เมื่อฉินซูฉินและซูเซว่เห็นว่าลู่หรงเยียนมองไปยังซูชิง นัยน์ตาก็ฉายแววลำพองใจ

ลู่หรงเยียนมาเพื่อคิดบัญชีซูชิง

ซูชิงหนีการแต่งงาน ตระกูลลู่จะไปผ่านไปได้ง่ายๆยังไงกันล่ะ?

ซูชิงที่ถูกมองก็ว้าวุ่น ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าลู่หรงเยียนจะอาละวาด แต่เขากลับละสายตาและหันไปพูดกับซูเต๋ออานแทน "ไปคุยที่ห้องหนังสือเถอะ"

"ได้ครับ เชิญทางนี้ครับคุณลู่" ซูเต๋ออานนำทาง

ซูชิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเขาขึ้นไปห้องหนังสือ

ซูชิงรู้สึกว่าแม้ว่าคุณชายลู่จะดูน่าเกลียด แล้วก็พิการ แต่นิสัยก็ไม่เลวเลย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เธอหลอกใช้เขา เธอไม่เชื่อว่าคุณชายลู่จะมองไม่ออก

ซูชิงทั้งรู้สึกเสียใจและเห็นใจ เธอได้ยินมาว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุ คุณชายลู่หน้าตาดีมาก เป็นใบหน้าที่แม้แต่ผู้หญิงก็ยังอิจฉา

ซูเซว่ไม่พอใจ จ้องซูชิงอย่างดุเดือด "อย่าคิดว่าขัดงานแต่งงานของทั้งสองฝ่ายได้ บริษัทตระกูลซูขาดแคลนเงินทุน หากบ้านตระกูลฟู่ไม่ช่วยล่ะก็ ตระกูลซูได้ล้มละลายแน่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?" ซูชิงแค่นเสียง "ควรเป็นพวกเธอที่ต้องห่วงว่าตระกูลซูจะล้มละลาย ไม่ใช่ฉัน"

ซูเซว่กัดฟัน: "เธอก็เป็นคนตระกูลซู ซูชิง หากตระกูลซูล้มมันก็ไม่ได้ส่งผลดีต่อเธอหรอก"

"ถึงตระกูลซูไม่ล้ม มันก็ไม่ได้ส่งผลดีกับฉัน" ซูชิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ "จริงสิ ฉันจะเตือนเธอไว้นะ วันนี้ที่พวกเธอทำคุณนายฟู่เคืองน่ะ ได้ยินมาว่าคุณนายฟู่กับแม่ฉู่เทียนอี้ สนิทกับแม่สามีเธอน่ะ เธอไปกังวลตำแหน่งคุณนายฉู่จะดีกว่า ว่ามันจะยังมั่นคงรึเปล่า"

"แก…" ใบหน้าของซูเซว่ซีดเผือดจนแทบจะเป็นบ้า

ฉินซู่ฉินกล่าวอย่างเย็นชา "ซูชิง อย่าดีใจไปหน่อยเลย เธออย่าลืมเสียล่ะว่าสัตว์ป่าที่เธอคลอดมาอยู่ในกำมือฉัน"

เอาลูกมาขู่เธออีกแล้ว

นัยน์ตาซูชิงฉายแววเย็นยะเยือก

เธอไม่เชื่อว่าเด็กคนนั้นอยู่ในกำมือของฉินซู่ฉิน ไม่อย่างนั้นคงไม่เพียงแค่พูดไปเฉยๆ

ซูเซว่เยาะเย้ย "สุดท้ายลูกก็เหมือนแม่สินะ เป็นสัตว์ที่เอาตัวเข้ามา เธอเองก็คลอดสายพันธุ์…"

"เพียะ!"

ซูเซว่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกตบหน้า

ใบหน้าที่เดิมทีก็บวมและยังเจ็บอยู่แล้ว พอซูชิงตบอีก แผลก็เปิดอย่างไม่ต้องสงสัย

ซูเซว่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "ซูชิง ยัยบ้า นี่แกกล้าตบฉันเหรอ?"

เมื่อเห็นว่าซูเซว่ถูกตบ สายตาของฉินซู่ฉินก็ราวกลับสามารถยิงเข็มพิษได้ "ซูชิง นี่แกกล้าตบลูกสาวฉันงั้นเหรอ"

ฉินซู่ฉินยกมือขึ้นกลางอากาศ แต่กลับไม่ลงมือเพราะประโยคของซูชิง "คุณชายลู่อยู่ชั้นบน หากไปรบกวนคุณชายลู่เข้า อะไรจะตามมาคงไม่ต้องให้ฉันพูดหรอกนะ"

ฉินซู่ฉินอึ้งจนไม่กล้าลงมือ ทั้งยังใบหน้าก็ซีดเผือด

ซูชิงยิ้มอย่างเย็นชา เดินขึ้นไปด้านหน้าและพูดด้วยเสียงที่มีแค่สองคนได้ยิน "ไว้ฉันจะคุยกับพ่อให้นะว่าทำไมน้าฉินถึงไปหนานซานทุกเดือน ไปเจอใครและไปทำอะไร"

เมื่อเห็นความตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของฉินซู่ฉิน ซูชิงก็แค่นยิ้มและเอ่ยเตือน "ทางที่ดีพวกคุณก็หยุดรังควานฉันดีกว่า แล้วก็ไม่ต้องเอาอะไรข่ขมขู่ฉันด้วย ไม่อย่างนั้นก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเองก็แล้วกัน"

ฉินซู่ฉินแม่ลูกทำได้เพียงมองซูชิงจากไป

ซูเซว่โมโหมองอย่างเคืองแค้น "แม่ หนูอยากให้ซูชิงตาย ไม่ว่าจะใช้วิธิไหนก็ตาม แม่ต้องสั่งสอนมันแทนหนูนะ สั่งสอนให้มันทรมานด้วย"

"ลูกไม่ต้องห่วง แม่จะสั่งสอนแทนลูกเอง" ฉินซู่ฉินมองใบหน้าของลูกสาวที่ถูกตบจนบวมก็รู้สึกเป็นทุกข์

ไม่นานหลังจากที่ซูชิงจากไป ลู่หรงเยียนก็จากไปเช่นกัน

ซูเต๋ออานนั่งบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ซีด คำพูดของลู่หรงเยียนก่อนที่เขาจะจากไปยังก้องอยู่ในหูของเขา

ฉินซูฉินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชา "คุณซู เกิดอะไรขึ้น คุณชายลู่พูดอะไรทำไมสีหน้าถึงดูไม่ดีเลย"

ซูเต๋ออานที่ได้สติก็เช็ดเหงื่อตามหน้าผากก่อนจะเอ่ยถาม "ซูชิงล่ะ?"

"ไปแล้วล่ะ" ฉินซู่ฉินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาพร้อมพูกใส่ไฟ "เดี๋ยวนี้ซูชิงปีกกล้าขาแข็ง ฉันที่เป็นแม่เลี้ยงก็คุมไม่อยู่แล้ว เมื่อกี้ยังตบซูเซว่จนหน้าบวมเถมยังเลือดออกด้วย"

จากที่ฉินซู่ฉินเข้าใจซู่เต๋ออาน ได้ยินว่าซูเซว่โดนตบก็ต้องโมโหแล้วไปสั่งสอนซูชิงแน่

ฉินซู่ฉินหัวเราะเยาะในใจแล้วรอให้ซูเต๋ออานโกรธ

แต่คราวนี้ซูเต๋ออันไม่เพียงไม่โกรธ แถมยังเอ่ยเตือน "วันหลังไปยั่วโมโหซูชิงให้น้อยลง ช่วงนี้เธอกับเสี่ยวเซว่เก็บหน้าเก็บตาหน่อย ดูเรื่องงามหน้าที่พวกเธอสองแม่ลูกทำสิ ปัญหาของตระกูลฟู่ฉันยังรู้จะจัดการมันยังไงเลย"

ซูเต๋ออานไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเขารู้ว่าฉินซู่ฉินสองแม่ลูกคอยรังควานซูชิง แต่เขาแค่ทำเป็นหลับหูหลับตา

ฉินซู่ฉินผงะ "คุณซู คุณเป็นอะไรน่ะ? เสี่ยวเซว่โดนตบนะ เธอ…"

"เธอควรได้รับบทเรียน แล้วก็ตั้งแต่นี้ไปเธอก็ถือซะว่าซูชิงไม่ใช่คนตระกูลซูก็พอ" ซูเต๋ออันไม่สบอารมณ์

เขาไม่สามารถขัดตระกูลลู่ได้

การแต่งงานของซูชิง เขาไม่มีสิทธิ์ไปยุ่ง

นี่คือประโยคที่คุณชายลู่ทิ้งไว้ก่อนจะจากไป

…

ซูชิงที่เดินออกจากบ้านตระกูลซูไม่ได้ไกลก็มีรถเข้ามาเทียบข้าง

และเป็นรถของคุณชายลู่อย่างพอดิบพอดี

เซี่ยตงลงจากรถและเดินเข้าหาซูชิงด้วยท่าทางเคารพ "คุณซูครับ คุณชายลู่มีเรื่องจะคุยด้วยครับ"

ซูชิงเหลือบมองไปที่คุณชายลู่ที่นั่งอยู่ในรถ ใบหน้าที่ดูน่ากลัวนั่นทำให้ดูไม่ออกเลยว่ากำลังยินดีหรือโกรธ

เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตัวเองหนีงานแต่งก็เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

ซูชิงเข้าไปในรถอย่างกังวล นึกถึงตอนที่ซูเซว่โดนตบก็ไม่กล้าเข้าใกล้มากนัก ดังนั้นเธอจึงใช้พื้นที่เล็กๆในรถเพื่ออยู่ให้ห่างคุณชายลู่

"คุณกลัวผมเหรอ?" ลู่หรงเยียนเหลือบมองเธอนิ่งๆก่อนจะตบที่ข้างๆ "มานั่งนี่"

ซูซิงฝืนยิ้ม "ฉันนั่งนี่ก็ได้ เมื่อกี้ต้องขอบคุณที่คุณชายลู่ช่วย…ว้าย!"

ลู่หรงเยียนดึงอีกคนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน "ในเมื่อจะขอบคุณ ก็แสดงความจริงใจออกมาหน่อย"

"อะไรนะ?" ในหัวของซูชิงว่างเปล่า

"ฉัน ลู่หรงเยียน แต่งงานมาตั้งสามครั้ง คุณเป็นคนแรกที่หนีงานแต่ง ฉันควรจะคิดบัญชียังไงดีล่ะ?"

มาเพื่อคิดบัญชีจริงๆด้วย

ซูชิงสงบสติ "คุณชายลู่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด!"

"เห? ถ้าอย่างนั้นคุณอยากแต่งกับฉันงั้นสิ?"

"คุณชายลู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคุณ ก่อนแต่งงานทั้งสองฝ่ายก็ควรมีความรู้สึกดีๆให้กัน ฉัน…"

"ความรู้สึกมันสร้างกันได้"

ซูชิงถูกขัดจนพูดไม่ออก

ใบหน้าถูกทำลายจนต้องเกรงขาม แม้ว่าเธอจะให้ความสนใจกับจิตใจก็ไม่มีทางก่อความรู้สึกได้หรอกนะ

"คุณชายลู่ อะไรที่ไม่เป็นไปตามธรรมชาติย่อมไม่เป็นผลดี" ซูชิงกลัวจนวิญญาณแทบสลาย เธอไม่อยากเป็นภรรยาคนที่สี่ที่ถูกทรมานจนตาย "และฉันก็มีแฟนแล้ว คุณชายลู่ก็ไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิง คงจะไม่ทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันต้องอึดอัดใจใช่ไหมล่ะคะ"

"ฉันชอบอะไรที่ขัดธรรมชาตินะ" ลู่หรงเยียนเชยคางซูชิงก่อนจะแค่นเสียง "ใครคือแฟนคุณ ฉันจะให้คนไปจัดการ"

โหดร้ายจริงๆด้วย

ก่อนหน้านี้เธอก็คิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนดี สงสันจะด่วนสรุปไป

เพื่อทำลายที่อีกฝ่ายคิด ซูชิงก็มองด้วยสายตาด้านชา "ถ้าคุณจะทำอะไรเขาก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน"

คำพูดนี้ทำให้ลู่หรงเยียนตกใจ

ซูชิงปกป้องเขา?

เมื่อเห็นว่าลู่หรงเยียนเงียบ ซูชิงก็พูดอีกครั้ง "ฉันกับแฟนรักกันจริงๆ คุณอย่าคิดแยกพวกเราจะดีกว่า"

ลู่หรงเยียนจ้องซูชิงสักพักก่อนจะปล่อยซูชิงไป

เมื่อเธอได้อิสระคืน ซูชิงก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบกลับไปนั่งตำแหน่งเดิมของเธอ

"คุณรักเขามาก?"

ซูชิงที่คิดหนีก็โพล่งออกมา "ถ้าไม่ใช่เขาก็จะไม่แต่ง"

ส่วนเรื่องจะแต่งหรือไม่ ซูชิงเองก็ไม่เคยคิด

ในที่ๆมองไม่เห็น มุมปากของลู่หรงเยียนก็ยกยิ้ม

"คุณชอบเขาตรงไหนกันล่ะ?"

"ฉันชอบทุกตรง" ซูชิงกลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอรังเกียจที่เขาพิการก็พูดเสริมขึ้น "ความรักไม่ได้อยู่ที่ภายนอก แฟนของฉันเป็นคนธรรมดาที่เทียบกับคุณชายลู่ไม่ได้ด้วยซ้ำแต่ฉันก็ชอบเขา"