“อยากแต่งฉันเป็นภรรยา？ฉันกลัวว่าคุณทนเท้าของฉันไม่ไหว”ซูชิงเพยิดริมฝีปากยิ้ม หล่อนก็ไม่กลัวหลี่เซินหล่อนใช้ชีวิตเพียงคนเดียวไม่มีอะไรที่ต้องกลัว ไม่ได้เหมือนฉู่เทียนอี้ที่กังวลมากอย่างนั้น

“เธอผู้หญิงคนนี้ยังไม่รู้ชั่วดีอีก”หลี่เซินพูดพรางก็เตรียมที่จะไปกระชากซูชิง

ซูชิงก็เตรียมถีบอีก จู่ ๆ ไหล่ของหลี่เซินก็ถูกคนที่อยู่ด้านหลังจับไว้

คนที่มาไม่ใช่คนอื่นก็คือลู่หรงเยียนนั่นเอง

ซูชิงตกใจมากเท้าก็ลืมถีบออกไปแล้ว

ลู่หรงเยียนอยู่ที่นี่ได้ยังไง？

หลี่เซินหันหน้ากลับไปมอง เห็นเป็นใบหน้าที่แปลกหน้าคนหนึ่งถึงยังไงก็เป็นคนที่ไม่รู้จักเป็นคงเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องมาจัดการ

หลี่เซินยิ้มแล้ว”อัยโย่ว มายุ่งเพิ่มอีกคนแล้วฮีโร่ช่วยสาวงาม รีบหลีกไปอย่ารบกวนเรื่องดี ๆ ของผม…โอ๊ย…”

ยังพูดไม่จบ ลู่หรงเยียนเท้าหนึ่งก็ถีบหลี่เซินออกไปไกลสองสามเมตร

คนที่ล้อมดูต่างก็ตะลึงแล้ว

อากาศจู่ ๆ ก็เงียบสงบ

ฉู่เทียนอี้ก็ช็อกมากเขาต่างก็ไม่กล้าลงมือ คนนี้คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำร้ายหลี่เซิน？

สามารถลงมืออย่างไม่กังวลแม้แต่นิดได้เป็นความอิจฉาในใจของฉู่เทียนอี้ที่พูดไม่ออก มองหลี่เซินถูกถีบความโกรธในใจนั่นก็คลายออกไปเล็กน้อยแต่พอคิดถึงผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของซูชิงในใจก็รู้สึกไม่สบายอีก  เป็นคนบ้านนอกจริง ๆ อาจจะฝ่ายตรงข้ามเดิมทีไม่รู้ฐานะของหลี่เซินดังนั้นถึงกล้าที่จะลงมือ

พอคิดอย่างนี้ในใจของฉู่เทียนอี้ก็มีความสมดุลแล้ว

ล่วงเกินบ้านตระกูลหลี่เขากลับต้องการดูว่าคนบ้านนอกคนนี้จะจัดการตอนจบยังไง

ซูชิงก็มองตะลึงถึงแม้ลู่หรงเยียนมีสไตล์เท้าถีบนี้เหมือนหล่อนก่อนหน้านี้ แต่ฝ่ายตรงข้ามคือหลี่เซินลูกชายที่รักมากที่สุดของบ้านตระกูลหลี่ อีกทั้งยังเป็นลูกคนเดียวรุ่นเดี่ยวที่ตกทอดมาหลายรุ่นชนิดนั้น เป็นของรักสุดหวงแหนบ้านตระกูลหลี่มากนี่ก็ส่งเสริมความจองหองของหลี่เซินแล้ว

ลู่หรงเยียนตอนนี้ทำร้ายหลี่เซินแล้วจะต้องเกิดความลำบากแน่นอน

หล่อนหาเรื่องยุ่งยากไม่กลัวแต่ลู่หรงเยียนไม่ได้ หล่อนไม่สามารถทำลายลู่หรงเยียนได้

ลู่หรงเยียนเป็นคนขับรถแกร็บคนหนึ่งจะมีความสามารถอะไรที่จะไปต่อต้านบ้านตระกูลหลี่？

คนหนุ่มพูดอย่างโมโหว่า”รู้ไหมที่แกถีบเป็นใคร？นี่คือคุณชายของบ้านตระกูลหลี่ เกิดเรื่องแกรับผิดชอบไหวไหม？แกเด็กน้อยมีกี่ชีวิตที่จะพอชดใช้”

ลู่หรงเยียนเดิมทีก็ไม่ได้เห็นคนหนุ่มอยู่ในสายตา พูดเสียงเตือนแข็งกร้าวต่อหลี่เซินว่า”มายุ่งวุ่นวายกับซูชิงอีกก็ให้หลี่ขุยหวารอเก็บศพคุณแล้วกัน”

หลี่ขุยหวาก็คือพ่อของหลี่เซินนั่นเอง

กล้าที่จะเรียกชื่อคนโดยตรงอย่างนี้มีไม่มากจริง ๆ

บ้านตระกูลหลี่ในเมืองหลวงนั่นก็มีตำแหน่งในสังคมที่แน่นอน หลี่ขุยหวาใช้วิธีการหลอกลวงให้ได้มีชื่อเสียงมาชอบทำเรื่องการกุศลบางอย่างเพื่อให้ตัวเองได้รับชื่อเสียงที่ดี คนธรรมดาทั้งหมดก็คุ้นเคยชื่อของหลี่ขุยหวาจนสามารถพูดออกมาได้

ได้ยินลู่หรงเยียนพูดชื่อของหลี่ขุยหวาออกมาก็มีไม่กี่คนที่รู้สึกไม่ใช่

แต่ซูชิงกลับมองลู่หรงเยียนแวบหนึ่งอย่างคิดได้

ลู่หรงเยียนหยิ่งผยองมาก

หยิ่งผยองกว่าหลี่เซินอีก

ตอแข็งเจอกับตอที่ยิ่งแข็งกว่า

หลี่เซินสัมผัสถึงดวงตาที่เยือกเย็นของลู่หรงเยียน ในใจหวาดกลัวพักหนึ่งมองแล้วเกิดความกลัวพยักหน้าอย่างคิดได้ เอ่ยปากอย่างลำบากแสดงความอ่อนแอว่า”เมื่อกี้หยอกล้อ ครั้งหน้า…ไม่กล้าแล้ว”

หลี่เซินมองเห็นการฆ่าในสายตาของผู้ชายจริง ๆ เป็นการฆ่าที่เข้มข้น

เขาเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถทำออกมาได้จริง ๆ

เขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้นนอกจากพ่อของเขาแล้วก็ไม่เคยกลัวใคร คิดไม่ถึงผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าคนนี้แววตาหนึ่งยังน่ากลัวกว่าพ่อของเขาอีก เขาเกือบจะคุกเข่าลงมาเรียกพ่อแล้ว

ลู่หรงเยียนจูงมือของซูชิงไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า”กลับ”

ลู่หรงเยียนพอกลับ คนหนุ่มก็รีบพาหลี่เซินไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วโทรแจ้งให้คนบ้านตระกูลหลี่ทราบ

และทางเดินระเบียงอีกมุม ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งมองอย่างตกตะลึงยังไม่ได้มีสติกลับมา

“ว่าน ว่านหยาง ผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้เป็นใครคิดไม่ถึงว่าจะทำให้หลานชายคนโตลงมือแล้ว”

ผู้ชายวัยกลางคนก็คือเฉินเหาลุงของลู่หรงเยียนเอง

“ลงมือยังน้อยไปแล้ว พี่ใหญ่ก่อนหน้านี้เพื่อคุณหนูซูแล้วกระทั่งทะเลต่างก็กระโดดมาแล้ว”ว่านหยางไม่ตื่นตกใจแล้ว

ขาลูกชายของโจวซงเฟยต่างก็หักแล้ว หลี่เซินถูกถีบสองเท้านั่นถือว่าเบาแล้ว

คุณชายหลี่คนนี้ก็โชคร้ายคิดไม่ถึงว่าจะกล้ามีความคิดต่อผู้หญิงของพี่ใหญ่ นี่ไม่ใช่เรียกว่ารนหาที่ตายแล้วจะเรียกว่าอะไร？

เฉินเหายิ่งตื่นตกใจว่า”คุณหนูซู？คุณหนูซูคนไหน？”