"ทำไมคุณถึงไม่รับสาย?" ซูชิงสงสัย: "รีบรับเถอะ ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรล่ะ"

โทรศัพท์ดังไม่หยุด ลู่หรงเยียนถึงได้มองเบอร์ที่โทรมาและขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม

ซูชิงไม่ได้จงใจไปฟังโทรศัพท์ของลู่หรงเยียน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าคนในสายพูดอะไร แต่เห็นแค่สีหน้าของลู่หรงเยียนนั้นเปลี่ยนไปดูไม่ได้ในทันที

หลังจากวางสาย ซูชิงจึงถามด้วยความสงสัย: "เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"ชิงชิง ผมมีเรื่องต้องไปจัดการหน่อย"

"ไม่เป็นไร คุณมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะ" ถึงซูชิงจะผิดหวังนิดหน่อย แต่เธอก็ดูสถานการณ์ออก ดูจากสีหน้าของลู่หรงเยียนก็มองออกว่าต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ๆ

"ได้" ลู่หรงเยียนส่งซูชิงตรงหน้าประตูเขตที่พักของเธอด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างมาก: "ชิงชิง วันหลังผมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ"

"ฉันไม่เป็นไร คุณไปทำธุระเถอะ!"

ซูชิงยืนส่งลู่หรงเยียนจากไปที่ข้างทาง หลังจากรถหายไปในความมืดแล้ว ในตอนที่เธอกำลังจะกลับตัวเข้าไปในชุมชน จู่ๆ ก็มีสายของอันรั่วเข้ามา

"ซูชิง ช่วยด้วย ซูชิง" น้ำเสียงร้อนรนในสายของอันรั่วมีความเมาปนมานิดหน่อย

ซูชิงใจเต้นแรงขึ้นทันที: "รั่วรั่ว เป็นอะไร? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

ซูชิงรีบเรียกรถไปที่ที่อันรั่วบอกทันที

เมื่อเห็นอันรั่วที่เมาจนไม่ได้สติอยู่ในห้องส่วนตัว ซูชิงก็รีบพุ่งไปทันที: "รั่วรั่ว ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับเอง"

"ซูชิง เธอมาแล้ว" อันรั่วเมาจนยืนไม่อยู่

ซูชิงพยุงอันรั่วเอาไว้ ไม่ทันรอให้เธอเดินไปก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาบังทางเธอเอาไว้ พร้อมมองบนตัวของซูชิงด้วยสายตาหื่นกาม: "คนสวย จะไปไหนเหรอ เดี๋ยวพี่ชายไปส่ง"

ซูชิงขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "หลีกไป!"

"โอ้โฮ นิสัยแบบนี้พี่ชอบ" ฝ่ายชายยิ่งคึกคักกว่าเดิม เขายื่นมือออกมาดึงซูชิง: "คนสวย คืนนี้ไปกับพี่ชาย พี่ชายจะทะนุถนอมเธออย่างดี"

ขณะพูดเขาก็เรอเหล้าออกมา

กลิ่นเหล้าที่รุนแรงพ่นเข้าบนหน้าของซูชิง เธอขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ความโกรธเองก็พุ่งขึ้นมา น้ำเสียงของเธอจึงเย็นชากว่าเดิมอีกหลายระดับ: "หลีกไป"

"ถ้าฉันไม่หลีกล่ะ?" เขายิ้มอย่างลำพองใจ: "เธอจะทำอะไรฉันได้? สาวสวยที่เย็นชา ฉันชอบ มา พี่ชอบเธอ คืนนี้ใครก็ห้ามแย่งกับพี่ทั้งนั้น"

ในห้องส่วนตัวมีคนกลุ่มหนึ่งเริ่มตะโกนขึ้นมา: คุณชายหลี่ ถ้าคุณจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ รถของผมที่ประตูคันนั้นก็ให้คุณเลย

"คำไหนคำนั้น ทั้งสาวสวยทั้งรถเป็นของฉันหมดแน่"

เสียงของชายหนุ่มเพิ่งจะหยุดลง ก็มีเสียงดังปังออกมาจากด้านในห้องส่วนตัว

ซูชิงถีบเขาร่วงลงไปที่ใต้โต๊ะในครั้งเดียว และขวดเปล่าบนโต๊ะก็ร่วงแตกลงพื้นเต็มไปหมด

ภายในห้องส่วนตัวเงียบสงัดในทันที ทุกคนล้วนตะลึงไปหมดแล้ว

"รั่วรั่ว ไป" ซูชิงแบกอันรั่วขึ้น

รอให้คนพวกนั้นได้สติกลับมา ซูชิงก็ได้ออกไปแล้ว

ภายในห้องส่วนตัวมีคนกรีดร้องขึ้นมา: "รีบเรียกรถพยาบาล คุณชายหลี่เลือดออกแล้ว"

ซูชิงค่อนข้างระแวง เธอกลัวว่าจะมีคนตามมาจึงพาอันรั่วออกทางประตูหลัง

แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันเดินไปได้ไกลเท่าไหร่ก็เห็นด้านหน้ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตีกันอยู่

ซูชิงไม่อยากก่อเรื่องวุ่นวาย แต่ยังไม่ทันรอให้เธอได้ออกไปอย่างเงียบๆ จู่ๆ อันรั่วที่เมาไม่ได้สติก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา: "ดื่ม ดื่มอีก"

ทีนี้ทำให้คนกลุ่มนั้นตกใจขึ้นมาแล้ว

หัวใจของซูชิงเต้นตึกตักขึ้นมา ส่วนคนกลุ่มนั้นก็มาล้อมเธอไว้ในทันที

"ลูกพี่ เป็นผู้หญิงสองคน จัดการยังไงดี?"

ซูชิงเห็นว่ามีผู้ชายหัวล้านร่วงอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย อาศัยแสงไฟของถนนจากที่ไกลๆ ก็สามารถเห็นรอยเลือดบนพื้นได้อย่างชัดเจน

หรือว่าเขาตายแล้วเหรอ?

สิ่งที่เธอบังเอิญเจอไม่ใช่การทะเลาะกันแต่เป็นการฆ่าคน?

หลังจากซูชิงพูดในใจจบ เธอก็มีความคิดอันเฉียบแหลมขึ้นมาพร้อมยิ้ม: "พวกคุณทำธุระของพวกคุณไปเถอะ พวกเราแค่ผ่านมา ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"

ขณะพูด ซูชิงก็พยุงอันรั่วเอาไว้และคิดจะไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน ในสายตาเธอก็มีรองเท้าหนังของผู้ชายเพิ่มมมาคู่หนึ่ง

ซูชิงตื่นเต้นจนฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอรวบรวมความกล้าและมองขึ้นไปด้านบน

ผู้ชายตรงหน้ายืนย้อนแสงอยู่ เขาใส่สูทรองเท้าหนังและเต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับมาจากนรกอย่างไงอย่างงั้น

ในตอนที่สายตาของซูชิงไปถึงหน้าของชายคนนั้น เธอกลับสะดุ้งตกใจขึ้นมา

เขาใส่หน้ากากพญายมเอาไว้ เหมือนกับพญายมที่มาเอาชีวิตจากนรกจริงๆ

ลู่หรงเยียนที่อยู่ใต้หน้ากากกลับขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาคิดไม่ถึงว่าจะเจอซูชิงในที่แบบนี้

จู่ๆ ชายหัวโล้นบนพื้นก็'มีชีวิต'ขึ้นมา เขาคลานไปทางชายที่ใส่หน้ากากอย่างยากลำบาก พร้อมอ้อนวอน: "ลูกพี่ ผมไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องล่ะครับ ครั้งนี้ช่วยปล่อยผมไปได้ไหม ผมมันโง่ถึงได้หักหลังลูกพี่ครับ"

"ลูกพี่ จะจัดการคนทรยศนี่ยังไง?" เซี่ยตงเตะชายที่คุกเข่าอยู่บนพื้นปีหนึ่ง บนหน้าเขาเองก็ใส่หน้ากากอยู่เช่นกัน ส่วนลายบนหน้ากากคือผีน้อย

คนอื่นเองก็ใส่หน้ากากแบบเดียวกันทั้งนั้น

จู่ๆ ซูชิงก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้อันรั่วเคยบอกเธอว่าบนถนนมีกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า'อั้นเย่' ทุกคนในนั้นจะใส่หน้ากากทั้งหมดมาฆ่าคนชิงทรัพย์โดยเฉพาะ ราวกับพญายมในนรกที่เรียกร้องชีวิต เป็นผู้กำหนดความเป็นความตายของคน

หัวหน้าที่ฉายาว่าลูกพี่ก็คือพญายม

เธอคงไม่ได้ซวยขนาดมาเจอกลุ่ม'อั้นเย่'เข้าแล้วมั้ง

และคนตรงหน้าที่ใส่หน้ากากพญายมก็คือหัวหน้าของกลุ่มอั้นเย่ใช่ไหม

"เอาไปโยนทะเลให้ปลากิน"

แค่ประโยคเดียว บางเบาราวกับพูดว่าวันนี้อากาศไม่เลวเลย

ลู่หรงเยียนจงใจเปลี่ยนเสียง ซูชิงเองก็ฟังไม่ออก เธอรู้ที่ไหนกันว่าคนตรงหน้าก็คือแฟนของตนเอง

"ลูกพี่ ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่กล้าอีกแล้ว ลูกพี่…"

ชายหัวล้านถูกโยนเข้าไปในรถด้านข้างและไปแล้ว เสียงวิงวอนเสียงวิงวอนที่แหลมก็ค่อยๆ ห่างออกไป

ซูชิงกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว นิสัยหัวหน้าของ'กลุ่มอั้นเย่'ที่เล่าขานกันมานั้นโหดเหี้ยมอำมหึต ซึ่งเป็นแบบนั้นจริงๆ

เซี่ยตงกวาดตามองซูชิงกับอันรั่วที่วุ่นวาย: "ลูกพี่ สองคนนี้จัดการยังไง?"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซูชิงก็รีบก้มหน้า: "พวกเราแค่ผ่านมาเฉยๆ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น พวกคุณสบายใจได้ ฉันไม่ไปบอกใครแน่"

เซี่ยตง: "มีแต่คนตายที่จะไม่พูดมั่วซั่ว"

"งั้นพวกคุณก็คิดซะว่าพวกเราตายแล้ว"

ความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดของซูชิงนั้นแข็งแกร่งมาก

บรรยากาศเงียบสงัดราวกับสิ้นใจไปแล้ว

ซูชิงอยากจะเตะชายพูดมากคนนี้เข้าสักที ทำไมจะต้องขัดเธอให้ได้?

ซูชิงไตร่ตรองอยู่ในใจว่าโอกาสที่เธอจะรอดได้มีแค่ไหน?

เมื่อเห็นว่าชายแผลเป็นไม่พูดอะไรอยู่นาน ซูชิงจึงลองเหลือบมองไปที่เขา แต่สายตาดันสบกับเขาพอดี

สายตาคู่นั้นเยือกเย็นเกินไปมองแล้วทำให้หวาดกลัว ราวกับน้ำแข็งบนยอดเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะซึ่งมีแสงอันเยือกเย็นและเงียบเหงาอยู่

ทำให้คนรู้สึกจิตใจกระสับกระส่าย

หัวใจของซูชิงเต้นแรงขึ้น เธอรีบหลบสายตากลับในทันที

ในตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะเอาตัวรอดไปยังไง กลับได้ยินชายใส่หน้ากากกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: "ปล่อยพวกเธอไป"

ซูชิงราวกับได้รับการปลดปล่อย: "ขอบคุณ"

เธอไม่กล้าชักช้าแม้แต่นาทีเดียว และรีบพาอันรั่วออกมา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

เซี่ยตงถาม: "ลูกพี่ จะปล่อยพวกเธอไปแบบนี้จริงเหรอ?"

ลู่หรงเยียนถอดหน้ากากบนหน้าออก พร้อมมองไปยังทางที่ซูชิงออกไป พร้อมยิ้มมุมปาก: "หาคนสองคนคุ้มกันพวกเธอกลับไป"

เซี่ยตงมึนยิ่งกว่าเดิม สีหน้าเหมือนได้ฟังตอเข้า

เรื่องที่พวกเขา'อั้นเย่'ทำเป็นเรื่องแย่ที่เห็นเลือดทั้งนั้น ไปเป็นผู้พิทักษ์ดอกไม้ตั้งแต่ตอนไหนกัน?

ลู่หรงเยียนชำเลืองมองเซี่ยตงทีหนึ่ง เซี่ยตงจึงรีบตอบ: "ลูกพี่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้"

เมื่อซูชิงกลับมาถึงบ้านเช่าอเธอก็วางอันรั่วลงบนโซฟา และเทน้ำแก้วหนึ่งพร้อมตบหน้าอกลดความตกใจก่อน

"น้ำ น้ำ"

อันรั่วตะโกนด้วยความหิวน้ำ

ซูชิงรีบเทน้ำอีกแก้วหนึ่งไปป้อนที่ปากของอันรั่ว

"ทำไมดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้"

อันรั่วดื่มน้ำเสร็จก็หลับไปแล้ว

ซูชิงจึงนำผ้าห่มมาห่มให้เธอ

หลังจากทรมานมาทั้งคืน ซูชิงนั้นง่วงมาก พอหัวถึงหมอนก็หลับเลย