“มามุงอยู่ตรงนี้ทำไมกัน”

เสียงที่น่าเกรงขามลอยมา กลุ่มคนก็หลีกทางออกให้ และชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกลุ่มผู้บริหาร เจิ้งหมิงจูเองก็อยู่ข้างๆ

หลิวตงรีบเปลี่ยนท่าทางในทันที พร้อมปัดความผิดให้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม: “คุณเจิ้งครับ ซูชิงขาดงานโดยไม่มีสาเหตุ ทำให้คุณหวังจากซิงกวงกรุปไม่ร่วมทำงานกับเราแล้ว แต่ซูชิงกลับไม่รับผิดและปัดความรับผิดชอบ”

คนนี้ก็คือเจิ้งเจียอิง เถ้าแก่ใหญ่ของบริษัท

เฉินซิ่วเฟินเคยเจอเขาในงานเลี้ยง บางทีคนอื่นอาจจะไม่รู้จักเฉินซิ่วเฟิน แต่เจิ้งเจียอิงต้องรู้จักแน่นอน

เพื่อไม่ให้ตนเองถูกเปิดโปงและสร้างปัญหาให้กับลู่หรงเยียน เฉินซิ่วเฟินจึงแอบออกมาจากกลุ่มคน พร้อมรีบโทรหาลูกชายตนเอง: “ลูก ซูซูถูกคนรังแก ลูกรีบมาเร็ว!”

เพราะคำพูดของหลิวตง เจิ้งเจียอิงจึงมองไปยังซูชิงด้วยสายตาเฉียบคม: “คุณอยู่แผนกไหน?”

“คุณเจิ้ง ฉันอยู่ฝ่ายเลขาค่ะ” ซูชิงยืนต่อหน้าเจิ้งเจียอิงอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งแต่ก็ไม่ถ่อมตัวเกินจนดูต้อยต่ำ พร้อมอธิบาย: “คำพูดของผู้จัดการหลิวเมื่อครู่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ฉันลางานกับฝ่ายบุคคลไปครึ่งวันค่ะ ไม่ใช่ขาดงานโดยไม่มีสาเหตุ”

หลิวตงยื่นพูดใส่ไฟอยู่ด้านข้าง: “ฉันถามฝ่ายบุคคลมาแล้ว ไม่มีบันทึกการลางานของเธอเลยแม้แต่น้อย แถมเมื่อวานฉันบอกเธอแล้วว่าวันนี้คุณหวังจะมา แล้วความสูญเสียของบริษัท ใครจะเป็นคนรับผิดชอบล่ะ?”

เจิ้งหมิงจูคล้องแขนเจิ้งเจียอิงเอาไว้ พร้อมราดน้ำมันลงไปในกองไฟ: “พ่อคะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซูชิงบกพร่องนะ หนูว่าพนักงานที่ไม่รับผิดชอบต่อบริษัทแบบนี้อย่าเอาไว้เลย”

นี่คือการแก้แค้นโดยส่วนตัว

“ฉันจัดการเอกสารเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ซูชิงมองไปทางไช่จิ้งเหมย เพราะเมื่อวานเธอได้เอาเอกสารให้ไช่จิ้งเหมยไปหมดแล้ว

ไช่จิ้งเหมยรีบพูด: “ใช่ ซูชิงจัดการเอกสารเสร็จแล้วจริงๆ เธอให้ฉันส่งให้ผู้จัดการหลิวต่อ ฉันก็ส่งไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“ไม่เห็นได้รับ”

“เปล่าค่ะ” ไช่จิ้งเหมยส่ายหน้า พร้อมพูด: “ตอนนั้นฉันเห็นว่าผู้จัดการหลิวไม่อยู่ ก็เลยวางไว้บนโต๊ะและส่งข้อความให้คุณ…”

ครั้งก่อนผิดใจกับเจิ้งหมิงจูแล้วยังอยู่ในบริษัทมาได้นานขนาดนี้ ก็ถือว่าค่อนข้างประหลาดใจแล้ว

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ซูชิงเองก็อยู่ในบริษัทอย่างเกรงกลัว ราวกับเดินบนแผ่นน้ำแข็งบางๆ

แต่จะไล่เธอออกโดยไม่มีเหตุผล? ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

เมื่อได้ยินคำพูดที่เจิ้งเจียอิงไล่ซูชิงออก หลิวตงกับเจิ้งหมิงจูก็ยิ้มอย่างได้ใจขึ้นมา ส่วนพนักงานคนอื่นที่ดูอยู่ก็กำลังซุบซิบกัน

มีคนที่เสียดายซูชิง แล้วก็มีคนที่คิดว่าซูชิงไม่รู้จักประมาณตน

ในตอนที่เจิ้งเจียอิงพูดจบและกำลังจะเดินออกไป ซูชิงก็พูดขึ้นมา: “คุณเจิ้ง ฉันเซ็นสัญญาจ้างกับบริษัทไปห้าปี สัญญายังไม่ถึงวันสิ้นสุดเลย ถ้าคุณไล่ฉันออกโดยไม่มีเหตุผล ตามข้อกำหนดของสัญญาแล้ว คุณก็ต้องจ่ายให้ฉันสามเท่า แล้วก็ชดเชยเงินเดือนอย่างน้อยครึ่งปีให้ฉัน”

เมื่อซูชิงพูดออกไป ทุกคนก็เงียบลงทั้งหมด เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหล่นได้เลย

ซูชิงบ้าไปแล้วเหรอ?

หาเรื่องเถ้าแก่?

ขู่เอาเงินชดเชย?

บ้าไปแล้ว ไม่รู้จักประมาณตัวเองเลย

เจิ้งหมิงจูเองก็แปลกใจมาก เธอตะคอกเสียงแหลม: “ซูชิง เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอมีสิทธิ์อะไรมาเอาเงินเดือนสามเท่า บริษัทพ่อฉันเป็นคนเปิด ถ้าเขาอยากให้เธอไสหัวไป เธอก็ต้องไปหัวไป เธอมันเป็นอะไร”

หลิวตงสบโอกาสพูด: “ซูชิง ถ้าเธอยังอยากอยู่ในวงการนี้อยู่ก็ไสหัวไปดีๆ”

ซูชิงยกมุมปากขึ้น เธอมองข้ามหลิวตงกับเจิ้งหมิงจู และมองที่เจิ้งเจียอิง: “คุณว่าไงล่ะ คุณเจิ้ง?”

เจิ้งเจียอิงโมโหมากแต่ยิ้มออกมา: “นี่คือบริษัทของผม ทำไม? แค่ไล่คนคนหนึ่งออกยังทำไม่ได้เหรอ?”

“แน่นอน ถ้าคุณเจิ้งไม่ยอมจ่ายค่าชดเชยให้แฟนผม งั้นก็เอาอย่างอื่นมาชดเชยซะ”

เสียงนี้มัน?