พวกนี้คือคำพูดจากใจจริงของซูชิง ไม่ใช่จงใจประจบ

ดูจากระดับความฟุ่มเฟือยของเฉินซิ่วเฟินในวันนี้ บ้านของลู่หรงเยียนน่าจะพอมีฐานะอยู่ แต่นั่นเป็นผลจากความพยายามของคนรุ่นก่อนทั้งนั้น เธอกับลู่หรงเยียนจะเกาะพ่อแม่กินไม่ได้

ซูชิงยอมรับในความธรรมดาของลู่หรงเยียนมาตั้งแต่แรง จึงไม่มีทางเปลี่ยนไปเพราะฐานะทางบ้าน

เฉินซิ่วเฟินอยู่จนไม่ยอมกลับแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะฟ้ามืดแล้ว เธอก็ยังอยากอยู่คุยกับซูชิงต่ออีก

ตอนกลับ เฉินซิ่วเฟินก็ยิ้มและพูด: “ซซู พรุ่งนี้ป้ามาหาหนูอีกนะ”

“ค่ะ” ซูชิงส่งเฉินซิ่วเฟินถึงประตูเขตชุมชน

เฉินซิ่วเฟืนขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่ง และรีบโทรหาเฉินเหาพี่ชายของตัวเองทันที: “สะใภ้คนนี้ฉันพอใจมากจริงๆ…”

…

เมื่อซูชิงกลับมาถึงบ้านเช่า เธอกลับได้รับสายจากฉู่เทียนอี้

ซูชิงมองแจ้งเตือนที่โทรศัพท์ แต่เธอไม่อยากรับจึงกดตัดสายไป และฉู่เทียนอี้ก็ส่งข้อความมาในทันที: ถ้าไม่อยากให้ผมไปหาซูเจี๋ยที่โรงพยาบาล อีกครึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่ท่าเรือจูเจียง

ซูชิงมองคำพูดที่เต็มไปด้วยการขู่บนโทรศัพท์และโมโหมาก

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ท่าเรือจูเจียง

ภายใต้ความมืดมิด

แสงไฟบนท่าเรือแวววับจับตา

บนเรือยอชต์ลำหนึ่ง ฉู่เทียนอี้ได้เตรียมดินเนอร์ใต้แสงเทียน พร้อมดอกไม้และของขวัญเอาไว้แล้ว

แท็กซี่คันหนึ่งมาถึงท่าเรือแล้ว คนที่ลงจากรถมาก็คือซูชิง

เมื่อเงาของซูชิงโผล่มาที่ท่าเรือก็ถูกว่านหยางที่ส่องกล้องโทรทรรศน์อยู่เห็นเข้าทันที

ตอนแรกว่านหยางนึกว่าดูผิด ดึกดื่นแบบนี้ซูชิงมาทำอะไรที่ท่าเรือกัน?

ว่านหยางจึงใช้กล้องโทรทรรศน์ดูดีๆ อีกครั้ง แต่ก็เป็นซูชิงจริงๆ

ซูชิงดูโทรศัพท์ ในนั้นมีข้อความที่ฉู่เทียนอี้ส่งมา อิงตามข้อความแล้วคือให้ไปที่เรือยอชต์ที่ฉู่เทียนอี้อยู่

ซูชิงขึ้นไปบนเรือยอชต์และกวาดตามองสเต๊กกับดอกไม้บนโต๊ะอย่างเย็นชา

“ฉู่เทียนอี้ คุณหมายความว่าอะไรกันแน่? นัดฉันมานี่เพราะกลัวซูเซว่จะรู้?”

ฉู่เทียนอี้กลัวซูเซว่จะรู้จริงๆ ถึงได้เลือกที่นี่

“ชิงชิง ยังโกรธอยู่อีกเหรอ!” ฉู่เทียนอี้หยิบของขวัญที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมา พร้อมยิ้มและเปิดออก: “ดูสิ นี่ผมตั้งใจเตรียมไว้ให้คุณเลยนะ”

ในกล่องของขวัญเป็นสร้อยคอเส้นหนึ่ง