หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 408

หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 408 สวรรค์บนแดนดิน

ครั้นเมื่อพวกซีเรี่ยได้เห็นเกยซีหายดีเป็นปกติ ทุกคนพลันรู้สึกดีขึ้นอย่างทันตาเห็นเช่นกัน แต่ละคนรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าเสียงดัง ตั้งตรงหน้าหญิงสาว

“คุณหนู ท่านไม่เป็นอะไรแล้ว…ท่านไม่เป็นไรแล้ว ยอดเยี่ยมที่สุด !”

เห็นได้ชัดว่าทุกคนล้วนเป็นบุรุษชายชาตรีร่างกําย่า ทว่ายามนี้ แต่ละคนกําลังหลั่งน้ําตาสะอื้น ร้องเรียกนางซ้ําไปซ้ํามา “คุณหนู” ได้เห็นเช่นนั้น กระทั่งเกอซียังมิรู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ซีเจียยกแขนขึ้นปาดหยาดน้ําตา พลางกล่าวตะกุกตะกักด้วยความสะเทือนใจ “คุณหนู ไม่ทราบว่า….สมควรฝังร่างของแม่นมเฉินที่ใดหรือขอรับ ? ไม่ทราบคุณหนูจะให้สร้างที่ฝังศพของแม่นมบนเทือกเขาหลังเรือนเบี้ยหรือไม่ขอรับ ?”

เพียงเอ่ยถึงแม่นมเฉิน สองตาของเกอซีพลันหม่นมัว ร่องรอยแห่งความเศร้าโศกหนักหนาเผยผ่านออกทางดวงตา

นางนิ่งเงียบครู่ใหญ่ก่อนจะกล่าวตอบด้วยน้ําเสียงเบา “ไม่จําเป็น เรือนเบี้ยยามนี้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป อีกไม่ช้านาน พวกเราจะโยกย้ายสู่สถานที่ใหม่”

“เรื่องศพของแม่นมเฉินกับคนอื่น ๆ จงใช้พลังถ่ายเทเก็บรักษาร่างไว้ เราจะนําพวกเขาทั้งหมดไปเก็บฝังไว้ ณ แดนสวรรค์บนผืนดิน”

เมื่อมั่นใจว่าสภาพร่างกายยามนี้คืนสู่ภาวะปกติดีแล้ว เกอซีจึงรีบดําเนินการตามแผนที่วางไว้ในใจอย่างไม่รอช้า

ย่อมเป็นที่แน่ชัดว่า เรือนเบี้ยของตระกูลน่าหลาน หาใช่สถานที่ปลอดภัยอีกต่อไปไม่

นางมีสมบัติล้ําค่ามากมายที่พร้อมทําให้ผู้คนทั่วหล้าถึงความละโมบ หากทว่าพลังฝีมือยังไร้ความแข็งแกร่ง เช่นนั้นจําต้องไม่ยอมให้สมบัติใดถูกเผยออกไปง่ายดายดังแต่ก่อน

หากเพียงลําพังเฉพาะตนเอง นางหาได้หวั่นเกรงต่อพวกโลภโมโทสันที่หมายเข้ามาปล้นชิงสมบัติไม่ ทว่าเมื่อใดที่คิดถึงความตายของแม่นมเฉิน คิดถึงเซี่ยวหลีผู้ถูกถลกหนัง เกอซียังอดมิได้ที่จะรู้สึกหวั่นใจ

ผู้คนธรรมดาสามัญล้วนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทว่า เมื่อแหวนหยกปรากฏ หายนะย่อมติดตามมา แม้นางจะสามารถปกป้องคุ้มครองเซี่ยวหลีกับพวกซีเจียได้ หากแต่ก็เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง หาใช่ตลอดช่วงชีวิตไม่

ถ้าต้องมัวห่วงพะวงถึงความปลอดภัยของทุกคน มิสู้หาทนทางเสริมความแข็งแกร่งพัฒนาพลังฝีมือให้ทุกคนสามารถปกป้องตนเองได้มิดีกว่าหรือ

มอบปลาให้ ก็สามารถเพียงพออิ่มได้หนึ่งมื้อ ทว่าหากสอนคนผู้นั้นจับปลา ย่อมสามารถทําให้คนผู้นั้นอิ่มท้องได้ตลอดทั้งชีวิต !

สถานที่ซึ่งสามารถปกป้องคุ้มครองพวกซีเจีย อีกทั้งยังสามารถช่วยส่งเสริมพลังฝีมือ ย่อมสมควรเป็นแดนผนึกมังกรแห่งอาณาจักกําบัง

ก่อนผละจากเรือนเบี้ยแห่งนี้ เกอซียังสั่งการให้ทุกคนจัดการเก็บกวาดเรือนเบี้ยให้เรียบร้อยดังก่อนหน้า เช่นนั้นเกอซีจึงตระเตรียมออกซื้อหาสาวใช้ และคนรับใช้หนุ่มแน่นเพื่อช่วยแรงงานเก็บกวาดเรือนเบี้ย

ไม่ว่าจะอย่างไร สถานที่แห่งนี้ คือเรือนที่น่าหลานเกอซีใช้ชีวิตอยู่กับแม่นมเฉินมานานร่วมสิบปี สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจําที่มิอาจลบเลือน

ยังมี หากคนของสกุลน่าหลานคิดกลับมาเยี่ยมเยือนในวันหน้า สถานที่แห่งนี้ย่อมสามารถตบตาพวกมันได้

เมื่อต้องเดินทางออกจากเรือน เกอชีจึงสวมใส่อาภรณ์ชุดบางเบาเพื่อพาทุกคนเรียงแถวเข้าสู่ป่าลึกแห่งเทือกเขาฉาง

แสงสว่างเจิดจ้าสีทองพลันสาดส่องกระทบกลุ่มคนในที่นั้น และแค่เพียงพริบตา ทุกคนพลันกลับปรากฏกายอยู่บนทุ่งหญ้าสีเขียวขจี

ในสถานที่แห่งนี้ ไม่ปรากฎกระโจม พลับพลาหรือซุ้มเรือนน้อย คงปรากฏแต่เพียงทะเลสาบสีน้ําเงินเข้ม ทะเลดอกไม้ และพฤกษาเวทเขียวชอุ่ม

ท้องนภาปรากฏสีฟ้าเข้ม ขุมพลังทั่วชั้นบรรยากาศหนาแน่น ทั้งยังได้ยินสรรพเสียง สําเนียงวิหค หมู่แมลงที่โฉบฉวัดเฉวียนไปมาอยู่ไกล ๆ ทุกสิ่งในสถานที่แห่งนี้ล้วนสร้างความเพลิดเพลินเจริญตา

สหายน้อยทั้งสามนั่นคือ ต้านต้าน มังกรทองตัวจิ๋ว และเชี่ยวหลีตบะแตกเตลิดกันไปไกลนานอักโขแล้ว ทั้งสามพากันวิ่งเล่นกลิ้งเกลือกไปจนทั่วทุ่งดอกไม้

กระทั่งเถาวัลย์ม่วงอเวจีก็ยังไม่ยอมแพ้ สายเถาวัลย์เส้นหนาตวัดฉวัดเฉวียนไล่ตามสหายทั้งสามอย่างสนุกสนานร่าเริง

ได้ยินเพียงสรรพสําเนียงเสียงหัวเราะ และความสนุกสนานอย่างไร้ความกังวลใจ คงปรากฏเพียงความเบิกบานแช่มชื่นและสุขสันต์

หากทว่าผู้สามารถล่วงเข้าสู่แดนสรวงแผ่นดินมนุษย์ นอกเสียจากเกอซีและเหล่าสัตว์เวทผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาไร้ความซับซ้อนกลุ่มนั้นแล้ว ยังจะมีผู้ใดไหนเล่ามีแก่ใจวิ่งเล่นร่าเริงเบิกบานได้เช่นนี้

เมื่อยามนี้นัยน์ตาทุกคนล้วนเบิกกว้าง ด้วยแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้า
จางซาน อ้อ ! มิใช่สิ เมื่อยามนี้ เขาได้รับนามใหม่จากเกอซี ให้มีนามว่าซีซาน*ไปแล้ว

*การที่จางซานได้แซ่ใหม่เป็นซีซาน ถือเป็นเกียรติ เนื่องเพราะคนรับใช้ที่ได้รับความไว้วางใจเท่านั้นจึงจะได้รับอนุญาตให้ใช้แซ่เดียวกับผู้เป็นนาย เกอซีใช้ชื่อว่าซีเยว่ คือแซ่ซี ดังนั้น เมื่อจางซานได้รับความไว้วางใจ เกอซีจึงให้ใช้แซ่ซี เช่นเดียวกับตนเอง และพวกซีเจีย ซึ่งนับเป็นเกียรติของผู้รับใช้

***จบตอน สวรรค์บนแดนดิน***