หลักเลิกเรียน กับเธอคนนั้น ที่ร้านอาหารครอบครัว (LN) - ตอนที่ 1 บทนำ ที่นั่งเดิมของเธอ... เธอคนเดิม

「ขอคลับเฮาส์แซนด์วิช 1 ที่ พร้อมกับเซ็ตเครื่องดื่มรีฟิลครับ」

ผมสั่งโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองเมนูสักนิด พอพนักงานเดินจากไป ผมก็ตรงไปยังมุมเครื่องดื่มด้วยท่าทางคุ้นเคยอย่างดี คว้าแก้วใสที่มีโลโก้ร้านมา เติมน้ำลงไปนิดหน่อยแล้ววางลงบนเครื่อง กดปุ่มเมนูประจำ เมลอนโซดาค้างไว้ ลองจิบดูดีๆ ก็พบว่ามันเป็นของเหลวสีเขียวที่แทบไม่มีกลิ่นเมลอนเลย ฟองซ่าๆ ที่ปุดขึ้นมาถูกเทลงแก้วจนแทบจะล้น ก่อนที่ผมจะปักหลอดลงไป ผมก็เดินกลับไปที่โต๊ะเดิมด้วยเส้นทางเดิมๆ และท่าทางคุ้นเคยเช่นเคย

ร้านอาหารสำหรับครอบครัว ฟลาวเวอร์ส

ภายในร้านช่วงค่ำคึกคักไปด้วยครอบครัวที่มีเด็กๆ และคนทำงานที่เพิ่งเลิกงาน

ผมมองบรรยากาศในร้านด้วยสมองที่ยังคงเบลอๆ หลังจากเลิกงานพาร์ทไทม์ พลางดูดเมลอนโซดาผ่านหลอด หลอดพลาสติกเริ่มเปื้อนสีเขียวอ่อนตรงขอบ พอรู้สึกถึงความเย็นซ่าในปาก ผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

「นี่มันเพิ่งสองทุ่มเองเหรอเนี่ย…」

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มสามนาที เด็กม.ปลายออกมาเดินเพ่นพ่านเวลานี้คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สำหรับผมแล้ว มันยัง ‘เร็ว’ อยู่ดี

ผม นารุมิ โคตะ ก็ใช้เวลาในฐานะเด็กม.ปลายไปกับเมลอนโซดาในวันนี้อีกเช่นเคย

ขณะที่รออาหารที่สั่งไว้ จู่ๆ แสงสีทองก็แวบเข้ามาในสายตา ผมหันไปมองตาม พบกับผมยาวเป็นลอนคลื่นสีทองอร่าม ราวกับแสงเหนือ

เธออาจจะทำเล็บมา เล็บของเธอทาด้วยสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งคงจะเป็นสีเดียวกับในชื่อของเธอ

ถึงจะมองจากตรงนี้ไม่ชัด แต่ผมเดาว่าเธอคงจะแต่งหน้ามาบางๆ

หน้าอกอิ่ม เอวคอดกิ่ว หุ่นของเธอนั้นเรียกได้ว่าระดับไอดอล ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนโฮชิโมโตะ ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวกับที่ผมเรียน กระเป๋านักเรียนที่วางอยู่ข้างตัวเธอ บ่งบอกว่าเธอคงจะยังไม่ได้กลับบ้าน

บนหัวของเธอมีหูฟังเล็กๆ รูปหูแมว สีขาวสลับเงิน เมื่อรวมกับผมยาวสีทองของเธอแล้ว มันดูราวกับสะพานสีขาวที่ทอดข้ามแม่น้ำสีทอง มองเผินๆ เหมือนเธอกำลังฟังเพลง แต่สายตาของเธอกลับจดจ่ออยู่กับสมาร์ทโฟนที่วางอยู่ข้างๆ เธอคงกำลังดูวิดีโอ ในยุคที่หูฟังไร้สายพร้อมระบบตัดเสียงรบกวนไม่ใช่เรื่องแปลก การที่เธอเลือกใช้หูฟังแบบครอบหูขนาดใหญ่นี้ คงต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ

ท่าทางแบบนั้น บ่งบอกถึงความตั้งใจที่จะปฏิเสธโลกภายนอกของเธอได้เป็นอย่างดี

「…คาเซะมิยะ วันนี้ก็มาเหรอเนี่ย」

เธอชื่อคาเซะมิยะ โคฮาคุ เป็นเพื่อนร่วมชั้น ม.5 ห้อง D ของโรงเรียนโฮชิโมโตะ เหมือนกับผม

แต่ความสัมพันธ์ของผมกับเธอไม่ได้มีแค่การเป็นเพื่อนร่วมชั้น

ไม่ใช่เพื่อนสนิท ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ไม่ได้นั่งข้างกันในห้องเรียน ไม่ได้เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านอยู่ใกล้กัน หรือแม้แต่คนที่มีบุญพาวาสนาส่งมาจากชาติก่อน

สิ่งที่เชื่อมโยงผมกับเธอ

คือการเป็นขาประจำของร้านอาหารสำหรับครอบครัวแห่งนี้ ฟลาวเวอร์ส

มีเพียงแค่นั้น

เราไม่ได้คุยกันถึงรสชาติของชุดแฮมเบิร์กเนื้อฉ่ำที่เป็นเมนูเด่นของร้าน หรือสัญญาร่วมกันว่าจะกินให้ครบทุกเมนู เราแทบจะไม่คุยกัน หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือ ไม่เคยแม้แต่จะทักทายกันด้วยซ้ำ

เราแค่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมทุกครั้ง โดยไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ใดๆ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้จุดหมายโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เชื่อมกันด้วยสายสัมพันธ์อันเบาบางที่แทบจะมองไม่เห็นของการเป็นลูกค้าประจำ

สิ่งที่ผมสงสัยคือ ทำไมเธอถึงดูวิดีโอในร้านอาหารตลอด เวลาแบบนี้กลับไปดูก็ได้แท้ๆ มันดูเหมือนเธอตั้งใจมาฆ่าเวลา… แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเธอขนาดนั้น

「ขอโทษที่ให้รอนานครับ คลับเฮาส์แซนด์วิชมาแล้วครับ」

อาหารที่ผมสั่งถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

คลับเฮาส์แซนด์วิชที่ทำอย่างพิถีพิถันแม้ในช่วงเวลาที่คนเยอะขนาดนี้

เบคอน ผักกาดแก้ว มะเขือเทศ ไก่ย่าง สอดไส้อยู่ในขนมปังปิ้งสีเหลืองทอง เป็นหนึ่งในเมนูยอดนิยมของร้าน ซึ่งด้วยลักษณะของมัน ทำให้มีอยู่ในเมนูสำหรับซื้อกลับบ้านด้วย

「จะทานละนะครับ」

ผมพูดก่อนจะกัดลงไปในแซนด์วิช ทันใดนั้น รสชาติอมเปรี้ยวอมหวานก็กระจายไปทั่วลิ้น ขนมปังปิ้งและไส้ในก็เติมเต็มกระเพาะที่ว่างลงเล็กน้อยหลังจากทำงานพาร์ทไทม์

ผมกินคลับเฮาส์แซนด์วิชเงียบๆ พลางเหลือบมองโทรศัพท์เป็นระยะ

「ขอบคุณสำหรับอาหารครับ」

ผมพนมมือแล้วกล่าวขอบคุณ

คลับเฮาส์แซนด์วิชที่อยู่ในกระเพาะของเด็กหนุ่มม.ปลายให้ความรู้สึกอิ่มพอดี ในเวลานี้ใกล้จะสามทุ่มแล้ว เด็กหนุ่มม.ปลายทั่วไปคงจะกลับบ้านกันแล้ว แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปคลุกคลีกับพวกที่ไม่เอาไหน

ผมแค่นั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งนี้ไปเรื่อยๆ แค่นั้นเอง

ผมไม่ได้รู้เรื่องภายในของร้านหรอก แต่ถ้ามองจากมุมของร้าน ลูกค้าที่นั่งแช่นานๆ คงไม่น่าจะพอใจเท่าไหร่ ถึงจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ขอใช้บาร์เครื่องดื่มต่อไปอีกหน่อยละกัน

เด็กม.ปลายที่มีเงินจำกัดอย่างผมคงนั่งแช่ได้ไม่นานเท่าไหร่หรอก

หลังจากเอาหนังสือเรียนกับสมุดออกมาทำการบ้านเสร็จ ผมก็เปิดมือถือไถดูเว็บไซต์โปรดกับโซเชียลมีเดีย แล้วก็เล่นเกมที่ชอบฆ่าเวลา เกมนี้ต้องถือมือถือแนวนอน ทำให้คนอื่นรู้ได้ง่ายๆ ว่ากำลังเล่นเกมอยู่ ซึ่งคงเป็นข้อเสียล่ะมั้ง

แล้วเวลาก็มาถึงสี่ทุ่ม นี่คือเส้นตายของผม

ผมเก็บของ ตรวจดูว่าลืมอะไรไว้รึเปล่า แล้วก็หยิบใบเสร็จลุกขึ้น

…และก็ชนเข้ากับคาเซะมิยะที่กำลังถือใบเสร็จเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินพอดี

「…」

「…」

เราสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดวงตาคู่นั้นเป็นสีฟ้า ใสราวกับถูกดูดเข้าไปใน ทะเลสีครามลึกลับ

หูฟังสีขาวเงินที่น่าจะหมดหน้าที่จากการดูวิดีโอไปแล้ว ตอนนี้ถูกคล้องไว้ที่คอ

คงเป็นเวลาแค่หนึ่งหรือสองวินาที ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ ผมแค่ผงกหัวให้เล็กน้อยแล้วถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว

คาเซะมิยะก็ก้มหัวเล็กน้อย แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน จ่ายเงินเสร็จก็เดินออกจากร้านไป ผมก็ทำตาม จ่ายเงินแล้วเดินออกมาข้างนอก ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กว้างใหญ่เหนือหัวผมราวกับจะบอกว่า พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว

เมืองเต็มไปด้วยแสงไฟจากสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น ราวกับจะเยาะเย้ยกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ ผมเพียงแต่มองแผ่นหลังที่เดินเงียบๆ ท่ามกลางแสงแห่งอารยธรรมที่สร้างโดยมนุษย์เหล่านั้น

ผมยาวสีทองที่ไหวไปตามทุกก้าวที่เธอเดิน ท่าทางที่ดูเหงาหงอยนั้น ตรึงอยู่ในสายตาของผมอย่างชัดเจน

「…กลับดีกว่า」

ผมหันหลังให้คาเซะมิยะ แล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับเธอ

วันนี้ พรุ่งนี้ และต่อจากนี้ไป

เราเป็นแค่ลูกค้าประจำ ไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้เดินร่วมทางกัน

ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น

 

มีเวอร์ชั่นมังงะเเปลโดยผู้เเปลเข้าไปอ่านกันได้นะครับ ทั้งในเว็บนี้เเละเพจผู้เเปล Suraの夜