ซูชิงหายใจหอบ: “ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”

ตอนนี้ทั้งคู่ถึงได้หยุดลง ด้านหลังเองก็ไม่มีคนตามมา

ซูชิงจับต้นไม้เอาไว้ด้วยความหอบเพื่อผ่อนคลายลง เธอมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า และหยุดสายตาลงบนขาของลู่หรงเยียน: “คุณชายลู่ ขาคุณ…หายแล้วเหรอคะ?”

ลู่หรงเยียนขยับขานิดหน่อย และเดินกะเผลกอีกสองครั้ง: “เป๋อีกแล้ว”

ซูชิง: “…”

การแกล้งเป๋นี่ชุ่ยเกินไปแล้ว

ทำเหมือนเธอเป็นเด็กสามขวบจริงๆ นะ

ซูชิรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านี้มีความชั่วร้ายออกมา แฟนของตัวเองอ่อนโยนกว่า

“คุณชายลู่มาอยู่ที่ท่าเรือได้ยังไงคะ?” ซูชิงถาม: “คนที่ตีกับลู่จ่านหยวนขึ้นมาเมื่อกี้คือคุณชายลู่เหรอ?”

ข่าวลือบอกว่าลุงกับหลานคู่นี้ไม่ถูกกัน ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง

ดูจากระดับความพังของรถเมื่อกี้แล้วคือต้องการทำให้คนตายเลยนะ

ซูชิงคิดเรื่องข่าวลือว่าผู้คุมอำนาจตระกูลลู่เกิดอุบัติเหตุจนเสียโฉมและขาเป๋ขึ้นมา หรือว่าอุบัติเหตุครั้งนั้น…

“คุณชายลู่ ลู่หรงเยียนยิ้มมุมปากขึ้นมาภายใต้หน้ากาก: “คุณซูฉลาดมาก ขอบคุณคุณซูที่ช่วยชีวิตเมื่อครู่ด้วย ไม่อย่างนั้นผมก็คงตายอยู่ในรถจริงๆ”

“ฉัน? ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ” ซูชิงมึนงง

ลู่หรงเยียนพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม: “เมื่อกี้ผมเห็นคุณซูจากในรถ จึงตกตะลึงในความงาม ในวินาทีที่เผลอก็หลบการชนที่เอาชีวิตของรถคันนั้นได้พอดี ดังนั้นก็เลยพูดว่าคุณซูเป็นคนช่วยผมไว้”

ซูชิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เป็นเหตุผลที่ฝืนมากเลยนะ

จากนั้น ประโยคต่อมาก็ทำให้ซูชิงต้องตะลึง

ส่วนเงินทองเพชรพลอยก็เป็นการเหยียดหยามคุณซู คิดไปคิดมา ผมก็มีแค่เอาร่างกายเข้าแลก ขอคุณซูแต่งงานซะ คุณคิดว่ายังไง?”

ซูชิงตกใจจนถลึงตากว้าง: “นี่ไม่ใช่การตอบแทนบุญคุณแต่เป็นการแก้แค้นมั้ง ฉันเป็นแค่คนธรรมดา หรือไม่คุณชายลู่ก็คืนเป็นทรัพย์สินเงินทองเพชรพลอยอะไรให้ฉันแทนเถอะ?”

เธอคิดขึ้นมาได้ว่าพวกบอดี้การ์ดที่ลู่จ่านหยวนพกมาด้วยมีตั้งหลายสิบคน แถมในมือยังถือมีดสั้นเอาไว้ด้วย

“พวกเขาเยอะขนาดนั้นคุณไม่รู้จักหลบเหรอ ทำไมต้องสู้ด้วย?”

“ไม่ร้ายแรง แผลเล็ก” ลู่หรงเยียนยิ้มและมีท่าทีสบายๆ ออกมานิดหน่อย: “ในพจนานุกรมของผมลู่หรงเยียนไม่มีคำว่าหลบอยู่”

ลู่หรงเยียนไม่ได้บอกซูชิงว่าเมื่อครู่ตอนอยู่ที่ท่าเรือเขาแบ่งใจไปหาเธออยู่ถึงได้โดนฟัน

ซูชิงมองแผลและรู้สึกแปลบที่หัวใจอย่างแรง: “ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล”

“ถ้าไปโรงพยาบาลลู่จ่านหยวนก็จะรู้ว่าเรื่องคืนนี้เป็นฝีมือผม งั้นเรื่องที่แกล้งขาเป๋ก็จะปิดไม่อยู่แล้ว”

“เสียงหวอตำรวจเมื่อกี้เป็นฝีมือคุณ?”

ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นไม่มีตำรวจโผล่มาเลย ลู่จ่านหยวนก็มานึกได้หลังจากทำลายของไปหมดแล้ว น่าเสียดายที่สายไปแล้ว

ลู่หรงเยียนพิงต้นไม้อยู่ และจู่ๆ ก็จับมือของซูชิงพร้อมดึงเธอมาที่หน้าอก: “อยู่รอเป็นเพื่อนผมตรงนี้สักพักนะ”

ซูชิงถูกดึงเข้าไปในอ้อมอกโดยไม่ทันตั้งตัว

อ้อมอกนี้ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างไม่มีเหตุผล

ซูชิงถูกกอดอยู่ในอ้อมอกของลู่หรงหยวนและลืมโต้ตอบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ตรงจมูกนั้นเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่กว้างขวางและอบอุ่นเองก็คุ้นเคยมากเช่นกัน

ซูชิงเงยหน้าขึ้นและจ้องไปยังคางที่เป็นได้สัดส่วนของลู่หรงเยียน ขณะที่ลู่หรงเยียนเองก็มองลงมา

เมื่อตาทั้งสองคู่สบกัน ราวกับเวลานั้นหยุดลง เพียงแค่มองครั้งเดียวก็เป็นเวลาชั่วกาลนาน

ภายใต้แสงจันทร์ที่เยือกเย็นและเงียบเหงา ท่าทางที่ทั้งสองกอดกันนั้นดูมีเลศนัยมาก

ซูชิงพูดอย่างช้าๆ: “คุณชายลู่ กลิ่นสบู่บนตัวคุณคุ้นมาก เหมือนกับของที่บ้านฉันเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจของลู่หรงเยียนก็เต้นตึกตักขึ้นมา กลัวว่าซูชิงจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา จึงรีบไออย่างแรงต่อเนื่องหลายครั้งเพื่อดึงความสนใจของซูชิง

ลู่หรงเยียนแกล้งป่วยมานานขนาดนี้แล้ว ฝีมือการไอนี่ก็ฝึกมาจนเซียนเลย

เมื่อซูชิงเห็นว่าลู่หรงเยียนไอจนหายใจไม่ทันจึงเริ่มลนลานขึ้นมาและรีบช่วยลูบหน้าอก: “ดีขึ้นหน่อยไหม? ทำไมถึงไอหนักขนาดนี้”

“ไม่ ไม่เป็นไร” ลู่หรงเยียนไอต่ออีกนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าใกล้เคียงแล้วจึงหยุดไอ: “พักหน่อยก็หาย เป็นมานานแล้ว”

เมื่อซูชิงเห็นว่าลู่หรงเยียนไม่ไอแล้วจริงๆ ถึงได้ถอนหายใจออกมาและมองไปยังไหล่ของลู่หรงเยียน: “แล้วแผลคุณไม่เป็นไรจริงเหรอ? เลือดยังไหลอยู่เลย”

ลู่หรงเยียนเหลือบตามองอย่างเรียบเฉย: “เดี๋ยวก็ไม่ไหลแล้ว”

ซูชิง: “…”