ซูชิงขมวดคิ้ว “แล้วอย่างที่สามล่ะคะ?”

หลี่ขุยหวาผงะก่อนจะกดยิ้ม “หลบจากคุณซูไม่ได้จริงๆด้วยสินะ มีข้อสามจริงๆ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะพูดน่ะ เมื่อถึงตอนนั้นคุณซูก็จะรู้เอง แต่คุณซูสบายใจได้ ฉันไม่มีเจตนาทำร้ายและฉันก็อยากรู้จักเธอในฐานะลูกบุญธรรมจริงๆ”

หลี่ขุยหวาเป็นคนใจกว้าง เผิดเผยทุกอย่าง และซูชิงก็ไม่เห็นถึงความเท็จเลยแม้แต่น้อย

“คุณซู อันที่จริงฉายาลูกบุญธรรมตระกูลหลี่นั้นก็ดีสำหรับตัวเธอนะ เราทุกคนต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการ” หลี่ขุยหวาให้สัญญา “เป็นลูกบุญธรรมของหลี่ขุยหวาจะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เมื่อกี้ฉันเห็นร่างกายน้องชายเธอไม่ค่อยดี ฉันจะให้หมอที่เก่งที่สุกไปดูอาการน้องเธอให้”

ซูชิงครุ่นคิดก่อนจะยิ้มทันที “เป็นข้อตกลงที่ดีมากค่ะ ฉันรับธุรกิจได้”

นอกเหนือจากเรื่องอื่นก็ไม่ได้พูดอะไร พอนึกถึงสีหน้าซูเซว่และฉินซู่ฉิน เธอก็รู้สึกสุขใจ

“คุณซูช่างมีความสุขจริงๆ” หลี่ขุยหวาพูดพร้อมรอยยิ้ม “งั้นจากนี้ฉันเรียกเธอว่าเสี่ยวชิง เดี๋ยวฉันจะให้คนเตรียมพิธีและเลือกวันมงคล”

“ได้ค่ะ”

ซูชิงรู้สึกดีมาก ยังไงเธอก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว  เธอลางานเพียงครึ่งวันเท่านั้นเลยต้องอดทนมาทำงานทั้งที่ยังปวดเอว

เรื่องเมื่อกี้ราวกับฝันไป

ไม่ว่าจะจริงหรือปลอม เรื่องนี้ก็ได้รับการจัดการแล้วและซูชิงก็สบายใจ

ซูชิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะเดินเข้าประตูบริษัท กำลังคิดว่าจะโทรหาลู่หรงเยียน ยังไม่ทันได้กดโทร จู่ๆก็ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีออร่ากระตือรือร้นอย่างสูงเดินเข้ามาหาเธอ

“เธอคือซูชิงใช่ไหม ซูซู สวยจริงๆเลยนะเนี่ย หน้าตาดีมีออร่า ลูกชายฉันช่างตาดีจริงๆ” เฉินซิ่วเฟินใช้สายตาแสกนมองซูชิง ยิ่งมองยิ่งพอใจ  ซูชิงมองอย่างงงงวย “ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

เฉินซิ่วเฟินพูดโพล่งออกมา “ฉันคือแม่ยายในอนาคตเธอเอง”

ทันทีที่สิ้นเสียง เฉินซิ่วเฟินก็รีบปิดปาก ตายแล้ว เผลอหลุดปากไป จะทำให้ลูกเสียเรื่องไหมเนี่ย?

ซูชิงทำตัวไม่ถูก เธอไม่ได้คิดรับมือแม่สามีไว้เลย มาแบบนี้เธอก็งงน่ะสิ

แต่ก่อนแม่ของฉู่เทียนอี้ไม่ชอบเธอ พูดอะไรก็ไม่ไปทางเดียวกันและก็รู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับฉู่เทียนอี้

สำหรับคำว่า แม่สามี ซูชิงรู้สึกเกรงกลัว ก่อนหน้านี้เธอก็คิดว่าจะเข้ากับแม่ของลู่หรงเยียนได้ไหม ไม่คิดเลยว่าจะต้อนรับอบอุ่นจนเธอรับมือไม่ทันแบบนี้

“คุณป้าเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันชอบคุณมาก…”

เฉินซิ่วเฟินยิ้มสู้ ซูชิงก็ต้องชอบอยู่แล้ว

“ถ้างั้นก็โอเค รับไว้เถอะนะ” เฉินซิ่วเฟินบังคับยัดสร้อยข้อมือให้ซูชิง “นี่คือกฎของตระกูลลู่เราที่ต้องรับของขวัญตอนเจอกันน่ะ”

เมื่อได้ยินว่าเป็นกฎ ซูชิงก็ลำบากใจ

ซูชิงก็กลัวว่าเฉินซิ่วเฟินจะเสียใจก็เลยรับมาก่อนและคิดว่าค่อยคืนให้ลู่หรงเยียนอีกที

“ได้ค่ะ งั้นฉันจะเก็บไว้นะคะ”

ทันทีที่สิ้นเสียงซูชิง ก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านข้าง

“ซูชิง มาทำอะไรตรงนี้ ยังไม่รีบเข้าไปทำงานอีก”

ไม่ต้องหันไปมองซูชิงก็รู้ว่าเป็นใคร

ตั้งแต่เรื่องสร้อยข้อมือครั้งก่อน เธอกับหลิวตงก็มีเรื่องกันอยู่ตลอด

แต่เมื่อเขาเป็นเจ้านาย ซูชิงก็ยิ้มออกมา “ผู้จัดการหลิว ฉันลาครึ่งวันและตอนนี้เพิ่ง 11:30 น. ยังอยู่ในช่วงลาน่ะค่ะ”

หลิวตงแค่นเสียง “ใครอนุมัติให้ลา? ถ้าฉันไม่เซ็นก็ไม่นับ ขาดงานครึ่งวัน ตามกฎและข้อบังคับของบริษัทแล้ว โบนัสเดือนนี้ของเธอก็ไม่เหลือแล้ว”

ซูชิงทนอะไรก็ได้ แต่ให้ทนกับการโดนหักเงินนั้นไม่ได้

ซูชิงมีชื่อเล่นว่าคนเห็นเงินสำคัญ

“ผู้จัดการหลิว เกิดเป็นมนุษย์ไม่ควรทำอะไรเกินพอดี ทำแบบนี้คงจะไม่ดีต่อใครทั้งนั้นนะคะ” ซูชิงโกรธและพูดด้วยเสียงนิ่ง “ใจแคบนั้นถือเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าเรื่องไปเข้าหูบอสใหญ่ว่าลูกสาวตัวเองมาคบคนแบบนี้ ความฝันที่คุณอยากจะเป็นลูกเขยของบอสใหญ่ได้พังแน่”

“ซูชิง เธอกล้าขู่ฉันงั้นเหรอ” ใบหน้าหลิวตงเคร่งขรึมและชี้นิ้วใส่ซูชิง “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร”