หวานใจคุณชายเสิ่น - ตอนที่ 58

อย่างเช่น ทัศนียภาพในพื้นที่คฤหาสน์มูลค่ามากกว่าร้อยล้านหยวนในเมือง A ก็ได้รับการพัฒนาจากอสังหาริมทรัพย์ภายใต้การควบคุมดูแลของบริษัทเซิ่งซื่อ

อย่างเช่น เขตพื้นที่เทคโนโลยีล้ำสมัยมากที่สุดในเมือง A ก็ได้รับการควบคุมดูแลจากบริษัทดังกล่าว

และอีกตัวอย่าง รถสาธารณะทั่วทั้งเมือง ยังมีโลโก้ของ ‘บริษัทเซิ่งซื่อ’ ติดอยู่ด้วย

เซิ่งซื่อ ไม่ใช่คำร่ำลือจริงๆ เป็น ‘กษัตริย์แห่งอาณาจักร’ ของโลกธุรกิจ

แต่ข่าวในนิตยสารต่างๆ กลับไม่เคยปรากฏข่าวของผู้ที่คอยถือหางเสือบริษัทยักษ์ใหญ่ผู้นี้เลย

ท่านประธานคนนี้ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจ เขาค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว เหมือนว่าวันนี้เวลานี้จะเป็นครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนพร้อมกับชื่อจริงๆ ของเขา

สติของกู้สวงส่วงกลับมาอย่างงุนงง สายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มอีกครั้ง

ยังไม่อยากเชื่อ

เธอจ้องมองอย่างว่างเปล่า ตรงกลางห้องโถงใหญ่ ร่างสูงยังยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น

ทันใดนั้นคำว่า ‘มีสง่าราศี’ ของเสี่ยวซวงก็ดังก้องขึ้นมาในหูเธอ

ทันทีที่เขาปรากฏตัวออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องนำไปสู่ความฮือฮาของฝูงชน เขาถูกล้อมรอบด้วยเหล่าเจ้าขุนมูลนายต่างๆ มากมาย

แต่ในระยะก้าวเดินเพียงหนึ่งเมตรภายในวงล้อมของเขา ทุกคนต่างตระหนักรู้ดี จึงไม่มีผู้ใดก้าวเข้ามาสักคน

ร่างกายสูงส่งมีสง่าราศีเต็มไปด้วยความเย็นชา ทุกคนเข้าใจในความสุภาพ เป็นมิตรและสุขุม จึงให้ความเคารพเพียงแค่แหงนหน้าจ้องมองเขาด้วยความระมัดระวังจากที่ไกลๆ

นี่…ไม่ใช่คุณลุงตัวท็อปของเธอ

ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงการจ้องมองของเธอ ชายหนุ่มชำเลืองมองเธอ และกวาดสายตามองไปยังผู้คนที่อยู่ในงาน ความเฉยเมยและเย็นชาเป็นประกายออกมาจากดวงตาลึกล้ำคู่นั้น จากนั้นเขาก็ไม่ได้มองมาที่เธออีกเลย

กู้สวงส่วงเม้มริมฝีปาก ถอยหลังไปสองสามก้าว ในสมองว่างเปล่า เรียกได้ว่าเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เธอไม่ชอบ ไม่ชอบที่เขาทำตัวเหินห่างและเปลี่ยนไปแบบนี้ เกินที่เธอจะไขว่คว้าได้…

－

เสิ่นมั่วเฉิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขากระวนกระวายใจ

ห่างออกไปหนึ่งเมตร กู้ไห่ในฐานะเจ้าภาพงานเลี้ยง เขากลั้นใจ แล้วเอ่ยเรียกชายหนุ่มสองสามครั้งอย่างสุภาพ ชายหนุ่มกะพริบตาเบาๆ

“คุณคือ?”

“ท่านประธานเสิ่น ผมเป็นเจ้าของกู้โป๋อสังหาริมทรัพย์เล็กๆ วันนี้เป็นวันเกิดลูกสาวคนเล็กของผม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านประธานเสิ่นจะมาที่นี่ จึงไม่ได้ออกไปให้การต้อนรับด้วยตัวเอง”

กู้ไห่ราวกับว่ามีขนมตกลงมาจากฟากฟ้าหล่นลงมาใส่ศีรษะของเขา เขากล้าส่งบัตรเชิญไปให้บริษัทเซิ่งซื่อเสียที่ไหนกัน?

ที่ท่านประธานเสิ่นมาโดยไม่ได้รับบัตรเชิญ เป็นเพราะว่าเขารู้จักกับสวงส่วงเป็นการส่วนตัวงั้นเหรอ?

เสิ่นมั่วเฉิงไม่สนใจ เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ด้วยส่วนสูงของชายหนุ่มยามที่เขาหรี่ตาและมองลงมายังผู้คนมากมาย ยิ่งทำให้รู้สึกเหินห่างมากขึ้น

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากพูดสักคำได้เสมอ

ห้องจัดเลี้ยงใหญ่โตราวกับถูกแช่แข็ง ทุกอย่างเงียบกริบ

ชายหนุ่มเงียบขรึม ความดุดันที่ซ่อนอยู่ในแววตา เขาเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น “ทุกคนตามสบายเลยครับ”

เมื่อน้ำเสียงเย็นชาจบลง ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมา บรรยากาศค่อยๆ กลับมาคึกคักอีกครั้ง

เสิ่นมั่วเฉิงตั้งใจที่จะเดินออกไป แต่สายตากลับถูกจับจ้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากร่างเล็ก

ร่างระหงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างใจลอยไม่มีสติ ยังคงงดงามเหมือนเดิม งดงามราวกับดรุณีผู้อ่อนหวาน

อาจเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ นิ้วเรียวยาวจับแก้วไวน์แน่น ยืนลำตัวตรงแข็งทื่อ ชุดเกาะอกทำให้ทรวงอกคู่นั้นเบ่งบาน ไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มมากน้อยแค่ไหนที่จับจ้องจนน้ำลายไหล

สายตาของเสิ่นมั่วเฉิงจมดิ่งลง

－

กู้สวงส่วงเดินลงมาจากเวที ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านเธอไม่รู้จักใครสักคน กลุ่มคนที่อยู่ในวัยเดียวกับเธอ ก็อยู่กับกู้จื่ออี้กันหมด และต่างกำลังพากันชี้มาที่เธอ

ใครจะไม่รู้ว่า วันนี้เป็นงานเฉลิมฉลองที่ใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายลูกสาวนอกสมรสอย่างเธอ

จึงคิดอยากหาสถานที่สงบๆ เพื่อผ่อนคลาย ทันใดนั้นเอวบางก็ถูกมือของใครบางสัมผัส

เธอหันกลับไปมอง เป็นชายหนุ่มพุงอ้วนคนหนึ่ง

เขามองเธอสายตาเป็นมัน “คุณหนูกู้ ผมชื่อหลิวเหวยเป็นลูกชายคนรองของอสังหาริมทรัพย์เป่าเจวี๋ย ไม่ทราบว่าคุณหนูกู้จะให้เกียรติเต้นรำกับผมเป็นครั้งแรกได้ไหมครับ?”

กู้สวงส่วงรู้สึกขยะแขยง และตอบตกลงไม่ได้ จึงยิ้มเจื่อนๆ แล้วตอบไปว่า “ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเต้นรำไม่เป็นค่ะ”

กำลังจะเดินจากไป แขนกลับถูกคว้าเอาไว้ หลิวเหวยเหลือบมองไปยังกู้จื่ออี้ที่ขยิบตาให้เขาอยู่ไม่ไกล “ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณชายอย่างผมจะสอนให้คุณเอง”

“ไม่จำเป็นค่ะ”

สีหน้าท่าทางของกู้สวงส่วงไม่สนใจไยดี

หลิวเหวยกลับเข้าประชิดตัวเธอด้วยรอยยิ้มหยาดเยิ้ม ดวงตาหรี่เล็กลง แล้วเอ่ยว่า “เป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสยังจะมาอวดดีอีก! คุณชายอย่างฉันมองเธอก็เป็นบุญของเธอแค่ไหนแล้ว เมื่อพ่อเธอเจอฉันยังเรียกฉันว่าคุณชายหลิวเลย เธอดูสิ ตอนนี้กำลังมีคนมองเราอยู่กี่คน คนที่ต้องเสียหน้าก็คือเธอ!”

กู้สวงส่วงสูดลมหายใจ แล้วมองไปรอบๆ แน่นอนว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจับตาดูการแสดงของเธออยู่

เธอตกใจเล็กน้อย เมื่อเอวบางถูกหลิวเหวยจับไว้แน่น มืออ้วนๆ กำลังลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเธอ

มือของเขาเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ กู้สวงส่วงตกใจ เธอยกเท้าขึ้นเหยียบลงบนเท้าใหญ่ๆ ของผู้ชายน่าขยะแขยงคนนี้ แต่ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกฉุดดึงไปตามแรง——

ท้องฟ้าหมุนเคว้งไปรอบๆ ก่อนจะตกลงไปในอ้อมแขนอันแสนคุ้นเคย!

กู้สวงส่วงเงยหน้าขึ้นมอง สัมผัสได้ถึงดวงตาคุ้นเคยคู่นั้น แต่กลับเย็นชา มืดมนและโดดเดี่ยว ดูสับสน ไม่มีอารมณ์ใดแสดงออกมา

เธอตื่นตระหนกจนใบหน้าขาวซีด แต่เมื่อถูกมือใหญ่ของเขาสัมผัสที่เอวบาง อุณหภูมิร่างกายกลับสูงขึ้น และใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

เสิ่นมั่วเฉิงย้ายบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วไปยังริมฝีปาก เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางคาบบุหรี่ไว้ในปาก นิ้วมือทั้งสิบโอบไว้รอบกายเธออย่างกระฉับกระเฉงและสง่างาม พาหญิงสาวในอ้อมกอดเริ่มเต้นรำไปด้วยกัน

หมุนไปสองก้าว แล้วหยุดลง

กู้สวงส่วงอับอายอย่างมาก…

เธอเต้นลีลาศไม่เป็นจริงๆ …

ชายหนุ่มขมวดคิ้วจ้องมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เวลานั้นกู้สวงส่วงคิดว่าเขาคงโกรธและกำลังจะโยนเธอออกไป แต่เขากลับโน้มตัวลงมาอย่างสง่างาม ทุกคนรวมทั้งกู้สวงส่วงต่างตกใจเบิกตากว้าง มือเรียวสวยก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ

เขายกเธอขึ้น ให้สองเท้าเล็กๆ ของหญิงสาวเหยียบอยู่บนรองเท้าหนังสีดำเย็นๆ ของเขา

กู้สวงส่วงตกใจจนหัวใจเต้นรัว ชายหนุ่มยังคงเงียบขรึมเช่นเดิม แต่อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่น ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน ทั้งสองร่ายรำด้วยกันอย่างงดงาม

จนกระทั่งเขาโน้มตัวลงมาอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้ง มือใหญ่ที่แห้งผากของชายหนุ่มจับเท้าเล็กๆ ของเธอ แล้วช่วยเธอสวมรองเท้า

จิตใจของกู้สวงส่วงยังคงล่องลอย

ร่างสูงที่ดูโดดเดี่ยว ปล่อยเธอลง ขาเรียวยาวก้าวออกไปด้วยท่าทีสบายๆ

กู้สวงส่วงถูกจับตามองโดยผู้คนรอบข้าง ใบหน้าเธอร้อนผ่าวขึ้นมาดั่งไฟ

เพียงไม่กี่วินาที ดูเหมือนว่าเธอได้เปลี่ยนจากลูกเป็ดขี้เหร่กลายร่างเป็นหงส์ขาว

เหยียบอยู่บนเท้าของชายหนุ่ม เขาอุ้มเธอพาเธอเต้นนำอย่างสวยงาม สิ่งนี้เป็นความฝันที่มีอยู่แค่ในละครโทรทัศน์

แต่มันเพิ่งเกิดขึ้นกับเธอเมื่อสักครู่!

สายตาที่ทุกคนมองเธอไม่ใช่ในฐานะลูกสาวนอกสมรสอีกต่อไป แต่เป็นสายตาของความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น คาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มหล่อสาวสวยสองคนนี้ ว่าเธอกับท่านประธานเซิ่งซื่อมีความสัมพันธ์กันแบบไหน?

หลิวเหวยยืนงุนงงอยู่นานสองนาน

และคนที่แปลกใจไม่ต่างกันก็คือกู้จื่ออี้ที่ยังเตรียมพร้อมดูการแสดงอยู่ข้างๆ

สีหน้าของกู้จื่ออี้น่าเกลียดอย่างยิ่ง เธอดึงแขนผู้เป็นแม่ “แม่คะ! ตาหนูมีปัญหาไปแล้วใช่ไหม? เธอเป็นแค่ลูกสาวนอกสมรส ท่านประธานเซิ่งซื่อกลับพาเธอไปเต้นรำด้วย เป็นไปได้ยังไง? หนูไม่เชื่อ!”

เจียงหรงไม่มีเวลามาสนใจอาการหึงหวงของลูกสาวตัวเอง ใบหน้าเธอซีดเผือด

เมื่อสี่เดือนที่แล้ว เธอมีตาแต่หามีแววไม่ ที่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยX เธอมองว่าเขาเป็นเพียงแค่อาจารย์ธรรมดาๆ กลับไม่รู้เลยว่าคนที่ผิดใจด้วยคนนี้เป็นบุคคลสวรรค์…

กู้สวงส่วงยังคงงุนงง เมื่อถูกกู้ไห่ลากออกไป จึงได้สติกลับมา กู้ไห่พาเธอไปยังมุมมุมหนึ่งภายในห้องโถง เงียบสงบคนไม่ค่อยพลุกพล่าน

ทางด้านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน นอกหน้าต่างมีหิมะตกโปรยปราย สถานที่มืดมิดยิ่งขับให้แสงนี้ดูเด่นชัดมากขึ้น ยิ่งงดงามและเงียบสงบ

เดินเข้ามาใกล้ๆ กู้สวงส่วงเพิ่งสังเกตเห็นว่า บนโซฟาสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ที่วางอยู่ในห้องจัดเลี้ยง แผ่นหลังของคนที่กำลังนั่งอยู่คือเขา!

#ขอโทษนะคะวันนี้มีงานด่วน ลง3บทก่อนน้าาาาาา