หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 1051 เธอจะตายไม่ได้! / ตอนที่ 1052 ชายที่เหมือนปีศาจ
- Home
- หวานรักจับหัวใจท่านประธาน
- ตอนที่ 1051 เธอจะตายไม่ได้! / ตอนที่ 1052 ชายที่เหมือนปีศาจ
ตอนที่ 1051 เธอจะตายไม่ได้!
กลิ่นอายที่ไม่คุ้นเคย การขืนใจที่ดุดัน…
เธอแทบจะไม่มีเวลาปรับตัว ร่างกายของเธอเหมือนฉีกขาดเป็นสองซีก เจ็บปวดไปทั้งตัวตั้งแต่บนจรดล่าง
ถานเปิงเปิงเป็นหมอ
แม้จะไม่เคยมีประสบการณ์รักๆ ใคร่ๆ แต่เธอก็รู้ดีว่าตัวเองได้ผ่านอะไรมา
เธอถูกคนทำลายความบริสุทธิ์ไปแล้ว
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนคนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร
ชายคนนั้นเหมือนใช้เธอเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ ก่อนที่เธอจะหมดสติไป ก็ไม่ได้ยินเสียงเขาพูดแม้แต่ประโยคเดียว
ถ้าถานเปิงเปิงเป็นผู้หญิงทั่วไปที่มาเจอเรื่องแบบนี้ กลัวก็แต่ว่าตอนนี้เธอจะตกตะลึงพรึงเพริดจนร้องไห้น้ำตาคลอไปแล้ว
แต่เธอกลับไม่เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ
เนื่องจากพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด ริมฝีปากจึงเกิดการเสียดสีจนมีเลือดออก เวลานี้มันได้ตกสะเก็ดเกรอะกรัง แค่ดึงมุมปากก็เจ็บไปหมด
เธอถึงขนาดไม่มีกะจิตกะใจมาเสียใจกับความบริสุทธิ์ของตัวเองที่ได้สูญเสียไปแล้ว ตอนนี้เธอคิดแค่ว่าเธออยู่ที่ไหน?
และตกอยู่ในเงื้อมมือใคร…
ถานเปิงเปิงพยายามอย่างหนักที่จะเมินเฉยต่อความเจ็บปวดตรงหว่างขา พยายามลองขยับตัว
หลังจากที่พบว่ามือยังขยับได้ จึงเอื้อมมือมาลูบตาตัวเองโดยไม่ลังเล
เมื่อสัมผัสผ้าโปร่งสีขาวที่ปิดตา เธอก็รีบดึงออกทันที
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างอยู่ตรงหน้าเธอ เธอหรี่ตาลงอย่างไม่สบายตา
จากนั้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องสีขาว
ผนังสีขาว
หน้าต่างและผ้าม่านก็เป็นสีขาว
โต๊ะ โซฟา…เฟอร์นิเจอร์เกือบทั้งหมดที่อยู่ในห้องแทบจะเป็นสีขาวทั้งหมด
ในช่วงเวลานั้น ถานเปิงเปิงยังนึกสงสัยว่าตาตัวเองมีปัญหาหรือเปล่า
จนกระทั่งเธอพบว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าสวมอยู่บนตัวเลย บนผ้าปูที่นอนสีขาวยังทิ้งคราบเลือดและร่องรอยหลังจากผ่านบทรักเมื่อวานนี้…
ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวเธอยังพบรอยแดงไปทั่วทุกที่
ดูน่ากลัวและสะดุดตา
สายตาถานเปิงเปิงหยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว
กัดฟันแล้วพยุงตัวกับหัวเตียง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน
กวาดตามองทันทีเพื่อดูว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ห้องทั้งใหญ่ทั้งโล่ง
แต่ไม่มีคนอยู่เลย
บนพื้นเห็นเพียงเสื้อผ้าที่ชายคนนั้นฉีกเป็นชิ้นๆและโยนทิ้งลงพื้นเมื่อคืน
เขาฉีกจนใส่ไม่ได้อีก
ถานเปิงเปิงห่อตัวในผ้าห่มพลางมองสำรวจห้องไปหนึ่งรอบ สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกล
เธอสาวเท้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าด้วยความลำบาก
หาชุดลำลองที่เหมาะกับการทำกิจกรรมมาได้หนึ่งชุดจากในตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้ชาย
รูปร่างถานเปิงเปิงสูงกว่าผู้หญิงทั่วไป
แต่พอใส่ชุดผู้ชายที่อยู่ในตู้ก็ยังดูใหญ่เทอะทะอยู่ดี
เธอม้วนขากางเกงและแขนเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้หลุด จากนั้นก็ปิดประตูตู้เสื้อผ้าและหันไปทางประตูห้อง
บนตัวเธอไม่มีอะไรเลย
ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
จำได้แค่ว่าตอนที่เธอกำลังจะกลับจากต่างประเทศ เธอเจอคนสะกดรอยตามเธอที่สนามบิน
สัญชาตญาณบอกเธอว่าเป็นคนของตระกูลมั่ว
ในที่สุดคนคนนั้นก็รู้แล้วว่าเธอกับคุณหนูใหญ่ยังไม่ตาย…
จากจิตใต้สำนึก ถานเปิงเปิงต้องการปลอมตัวเพื่อหนีออกจากสนามบิน
และเปลี่ยนเที่ยวบินกลับประเทศ
แต่เธอกลับไม่คิดว่าขณะที่เธอเพิ่งจะผละตัวหนีคนที่สะกดรอยตามเธอที่เป็นคลื่นลูกแรกได้ไม่นาน ก็พบว่ายังมีคลื่นลูกที่สอง
อีกฝ่ายเสียเงินไปแล้วจึงจ้องจะจับเธอให้ได้
เธอถูกตามล่าโดยที่ไม่มีทางหนีทีไล่ และสุดท้ายก็ถูกบังคับให้กระโดดลงทะเล…
เธอว่ายน้ำเป็น
แต่เนื่องจากทะเลกว้างใหญ่และมีคนรอจับตัวเธอที่ชายฝั่ง เธอจึงทำได้แค่ว่ายลงไปในทะเลลึกเพื่อที่จะว่ายไปบนฝั่งที่ไม่มีคนอยู่
อย่างไรก็ตาม ร่างกายเธออ่อนล้าเกินไปหลังจากที่หลบหนีจากการตามล่ามาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 1052 ชายที่เหมือนปีศาจ
เมื่อคนของอีกฝ่ายไม่ยอมไปไหน พวกเขายังคงตามหาเธออยู่ตามชายฝั่งไม่ยอมเลิกรา
ต่อมาเธอจำได้แค่ว่าขาทั้งสองข้างของเธอเริ่มไม่ขยับแล้ว ตัวเธอจมลงไปในน้ำ น้ำทะเลเค็มๆไหลเข้าจมูก เข้าปาก…
หายใจติดขัดอย่างมืดฟ้ามัวดิน
เธอคิดว่าตัวเองตายไปแล้วเสียอีก
ไม่คิดว่าจะยังมีชีวิตรอดมาได้
แต่แค่ว่าตอนนี้…
ถานเปิงเปิงกัดริมฝีปากให้ตัวเองใจเย็นลง
ชีวิตของเธอไม่เคยเป็นของเธอ
และไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีวันที่ต้องแต่งงานมีลูก
ตราบใดที่มีชีวิตรอดต่อไป ความบริสุทธิ์ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่มีค่าน้อยที่สุด
ในหูราวกับได้ยินเสียงคลื่น ถานเปิงเปิงไม่แน่ใจว่านั่นเกิดจากความหลอนที่มาจากเงามืดในใจตัวเองหรือเปล่า
หลังจากสงบจิตสงบใจได้แล้ว เธอก็เดินไปเปิดประตูห้องที่หน้าประตู
“แกรก——”
มีเสียงเปิดประตู
เธอตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
ฉากเมื่อคืนที่ผ่านมายังคงปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา
เป็นภาพชายคนนั้นขืนใจเธออย่างโหดเหี้ยมอย่างกับว่าจะฆ่าเธอตายคาเตียง
เธอคิดว่าความวิปริตเช่นนี้ ถ้าเขาไม่ต้องการชีวิตเธอก็เกรงว่าจะกักขังเธอหรือจำกัดอิสรภาพเธอเท่านั้น
แต่จากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าเธอจะเดาผิด
อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะกักขังเธอเลย แม้แต่ประตูก็ไม่ได้ล็อก เธอสามารถเปิดประตูห้องและเดินออกไปได้อย่างง่ายดาย
“ซ่า——”
เสียงคลื่นลอยมาจากหน้าประตู ถานเปิงเปิงชะงักเท้า
ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
ตรงหน้าเธอเป็นห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางและเป็นระเบียบเรียบร้อย
กว้างมาก
ถานเปิงเปิงไม่สามารถบรรยายได้ว่ามันกว้างขนาดไหน
เธอตกตะลึงกับหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานบานใหญ่ที่สามารถมองออกไปเห็นแนวชายฝั่งได้อย่างชัดเจน
ที่แท้แล้วเธอไม่ได้เข้าใจผิด
นี่คือเสียงคลื่นทะเลจริงๆ
การตกแต่งห้องนั่งเล่นกับห้องนอนไม่ค่อยต่างกันมาก
ยังคงเป็นสีขาว…
สีขาวละลานตาที่เห็นทำให้ทั้งห้องเหมือนโรงพยาบาล
แต่ถานเปิงเปิงมั่นใจมากว่าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล
ดังนั้นเธอจึงแอบเดาในใจว่าถ้าเจ้าของบ้านไม่ได้เป็นหมอ ก็น่าจะเป็นพวกวิปริตที่มีนิสัยหรือความชอบพิเศษ
การคาดเดาดังกล่าวทำให้เพิ่มระดับความหวาดระแวงขึ้นมาอีกครั้งในทันใด
ถ้าทำได้ เธอไม่อยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
ขอแค่หาโทรศัพท์ที่สามารถใช้ได้เจอหรือเงินจำนวนหนึ่งที่ทำให้เธอออกไปจากที่นี่ได้อย่างราบรื่น เธอจะรีบไปทันที
พระเจ้าดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอ
ขณะที่ถานเปิงเปิงก้าวออกจากประตูห้องเป็นก้าวแรก ก็มีเสียงเล็กๆ ลอยมาจากห้องนั่งเล่น
เหมือนเสียงวีลแชร์เลื่อนบนพื้น
พอเธอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าผ้าม่านหน้าต่างเปิดโดยอัตโนมัติ
ขณะนี้ หน้าต่างอีกครึ่งหนึ่งที่มองไม่เห็นได้ถูกเปิดออกแล้ว
ด้านนอกหน้าต่างมีวีลแชร์จอดอยู่
โดยมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น
เหมือนชายหนุ่มจะได้ยินเสียงฝีเท้าเธอ…ถานเปิงเปิงเคยผ่านการฝึกพิเศษมาก่อน เวลาเธอเดินจึงแทบจะไม่มีเสียง
หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเธอเดินออกจากประตูมาแล้ว จู่ๆ ชายคนนั้นก็เปิดม่านขึ้นทันทีและมองมายังตำแหน่งที่เธออยู่
ทั้งสองสบตากัน ถานเปิงเปิงสูดหายใจ
เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้ชายหน้าตาดีมาก่อน
ลูกหลานตระกูลมั่วล้วนหน้าตาดีกันหมด
หลังจากที่พาเหนียนเสี่ยวมู่มาถึงเมือง H เธอก็ได้เห็นอวี๋เยว่หานกับฟ่านอวี่ที่หน้าตาดีทั้งคู่
แต่ในสายตาถานเปิงเปิง ผู้ชายหน้าตาดีเหล่านั้นกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกประทับใจเลย ทว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้…
เธอไม่รู้จะใช้คำไหนมาบรรยาย...
ผมยาวสีเทา มีผ้าโพกหัวมัดอยู่
ดวงตาลูกพีชหรี่ลงเล็กน้อย แต่เธอมองเห็นสีของรูม่านตาไม่ค่อยชัด ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาที่บ้านหลังนี้มอบให้ถานเปิงเปิงหรือไม่ เธอถึงได้รู้สึกอยู่เสมอว่ารูม่านตาเขาเป็นสีขาว