ความหมายก็คือซูชิงขายร่างกายและได้ของมาอย่าไร้ยางอาย

"อย่าเย่อหยิ่งให้มากนัก" ซูชิงไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับซูเซว่ "บทเรียนเมื่อคืนยังไม่พอ?"

เมื่อนึกถึงเมื่อคืน ซูเซว่ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของเธอ

ซูชิงเก็บของและจากไป

ซูเซว่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ "แอนดี้ นี่เธอใช่เพื่อนฉันหรือเปล่า ทำไมไปพูดช่วยคนอื่นล่ะ"

แอนดี้ที่เห็นซูเซว่อารมณ์ขึ้นๆลงๆก็พูดว่า "ฉันก็แค่พูดข้อเท็จจริง"

ซูเซว่มองไปยังทิศทางที่ซูชิงจากไปด้วยนัยน์ตาริษยา

เธอไม่มีวันให้ซูชิงรอดไปได้แน่

…

ซูชิงไม่ได้รีบกลับ แต่ไปยังร้านขายของขวัญเพื่อซื้อให้ลู่หรงเยียน

เมื่อออกจากร้านขายของกลับเจอเข้ากับว่านหยาง

ว่านหยางกำลังคุยกับชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างทาง เขาเหลือบเห็นซูชิงและเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม "คุณซู เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ"

ซูชิงยิ้มบางๆ "นั่นน่ะสิ บังเอิญจังที่ได้เจอกันอีก"

ว่านหยางเหลือบเห็นของขวัญในมือของซูชิง "ให้พี่ใหญ่เหรอครับ?"

"เมื่อเช้าเขาให้สร้อยข้อมือฉันน่ะ ให้มาก็ต้องให้กลับน่ะสิคะ"

ทันทีที่สิ้นเสียงของซูชิง เธอก็เหลือบไปเห็นคนรู้จัก และใบหน้าก็ไม่สู้ดีขึ้นมาทันที

ชายวัย 50 ปีมาพร้อมกับบอดี้การ์ด 4 คน ชายคนนี้เป็นพ่อบ้านของตระกูลซู ลุงเซียง

"คุณหนูใหญ่ คุณท่านให้คุณกลับบ้าน"

น้ำเสียงลุงเซียงไม่เคารพซูชิงเลยแม้แต่น้อย

ซูชิงพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "ฉันไม่กลับ"

"คุณท่านได้ยินว่าคุณหนูใหญ่ไปคบเพื่อนที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเลยโกรธมาก ทางที่ดีก็กลับไปดีกว่า ไม่อย่างนั้นคุณท่านจะหยุดยาของคุณชายเจี๋ย จะเกิดอะไรขึ้น คุณหนูใหญ่ก็คงจะรู้"

ใช้เท้าคิด ซูชิงก็รู้ว่าต้องเป็นซูเซว่ที่ไปใส่ไฟให้ซูเต๋ออานฟังแน่

"เขากล้างั้นเหรอ"

พ่อของเธอเอาซูเจี๋ยมาขู่เธอ

หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต ในบ้านหลังนั้น นอกจากซูเจี๋ย เธอก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้ว

ลุงเซียงพ่นลมอย่างเย็นชา "คุณหนูใหญ่ อย่าให้เราต้องลำบากใจเลย คนตระกูลฟู่กำลังรออยู่"

"หมายความว่ายังไง?"

"คุณท่านให้คุณหนูใหญ่แต่งกับคุณชายสองบ้านตระกูลฟู่"

คุณชายสองของตระกูลฟู่?

"คนนั้นไม่ใช่คนปัญญาอ่อนงั้นเหรอ?" ว่านหยางพูดอย่างตื่นตระหนก "ซูเต๋ออานคิดอะไรอยู่กันแน่ ผลักไสให้คุณซูเข้ากองไฟ วันนี้ฉันอยู่นี่ ดูซิว่าใครมันช่างกล้าพาตัวคุณซูไป"

ซูชิงเองก็ไม่คาดคิดว่าซูเต๋ออันจะจัดงานแต่งแบบนี้ให้เธอ

ก่อนหน้านี้ก็ให้เธอไปแต่งงานกับเธอกับพิการ พอมาตอนนี้ก็ให้ไปแต่งกับคนปัญญาอ่อน

ซูชิงทั้งโกรธและใจเจ็บ "ฉันไม่แต่ง ใครอยากแต่งก็ไปแต่งเอง แล้วฉันก็ไม่กลับไปด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน" ลุงเซียงแค่นหัวเราะ "พาคุณหนูใหญ่กลับ"

ว่านหยางปกป้องซูชิง "ฉันจะดูว่าใครมันช่างกล้า"

ลุงเซียงจะไปรู้จักว่านหยางที่ไหนกัน และให้คนที่ติดตามมาใช้กำลังลากซูชิงขึ้นรถ

ลุงเซียงรู้ดีว่าซูชิงใช้กังฟูเป็นนิดหน่อย เขาเลยตั้งใจพาบอดี้การ์ดมาสี่คน การต่อสู้ของซูชิงเลยไร้ประโยชน์

ว่านหยางแพ้ทั้งสี่คน เมื่อเห็นซูชิงถูกพาขึ้นรถก็รีบโทรศัพท์ "พี่ใหญ่ เกิดเรื่องแล้ว ซูเต๋ออานจะให้คุณซูแต่งกับคุณชายสองสองที่เป็นคนปัญญาอ่อนของตระกูลฟู่ ตอนนี้ได้พาคนมาเอาตัวคุณซูกลับไปแล้วครับ"

…

บ้านตระกูลซู

ทันทีที่ซูชิงเข้ามาในห้องรับแขกก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยที่นั่งอยู่

ซูเซว่เองก็อยู่พร้อมกับแขก

ฉินซู่ฉินยิ้มและพูดคุยกับผู้หญิงที่ท่าทางสง่างาม เมื่อเห็นเธอมาก็ต้อนรับเหมือนกับแม่ลูกแท้ๆ ก่อนจะดึงเธอไปแนะนำกับทุกคน "นี่คือซูชิง ลูกสาวคนโตของฉัน ฉันพูดไม่ผิดเลยใช่ไหมคะ โตมาได้สวยงามมากเลยล่ะค่ะ"

"ไม่ผิดเลยจริงๆด้วยค่ะ" คุณหญิงพยักหน้าอย่างพอใจ

ซูเซว่กล่าวว่า "พี่ ยินดีด้วยนะคะ พ่อเลือกให้พี่แต่งกับคนที่ดี พี่กับคุณชายสองเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ"

ซูชิงตอบกลับอย่างเย็นชา "ถ้าเธอคิดว่าดีก็แต่งเองซะสิ"

ขณะนั้นซูเต๋ออานก็ลงมาจากชั้นบนพร้อมชายวัยกลางคน และนั่นคือฟู่เจิ้น

ทั้งสองคุยไปหัวเราะไป

ซูเต๋ออานยิ้มและพูดว่า "งั้นก็เรียบร้อยนะครับ เวลาจัดงานแต่งงานให้เป็นบ้านตระกูลฟู่จัดการ ทางเราไม่คัดค้าน"

"ได้สิ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันกลับไปให้คนดูฤกษ์ยาม…"

"ฉันคัดค้านค่ะ ฉันจะไม่แต่ง" ซูชิงที่ทั้งใจเจ็บทั้งโกรธ "ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานคะ"

พ่อที่ผิดปกติเรียกเธอกลับมาเพียงเพื่อจะผลักเธอเข้ากองไฟอีกครั้ง

ไม่มีการถามความคิดเห็นของเธอและยังตัดสินใจเรื่องแต่งงานกันเอง

ซูเต๋ออานเหลือบมองซูชิง "ผู้ใหญ่คุยกันไว้ดิบดีแล้ว ไม่ได้ขออนุมัติจากเธอ"

"ตั้งแต่แม่เสียไป คุณก็ไม่เคยดูแลฉัน และตอนนี้คุณก็ไม่มีสิทธิ์จะมาดูแลฉัน เรื่องการแต่งงานของฉัน คุณไม่ต้องมาจัดการ จะแต่งกับใครนั้น ฉันจะเป็นคนตัดการเอง"

ซูเต๋ออันโกรธเคือง "ซูชิง ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้ ฉันเป็นพ่อเธอนะ ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ดูแลเธอ?"

"สรุปฉันเป็นลูกคุณหรือเปล่า?" ซูชิงทั้งโมโหทั้งโกรธ "ฉันล่ะอยากไปตรวจดีเอ็นเอเสียจริง ดูซิว่าใช่ลูกคุณหรือเปล่า เสือมันยังไม่ทำร้ายลูกตัวเองเลย มีพ่อที่ไหนที่พยายามผลักไสลูกเข้ากองไฟกัน…"

"หุบปากซะ" ซูเต๋ออันยกมือขึ้นตบลงใบหน้าอย่างโกรธจัด "ไม่แต่งก็ต้องแต่ง"

เสียงตบที่ดังมากจนใบหน้าของซูชิงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ไม่ต้องพูดว่าฉินซู่ฉินและซูเซว่จะดีใจขนาดไหน ในใจรู้สึกดีมากเลยล่ะ

ในขณะนั้นเอง ลุงเซียงก็รีบเดินเข้ามา "คุณท่าน คุณนายครับ คุณชายลู่มาครับ"

ทุกคนในห้องนั่งเล่นต่างก็ตกตะลึง

ซูเต๋ออันและฟู่เจิ้นต่างก็มองหน้ากัน

ตระกูลลู่ถอนงานแต่งไปแล้ว แล้วมาทำอะไรเวลานี้กัน?

นอกจากนี้ยังเป็นการที่คุณชายลู่มาเอง ซึ่งทำให้ซูเต๋ออานและคนอื่นๆต่างก็งงงวย

มีข่าวลือว่าคุณชายลู่ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนหลังจากที่ทั้งใบหน้าเละและพิการทางขา

แต่ถึงแม้จะมีข่าวลือที่ว่าชายผู้มีอำนาจของตระกูลลู่จะอยู่ได้อีกไม่กี่ปี ก็ยังไม่มีใครกล้าต่อกร

ซูชิงเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน ทั้งอยากรู้จุดประสงค์ของการมาของคุณชายลู่ด้วย

ซูเต๋ออานรีบวิ่งไปหาซูชิงและพูดอย่างเด็ดขาด "เธอขึ้นข้างบนก่อน"

ซูเต๋ออานกังวลว่าคุณชายลู่จะมาหาซูชิง เขาเพิ่งจะจัดการเรื่องแต่งงานกับตระกูลฟู่ ยังไงก็ผิดพลาดไม่ได้ ไม่อย่างนั้นทุนของบริษัทขัดข้อง ทุกอย่างได้จบเห่แน่

บ้านตระกูลฟู่ เขาก็ไม่สามารถขัดได้

บ้านตระกูลลู่ เขายิ่งไปขัดไม่ได้ใหญ่

รถเข้ามาจอกตรงประตูบ้านตระกูลซูเรียงรายเป็นแถว บอดี้การ์ดหลายสิบคนลงจากรถด้วยท่าทีเรียบร้อยและพร้อมเพรียงและยืนอยู่ข้างๆด้วยความเคารพ

"วันนี้บ้านตระกูลซูคึกคักเสียงจริง"

น้ำเสียงราบเรียบเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

คนยังไม่ทันมา ซูชิงก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันขมขื่น และอุณหภูมิก็ลดลงอย่างกะทันหัน

ซูเต๋ออานรีบเข้าทักทาย "คุณชายลู่"

ลู่หรงเยียนนั่งอยู่บนรถเข็น สวมหน้ากากแผลเป็นบนใบหน้า นี่คือหน้ากากพิเศษที่บางราวกับปีกของจักจั่น ติดอยู่บนใบหน้าดูน่ากลัว ไม่มีทางมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาได้เลย

เซี่ยตงเข็งลู่หรงเยียน และวันนี้เซี่ยตงเองก็ไม่ได้สวมหน้ากาก ซูชิงก็ไม่มีทางรู้เชื่อมโยงคนที่อยู่ด้านหน้าเขากับเป็นคนของกลุ่มอั้นเย่

"ว้าย!" ซูเซว่กรีดร้องเพราะใบหน้าของลู่หรงเยียน ทั้งยังหลับตาแล้วซ่อนอยู่หลังฉินซู่ฉินด้วยความหวาดกลัว"น่ากลัวเกินไปแล้ว"

ความเงียบราวกับความตายแผ่ไปทั่วทั้งห้องโถง

"หืม?" นัยน์ตาเย็นชาของลู่หรงเยียนมองไปที่ซูเซว่อย่างเฉียบขาด

ขาของซูเต๋ออานสั่นสะท้านเพราะคำพูดของซูเซว่ "คุณชายลู่ ลูกยังไม่รู้เรื่องมากนัก เป็นผมที่ไม่สั่งสอนให้ดีเองครับ"

นี่คือหัวหน้าตระกูลลู่ อยากตายหรือไง? กล้าดียังไงถึงพูดคำว่าน่ากลัวออกมา?

น้ำเสียงของลู่หรงเยียนเต็มไปด้วยความเย็นชา "คุณซูคงจะสอนได้ไม่ดีจริงๆ ถ้าอย่างนั้นให้คนของฉันจัดการสั่งสอนแทนแล้วกัน"