หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 481 ไม่คู่ควรเป็นคน

ตอนที่ 481 ไม่คู่ควรเป็นคน

“มู่หรงฟ่ง เดรัจฉานเยี่ยงเจ้า ยังกล้าเรียกตนเป็นบิดาอีกกระนั้นหรือ ? ข้าคิดว่าเจ๋าไม่คู่ควร แม้แต่จะเป็นคนด้วยซ้ํา !”

มู่หรงฟ่งขยาดกลัวกระถดถอยหนี้ด้วยสัญชาตญาณ เมื่อต้องเผชิญกับแววตาแดงก่ําด้วยความเกรี้ยวกราดราวมารปีศาจของกู้หลิวเพิ่ง

เขารีบละล่ําละลักโพล่งสิ่งที่พอฉุกคิดขึ้นมาได้ “แล้วอย่างไรเล่า ? เมื่อความเป็นจริง ข้าก็คือบิดาของเจ้า ! นี่คือความจริงที่ไม่อาจแปรเปลี่ยน”

“โลหิตในร่างของเจ้ากลั่นมาจากร่างของข้า ผิวเนื่อร่างกายของเจ้า ส่วนหล่อหลอมมาจากร่างของข้า ข้าเป็นผู้มอบทุกสิ่งให้แก่เจ้า ! หากไม่มีข้า เจ้าจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้กระนั้นหรือ ?”

“ข้าจะกระทํากับเจ้าเช่นไรล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าต้องยอมรับ หากเจ้าลงมือสังหารข้า ย่อมได้ชื่อว่าบุตรเนรคุณสังหารบิดาผู้ให้กําเนิด ตราบาปนี้จะติดตัวเจ้าไม่อาจชําระล้างตลอดชั่วชีวิต วันข้างหน้า เจ้าย่อมได้รับโทษทัณฑ์จากสวรรค์ ฮ่าฮ่าฮ่า….”

ถูกแล้ว ทัณฑ์สวรรค์ !

เมื่อผู้ฝึกยุทธทุกคนก้าวล่วงขั้นพลังปราณแต่ละครา จําต้องเอาชนะจิตมารของตนให้ได้ ยิ่งพลังฝีมือกล้าแข็งเพียงไร จิตมารที่แอบแฝงภายในจะยิ่งกล้าแข็งมากขึ้นเพียงนั้น

ยามนี้พลังฝีมือของกู้หลิวเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับสูงสุดของปราณขั้นสี่ ปฐพี่สะท้านสะเทือน ไม่ช้าก็เร็วย่อมต้องถึงคราวทะลวงฝ่าพลังปราณสู่ขั้นที่ห้า พลิกผันอเวจี และเมื่อวันนั้นมาถึงตราบาปที่สังหารบิดาของตนย่อมส่งผลให้เขาเข้าสู่เส้นทางมารอันโหดเหี้ยม

มู่หรงฟ่งย่อมตระหนักดีว่านี่คือจุดอ่อนอันร้ายแรงของกู้หลิวเฟิง มันส่งเสียงหัวเราะด้วยท่าทีเย่อหยิ่งอย่างมิอาจบรรยาย

“ยังมี อวี่หลาน นางแพศยาชั้นต่ําผู้นั้น ข้าเพียงขอให้นางยอมพลีกายให้ข้า แต่โดยดี ทว่าไม่คิดเลย นางจะดื้อด้านยืนกรานปฏิเสธแม้ต้องแลกด้วยความตาย ทั้งยังมีความคิดจะหนีตามบุรุษอื่นอีก ฮ่าฮ่าฮ่า….แล้วอย่างไรเล่า ที่สุดนางหนีพ้นกระนั้นหรือ ?”

“สตรีผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีหนักหนา สุดท้ายเพียงได้กลืนกินโอสถสํารับเย็นเท่านั้น หญิงบริสุทธิ์ผู้หยิ่งผยองพลันกลับกลายเป็นนางบําเรอร่านราคะไปทันที เพื่อโอสถสํารับเย็น นางถึงกับยอมคุกเข่าเลียฝ่าเท้าให้ข้า วิงวอนขอให้ข้าเข้าหา กระทั่งข้ายกนางเป็นกํานัลให้แก่ผู้พิทักษ์ในเงามืด นางก็ยินยอมทอดกายนอนร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างบุรุษถึงสามนาย ฮ่าฮ่าฮ่า…..ข้าไม่สงสัยเลยว่าไยสตรีร่านสวาทเยี่ยงนี้ จึงให้กําเนิดสายเลือดต่าช้าน่าอัปยศเช่นเจ้าออกมาได้

กู้หลิวเพิ่งยื่นมือบีบคอมู่หรงฟ่งด้วยความเกรี้ยวกราดเดือดดาล นัยน์ตาทั้งคู่แดงฉานราวมัจจุราชจากขุมนรก เส้นโลหิตดําหลังฝ่ามือปูดโปนอย่างเห็นได้ชัด

มู่หรงฟ่งตาเหลือกทะลัก มันพยายามเค้นเสียงด้วยความยากลําบาก “เจ้ากล้า….สังหารบิดา…..สวรรค์จักลงทัณฑ์…..”

ฝ่ามือเรียวงามราวเนื้อหยกที่สลักเสลาได้สัดส่วนวางทาบลงบนฝ่ามือของชายหนุ่มพร้อมน้ําเสียงอ่อนเบาที่แฝงความเย็นชา “กู้หลิวเพิ่ง อย่าผลีผลาม ข้ายังมีบางสิ่งต้องการเค้นความจากเขา”

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกคราหนึ่ง ก่อนจะชักฝ่ามือของตนกลับด้วยอาการฉุนเฉียว

มู่หรงฟงร่วงทรุดลงไปกองกับพื้น มันไออย่างรุนแรง หากทว่ายังคงพร่ําสบถด่าว่าไม่หยุดปาก “ไอ้ลูกชั่ว….แค่ก แค่ก ไอ้เนรคุณเช่นเจ้า ไม่มีทางได้ตายดี….แค่กแค่ก….”

ไม่ทันขาดคํา สายเถาวัลย์สีม่วงในมือของเกอซีพลันสะบัดฟาดใส่หน้าของมู่หรงฟ่ง

มันส่งเสียงร้องขึ้นแอะหนึ่ง ครั้นหันมาเห็นเกอซีปากของมันเตรียมอ้าพร้อมส่งถ้อยค่าบาดหู “ไอ้นี่—–

ยังไม่ทันขาดคํา สายเถาวัลย์สีม่วงพลันสะบัดฟาดใส่หน้าเสียงดัง เพี้ยะ” อีกครา

มู่หรงฟ่งกระอักโลหิตออกมาในทันที สิ่งที่ติดตามมาพร้อมกับกองโลหิตก็คือฟันที่หักหลุดสองซี่ เพียงเห็นเช่นนั้น ใบหน้าของมันก็ซีดขาวด้วยความหวาดกลัว

เกอซีกล่าวกลั้วรอยยิ้ม “หากเจ้ากล้าด่าทอข้าหรือกู้หลิวเพิ่งอีกค่า ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยเจ้าเลาะฟันออกเสียให้หมดปาก”

มันหวาดกลัวจนตัวสั้น ใบหน้ายังคงผ่าวร้อนด้วยความเจ็บปวด ทว่ายังขวัญกล้าพ่นคําขู่เข็ญ “ข้าขอเตือนพวกเจ้าไว้ก่อน…หากเจ้าสังหารข้า เจ้าจะต้องสํานึกเสียใจ หากเจ้าสังหารข้า เจ้าจะหมดหนทางหลีกหนี…”

เกอซีส่งเสียงขึ้นจมูกด้วยอาการดูแคลน “เสียใจกระนั้นหรือ ? เจ้าคิดว่าในเรือนมู่หรงแห่งนี้ ยังมีผู้ใดสามารถช่วยเจ้าได้อีกกระนั้นหรือ ? อ้า ? หรือเจ้าคิดรอความช่วยเหลือจากมู่หรงซ่ายกับมู่หรงจางฟงผู้แปรสภาพกลายเป็นบ่อโลหิตในอาณาจักรกําบังไปเสียแล้ว ?”

***จบตอน ไม่คู่ควรเป็นคน***