หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 981 ไม่เหมือนอย่างที่พูดเอาไว้! / ตอนที่ 982 ทำเรื่องเรียบร้อยแล้ว
ตอนที่ 981 ไม่เหมือนอย่างที่พูดเอาไว้!
วินาทีที่อวี๋เยว่หานเห็นน้ำตาเธอ เขาก็ถึงกับอึ้ง
เหนียนเสี่ยวมู่เป็นคนที่เข้มแข็งมาก
น้อยมากที่เธอจะพึ่งพาเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะร้องไห้ต่อหน้าเขาเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย
แต่ว่าเมื่อกี้นี้ เธอร้องเพียงเพราะแผลที่หลังของเขา
ร้องไห้เพราะเขา?
เห็นได้ชัดว่าควรจะเป็นเรื่องทุกข์ใจ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกสุขใจขึ้นมาล่ะ?
นิ้วยาวลูบแก้มเธอ พูดด้วยเสียงแหบพร่าเพื่อย้ำสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ “อยากแต่ง? หืม?”
ขณะที่เขากำลังจะพูดอีกหนึ่งประโยคว่า “งั้นเรามาแต่งงานกัน” เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเอง
มองหน้าเขาด้วยความจริงจัง
“ถึงจะซาบซึ้งจนอยากแต่งงานด้วย แต่พอฉันคิดคิดดูแล้ว ยังไงก็แต่งแบบนี้ไม่ได้ เผื่อว่าคุณเรียนรู้ตัวอย่างที่ไม่ดีมา แล้วพอเกิดอะไรขึ้นในอนาคต คุณก็จะทรมานตัวเองให้ได้รับบาดเจ็บแบบนี้เพื่อให้ฉันซาบซึ้ง จะทำยังไง? เพราะฉะนั้นเพื่อเป็นการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ต่อไปนี้ถ้าคุณบังอาจทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บมาอีกหนึ่งครั้ง วันแต่งงานของเราจะถูกเลื่อนไปอีกหนึ่งปี!”
อะไรนะ?
เขาอุตส่าห์เป็นวีรบุรุษช่วยหญิงงามที่เท่ระเบิดระเบ้อขนาดนี้ ลงทุนลงแรงไปตั้งมากแต่กลับไม่ได้อะไรกลับมา
วินาทีก่อนหน้านี้เธอยังกอดเขาอยู่เลย ซาบซึ้งจนใจจะขาด
พริบตาเดียวกลายเป็นเขาที่ต้องหลั่งน้ำตา…
อวี๋เยว่หานยิ้มไม่ออก กระชับเอวบางของเธอ “เหนียนเสี่ยวมู่ จริงจัง?”
“จริงจังกว่านี้ไม่มีแล้ว! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะนวดให้คุณอีกหน่อย” เหนียนเสี่ยวมู่ตบมือเขาแล้วลุกจากอ้อมแขน
กำลังจะแตะแผ่นหลังก็ได้ยินเสียงโอดครวญ
“เหนียนเสี่ยวมู่ เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอยังไม่ได้นวดเลย จะดราม่าไปถึงไหน?
เมื่อกี้ยังทนเจ็บได้ดีหนิ ไม่เห็นร้องสักแอะ
“งั้นฉันจะเบามือหน่อยแล้วกัน” เหนียนเสี่ยวมู่บุ้ยปากแล้วทาบน้ำมันลงไป
เพิ่งจะเริ่มก็ได้ยินเสียงเขาสูดปาก
“เหนียนเสี่ยวมู่ ไม่ใช่แค่หลังนะ ตอนนี้ผมเจ็บไปทั้งตัว”
“เพียะ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ตบไปที่หลังเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ไร้สาระ จะตายง่ายๆได้ยังไงล่ะ? ตัวหายนะอย่างคุณต้องมีอายุอย่างน้อยถึงหนึ่งร้อยปี”
“ทำไมจะไม่ได้?” อวี๋เยว่หานหันกลับมา เขาดึงมือเธอกดไว้ที่หน้าอกตัวเอง
“คุณลูบๆดูสิ คู่หมั้นผมไม่ต้องการผมแล้ว เจ็บหัวใจเจียนตาย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในท้ายที่สุด ถึงได้ปลอบเขาที่แกล้งทำเป็นเจ็บ ปลอบจนถึงบนเตียง
จนกระทั่งเธอรู้ตัวอีกทีก็สายไปเสียแล้ว
มีใครบางคนอาศัยที่ตัวเองเจ็บแผลเรียกร้องการปลอบโยน จากนั้นก็ “รังแก” ตั้งแต่หัวจรดเท้า
เธอโดนยั่วจนทนไม่ไหวแล้ว หดปลายเท้ารอเขาบุกโจมตี แต่จู่ๆเขากลับหยุดกลางคัน
ใช้ช่วงเวลาคับขันบังคับเธอ
“เหนียนเสี่ยวมู่ งานแต่งจะไม่เลื่อนออกไป”
“หืม?”
“ที่คุณพูดไม่นับ งานแต่งจะไม่เลื่อนออกไป เราจะรีบแต่งงานกันเร็วๆ”
“……”
เหนียนเสี่ยวมู่ลืมตาด้วยความงุนงง น้ำตาที่อยู่ตรงหน้าบดบังการมองเห็น
เธอมองเห็นแต่โครงหน้าหล่อๆของเขาเท่านั้น
เป็นเพราะอารมณ์ตื่นเต้น เหงื่อบนหน้าผากของเขาจึงหยดลงมาอย่างต่อเนื่อง
ไหลผ่านขากรรไกรที่แสนเพอร์เฟค…
ดวงตาเย้ายวนเป็นประกายดำขลับ เหมือนเสือชีตาห์ที่กำลังจ้องเหยื่อของมันและรอคอยด้วยความอดทน
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่สนใจเขา เขาจึงรอต่อไป
จนกระทั่งเธอรับไม่ไหวแล้ว เธอด่าเขาสารเลวแล้วสั่งให้เขาเร็วขึ้น
“พูดเรื่องวันแต่งงานให้ผมฟังก่อน” อวี๋เยว่หานฝังศีรษะบนผมของเธอ เลื่อนมาตามไรผมแล้วจูบที่หูพลางพูดด้วยความกระหยิ่มใจ
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้พูดอะไร แต่ตบที่ท้ายทอยเขาเพื่อแสดงการทักท้วง
พร้อมกับสาปแช่งในใจ ถ้าปล่อยให้เขาขึ้นเตียงเธออีก เธอจะใช้แซ่ตามเขา!
ตอนที่ 982 ทำเรื่องเรียบร้อยแล้ว
แสงแรกของแสงแดดนอกหน้าต่างลอดผ่านม่านที่ไม่ได้ปิดสนิทเข้ามายังตัวห้อง เหนียนเสี่ยวมู่กำลังขดตัวนอนคลุมโปงเนื่องจาก “หมดแรง” ไปกับเรื่องเมื่อคืน
มือของ “หมาป่าอวดหาง” พาดอยู่บนเอวเธอ
รัดจนเธอหายใจลำบากเล็กน้อย
เธอนึกอยากจะผลักออกด้วยความหมั่นไส้ แต่มีใครบางคนแสร้งทำเสียงน่าสงสารอยู่ริมหูเธอ “เจ็บมือ”
“……”
เมื่อวานตอนที่กดเธอลงบนเตียงและรังแกเธอจนร้องขอชีวิต ทำไมไม่รู้สึกเจ็บ?
ตอนนี้คงกลัวว่าเธอจะแก้แค้นก็เลยแสร้งทำตัวน่าสงสาร!
ใครเชื่อเขาก็บ้าแล้ว!
หึ!
เหนียนเสี่ยวมู่เมินเสียงโอดครวญของเขา ผลักแขนที่ไม่ใช่ของตัวเองออกไป พลิกตัวไปมาอย่างสบายใจแล้วม้วนผ้าห่มขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเตรียมจะหลับต่อ
ยังไม่ทันหลับก็มีเสียงมาจากด้านนอกประตู
เป็นเสียงของพ่อบ้าน
“คุณชายครับ เมื่อกี้ได้ข่าวจากโรงพยาบาลแจ้งมาว่าประธานถังกำลังทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล”
ประธานถัง…
เหนียนเสี่ยวมู่นิ่งไปสักพัก เมื่อรู้แล้วว่าพ่อบ้านกำลังพูดถึงใคร เธอก็ลุกจากเตียง
หันไปมองอวี๋เยว่หานที่นอนอยู่ข้างๆด้วยความประหลาดใจ
ในแววตาอวี๋เยว่หานก็สัมผัสได้ถึงความประหลาดใจเช่นเดียวกัน
ด้วยอาการของถังหยวนซือในตอนนี้ จะออกจากโรงพยาบาลได้อย่างไร?
ซั่งซินเห็นด้วยแล้วเหรอ?
–
ในโรงพยาบาล
คุณหมอเจ้าของไข้กำลังยืนอยู่ข้างเตียง หลังจากตรวจให้ถังหยวนซือเสร็จแล้วก็ถอดเครื่องมือออก
“ประธานถัง สภาพร่างกายของคุณตอนนี้จะต้องระวังอย่าให้อารมณ์แปรปรวน พยายามพักผ่อนอยู่บนเตียงให้มากที่สุด ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้รีบมาโรงพยาบาลทันที…”
คุณหมอเจ้าไข้กำชับยังไม่ทันเสร็จก็มีคนเปิดประตูมาจากด้านนอก
ร่างเพรียวบางของซั่งซินเดินเข้ามา
โดยที่มือกำลังถือใบเสร็จและยาที่ได้มาใหม่
“ทำเรื่องเสร็จแล้วเหรอ?” เมื่อถังหยวนซือที่เงียบมาตลอดเห็นเธอเดินเข้ามาก็ถามด้วยความอ่อนโยน
ซั่งซินพยักหน้ายิ้ม
“เรียบร้อยหมดแล้ว เก็บของเสร็จก็ไปได้”
“ไม่ต้องเก็บหรอก ให้ผู้ช่วยเก็บไปก็ได้” ถังหยวนซือยื่นมือมาหาเธอ ซั่งซินจึงรีบเดินไปอยู่ข้างๆเขา
ก้มหน้าจูบเขาแล้วพยุงเขาลงจากเตียง
ถังหยวนซือเพิ่งจะยืนได้ไม่นาน เธอก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน”
เธอผละมือ จากนั้นก็หยิบวีลแชร์พับได้ที่อยู่บนหัวเตียงออกมากางออกอย่างรวดเร็ว เข็นไปตรงหน้าเขา
ถังหยวนซือหน้าบึ้ง “ซินเอ๋อร์ เธอคงไม่ให้ฉันนั่งวีลแชร์นี่หรอกนะ?”
“คุณหมอบอกแล้วไงว่าตอนนี้คุณจะใช้แรงมากไม่ได้ อีกอย่างคุณก็ตกลงกับฉันเองว่าถ้าฉันให้คุณออกจากโรงพยาบาล คุณจะยอมฟังฉันทุกอย่าง นี่ขนาดยังไม่ได้ออกจากประตูโรงพยาบาล คุณก็นึกเสียใจแล้วเหรอ?
ถังหยวนซือ “…”
ถังหยวนซือ “ฉันเดินเองได้ ไม่เชื่อก็ถามคุณหมอดูสิ คุณหมอก็อยู่ด้วย”
ถังหยวนซือพูดจบก็เหลือบมองคุณหมอเจ้าของไข้ที่ยืนอยู่ข้างๆพลางใช้สายตาเตือนเขาให้พูดดีดี
ถ้าให้เขานั่งวีลแชร์จริงๆ เขาอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้วคงต้องเป็นหมอที่มานั่งแทน
คุณหมอเจ้าของไข้ “…”
“ห้ามขู่คุณหมอนะ ฉันไม่สนหรอก วันนี้ถ้าคุณไม่นั่ง พวกเราก็จะไม่ออกจากโรงพยาบาล” ไหนล่ะซั่งซินจะดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอยังหักห้ามความคิดของเขาในทันที
วางวีลแชร์ลงแล้วหันไปเก็บของ ปล่อยให้เขาค่อยๆพิจารณา
ถังหยวนซือถีบวีลแชร์ที่อยู่ตรงหน้าออกไป เดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วกอดเธอจากด้านหลัง
เธอท้องแล้วแต่ดูไม่อ้วนขึ้นเลยสักนิด
รูปร่างผอมบางมองไม่ออกเลยว่าเธอกำลังท้องอยู่
ซั่งซินที่กำลังเก็บเสื้อผ้าชะงักไปชั่วขณะเมื่อถูกเขากอด แต่เธอไม่หันไปมองเขา
แสดงท่าทีที่ไม่อาจต่อรองได้
YOU MAY ALSO LIKE
