หวานใจคุณชายเสิ่น - ตอนที่ 22

“ให้ฉันเหรอ!?” กู้สวงส่วงตาลุกวาว !

มือของเธอหยิบเงินขึ้นมาอย่างไม่หยุดและพูดอย่างมีคุณธรรมว่า "ป้าโจว แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง เงินของคนอื่น ฉันจะเก็บไว้ได้อย่างไร? …….แต่ก็เอาเถอะ! ฉันไม่ได้โอ้อวด เงินที่ฝากไว้กับฉัน ฉันดูแลรักษาได้ดีกว่าธนาคารเสียอีก ฉันไม่มีวันทำมันหายอย่างแน่นอน!"

"คุณผู้หญิงพูดถูก"

"เมื่อพบเจ้าของแล้ว พวกเราจะคืนให้เขาทั้งหมด !"

“คุณผู้หญิงพูดได้ดีมาก ”

ดังนั้นก่อนที่เจ้าของจะพบมัน เธอจะสามารถใช้เงินนี้ได้อย่างบ้าคลั่ง ~ !

นี้ไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมาย! เวลานี้ลำบากจนไม่มีอันจะกินแล้ว ควรเอาเงินมาใช้ก่อน รอทำงาน part-time แล้วค่อยมาใช้คืน!

กู้สวงส่วงนับซ้ำอยู่สามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าแปดพันหยวนครบถ้วนและถือเงินไว้ในอ้อมแขนอย่างมีความสุข "ป้าโจว ทำไมคุณถึงโชคดีจัง? ให้ชุดชั้นในฟรี ให้เงินใช้ สิ่งดีๆ มาจากคุณทั้งหมด ทำไมฉันไม่เจอแบบนี้บ้าง !"

ป้าโจวเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

เด็กโง่ ใครจะไปโชคดีเหมือนคุณค่ะ ! แต่งงานกับนายท่านบ้านเรา ให้เมียมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ มีเงินให้ใช้อย่างไม่หยุดหย่อน กลัวก็แต่ว่าคุณจะไม่กล้าใช้ไม่กล้าใส่มันมากกว่า

ก่อนที่จะขึ้นห้อง กู้สวงส่วงคิดมาตลอด "ป้าโจวค่ะ คือว่า ป้าเอาเงินมาจากที่ไหน ? "

ปากของป้าโจวกระตุกเล็กน้อย "คุณผู้หญิง ที่นั่นไม่มีเงินเหลือสำหรับผู้อื่นอีกแล้ว เรื่องนี้คุณไม่สามารถทำอะไรได้ "

"…"

–

เวลาสี่ทุ่ม ป้าโจวโทรผ่านวิดีโอคอล

“ท่านครับ คุณผู้หญิงเชื่อแล้ว เธอดูมีความสุขมาก นายท่านเห็นไหม เธอนอนกอดเงินไว้ เหมือนกลัวเงินจะหายไป”

ขณะที่ป้าโจวพูดก็หันกล้องไปที่เตียง ชายในห้องทำงานยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองดูคนในรูปที่กำลังกอดเงินหลับพร้อมยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อย่างเงียบๆ

“คุณผู้หญิงหลับสนิทแล้ว นายท่านไม่กลับมาเหรอคะ?”

นิ้วที่เรียวยาวของชายคนนั้นค่อยๆ เล่นกับบุหรี่ที่ไหม้ไปแล้วครึ่งหนึ่ง ขนตาที่หนายาวลงมาปิดบังอารมณ์ทั้งหมดนัยน์ตาของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงที่เย็นชาและเงียบเชียบเหมือนค่ำคืนนี้ก็เอ่ยขึ้นว่า “ไม่ล่ะครับ ป้าโจว ต่อจากนี้ฝากดูแลเธอด้วย ”

“นายท่าน?” สีหน้าป้าโจวเปลี่ยนไปเล็กน้อย อะไรคือต่อจากนี้ ? ขณะที่เธอกำลังพูด นายท่านก็ได้วางสายไปแล้ว

เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ บุหรี่ในมือเขาได้ดับไปแล้ว

ชายร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำ เขาดูเกียจคร้านและเย็นชา ค่อยๆ ถอดสายตาออกไปนอกระเบียงหน้าต่าง

คิ้วของเขาขมวดขึ้นแน่น เขาดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายที่หนักอึ้งของเขาทรุดตัวลงกับเก้าอี้หนังหมุน เอกสารที่ต้องทำวางอยู่บนโต๊ะ เขาใช้แขนข้างหนึ่งกวาดออกไป

เขาเอื้อมมือออกไปหยิบแก้วไวน์แดง เสี่ยวซาน*ร่างกายที่อ้วนท้วนของเสี่ยวซานยืนขึ้นมาครึ่งตัว และอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างก็กอดแขนที่แข็งแรงของชายคนนั้นไว้ “เมี้ยว!”

ชายคนนั้นกัดริมฝีปากแน่น จุดบุหรี่อีกอัน ขมวดคิ้วและพูดว่า “แก้วสุดท้ายแล้ว พ่ออยากดื่ม”

ร่างที่อ้วนท้วนของเสี่ยวซานนอนทับไปที่หลังมือของเขา กำลังห้ามเขา!

ทั้งแมวและคนต่างจ้องหน้ากัน มือที่เรียวสวยถือบุหรี่และยกขึ้น “โอเค ยอมก็ได้ จริงๆแล้ว อยากกลับไปนอนกอดกับเธอ แต่ทำไม่ได้ ดังนั้น ”

มีเสียงถอนหายใจเล็กน้อยในลำคอของเขา และเขาชี้ไปที่หัวใจของเขา "มันทรมานใจนิดหน่อย"

"เมี้ยว…"

เสี่ยวซานร้องและกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของชายคนนั้น จากนั้นก็ปีนขึ้นไปที่คอของชายคนนั้นแล้วค่อยๆ เลียไปที่ใบหน้าของเขาเบาๆ

เสิ่นมั่วเฉิงหัวเราะคิกคักออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาเอามือใหญ่ลูบไปที่ขนที่นุ่มลื่นของแมว “ขอบใจ แต่คอของพ่อกำลังจะหัก ”

"เมี้ยว ?"

“ใช่แล้ว เสี่ยวซานเจ้าตัวอ้วนขึ้นแล้ว ฉันหมายความว่าอย่างนี้ ”

“…” ชายแก่ผู้โดดเดี่ยวที่อดทนกับเจ้า! !

–

เช้าวันจันทร์ ฟ้าเพิ่งจะสว่างกู้สวงส่วงก็ตื่นขึ้นมา

สิ่งแรกที่เธอทำคือการเอื้อมมือไปแตะเงิน! มันยังคงอยู่ !

หลังจากบิดขี้เกียจ สิ่งที่สองที่เธอจะทำคือ นับเงิน ! ครบ !

ยอดเยี่ยมที่สุด !

เมื่อคืนอุตส่าห์พยายามบังคับตัวเองไม่ให้หลับ กลัวว่าหลังจากผล็อยหลับไปเงินจะงอกขาและวิ่งหนีหายไป และกลัวว่ามันจะกลายเป็นแค่ความฝัน

หลังจากสวมเสื้อผ้าและเก็บห้องเรียบร้อย เธอคิดอยู่นาน จากนั้นก็ตัดสินใจหยิบเงินสองพันหยวนใส่เข้าไปในกระเป๋านักเรียนของเธอ

เธอขึ้นรถบัสคันแรกของโรงเรียน เมื่อถึงโรงเรียนก็เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า กู้สวงส่วงเดินตรงไปที่ห้องพักครูชั้นห้า เมื่อเธอเดินไปถึงประตูห้องก็ปิดสนิท เธอเปิดกระเป๋านักเรียนออกและหยิบเงินสองพันหยวนออกมาไว้ในมือ แล้วรอด้วยรอยยิ้ม

ถูกต้อง! เช้าวันนี้นี่แหละ เธอต้องการที่จะกระชากหน้ากากเขา!

เมื่อเขามาถึง เธอจะตบหน้าเขาด้วยเงินสองพันนี้ ! ชี้ไปที่จมูกของเขาอย่างสง่างาม : เงินสองพันนี้ถือว่าคืนให้คุณก่อน! ต่อไปนี้ห้ามจูบฉันอีก เราจะรักษาระยะห่างระหว่างนักเรียนและคุณครู!

จากนั้นปฏิกิริยาของเขาล่ะ? ทำหน้างง ? มองเธอด้วยความชื่นชมและเคารพ?

แค่คิดก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว ฮ่าฮ่า…

แต่ว่า ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น? ควรรอไปก่อน เวลาแปดโมงแล้วโรงเรียนจะเริ่มทำการสอนแล้ว เขายังไม่มาอีกเหรอ?

หรือว่าจะตรงไปที่ห้องสอนแล้ว ? กู้สวงส่วงเดาอย่างนั้นและวิ่งไปที่อาคารเรียน ประตูห้องหนึ่งเปิดอยู่ เธอมองเข้าไปข้างในและพบว่านักเรียนเข้ามานั่งที่กันหมดแล้ว แต่ไม่มีชายร่างสูง

จ้าวเสี่ยวเอ๋อร์วิ่งออกไป " สวงเอ๋อร์ เธอยังไม่ไปห้องสองอีกเหรอ ?"

“อาจารย์เทพบุตรของเธออยู่ที่ไหน ? ”

“เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว อาจารย์ใหญ่เพิ่งมาบอกว่าอาจารย์เทพบุตรไม่มา”

"ฮะ?"

กู้สวงส่วงรู้สึกผิดหวังมากที่เขาไม่สามารถยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนและถามอย่างจงใจ " พอคาบเรียนนี้ ก็มีธุระมาสอนไม่ได้ทันที ?"

“ไม่รู้สิ อ่า อาจารย์เทพบุตรของฉัน !” จ้าวเสี่ยวเอ๋อร์รู้สึกผิดหวัง

กู้สวงส่วงไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีเมื่อคืนเขาอาจจะทำงานหนักเกินไปและให้บริการลูกค้าจนหมดแรง เช้าวันนี้ถึงลุกไม่ไหว

เธอประหยัดเงินที่เตรียมมาโรงเรียนถึงสองพัน บางทีการบรรยายในคาบเรียนของครูโจวอาจจะน่าเบื่อเอามากๆ กู้สวงส่วงไม่มีสมาธิ เธอยกหนังสือขึ้นมาและแอบดูฟอรัมของมหาวิทยาลัยบนโทรศัพท์

ทันทีที่เข้ามาดู กลับพบว่าตัวเองกลายเป็นคนดัง

มีโพสต์นิรนามโพสต์รูปถ่ายที่เธอคุกเข่าอยู่บนพื้นและมีบอดี้การ์ดสองคนของเจียงหรงล้อมรอบ เป็นรูปที่เธอถูกเจียงหรงด่าที่หน้าประตูโรงเรียน

ในรูปเธอดูเศร้ามาก

ในโพสต์เขียนว่า : ข่าวใหม่ คณะศิลปะ แม่สาวอกใหญ่เดิมเป็นลูกสาวนอกสมรสของเศรษฐีหัวล้าน! ในฐานะเด็กสาวนอกกฎหมายเธอที่ใส่ร้ายพี่สาวเจิ้งเชียนจิน ของเธอจนถึงขั้นต้องติดคุก ภาพด้านบนแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวถูกแม่เลี้ยงทุบตี ขอให้สนุกกับเรื่องอื้อฉาวในครอบครัว~

กู้สวงส่วงสูดลมหายใจเข้าและกำโทรศัพท์แน่น

ตอนนี้นี่เอง เธอถึงเพิ่งจะเข้าใจว่าเมื่อกี้ที่เดินข้ามาในห้องเรียน ทุกคนถึงมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นักเรียนที่อ่านโพสต์นี้มองมาที่เธอด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม

กู้สวงส่วงแสร้งทำเป็นไม่สนใจแต่สีหน้าของเธอซีดลงเรื่อยๆ เธอหลับตาและฟุบลงบนโต๊ะเพื่อปิดหน้าของเธอ นึกถึงสมัยมัธยมต้นและมัธยมปลาย เจียงหรงได้ทุบตีและดูถูกเธอที่โรงเรียน น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาอย่างเจ็บปวด เธอกลัวว่าพวกนักเรียนจะเห็นแววตาของเธอ เธอจึงเก็บตัวและไม่กล้าเจอผู้คน อีกอย่างเธอเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่แล้วเธอก็อดทนครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวและดูถูกเหยียดหยามของเพื่อนร่วมห้อง หัวใจของเธอยังคงเหมือนถูกแทงให้เลือดออกอย่างเจ็บปวด

เธอยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมกู้ไห่ถึงต้องรับเธอมาเลี้ยงดูจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อย่างกับว่าจงใจที่จะให้แม่ลูกเจียงหรงทั้งสองทำร้ายเธอและปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้

เธอรู้สึกอย่างคลุมเครือว่ากู้ไห่เกลียดเธอ ทำไม? ไม่เข้าใจ บางทีอาจจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณแม่?