เสิ่นมั่วเฉิงพยักหน้าและยื่นมือที่เรียวสวยหยิบบุหรี่ที่หน้าแผง

เซียวหยูโหรวหยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมาแล้วยื่นตรงไปยังริมฝีปากอันเซ็กซี่ของเขา——

ชายคนนั้นเอียงศีรษะหนี แล้วยกมือขึ้นหยิบแทน

นี่เป็นการปฏิเสธถึงความสนิทสนม และการแสดงออกของเธอดูเศร้าเล็กน้อย

เซียวหยูโหรวหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและเซลฟี่อยู่สองสามภาพ รูปสุดท้ายเธอเข้ามาใกล้เขาและแอบถ่ายอย่างระมัดระวังจนได้รูปของเขามาครึ่งตัว ขอบเส้นจางๆ ใต้เสื้อเชิ้ตสีดำและแขนเสื้อถูกม้วนขึ้น ผิวพรรณของเขาดีกว่าผู้ชายทั่วไป ทำให้มีความรู้สึกว่เขาเป็นผู้ชายที่สูงส่งและเย็นชา

เธอเก็บรูปภาพนั้นลงในอัลบั้มส่วนตัว หน้าแดงและสูดหายใจเข้าลึกๆ

รถเบนท์ลีย์จอดที่ รอยัล วิว เบย์ อพาร์ตเมนต์

ชายคนนั้นลงจากรถ ร่างสูงของเขาเดินเข้ามาและสุภาพบุรุษก็เปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้น

เซียวหยูโหรวยิ้มและพูดว่า "ขอบคุณพี่ชายห้าที่ส่งฉันกลับบ้าน"

"อืม สวัสดี "

เขาหันหลังและกำลังจะออกไป เซียวหยูโหรวกัดฟันและเอามือวางที่แขนของเขาพร้อมพูดว่า “ไม่เข้าไปนั่งข้างในก่อนเหรอ ?”

พวกเราต่างเป็นผู้หญิงและผู้ชาย มันดูไม่เหมาะสม

ร่างกายของเสิ่นมั่วเฉิงไม่มีความรู้สึกอะไรที่จะเกิดขึ้นเมื่อมีผู้หญิงเข้ามาใกล้เขา มันแตกต่างจากการสัมผัสของผู้หญิงคนนั้นโดยสิ้นเชิง

เขามีความผิดในความสัมพันธ์นี้กับเซียวหยูโหรวมาตลอด ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชีวิตที่ดีถูกเขาถ่วงเวลามานานขนาดนี้ แต่ชายคนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เขาดึงมือเธอออกไปอย่างอ่อนโยนและพูดอย่างมีมารยาท "หยูโหรว หลังจากเรื่องวันนั้น เธอคงรู้ว่าจะต้องมาถึงวันนี้ "

“คุณกำลังจะเลิกกับฉันเหรอ? ”

เซียวหยูโหรวตัวสั่นอย่างรุนแรง“ทำไม ? ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ฉันเคยเห็นคุณเจ็บปวด เพราะรักคุณมาก ฉันแค่อยากทำให้คุณมีความสุข แม้ว่าจะเป็นเพียงร่างกายก็ตาม หรือว่าวันนี้คุณต้องการฉันแล้ว เป็นเพราะคุณสามารถแตะต้องผู้หญิงคนอื่นได้หรือเปล่า? ”

เสิ่นมั่วเฉิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขามองลงมาที่คนคนนั้น ทำให้เขาดูมีเกียรติและเย็นชาเป็นที่สุด

เขาขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าที่สวยงามของเขาจ้องมองมาที่เธอ และตอบคำถามเธอโดยการไม่ปฏิเสธ

หัวใจของเซียวหยูโหรวตกลงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจ เธอไม่ได้เกลียดเขาแต่เป็นห่วงเขามากกว่า “พี่ห้า พี่จิ่นไหวก็เคยขอร้องคุณแล้ว อย่าปล่อยให้ตื่นตาตื่นใจหลงใหลกับร่างกายชั่วขณะ การรักษาที่ฉลาดที่สุดของผู้หญิงคนนี้คือการทำเป็นไม่รู้อะไรต่อไป ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ตอนนี้ถ้าคุณจะหลับนอนกับเธอ ต่อไปถ้าเธอรู้ว่าคุณต้องการทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้จึงแต่งงานกับเธอ…”

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อไป เพราะสีหน้าของผู้ชายดูไม่สบอารมณ์

เสิ่นมั่วเฉิงจี้ก้นบุหรี่ในมือของเขา น้ำเสียงและใบหน้าเหมือนกัน ไม่แยแสและเย็นชา “เรื่องของผม พวกคุณไม่จำเป็นต้องกังวลใจ ตรงกันข้าม หยูโหรว ห้ามสร้างความวุ่นวายให้กับเธอ … ในสายตาของผมคุณคือผู้หญิงที่ฉลาดและเข้าใจอะไรง่าย "

เซียวหยูโหรวยิ้มอย่างขมขื่น เธอจะเทียบกับผู้ชายที่ฉลาดและรอบรู้คนนี้ได้อย่างไร? ประโยคนี้ฟังแล้วอาจจะเป็นคำชม แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นการเตือนและกดดันเธออย่างที่สุด

เธอจะทำอะไรกับเด็กผู้หญิงคนนั้นทำไม? บางที เขาแค่มีความพิศวาสต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น

พี่ชายห้านั้นชอบเลี้ยงผู้หญิง กับตัวเธอก็เช่นกัน ผู้ชายที่มีความอ่อนโยนขนาดนี้มักจะทำให้ผู้คนตกหลุมรักเสมอ รอให้ผู้หญิงคนนี้จากไปและถามหาความจริงใจจากเขา มันเห็นได้ชัดอยู่แล้วว่า ทั้งหมดคือความว่างเปล่า แปดปีที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรเลย ผู้ชายคนนี้อันตรายและไม่มีวันที่จะรักเธอ !

เซียวหยูโหรวเชื่อมั่นเป็นอย่างมาก จุดจบของเด็กสาวคนนั้นเลวร้ายกว่าของเธอ

ระหว่างทางกลับ รถเบนท์ลีย์หยุดอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากร้านกาแฟ

เสิ่นมั่วเฉิงลดกระจกรถลง แต่ไม่เห็นร่างเล็กของเด็กสาวคนนั้น เขาขมวดคิ้วเหลือบมองดูเวลา เวลาหกโมงเย็น เลิกงานแล้วเหรอ?

รถไม่ได้ขับออกไป ตำรวจจราจรเดินมาดู และเห็นชายรูปงามนั่งสูบบุหรี่อยู่ฝั่งคนขับจึงทำความเคารพและเดินจากไป

เสิ่นมั่วเฉิงสูบบุหรี่อยู่สองสามตัว ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น เมื่อกี้ที่หยูโหรวเตือนเขา คำพูดพวกนั้นวนเวียนอยู่ในหัวเขา

เขายอมรับว่าที่เขาเข้าหาผู้หญิงคนนั้นคือความเห็นแก่ตัว 100% โดยมีจุดประสงค์ที่เรียบง่ายมาก นั้นก็คือเขาอยากจะพิสูจน์ว่าในชีวิตนี้เขาจะมีรักแบบปกติได้ไหม?

แม้ว่าสภาวะที่สมรรถภาพทางเพศจะลดลง แต่ยังมีเวลาอีกครึ่งชีวิต ควรมีชีวิตของเซ็กส์

แต่ผู้หญิงคนเดียวที่จะสามารถมีเซ็กส์กับเขาได้คือภรรยาที่บริสุทธิ์ของเขา ตราบใดที่เขามีมโนธรรม เขาจะไม่แตะต้องภรรยาของตัวเอง

ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ของผู้ชายนั้น อันตราย เฉียบแหลม และซับซ้อน

–

เวลา 7:30 น. กู้สวงส่วงเหนื่อยมากจนแทบจะคลานกลับมาที่คฤหาสน์ฮวาซี

ป้าโจวหันมามองที่ประตู เห็นเธอมีเหงื่อออกและมอมแมมจึงตกใจเล็กน้อย “คุณผู้หญิง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ?”

“วู้… รถบัสเสียกลางทาง ฉันเลยต้องเดินกลับ”

“คุณผู้หญิง ทำไมไม่เรียกรถแท็กซี่”

กู้สวงส่วงหน้าละห้อย เมื่อตอนบ่ายถูกดุและโดนลงโทษทางวินัยเพราะทำกาแฟหกใส่เสื้อผ้าของลูกค้า ยังถูกหักเงินเดือนครึ่งหนึ่ง!ทั้งหมดต้องโทษไอ้คนเฮงซวยนั้น เพราะมัวแต่มองเขา เลยเกิดเรื่องแบบนี้ !

ทำงานเหนื่อยแทบตายกว่าจะได้เงิน 58 หยวนมา ต่อให้ต้องเหนื่อยจนแทบจะตาย เธอก็ไม่มีวันนั่งรถแท็กซี่

“ไม่พูดล่ะ พูดแล้วน้ำตาจะไหล ป้าโจวไปดูทีวีเถอะ ฉันจะอุ่นอาหารกินเอง”

ป้าโจวจับผมที่ยาวและมีเหงื่อออกของเธอออก จากนั้นจึงรีบเปิดเครื่องปรับอากาศให้เธออย่างรวดเร็ว “อาหารอยู่บนโต๊ะ คุณผู้หญิงรีบไปกินเถอะ กินเสร็จแล้วป้ามีธุระจะคุยด้วย ”

ป้าโจวชอบและรักผู้หญิงคนนี้มาก ๆ เธอรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ทางบ้านของเธอเล็กน้อย ไหนเธอมีค่าครองชีพและค่าเทอมที่แสนยากลำบาก

ตั้งแต่แต่งงานมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่เคยทำให้ใครปวดหัวและลำบากใจ เสาร์อาทิตย์ยังช่วยทำงานบ้าน อีกอย่างฝีมือการทำอาหารก็ไม่เลว ป้าโจวมักจะอยู่คนเดียว เวลาทานข้าวก็มักจะทำอาหารที่เรียบง่าย ต้องขอบคุณฝีมือดีของเด็กสาว เธอจึงกินอาหารดีๆ ในวันหยุดสุดสัปดาห์

ไม่น่าแปลกใจที่นายท่านชอบภรรยาของเขามาก อีกอย่าง เมื่อกี้ยังส่งผู้ช่วยจางชิงต้าให้มาสั่งงานลูกน้อง

แต่ลูกน้องพวกนี้ไม่เอาไหน …ช่างโง่เหลือเกิน!!

ในห้องรับแขก กู้สวงส่วงหิวมากจนกินไม่เหลือแม้แต่ผักชิ้นหนึ่ง ป้าโจวอิ่มเอมใจที่เธอกินจนหมดยิ้มและพูดว่า "คุณผู้หญิง เดี๋ยวค่อยเก็บโต๊ะ "

กู้สวงส่วงวางจานถ้วยลงและลูบท้องกลมเล็ก ๆ ของเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบป้าโจวถือเงินปึกแดงๆ หนาๆ ที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหน ป้าโจววางลงที่โต๊ะและดันมาที่หน้าเธอ !

เธอมองออกไป! หนามาก อย่างน้อยความหนาที่เธอไม่ได้เห็นมานาน!

“ป้าโจว นี่…”

ไม่ได้ตื่นเต้นเลย กู้เสวงส่วงกลืนน้ำลายอยู่หลายรอบ สำหรับผู้ชายเมื่อเห็นผู้หญิงที่มีรูปร่างยั่วยวนก็จะน้ำลายหก แต่เธอเมื่อเห็นคุณปู่เหมา อะดรีนาลีนของเธอก็พุ่งออกมาทันที!

กู้สวงส่วงจ้องไปที่เงินและกลืนน้ำลาย เธอหันไปมองป้าโจวแล้วหันกลับมามองที่เงินอีกครั้ง จากนั้นก็กลืนน้ำลายอีกครั้ง เธอเบิกตากว้างจนตาแทบจะละลายภายใต้แสงจ้า เธอกล่าวว่า 'เงินนี่! ให้ฉันเหรอ? ! ''ที่รัก! มันคงไม่เหมือนกับชุดชั้นในหรอกนะ อีกอย่างก็เป็นของฟรี ฮิฮิฮิ…'

ป้าโจวมองดูใบหน้าเล็กๆ ของเธอ และความคิดทั้งหมดที่เขียนไว้ที่หน้าของเธอ มุมปากของเธอยิ้มอย่างมีความสุข

“คุณผู้หญิง เงินพวกนี้…”

“ของปลอม ธนบัตรเหรอ?” กู้สวงส่วงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ของทุกอย่างให้ฟรีได้ยกเว้นเงิน ถ้าให้เงินฟรีๆ ได้ !แสดงว่าจะต้องเป็นเงินปลอม?

ป้าโจว: "…"

สมองของเธอสับสนมาก ความสามารถในการพูดให้คนอื่นระคายเคืองใจก็ไม่ใช่น้อย

ไม่รู้ว่าถ้าท่านประธานบริษัทเซิ่งซื่อได้ยินว่ามีคนบอกว่าเงินของเขาเป็นเงินปลอม เขาจะรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ …

ป้าโจวไออย่างแรง เพราะเธอเข้าสู่โหมดโกหกและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที จิตสำนึกของเธอหลีกเลี่ยงอย่างไม่ได้

“คุณผู้หญิง เงินเหล่านี้เป็นเงินที่ฉันเก็บได้ระหว่างทางกลับจากการไปซื้ออาหาร และฉันก็ไม่อยากเดินหนีไป ฉันรอจนเวลาผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ก็ไม่เห็นเจ้าของโผล่มา พอนับก็มีแปดพันหยวน คุณผู้หญิง คุณว่าไหมเราเป็นแค่คนธรรมดา คุณผู้ชายก็ไม่อยู่ ถ้าใช้เวลาแค่นี้เราคงไม่มีปัญญาหาเจ้าของพบ คุณในฐานะนายหญิงของบ้านเรา คุณช่วยเก็บรักษาไว้ก่อนได้ไหม? "