงซิน รับมันมาแล้วนำสัญญาฉบับนั้นไปที่ห้องของ คิว อีไป๋ เมื่อเธอเดินเข้าไปเธอก็เห็น คิว อีไป๋ นำเอาน้องหมาออกมาว่างเรียงไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

เธออดไม่ได้ที่จะแปลกใจแล้วถามออกไป “ประธาน คิว คุณกำลังทำอะไรอยู่หรอคะ?”

“อา?” ไม่ได้รู้สึกตัวว่า เซิน หนิงซิน เข้าห้องมา คิว อีไป๋ นั้นงุนงงและใช้เวลาซักพักก่อนที่จะหาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลได้ “ฉันเอาพวกมันออกมาถ่ายรูป จะได้ส่งให้เขาดูก่อน ว่าเขาชอบมันไหม”

“เข้าใจแล้วคะ” เซิน หนิงซิน หยักหน้า “แต่…”

“แต่อะไร!” คิว อีไป๋ พูดอย่างดุดัน “ถ้าเธอมีอะไรจะพูด พูดออกมาเลย ฉันกำลังยุ่ง”

เอางั้นก็ได้

เซิน หนิงซิน ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วเอาเอกสารสัญญาให้เธอเซ็น

เธอยังรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เธอเลยเปิดเวย์ปั๋วขึ้นมาดูเมื่อกลับมาถึงโต๊ะ

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด คิว อีไป๋ ได้อัพเดตโพสต์ใหม่เมื่อคืน มันเป็นประโยคประโยคหนึ่งประโยค และรูปภาพ อย่างหลังเป็นรูปของเหล่าน้องหมาที่ เซิน หนิงซิน ซื้อให้เธอ

ประโยคด้านบนเขียนว่า

“สุดยอดไปเลยใช่ไหม? น้องหมากำลังต่อแถวหละ!”

นี้ มัน อะไรเนี้ย!

เซิน หนิงซิน นิ่งไป ก่อนจะเริ่มหัวเราะ ตัวของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ จนแก้วกาแฟบนโต๊ะเริ่มขยับไปมา

มันสุดยอดไปเลยหละ ไม่ใช่น้องหมาที่กำลังต่อแถวนะ

ประธาน คิว คุณเองก็สุดยอดไปเลยเหมือนกัน

 

—

 

น้องหมาหละ ยัยเด็กนี้มันจะน่ารักเกินไปแล้ว 

เพิ่มเติมนะครับ อายุของตัวละไม่ได้ระบุไว้ในเรื่อง แต่ ซินซินพึ่งจะเรียนจบเพราะงั้นอายุจะประมาณ 22-23 ส่วน ประธาน คิว อายุมากกว่า ซินซิน ประมาณ 2-3 ปี เพราะงั้น อายุของประธานน่าจะประมาณ 25-26 ครับ

 

เดียวนะ ประธานคิวเป็นพี่ตรูหรอฟระ!!

 

-A Cup of Owls