คืนนี้ เธอฝัน เธอฝันว่าลู่หรงเยียนเป็นยมบาลมาเอาชีวิตเธอ

ซูชิงพยายามดิ้นรนตื่นจากความฝัน

ฟ้าสว่างแล้ว แสงแดดยามเช้าก็เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เธอมองเห็นเหมือนภาพลวงโลก

ที่แท้ก็เป็นความฝัน

ช่างน่ากลัวจริงๆ

ทำไมเธอถึงฝันแบบนี้กัน?

ซูชิงเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเธอ

"ซูชิง ทำไมฉันถึงมาอยู่บ้านเธอได้ล่ะ" อันรั่วเองก็ตื่น เพราะดื่มมากเกินไปเลยปวดหัวมาก

"ฉันจะรอดูว่าครั้งหน้าเธอยังจะกล้าดื่มเยอะขนาดนี้อีกหรือเปล่า" ซูฉชิงลุกขึ้นแล้วทำน้ำน้ำผึ้งให้อันรั่ว "ดื่มเถอะ"

"ซูชิง เธอนี่เยี่ยมที่สุดเลย" อันรั่วจับแขนของซูชิงพร้อมทำท่าออดอ้อน "ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนนะ"

"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?" ซูชิงถามขณะที่เดินไปห้องครัว

อันรั่วไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ตัวเองดื่มเยอะขนาดนี้

"ฉันโดนไอ้อันอวี่หมอนั่นคิดบัญชีน่ะสิ" อันรั่วพูดอย่างโกรธเคือง "อีกเดี๋ยวฉันจะไปคิดบัญชีกับเขาแน่ หลี่เซินหมอนั่นก็ขึ้นชื่อเรื่องสำส่อน เขาโยนฉันเข้ากองไฟนั่น ดีที่ฉันยังแบกรับได้อยู่ เรียกให้เธอมา ถ้าไม่อย่างนั้นฉันเสร็จแน่"

อันอวี่เป็นน้องชายต่างมารดาของอันรั่ว

ทั้งสองเกิดต่างกันเพียงวันเดียว

ตระกูลที่ร่ำรวยจะมีลูกนอกกฎหมายสักคนสองคนก็เป็นเรื่องที่ธรรมดา

ซูชิงมองอย่างหน่ายๆ และพูดติดตลกว่า "คำพูดคำจาเธอนี่ครูพละสอนมาเหรอ มาเสร็จแน่อะไรกัน"

"ยังไงก็ตาม ถ้าฉันเจอหลี่เซินอีกครั้ง ฉันจะหักขาเขาแน่" อันรั่วพับแขนเสื้อขึ้น ทำท่าเหมือนพร้อมจะต่อสู้ "จริงสิ แล้วเมื่อคืนนี้เธอออกมาได้ยังไง?"

อันรั่วดื่มจนภาพตัด จำเรื่องที่เกิดต่อจากนั้นไม่ได้เลยแม่แต่น้อย

"ฉันเตะหลี่เซินไปน่ะสิ" ซูชิงพูดสั้นๆ โดยไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

ใบหน้าของอันรั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย "หลี่เซินเป็นที่รู้จักกันดีเรื่องเอาคืน เขาไม่ปล่อยไปเฉยๆแน่"

"ฉันกลัวที่ไหนล่ะ" ซูชิงยักไหล่อย่างเฉยเมย นัยน์ตาเย็นวาบ "ถ้าเขาไม่กลัวตายก็มาได้เลย"

อันรั่วจ้องซู่ชิงอย่างพอใจ "ซูชิงที่ฉันรู้จักกลับมาแล้วสินะ เธอควรจะเลิกกับฉู่เทียนอี้ไปตั้งนานแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี เขากับซูเซว่นี่ก็เหมาะกันดี หญิงเลวชายชั่ว ช่างเหมาะกันจริง"

ซูชิงทำบะหมี่ไข่ดาวสองชาม อันรั่วที่หิวมากไม่กี่คำก็กินจนเกลี้ยง

หลังทานอาหารเสร็จก็รับโทรศัพท์พร้อมสาปแช่ง "อันอวี่ รอฉันก่อนเถอะ ฉันจะรีบไปหาทันทีเลย"

อันรั่วเป็นเหมือนระเบิดเวลา เพียงแค่จุดไฟก็ได้แล้ว

ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เดินออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

ซูชิงหัวเราะออกมาก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า มัดผมหางม้าแล้วลงไปข้างล่าง

"ปี๊น!!"

ซูชิงที่ได้ยินเสียงแตรรถก็หันไปมอง

เป็นลู่หรงเยียนที่นั่งอยู่ด้านใน

เขามารับเธอจริงๆ

ลู่หรงเยียนลงจากรถและเปิดประตูให้ซูชิงอย่างสุภาพบุรุษ "เมื่อคืนหลับสบายไหม?"

"ก็ดีนะ" ซูชิงเข้าไปนั่ง และเธอคงไม่มีทางพูดเรื่องที่ฝันร้ายเมื่อคืนแน่

สตาร์ทรถ

ในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน รถติดมากและทั้งสองก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกัน แต่ความเงียบก็ไม่ได้ทำให้อึดอัดอะไร

เมื่อมาถึงประตูบริษัท ลู่หรงเยียนที่ลงจากรถก็จับมือเธอเอาไว้ "เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรเหรอ?" ซูชิงสงสัย

"ผมมีบางอย่างจะให้คุณน่ะ" ลู่หรงเยียนส่งของขวัญที่เตรียมเอาไว้จากเบาะหลังให้ซูชิง "เปิดดูสิ คุณชอบหรือเปล่า"

ซูชิงประหลาดใจ "ทำไมจู่ๆถึงให้ของขวัญฉันล่ะ วันนี้เป็นวันอะไรงั้นเหรอ?"

ดวงตาของลู่หรงเยียนเต็มไปด้วยความเอาใจใส่และอ่อนโยน "ของขวัญแทนใจ"

เป็นสี่คำที่ทำให้หัวใจของซูชิงเต้นช้าลงไปชั่วขณะหนึ่ง

ซูชิงเปิดและมองดูของข้างใน เป็นสร้อยข้อมือที่มีจี้รูปหัวใจและฝังด้วยไพลิน

ซูชิงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา "สวยมากเลย แพงเกินไปแล้ว"

"ไม่เท่าไรหรอก แค่ไม่กี่ร้อยเอง อัญมณีนี้ก็เป็นพลาสติกด้วย" ลู่หรงเยียนพูดอย่างปกติ

แม้ว่าซูชิงจะเป็นลูกสาวตระกูลร่ำรวย แต่กลับไม่ค่อยได้สัมผัสกับสินค้าฟุ่มเฟือย กินอิ่มนอนหลับทำให้ตัวเองเรียนจบมาได้ ฉินซู่ฉินสองแม่ลูกไม่มาขัด เธอก็รู้สึกขอบคุณฟ้าแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้ ซึ่งมีมูลค่าแปดล้านที่เรียกว่าหัวใจเทพธิดา ซูชิงจะไปรู้จักได้อย่างไร ถึงจะรู้ เธอก็คงไม่กล้าเชื่ออยู่ดี

ลู่หรงเยียนเป็นเพียงคนขับแกร็บ คงเอาเงินหลายล้านมาไม่ได้หรอก

เมื่อได้ยินว่ามีราคาเพียงไม่กี่ร้อยหยวน ซูชิงก็โล่งใจ เธอล่ะกลัวจริงๆว่ามันจะแพงเกินไป

ของขวัญไม่มีมูลค่า แต่มีความจริงใจ

"เหมือนจริงมากเลย ฉันก็คิดว่าเป็นอัญมณีจริงๆเสียอีก" ซูชิงชอบมันอย่างมาก "สวยมากๆ ฉันชอบมันมาก ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญให้คุณเลย"

ลู่หรงเยียนโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นข้างใบหูเธอ "ของขวัญของคุณ ผมได้มาแล้วล่ะ"

เธอให้ไปเมื่อไหร่กัน?

ทำไมเธอถึงไม่รู้

"คุณคือของขวัญที่ดีที่สุด"

ซูชิงเดินเข้าไปในบริษัท ประโยคของลู่หรงเยียนยังคงสะท้อนอยู่ในหัวไปมาจนแก้มของเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย

ซูชิงก็ได้พบว่าลู่หรงเยียนก็หยอกล้อเก่งเกินไปแล้ว

บ่อยครั้งที่คำพูดหรือการกระทำทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็ว

"ซูชิง ซูชิง เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เรียกเธอตั้งนานก็ไม่ตอบเลย" หัวหน้าทีมไช่จิ้งเหมยเข้ามาพร้อมกับกองเอกสาร "แปลพวกนี้ก่อนเลิกงานด้วยนะ เบื้องบนกำลังรออยู่น่ะ"

ซูชิงกลับมามีสติอีกครั้ง รับจากรับเอกสารมาก็พลิกดูสองสามหน้า "ได้สิ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เรียบร้อยก่อนเลิกงาน"

ไช่จิ้งเหมยจ้องไปที่ใบหน้าของซูชิง "ซูชิง ทำไมหน้าเธอแดงแบบนี้ล่ะ?"

"หืม?" ซูชิงจับใบหน้าก็รู้สึกร้อนเล็กน้อย และรีบพูดอย่างรวดเร็ว "พอดีเห็นว่ากำลังจะสายเลยวิ่งมาน่ะ"

ไช่จิ้งเหมยลดเสียงของเธอและพูดว่า "เธอได้ยินไหมว่าผู้จัดการหลิวกินลูกสาวของเจ้านาย ไม่ช้าก็จะกลายเป็นลูกเขยของเจ้านายแล้ว ลดเวลาทำงานหนักไป 20 ปีแหนะ"

หากกลายเป็นลูกเขยของเจ้านาย คงลดเวลาสู้งานไปกว่า 20 ปี

ขณะที่พูด ผู้หญิงผมหยิกสีเกาลัดก็เดินเข้ามาอย่างมีเสน่ห์และตรงไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการหลิว

ซูชิงเหลือบมอง เป็นเจิ้งหมิงจู ลูกสาวของเจ้านาย

ไม่นานบานประตูหน้าต่างห้องทำงานของผู้จัดการก็ปิดลงและประตูเองก็เช่นกัน

ไช่จิ้งเหมยขดริมฝีปากของเธอด้วยใบหน้าแหย "อายุปูนนี้ พวกผู้ชายก็คงเรื่องกินหญ้าอ่อนสินะ"

ซูชิงยิ้มและไม่ออกความคิดเห็น

หลังจากวุ่นทั้งวัน จัดการงานเสร็จก็ถึงเวลาเลิกงานพอดี เพื่อนร่วมงานเองก็เก็บของทยอยเตรียมเลิกงาน

ซูชิงเองก็กำลังเก็บของของเธอ และจู่ๆเจิ้งหมิงจู่ก็มาพอดี "สร้อยข้อมือของฉันหาย หากยังหาไม่เจอก็ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไป"

ทันทีที่สิ้นเสียง สร้อยข้อมือก็ล่วงออกจากกระเป๋าของซูชิง

สายตาทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่ซูชิงด้วยแววตาที่ต่างออกไป

สร้อยข้อมือนี้เป็นของขวัญแทนใจที่ลู่หรงเยียนมอบให้เธอ

เสียงของเจิ้งหมิงจูก็แหลมขึ้น "นี่คือสร้อยข้อมือของฉัน ยัยหัวขโมย หลิวตง โทรหาตำรวจเลยนะ เอาผู้หญิงคนนี้ไปส่งสถานีตำรวจที"

จู่ๆ คนในบริษัทก็เริ่มซุบซิบกัน

ซูชิงที่มักจะไม่เข้าสังคม รวมกับที่เธอหน้าตาสวย เลยถูกยกย่องว่าเป็นเทพธิดาแห่งภูเขาน้ำแข็งจากเพื่อนร่วมงานชายในบริษัทจนทำให้เพื่อนร่วมงานผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่อิจฉาเธอ

ตอนนี้เทพธิดาแห่งภูเขาน้ำแข็งได้กลายเป็นหัวขโมยแล้ว ก็คงไม่คนจำนวนไม่น้อยที่ดีใจ

ซูชิงมองอย่างสงบ "คุณหนู คุณเข้าใจผิดแล้ว นี่คือสร้อยข้อมือของฉันค่ะ"

"สร้อยข้อมือของเธอ?" เจิ้งหมิงจูพูดด้วยอย่างรังเกียจ "เธอซื้อสร้อยข้อมือหลายล้านไหวเหรอ? เป็นหัวขโมยแล้วยังจะเล่นลิ้นอยู่อีก"

กำไลราคาหลายล้าน?

ลู่หรงเยียนบอกเธอว่าสร้อยข้อมือนี้มีเพียงไม่กี่ร้อยหยวนเอง

ซูชิงยิ่งมั่นใจว่าเจิ้งหมิงจูเข้าใจผิด

เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงนินทาของเพื่อนร่วมงาน ซูชิงเองก็พูดตรงไปตรงมาและอธิบายอย่างอดทน "คุณหนู นี่คือสร้อยข้อมือของฉันจริงๆ นี่ไม่มีทางถึงล้านหรอกค่ะ หากไม่เชื่อคุณก็ดูได้เลยค่ะ"

"นี่มันคือสร้อยข้อมือของฉัน" เจิ้งหมิงจูพูดยืนกราน "สร้อยข้อมือนี้ชื่อหัวใจเทพธิดา สร้อยข้อมือนี้ทำโดย เฟเดอร์ ดีไซเนอร์ชาวฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียง เป็นของขวัญวันเกิดที่หลิวตงให้ฉันเมื่อสองสามวันก่อน มีเพียงชิ้นเดียวบนโลก เมื่อกี้เธออยู่ในห้องน้ำกับฉัน เธอต้องขโมยมันไปตอนนั้นแน่"