หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - ตอนที่ 544 การต่อสู้เป็นตาย มีเพียงคนเดียวที่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อ

บทที่ 544 การต่อสู้เป็นตาย มีเพียงคนเดียวที่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อ

หลังจากที่ได้กล่องทองแล้ว ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าก็รีบเดินไปอีกทาง รอไม่ไหวที่จะได้เปิดออก และกล่องทองนั้นไม่ต้องใช้แรงเยอะก็เปิดออกแล้ว

ด้านในมีเม็ดยาสีใสเม็ดนึงนอนอยู่เงียบๆ ทั้งเม็ดมันกลมและโปร่งใส ราวกับหมอกเย็นสีขาวแผ่ออกมาจากเม็ดยา

กลิ่นอายธรรมชาติปะทะออกมา ราวกับเม็ดยาในแดนสวรรค์

เม็ดยาแบบนี้ ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าไม่เคยเห็นมาก่อน

แต่เขาก็ยังดีใจ หัวเราะขึ้นมาเบาๆก่อน หลังจากนั้นก็หัวเราะอย่างยกใหญ่ โอบเม็ดยาไว้ในมืออย่างระมัดระวัง

ยาที่มีกลิ่นอายของสวรรค์เช่นนี้ จะต้องเป็นยาฉางตานอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ผิดแน่!

เย่หลีเฉินที่ล้มอยู่ที่พื้นอีกด้าน ก็หัวเราะเยาะตัวเอง แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่ผิด เพื่อให้ได้ของที่ตัวเองอยากได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่มีขีดจำกัด พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา

เขาค่อยๆยืนขึ้นปัดฝุ่นที่ไม่เคยมีอยู่ มองเสด็จพ่อตนเองที่รอไม่ไหวที่จะได้กลืนยาเม็ดนั้นเข้าไป เขาหลับตาลงเงียบๆ

พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สายตานั้นเงียบเหงา

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากที่ฮ่องเต้ประก่วงส้ากลืนยาเม็ดนั้นลงไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองสดชื่น สบายใจ และยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข

จนกระทั่งตอนที่เขาตระหนักขึ้นมาได้ว่าข้างๆยังมีคนอยู่

สีหน้าก็ค่อยๆเคร่งขรึมลง จากนั้นหมุนตัวมาช้าๆ ความอาฆาตที่อยู่ในดวงตาได้เผยออกมาจนหมด ใบหน้าบิดเบี้ยว แตกต่างจากท่าทางพ่อที่แสนอบอุ่นถ่อมตนในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

“เย่หลีเฉิน เจ้าคบค้าสมาคมกับศัตรู หักหลังราชวงศ์ ทำให้บรรพบุรุษอับอาย เลวร้ายจนมิอาจให้อภัย วันนี้ข้าจะยกเลิกตำแหน่งไท่จื่อ(องค์ชายรัชทายาท)ของเจ้า และมอบความตายที่แสนสบายให้เจ้า ลูกเนรคุณ ยังไม่รีบคุกเข่ายอมรับผิดและขอโทษอีก?”

ในเมื่อเขาได้ และกินยาฉางตานเข้าไปแล้ว เขาก็ไม่แก่แล้ว

แต่ไม่แก่ ก็เป็นเพียงหน้าตาที่ไม่แก่ การที่ไม่ตายก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ถูกคนฆ่าตาย และตอนนี้คนที่รู้ว่าเขากินยาฉางตานเข้าไป ก็มีเพียงลูกเนรคุณตรงหน้า

ฆ่าเขา ได้กลายเป็นเป้าหมายหลัก

“ยอมรับผิดและขอโทษ? อา ใครกันที่มีความผิด? คนที่มีความผิดก็คือท่าน ฮ่องเต้ไร้ศีลธรรม”เสือมันยังไม่กินลูกตัวเอง เสด็จพ่อของตนเองนั้นยังอำมหิตกว่าเสืออีก

คำว่าฮ่องเต้ไร้ศีลธรรมนี้ มันขังอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน วันนี้ในที่สุดก็ได้พูดมันออกมา

แต่คำที่เหมือนกันนี้ ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าโกรธจนเส้นเลือดขึ้น ตาถลน ในดวงตานั้นก็โกรธจนมีเส้นเลือด

ฮ่องเต้ไร้ศีลธรรม ฮ่องเต้ไร้ศีลธรรม……

กี่คนที่ด่าเขาว่าฮ่องเต้ไร้ศีลธรรม ด่าจนหูเขาอื้อแล้วก็ยังมีคนด่าอยู่ แต่ตอนนี้คนที่พูดคำนี้ออกมาคือลูกเนรคุณที่ตัวเองดูถูกที่สุด

น่าเกลียด!

เขาจะต้องสับเย่หลีเฉินเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น เพื่อระงับความเกลียดชัง

ความอาฆาตที่รุนแรงเพิ่มขึ้นๆ ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าโยนกล่องทองในมือ แฉลบตัวพุ่งมาหมายจะฆ่าเย่หลีเฉิน

ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้ามีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๋ อีกทั้งยังมีกังฟูสูงส่ง ดังนั้นสำหรับการฆ่าเย่หลีเฉิน เขามั่นใจเต็มเปี่ยม

ดังนั้น!

ทันทีที่เขาลงมือก็ตรงไปโจมตีที่คอของเย่หลีเฉิน เห็นๆอยู่ว่าเกือบจะถึงคอแล้ว แต่เย่หลีเฉินก็หลบไปทันที

เขาแอบพูดว่า: โชคดี

พลาดไปครั้งนึง จะพลาดครั้งที่สองไม่ได้

ครั้งนี้ ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้ามั่นใจสิบสองคะแนน ขึ้นข้างบนพุ่งลงมาข้างล่างจะโจมตีกลางกบาลของเย่หลีเฉิน แต่ขาดไปอีกแค่เสี้ยวเดียว เย่หลีเฉินก็หลบฝ่ามือเขาไปอีกครั้ง

การผิดพลาดซ้ำๆแบบนี้ ความโกรธในใจฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าก็ม้วนตัวขึ้น ออกกระบวนท่าที่รุนแรงติดต่อกันสองสามครั้ง แต่เย่หลีเฉินก็หลบได้

“เป็นไปได้อย่างไร?”

ครั้งต่อไป……

ครั้งต่อไปต้องฆ่าเขาได้แน่

ภายใต้กระบวนท่าถึงชีวิตครั้งต่อไป ต่อไป……ต่อไปของเขา ก็ยังคงทำลายเย่หลีเฉินไม่ได้สักนิด ไม่แม้แต่หอบ

แต่ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้านั้นมีเหงื่อท่วมหัว หายใจหืดหอบ ออกกระบวนท่าคร่าชวิตอีกครั้ง เย่หลีเฉินโต้ตอบ ต่อยกลับไปครั้งนึง ทำให้ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าดีดออกไปไกลสองสามเมตร

จนถึงตอนนี้ ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้ามึนงง และเริ่มระวังตัว

กำลังภายในของเย่หลีเฉินไม่มีเล่ห์เลี่ยม กระบวนท่าชัดเจน คล่องแคล่ว หลบการโจมตีของเขาได้อย่างสบายๆหลายครั้ง ทันทีที่ออกกระบวนท่าก็พุ่งออกมาตรงเป้าเข้าที่หน้าอก กำลังภายในที่ซ่อนอยู่ข้างใน ทำให้อวัยวะภายในของเขาสั่นสะเทือน ราวกับมันย้ายที่

“แค่กๆๆ……”

“เจ้าแอบเรียนทักษะมารอะไรมา? ในเวลาสั้นๆศิลปะการต่อสู้และกำลังภายในถึงได้พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึงขั้นนี้”เย่หลีเฉิน ลูกเนรคุณเก่งกาจเช่นนี้ ไม่ได้ เขายิ่งต้องตาย

“ทักษะมาร?” เย่หลีเฉินส่ายหัว ผิดหวังกับฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าอย่างมาก

“ถ้าไม่ใช่ว่าทั้งวันท่านหมกมุ่นอยู่กับหญิงงาม ก็หมกมุ่นอยู่กับเม็ดยา ไม่เพียงแต่ไม่ฝึกฝนวิทยายุทธของตัวเอง แม้แต่การบริหารแผ่นดินก็เกือบจะทิ้งไปแล้วด้วย หรือตอนนี้ท่านไม่รู้สึกว่าร่างกายตัวเองถูกแยกส่วนไม่สมบูรณ์ และเหลือเพียงแต่เนื้อหนังหรือไง?”

หลานเยาเยาพูดถูก

ยานั้นย่อมมีพิษสามส่วน แม้จะเป็นยาดีบำรุงร่างกาย แต่ถ้ากินเป็นเวลานาน ก็มีผลกระทบต่อร่างกายเหมือนกัน

เขาไม่ได้ฝึกฝนทักษะมาร สองสามปีมานี้ศิลปะการต่อสู้กำลังภายในถือว่ายังไม่พัฒนานัก

สามเหตุที่หลบการโจมตีของฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าได้ง่ายๆ ก็เป็นเพราะว่าร่างกายของฮ่องเต้ประเทศก่วงส้านั้นไม่ได้แล้ว บวกกับวิถีศิลปะการต่อสู้ที่ไม่คุ้นเคย กำลังภายในลมหายใจไม่มั่นคง แน่นอนว่าเขาต้องหลบได้ง่าย

“เจ้าเงียบไปซะ”ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าคำรามเสียงดังเย็นชา

กำลังกายของเขาตอนนี้เต็มเปี่ยมร่างกายจิตใจเบิกบาน เพราะเย่หลีเฉินนั้นฝึกทักษะมาร เหมือนกับฮองเฮาหญิงสารเลวนั่น ฝีมือถึงได้พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงทำร้ายเขาได้

ไม่ได้!

เขาต้องคิดวิธีโจมตีเขาถึงชีวิต

“ลูกเนรคุณ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกหนึ่งครั้ง ตราบใดที่เจ้าคุกเข่าคำนับสำนึกผิดดีๆ ข้าจะคิดถึงความสัมพันธ์ของพ่อลูก และจะไม่ฆ่าเจ้า แต่เจ้าต้องห้ามกลับไปยังเมืองหลวงอีกตลอดไป”

ในความคิดของฮ่องเต้ประเทศก่วงส้า ไม่ฆ่าเย่หลีเฉินนั้นถือเป็นพระคุณที่ยิ่งใหญ่สำหรับเย่หลีเฉิน

ตราบใดที่เขาคุกเข่าลงคำนับสำนึกผิด นั่นก็เป็นจังหวะที่เขาจะฆ่าเย่หลีเฉิน

ใครจะรู้……

“ข้าไม่เชื่อท่านแล้ว” น้ำเสียงเด็ดขาด

การปฏิบัติต่อฮ่องเต้ประเทศก่วงส้า เขาก็ไม่หวังจะได้ความรักอีกแล้ว ที่พวกเขาเหลืออยู่ตอนนี้ก็คือการต่อสู้อย่างสุดชีวิต ระหว่างพวกเขาสองคนจะต้องมีคนนึงที่ตาย

“ดื้อยิ่งนัก เหมือนกับแม่ของเจ้าไม่มีผิด ตายไปก็ไม่เสียดาย”

“ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงนาง” ถึงท่านแม่จะแย่ แต่ความรักที่มีให้เขานั้นเป็นของจริง

ใครจะพูดถึงนางก็ได้ แต่มีเพียงฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ เพราะเขาไม่คู่ควร ถ้าไม่ใช่เพราะแต่งเข้าราชวงศ์ บางทีเสด็จแม่อาจจะเป็นเสด็จแม่ที่ดี รักลูกก็ได้

“เฮอะ!”

เมื่อเห็นเย่หลีเฉินโกรธเล็กน้อย ในใจเขาก็ดูเหมือนคิดถึงฮองเฮาสารเลวนั่น ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าก็โจมตีทันที มุ่งโจมตีไปยังเย่หลีเฉิน

แต่ว่า เพิ่งแฉลบตัวไปได้เพียงครึ่ง ร่างของเขาล้มลงที่พื้นทันที แขนขาขดอยู่ด้วยกัน มีหมอกขาวแผ่ออกมาทั่วร่างกาย

“หนาว……หนาวมาก……ลูกเนรคุณ เอาเสื้อมาให้ข้า ข้าหนาวเจียนตายแล้ว”

ความหนาวที่มีอยู่ทุกที่เหมือนกับมารวมตัวกันอยู่บนเขา ทำให้ทั้งตัวเขาเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง และทั้งร่างกายก็แนบชิดไปกับก้อนน้ำแข็ง

“เสด็จพ่อ เพราะยาที่ท่านกินเข้าไปเกิดผลแล้ว”สีหน้าของเย่หลีเฉินเย็นชา เดินไปทางฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าช้าๆ

“อะไร? ไม่ใช่ยาฉางตาน”ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าเบิกตากว้างทันที “ที่แท้เจ้าก็ทำลับหลัง ลูกเนรคุณ เจ้าคิดจะฆ่าพ่องั้นรึ? ข้าคือฮ่องเต้ของประเทศ เป็นเสด็จพ่อของเจ้านะ”

เขาก็เอามือเข้าไปในปากตัวเอง พยายามจะเอายาที่กลืนออกไปอ้วกออกมา