หวานใจคุณชายเสิ่น - ตอนที่ 23

–

หลังจากเลิกเรียนและกลับถึงหอพัก จ้าวเสี่ยวเอ๋อร์และโจวเป้ยหันมามองทันที เหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กู้สวงส่วงยักไหล่ "ฉันสบายดี อย่ามองฉันแบบนั้น"

โจวเป้ยจิ้มที่หน้าผากของเธอ “แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง! คนที่อยู่ในหอพักเดียวกันทุกคนเป็นพี่น้อง บอกพี่มาเถอะ ว่าอีนังตัวไหนทำ?”

กู้สวงส่วงกะพริบตาแต่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และทั้งสองคนก็เข้าใจในทันที ในขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า "เหมิงเซี่ยวหลิน อีนางสารเลวนี่!"

จ้าวเสี่ยวเอ๋อร์ดึกแขนเสื้อขึ้นและกำลังจะออกไป เธอจึงรีบคว้าไว้ทันที "เราไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ได้ว่ารูปถ่ายนั้นถูกถ่ายโดยเธอ ถ้าเราไปจัดการเธอ คนที่ผิดจะเป็นพวกเรา "

“แล้วจะต้องทำยังไง ? น้ำเสียงนี้ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก !”

กู้สวงส่วงดูนิ่งสงบ "ฉันไม่เป็นไร แค่รูปถ่ายไม่กี่รูปไม่สามารถทำร้ายฉันได้ ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะเดินหน้าต่อไปไม่ได้ อีกสิบปีก็ยังไม่สายเกินที่จะแก้แค้นผ้หญิงอย่าง เหมิงเซี่ยวหลิน!"

“สวงเอ๋อร์ ฉันชอบความดื้อของเธอแบบนี้ !”

กู้สวงส่วงงฝืนยิ้ม ในปากเหมือนมีก้อนหน้าอะไรติดอยู่ และในใจเธอรู้สึกอายเป็นอย่างมาก

เธอรู้สึกว่าการเดินออกไปข้างนอกตอนนี้ไม่ต่างจากการไม่ได้สวมเสื้อผ้า สิ่งที่เจียงหรงต้องการมอบให้เธอคือความอัปยศและไม่มีศักดิ์ศรีเพื่อที่เธอจะได้อยู่ในที่ที่ตกต่ำแบบนี้ตลอดไป

–

–

สำนักงานเซิ่งซื่อ ในห้องทำงานของท่านประธาน

ชายคนที่นั่งพับขาอยู่บนเก้าอี้หนังหมุน ดวงตาของเขาเพิกเฉยจากหน้าเว็บของคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวที่ชี้ไปที่โต๊ะก็กำลังคลิกอย่างเย็นชา

"ไปตรวจสอบ ID ของหมายเลขที่ไม่ระบุตัวตนนี้"

จังชิงกำลังรอคำพูดนี้ “เอาล่ะ กล้ามาทำกับนายหญิงของเรา คงไม่อยากจะตายดีใช่ไหม!”

“ท่านประธานเสิ่น ตอนนี้นายหญิงคงทนไม่ไหวอย่างแน่นอน คุณไม่หยุดสอนคาบเรียนตอนบ่ายนี้ และไปดูเธอเหรอ? ”

ชายคนนั้นก้มลงมองกองเอกสารของเขาอีกครั้ง และปากกาก็เขียนลงบนกระดาษอย่างเย็นชา

“ทำไมยังอยู่ มีธุระอะไรอีกไหม”

จังชินอายและต้องการถามอีกครั้ง แต่เขารีบขอตัวออกหลังจากเห็นว่าบรรยาศเริ่มเย็น และอุณหภูมิบริเวณของผู้บริหารก็เริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่ท่านประธานเสิ่นมีต่อนายหญิง…ทำไมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน?

ประตูออฟฟิศปิดลง ชายคนนั้นวางปากกาลง ร่างกายหนักอึ้งเอนหลังลง เขาหลับตาลงเล็กน้อยแล้วจุดบุหรี่

แค่ไม่ได้อยู่ด้วยวันเดียว ก็มีปัญหากับเธอ?

เขายืนขึ้น ทั้งตัวของเขาสวมด้วยชุดสูทสีดำ เขายืนตัวตรงและตรงไปข้างหน้าหน้าต่างสีทึบที่สูงจากพื้นจรดเพดาน ดวงตาสีเข้มเข้มของเขาสะท้อนบนหน้าต่าง

เขาสูบบุหรี่ทั้งมวนหมดในครั้งเดียว ความปรารถนาที่อยากจะไปหาเธอก็ถูกยับยั้งขึ้นมาทันที เสิ่นมั่วเฉิงหันหลังกลับขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์มือถือส่วนตัวบนโต๊ะโทรไปหาป้าโจวและขอให้เธอไปโรงเรียนเพื่อดูเจ้าเด็กโง่คนนั้น เพื่อดูว่าเธอยังดีอยู่ไหม? ร้องไห้อยู่หรือเปล่า?

–

–

ขณะที่กู้สวงส่วงยังคงคิดเกี่ยวกับต้นตอของเรื่องนี้ เธอส่งข้อความให้รุ่นพี่คนหนึ่งจากโรงเรียนเทคโนโลยีสารสนเทศ เมื่อระบบแฮ็คลบรูปภาพเหล่านั้นหมดแล้ว ฉากที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

รอดูโพสต์ในอีกสองวัน วันรุ่งขึ้น เดี๋ยวรูปพวกนั้นก็จะหายไปเอง

จากนั้นในตอนบ่าย กู้สวงส่วงก็ได้รับโทรศัพท์จากจ้าวเสี่ยวเอ๋อร์ขอให้เธอไปที่หอพักของเหมิงเซี่ยวหลิน

กู้สวงส่วงรีบวิ่งไปและเมื่อไปถึงก็มีผู้หญิงหลายมากมายมุงดูอยู่ เหมิงเซี่ยวหลินเก็บกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาชั้นล่าง

"เกิดอะไรขึ้น?"

จ้าวเสี่ยวเอ๋อร์จงใจพูดเสียงดัง "หือ! ทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้หรือเปล่า เลยถูกย้ายออก ! สวงเอ๋อร์ เทวดาคุ้มครองเธอจริงๆ นี้ยังไม่ถึงครึ่งวัน เวรกรรมก็ตามทันเสียแล้ว นี่แค่ไม่ถึงวัน การลงโทษนี้เร็วเกินไป เธอถูกครู่ใหญ่ด่าและไล่ออก ”

เหมิงเซี่ยวหลิน ได้ยินจึงมองตามเสียงมา เธอหันมาปะทะกับกู้สวงส่วง สีหน้าของเหมิงเซี่ยวหลินก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที กู้สวงส่วงเห็นได้อย่างชัดเจนว่าในแววตาของเะอมีความขี้ขลาดและความเกลียดชังอยู่ในนั้น !

กู้สวงส่วงตกใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหมิงเซี่ยวหลินทำให้หลังของเธอเย็นวาบ

ในท้ายที่สุด เหมิงเซียวหลินก็จากไปอย่างนั้น เพื่อนักเรียนในชั้นเรียนต่างหันมาสบตากู้สวงส่วง สายตาที่มองมาแตกต่างไปจากเดิม ทุกคนเห็นใจและเคารพเธอมากขึ้น

กู้สวงส่วงงุนงงกับเหตุการณ์นี้ เธอรู้สึกว่าการถูกย้ายโรงเรียนของเหมิงเซี่ยวหลินไม่เกี่ยวกับเธอ เธอถูกผิด เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ เธอคิดมาอยู่หลายวัน จากนั้นก็ลืมมันไป

ตอนนี้เธอกังวลมากที่สุดคือ

ในวิชาเลือกวันศุกร์นี้ เขายังไม่มา

ครั้งนี้ อาจารย์ใหญ่ไม่ได้ให้คำอธิบาย และทั้งชั้นก็ผิดหวังเป็นอย่างมาก ยังคงต้องรอถึงวันจันทร์อย่างไม่เต็มใจ

แต่ในวันจันทร์ไม่มีใครเห็น

ในใจของจ้าวเสี่ยวเอ๋อร์พวกเธอแทบจะระเบิดออกมาในกลุ่มและกู้สวงส่วงก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ตกลงเกิดอะไรขึ้น?

ในที่สุดก็มาถึงวันศุกร์ ครูใหญ่ได้ออกประกาศอย่างเป็นทางการแล้วอาจารย์เทพบุตรไม่ได้สอนอีกต่อไปเนื่องจากเหตุผลส่วนตัว

ตอนนี้นักเรียนในชั้นห้องต่างโวยวาย ทุกคนถกเถียงกันอยู่นานและก็ถูกอาจารย์ใหญ่ดุอย่างแรง อาจารย์ใหญ่ขู่ว่าจะลงโทษ จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลย

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา พวกนักเรียนค่อยๆ กลับสู่ความสงบตามปกติ

มีเพียงกู้สวงส่วงเท่านั้นที่ไม่สามารถระงับความคับข้องใจของเธอได้ และมันได้แพร่กระจายไปทั่ว !

เธออยากกลับเข้าไปเรียนที่ห้องหนึ่ง เธอไปขอร้องอาจารย์จังกับอาจารย์โจว แต่ทั้งสองบอกว่าเป็นการตัดสินใจของอาจารย์เทพบุตร ถ้าไม่อย่างนั้นก็ให้อาจารย์ใหญ่ไปขอร้องอาจารย์เทพบุตร ไม่ก็อยู่ห้องสองต่อไป

กู้สวงส่วงรู้สึกหดหู่

วันนั้นเธอโดนเขาหลอกเสียแล้ว เธออุตส่าห์เขียนคำสารภาพผิดเพื่อทบทวนตัวเองอย่างตั้งใจ ยังต้องมาสำนึกผิดทั้งๆ ที่เธอถูกรังแก แต่เธอก็อดทน ! หลังจากเขียนคำสารภาพผิดเสร็จแล้ว เขาก็หายไปดื้อๆ !กู้สวงส่วงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด !

คุณจะไปก็ไปสิ ทำไมมาหลอกให้ฉันเขียนทบทวนตัวเองแล้วก็หนีหายไป ? !

จนปัญญา ! !

ในสิบกว่าวันที่เขาหายตัวไปจากเธอ ด้วยความโกรธ และถือกระดาษคัดคำสารภาพผิดยู่ยี่ที่กำลังจะฉีกไปหาเขาถึงบ้าน !

ระหว่างนั่งรถบัส จู่ๆ ฝนก็เริ่มตก เมื่อกู้สวงส่วงมาถึงที่นั่นเธอก็ฝ่าฝนและวิ่งไปที่ป้อมยามของหมู่บ้าน

แต่เธอถูก รปภ. เรียกให้หยุดและถามว่าเธอจะไปบ้านหลังไหน?

“หลังที่หนึ่ง นามสกุลของเขา…”

กู้สวงส่วงจับหน้าเธอด้วยความเขินอาย มันโหดร้ายเกินไป แม้จะนอนด้วยกันแล้วแต่ก็เป็นความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน เธอไม่เคยถามชื่อนามสกุลเขาเลย

รปภ.ขมวดคิ้ว “หลังที่หนึ่งเหรอ? แต่คุณผู้ชายท่านนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว ที่บ้านไม่มีใครเลย ”

“เป็นไปไม่ได้!” นี่คือบ้านของเขา!

กู้สวงส่วงรีบไปที่บ้านของเขาแล้วกดกริ่ง ไม่มีใครมาเปิดประตู เธอเงี่ยหูฟังแต่กลับเงียบ

เธอวิ่งออกไปและชะโงกหน้ามองไปที่หน้าต่าง ทุก ๆ อย่างในห้องรับแขกถูกคลุมด้วยผ้ากันฝุ่นสีขาว!

อย่าว่าแม้แต่เขาเลย ขนาดเสี่ยวซานและพี่หวังก็ยังไม่อยู่

กู้สวงส่วงอยู่ในความงุนงง ตอนนี้เธอทำใจยอมรับไม่ได้ ที่ถือสมุดที่เขียนทบทวนตัวเองที่เปียกอยู่ในมือและจ้องมองที่คฤหาสน์อย่างว่างเปล่า

เขาไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ

หายแบบนี้จริงๆ เหรอ?

ฝนในฤดูใบไม้ร่วงเกือบจะเข้าเดือนตุลาคม หยดน้ำค้างไหล่ลงมา นำความหนาวเย็นเล็กน้อยมาสู่หัวใจที่ว่างเปล่าของกู้สวงส่วง

เธอไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับเขา? อยู่ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตเธอโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้

ดูเหมือนว่าที่เคยได้คบหากันก่อนหน้านี้จะเป็นแค่ความฝันที่สวยงามและเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

รปภ.มองดูเด็กหญิงที่ดูสับสนเล็กน้อยขึ้นรถบัสกลับไป

กลับมาที่หอพักของโรงเรียน กู้สวงส่วงได้ถามเพื่อนร่วมห้องของเธอว่านามสกุลของครูเทพบุตรคืออะไร และมีข้อมูลติดต่ออะไรไหม?

โจวเป้ยกล่าวว่า "อาจารย์เทพบุตรไม่เคยอธิบายเกี่ยวกับตัวเอง"

กู้สวงส่วงรู้สึกว่าเขามีความลับและทำตัวออกห่าง แม้แต่ชื่อจริงของเขา เขายังไม่บอกนักเรียนด้วยซ้ำ เพราะเขาเป็นคนเขาเย็นชาหรือหยิ่งผยองกันแน่ หรือเขาเกิดมาโดยไม่มีความรู้สึกรักใดๆ ? บอกว่าจะหายไปก็หายไปง่ายๆ เลย ?

เมื่อคิดๆ เรื่องนี้ ผู้ชายคนนี้นั้นลึกลับมากจริงๆ

หลังจากที่ไปบ้านเขาแล้วพบแต่ความว่างเปล่า กู้สวงส่วงค่อยๆ กลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง ในใจเธอรู้สึกหดหู่อย่างอธิบายไม่ถูก เธอใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ หลังเลิกเรียนเธอเดินอยู่บนถนนของโรงเรียน และบังเอิญเห็นรถเบนท์ลีย์ เธอหันไปดูซ้ำอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็นึกถึงชายคนนั้น …

คิดถึงจูบนั้นอย่างอธิบายไม่ถูก มันร้อนรุ่มร้อนรุ่มอยู่ในปากและหน้าของเธอก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที…