หวานใจคุณชายเสิ่น - ตอนที่ 4

ผู้ชายคนนั้นยังไม่ไปอีกหรอ? อย่างนั้นแสดงว่ารอให้รอแม่บุญทุ่มอย่างเธอตื่นขึ้นมาจ่ายเงินเขาแน่ๆ!

ทั้งเสียใจทั้งเสียตัว แถมยังต้องจ่ายเงินอีก มันน่าเจ็บปวดใจที่สุดเลย กู้สวงส่วงหันหน้าหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด และในตอนนี้เงาร่างกายสูงยาวของผู้ชายก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเพียงถอดผ้าเช็ดตัวลง น้ำเกาะเป็นหยดๆบนกล้ามเนื้ออันชวนหลงใหล นัยน์ตาทั้งคู่ลึกล้ำเปรียบดั่งทะเลอันกว้างใหญ่ ค่อยๆหันมามองเธอ

กู้สวงส่วงถอนหายใจ ไม่กล้าสบตากับผู้ชายคนแรกของตัวเอง! ยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแดงก่ำ และมือเล็กๆก็ยื่นออกมาจากผ้าห่มอย่างสั่นเครือ "ค่า ค่า ค่า ค่าตัวเท่าไหร่? นี่ให้คุณ รับไปแล้วก็รีบออกไป!"

"ค่าตัว?" ใบหน้าของเสิ่นมั่วเฉิงไม่น่ามองทันใด แค่ฟังก็เข้าใจได้แล้ว ไอเด็กโง่คนนี้คิดว่าเขาเป็นบาร์โฮสอยู่อีก? ดีมาก!

เขายิ้มอย่างมีเล่ห์และเย็นชา "จะให้เงินผมใช่ไหม? แต่ผมแพงมากนะ"

กู้สวงส่วงรู้สึกเหยียดหยาม คิดอยู่แล้วว่าเขาจะเล่นแง่ขอค่าตัว เธอจึงหยิบแบงค์ทั้งหมดจากกระเป๋าเงินขึ้นมาอย่างใจปล้ำ "พันนึงพอไหม……"

"คืนละแปดหมื่น"

อะไรนะ?!!

กู้สวงส่วงหายใจไม่ทั่วท้อง นานกว่าจะมีเสียงตอบกลับ "แปดหมื่น? คุณไปปล้นดีกว่าไหม?!"

ผู้ชายลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาช้าๆ "ราคาตามคุณภาพนะ"

"ภายนอกดูดี แต่จริงๆแล้วมีอะไรที่ไหน!" กู้สวงส่วงโมโหมาก ขยับเขยื้อนตัว "ฉันไม่ได้รับรู้ความรุนแรงอย่างรถบรรทุกทับเลยนะ! แล้วก็ไม่มีความเจ็บปวดอะไรด้วย ร่างกายก็ไม่มีรอยดูดเหมือนเรื่องที่เขาเล่ากันมาเลย! คุณใช้การไม่ได้แล้วใช่ไหม?"

"……." สีหน้าของเสิ่นมั่วเฉิงนิ่งงัน ก้าวขาเดินเข้ามา " อยากจะลองอีกสักครั้งไหมล่ะ ว่าผมใช้การได้ไหม?!"

"อย่า อย่า อย่าเข้ามานะ!" กู้สวงส่วงหลบเข้าไปในผ้าห่ม ใบหน้าน้อยๆเกรงกลัว และทำได้เพียงคุกเข่ายอมรับความผิด "คุณลุงตัวท็อปคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้แค่อยากให้คุณลดราคาให้หน่อยเท่านั้นเอง ฉันยังเป็นแค่นักเรียน ลดให้สักครึ่งนึงสำหรับราคานักเรียนได้ไหมคะ? หืม?"

ผู้ชายจ้องมองมือเล็กๆที่จับแขนของเขาเอาไว้ มันนุ่มนวล แล้วมันก็ทำให้เขาอ่อนกำลังลงได้สำเร็จ ถอนหายใจออกด้วยความรู้สึกไม่ผ่อนปรน "อยากจะต่อราคาก็จะให้ลดง่ายๆอย่างนั้นเลยหรอ? เอาหน้าตัวท็อปอย่างผมวางไว้ที่ไหนกันล่ะ?"

"ขอร้องคุณละค่ะ! ห้าหมื่นได้ไหม! แล้วฉันขอผ่อนจ่ายด้วยจะได้ไหมคะ?"สองมือกู้สวงส่วงประกบ ตบเข้าที่หน้าอกอย่างเด็ดเดี่ยว "คุณลุงคะ! สบายใจได้เลย เดี๋ยวฉันจะแนะนำเพื่อนให้มาช่วยสนับสนุนงานของคุณ"

เสิ่นมั่วเฉิง "…."

ใบหน้าหมองหม่น เขายังคงแกล้งทำ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเมียของเขายังไม่พอ แถมยังกล้าพูดว่าจะแนะนำต่อได้เต็มปากเต็มคำ ไอเด็กโง่

โบกมือปฏิเสธ แกล้งสวมบทต่อ ทำเหมือนกับท่าทางของบาร์โฮสจริงๆ "มีเงินอยู่เท่าไหร่ก็จ่ายเท่านั้นก่อน เอาบัตรนักเรียนมาไว้ที่ผมด้วย"

……

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง กู้สวงส่วงก็ออกจากโรงแรมกลับมาที่คฤหาสน์ฮวาซี คฤหาสน์นี้คือที่ที่หลังจากเธอได้แต่งงานกับ "ชายแก่" คนนั้น และเขาก็ส่งเธอเข้ามาอยู่ เป็น "ชายแก่" คนที่ตัวเองไม่เคยเห็นหน้า ทว่าสองปีมานี้ก็มีแม่บ้านที่มาดูแลเธอตลอด

เพียงพึ่งจะปืนขึ้นมาชั้นสองจากสวนหลังบ้าน แม่บ้านก็มาเคาะประตู "คุณผู้หญิงคะ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว เตรียมไปเรียนได้แล้วนะคะ"

"อ๋ออ๋อ! รู้แล้วค่ะ…..สักครู่ค่ะ"

"เร็วหน่อยนะคะ คุณผู้ชายส่งรถมารอรับข้างล่างแล้ว"

"อะไร อะไรนะ? ชายแก่กลับมาแล้วหรอ?" กู้สวงส่วงตกใจทันที 'สามีแก่'คนนั้นกลับมามาตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้วหรอ? ซวยแล้ว! เมื่อวานเธอพึ่งไปจัดบาร์โฮสที่ร้านเหล้ามาเองนะเนี่ยยยย!

"ไม่ใช่ค่ะ คุณผู้ชายยังไม่กลับมา แต่เขาจัดการคนขับรถมาให้ไปส่งคุณผู้หญิงเข้าเรียนน่ะค่ะ"

กู้สวงส่วงถอนหายใจโล่งอก เธอสงสัยมาก ทำไมชายแก่ถึงคิดถึงเธอขึ้นมาล่ะ? ก่อนหน้านี้ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนเลยนะ หรือว่ามีจิตสำนึกขึ้นมาแล้วว่า ปล่อยเธอเหงานานเกินไปแล้ว? เธอหวังว่าเขาอย่าปรากฏตัวมาเลยก็พอ ยังไงก็เหลือแค่ปีเดียว สัญญาการแต่งงานสามปีก็จะจบลง เธอก็จะเป็นอิสระแล้ว!

ถ้าลู่เฮ่าเซวียนและกู้จื่ออี้จะจัดงานหมั้นกัน ตอนนี้เธอก็มีตัวเลือกที่เหมาะสมนะ!

บนทางไปโรงเรียน กู้สวงส่วงหยิบเศษกระดาษที่ได้มาเมื่อเช้าขึ้นมา ส่งข้อความไปให้คุณลุงตัวท็อปคนนั้น ด้วยท่าทีขอเจรจา "คุณลุงตัวท็อปคะ ไหนๆฉันก็ยังติดเงินคุณอีกตั้งเยอะ ช่วยฉันอีกหน่อยได้ไหมคะ? ฉันอยากจะจ้างคุณมาเป็นแฟนฉันหนึ่งวัน ออกงานกับฉัน แกล้งตบตาผู้คน! ค่าจ้างฉันจะจ่ายเพิ่มอีก คุณพิจารณาหน่อยนะคะ!"

เสิ่นมั่วเฉิงที่ได้รับข้อความนั้นกำลังจะเดินเข้าไปในห้องประธานใหญ่ของตึกสูงกลุ่มบริษัทเซิ่งซื่อ

เลขาจังชิงรับกระเป๋าเอกสารของประธานด้วยความนอบน้อม นำกาแฟเข้ามาให้หนึ่งแก้ว ร่างกายสูงยาวของเขานั่งลงที่เก้าอี้ผู้บริหาร เสื้อเชิ้ตแฮนเมดสั่งตัดสีดำ มันช่วยให้ใบหน้าของเขายิ่งดูเป็นผู้ใหญ่เคร่งขรึมขึ้นไปอีก

เสิ่นมั่วเฉิงอ่านข้อความ ริมฝีปากแสยะยิ้มเล็กน้อย กำแบงค์หนึ่งร้อยหยวนสิบใบขึ้นมา "จังชิง เอาเงินนี้ไปเก็บ"

จังชิงสงสัย "ประธานเสิ่น เงินนี้คือ……"

ริมฝีปากของเขาค่อยๆแสยะยิ้ม "คุณผู้หญิงให้เงินตอบแทนผมเมื่อคืนวาน"

"หนึ่งพันต่อหนึ่งคืน? ฮ่าฮ่าฮ่า ประธานเสิ่นราคาถูกมากเลยนะครับ…."

เสิ่นมั่วเฉิงค่อยๆเหล่ตาขึ้นช้าๆ "ผมก็ทำให้เงินเดือนของคุณถูกแบบนี้ได้เหมือนกันนะ"

"ประธานเสิ่น! ผมผิดไปแล้วครับ ผมจะหุบปาก ผมจะออกไป!"

"ไปซะ" เสิ่นมั่วเฉิงโบกมือไล่ แล้วก็ยักมือกลับ "เดี๋ยวก่อน"

จังชิงหันหน้ามา เห็นในมือประธานเสิ่นถือบัตรนักเรียนอยู่ มองจ้องพินิจเด็กสาวที่อยู่ในบัตรนั้น กู้สวงส่วง มหาวิทยาลัยX ปีสองคณะศิลปกรรมศาสตร์

"ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันที่มาเชิญผมไปบรรยายใช่มหาลัยX ในเมืองหลวงนี่ไหม?"

"ใช่ครับ! แต่ประธานเสิ่นงานยุ่งมากก็เลยปฏิเสธไปแล้วไงครับ" จังชิงสงสัย

เสิ่นมั่วเฉิงหรี่ตาลง โบกมือ "ไปโทรหาผู้อำนวยการของมหาลัยX บอกว่าผมจะตกลงที่จะเป็นอาจารย์รับเชิญให้พวกเขา แต่ว่าเปลี่ยนจากจากคณะสถาปัตยกรรมเป็นการออกแบบแฟชั่นแทน"

"หา?!"จังชิงไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเขาคิดอะไรอยู่ แล้วก็ฟังคำสั่งของประธานเสิ่นที่ตามมาติดๆ "เออแล้วก็ เอกสารของกู้สวงส่วง รีบเอามาให้ผมได้ตรวจสอบชุดนึง"

"….." จังชิงลองคาดเดา เฮ้อ หรือว่านี่จะเป็นรักที่เกิดเพียงชั่วข้ามคืน ประธานเสิ่นสนใจคุณผู้หญิงแล้วหรอ?

พึ่งจะเดินออกไป ก็เจอเข้ากับเวินจิ่่นไหว จังชิงเรียกคุณเวินอย่างมีมารยาท เวินจิ่นไหวกลับเดินไปเข้าห้องทำงานประธานไปอย่างรีบร้อน แสดงว่าคำพูดที่เสิ่นมั่วเฉิงพูดเมื่อกี้ เวินจิ่นไหวได้ยินหมดแล้ว ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ผ่อนปรน "มั่วเฉิง หลังจากเมื่อคืน ฉันก็พึ่งได้รู้ว่าเด็กสาวคนนั้นคือเมียของนาย!"

"อะไรนะ?" เสิ่นมั่วเฉิงขมวดคิ้ว "พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็ยังไม่ได้จัดการกับนายเลยนะ นายเป็นหมออะไรหรอวะ ถึงให้ยากับเด็กคนนั้นน่ะ!"

"เออฉันผิดไปแล้วโว้ย!"เวินจิ่นไหวเสียใจมาก "แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้นิหว่า ว่าจะบังเอิญได้ขนาดนี้ ดันเป็นเด็กสาวที่นายแต่งงานด้วย มั่วเฉิง นายได้นอนกับเธอ ฉันก็ดีใจกับนายด้วย มันพิสูจน์ว่าอุปกรณ์ของนายยังไม่มีปัญหา ได้เติมไฟกับเธอ แต่น่าเสียดายว่ะ เธอดันเป็นคนที่อยู่บนทะเบียนสมรสของนาย ฟังฉันนะ อย่านอนกับเธออีก ถลำลึกลงไปลงไปไม่นานอาจจะมีใจก็ได้ นายแต่งงานกับเธอมาเพื่ออะไร ไม่ต้องให้ฉันย้ำเตือนนะ!"

เสิ่นมั่วเฉิงดับบุหรี่ ผู้ชายทั้งคู่สบตากันอย่างเงียบงัน สิ่งที่อยู่ในดวงตาอันลึกล้ำทั้งคู่ของเขาคืออะไร เวินจิ่นไหวไม่อาจรู้ได้

ท่าทางเขาไม่แยแส "ฉันแยกแยะได้น่า"

คืนวานไม่ได้ทำอะไรกับเธอเท่าไหร่หรอก ก็แค่ใช้วิธีอะไรสักอย่างให้ตัวเองผ่อนคลายก็แค่นั้น…..จะรู้สึกดีได้หรือไม่ก็ต้องดูธรรมชาติของร่างกายเขาเอง ถ้าถึงขนาดเข้ามาในหัวใจล่ะก็ สบายใจได้เลย ชีวิตนี้เขายังจะรู้จักคำว่า "ความรัก" ได้อีกหรอ

………

ข้อความของกู้สวงส่วงที่ส่งให้คุณลุงตัวท็อปเหมือนโยนหินลงในมหาสมุทร ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนใจเธอเลย