หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 120 อยากจัดการเธอให้ตาย (5)

ตอน 120 อยากจัดการเธอให้ตาย (5)

ทางด้านของพันเดช

นั่งอยู่ในห้องทำงาน มองโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ นิ่งสนิท ตั้งครึ่งค่อนวันแล้ว ก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้น.

เขาขมวดคิ้ว ข่าวล้วนถูกปล่อยออกไปแล้ว ตอนนี้เธอน่าจะตื่นแล้ว ก็ควรที่จะเห็นข่าว ไม่คาดคิดว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย!

ดูผู้หญิงคนนั้นไม่ใส่ใจ ยังคงนิ่งเงียบมากเกินไปแล้ว คงคิดว่าเขาไม่กล้าซื้อบริษัทCA

พันเดชมีความร้อนใจ แทบอยากจะจัดการเธอให้ตายเสียจริง

มองดูโทรศัพท์ ก็ไม่มีเสียงดังขึ้นมา ยิ่งของผู้หญิงคนนั้นยิ่งไม่มี

เขาได้ไปยังชั้นล่างของผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะลงมาจากชั้นล่าง

หล่อนจะไปที่ไหนได้?

ด้านสายการบินนั้นเขาก็ตรวจแล้ว แต่เธอไม่อยู่สักที่ทั้งขาเข้าขาออก

หล่อนจะไปที่ไหนได้?

พันเดชคิด หลังจากนั้น ในสมองก็คิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ขึ้นมาทันที!

ครั้นแล้ว เขารีบหยิบมือถือออกมา กดโทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง.

อย่างเร็วมาก โทรศัพท์ก็ถูกรับสายแล้ว

“ฮัลโหล ริม แล้วพ่อฉันล่ะ?”“โอ้ ! คุณท่านกำลังคุยกับคุณผู้หญิงอยู่ค่ะ !” ริมพูดคุณผู้หญิง…..จริงด้วย ผู้หญิงคนนั้นอยู่นั่นเอง!ผู้หญิงคนนั้น…เขาน่าจะควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว!คิดได้เช่นนี้ พันเดชตอบกลับไปว่า “ฉันรู้แล้ว!”“คุณชายคะ จะกลับมาไหมคะ?” ริมถามกลับทันที“เอ้อ ฉันจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้!!” พันเดชพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำริมพยักหน้า “ค่ะ ฉันทราบแล้ว!”ครั้นแล้ว จึงวางสายโทรศัพท์สายตามองไปที่วรชิตกับจิดาภา เขาก็รู้สึกว่าจิดาภานั้นไม่เลวเลย แค่เสียดาย…….เห้อคุณชายมองไม่เห็นค่า!ในตอนนี้ วรชิตเงยหน้า มองไปที่ริม “ใครโทรมาหรือ?”“คุณชายค่ะ !” ริมพูดพูดถึงตรงนี้ขึ้นมา ร่างของจิดาภาตะลึงงันไปชั่วขณะวรชิตยิ้มขึ้นมาทันที หันกลับไปมองจิดาภา “ดูเหมือนว่า เด็กคนนั้นจะดมกลิ่นตามหนูมานะ”“จะเป็นไปได้อย่างไร เขามาหาท่านต่างหาก!”“ได้การละ ฉันจะอยู่ที่นี่คอยจับไว้ เขานะเดือนหนึ่งมาแค่ครั้งเดียว!” วรชิตพูดจิดาภาหัวเราะ “หากนับว่าเขามาหาฉัน ก็คือต้องระดมกำลังไปปราบปรามแล้ว”เรื่องราวคืนนั้น ปรากฏอย่างชัดแจ้งเต็มตา เธอไม่คิดว่าเธอจะตกอยู่ในกำมือของพันเดชเร็วอย่างนี้ครั้นเห็นท่าทีของจิดาภา วรชิตก็หัวเราะ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า เรื่องของจิดาภากับพันเดชไม่น่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแล้วเมื่อสองปีก่อน เขายังถอนใจอย่างน่าเสียดาย ตอนนี้ เขารู้สึกได้ทันที บางที เรื่องนี้น่าจะไม่จบได้ในเร็ววัน“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะ ไว้วันหลังค่อยกลับมาเยี่ยมท่านใหม่!”“ไม่รอให้เขากลับมาแล้วค่อยไปไม่ได้หรือ?”“ฉันยังอยากใช้ชีวิตต่ออีกหลายปี !” จิดาภาหัวเราะพลางพูดดูจากท่าทางของจิดาภา วรชิตก็หัวเราะขึ้นมา เขาชอบที่จิดาภามีท่าทีสบายอกสบายใจแต่ไม่ยอมใครเช่นนี้จัดการกับบ้านตระกูลฐิตานันท์ ได้ ไม่มีปัญหา! แน่นอน คำพูดเหล่านี้ เขาแค่คิดในใจของเขาเท่านั้น“อย่างนั้นก็ดี ท่านไปพักผ่อนเถอะ ฉันไปก่อนละ ไว้วันหลังค่อยกลับมาเยี่ยมท่านใหม่!” จิดาภาพูดพลางยิ้มวรชิตไม่สามารถบังคับให้อยู่ได้ คล้อยตามทั้งหมด เขาพยักหน้า “ได้เลย!”ครั้นแล้ว จิดาภายืนขึ้น หยิบกระเป๋า “อย่าลืมเรื่องที่ท่านรับปากไว้กับฉันนะคะ พูดคำไหนแล้วต้องเป็นคำนั้น!” จิดาภายิ้มแล้วพูด“ฉันขอดูสถานการณ์ก่อนแล้วจักตัดสินใจ!” วรชิตพูด.แล้วก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก เพียงแค่พูดดูเท่านั้นจิดาภาก็ไม่ได้บังคับ ได้แต่ยิ้ม หลังจาร่ำลาแล้วก็เดินออกไปเธอคาดไม่ถึงว่า เพิ่งจะถึงหน้าประตู เตรียมเรียกแท็กซี่ ก็มีรถที่ดูคุ้นเคยสะท้อนเข้ามายังเบ้าตาของเธอไม่ผิดแน่ ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือพันเดช.เขาเปิดประตูรถลงมาตรงหน้าเธอ ลงจากรถไป