หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 119 อยากจัดการเธอให้ตาย (4)

ตอน 119 อยากจัดการเธอให้ตาย (4)

“ถ้าอย่างนั้นไอ้เจ้าลูกชายฉันมันไม่บ้าไปเลยหรือ?” วรชิตพูด น้ำเสียงมีความฮึกเหิม

หลังจากนั้นก็คิดขึ้นมาได้ วันก่อนก็คือป้าแม่มที่คุยโทรศัพท์กับเธอ………

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

“ต่อมาล่ะ?” วรชิตถาม

“ต่อมา เขาก็รู้ความจริง บอกว่าจะซื้อ CA!” จิดาภาพูด ย่อเรื่องได้ก็ย่อ

อันที่จริง ถึงเธอไม่ย่อเรื่อง วรชิตก็รู้

“ไม่ได้แบกเธอกลับบ้านใช่ไหม?” วรชิตถามพลัน

ฟังถึงตรงนี้ จิดาภาตะลึงงันไปพักหนึ่ง รีบมองไปที่เขาทันใด “ที่แท้ท่านก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว!”

“เธอคิดว่า จะมีเรื่องอะไรรอดพ้นสายตาฉันไปได้หรือ?” วรชิตพูดพลางหัวเราะ

จิดาภาหัวเราะ ก็ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก บางที การอธิบายก็เท่ากับการปิดบังเรื่องราวอย่างหนึ่ง

ถึงยังไง เธอก็สงบนิ่งพอ ไม่ว่าอะไรก็ไม่กลัว“ในเมื่อไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาท่าน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้ว ท่านก็ควรออกหน้ามาแก้ไขปัญหาเสียหน่อยไม่ใช่หรอกหรือ!? ” จิดาภามองเขาแล้วถาม“เธอคิดอยากให้ฉันแก้อย่างไรล่ะ?” วรชิตถาม“เขาฟังคำของท่านมากที่สุด แค่ท่านเอ่ยปาก เขาไม่สามารถซื้อ CA ได้เด็ดขาด! ” จิดาภาพูดอย่างมั่นใจได้ฟังคำของจิดาภา วรชิตพยักหน้า ถึงพันเดชจะทำตัวไม่ดี แต่มีอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือแคร์ความคิดของเขาแค่เพียงเขาพูด ร้อยละเก้าสิบที่พันเดชจะฟังเขาก็ขึ้นอยู่ที่ว่า วรชิตจะเข้าไปก้าวก่ายเขามากน้อยแค่ไหน!“นั่นก็คือ เจ้าลูกชายฉันถึงชอบทำอะไรไม่ดี แต่แค่เพียงฉันเอ่ยปาก เขาก็ขัดฉันไม่ได้! ”“ดังนั้น ฉันจึงมาพบท่าน!” จิดาภาพูดได้ฟังเช่นนี้ วรชิตขมวดคิ้ว หันหน้าไปหาจิดาภา “ตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกสะใภ้ฉันแล้วนะ ทำไมฉันต้องช่วยเธอ มันคงจะดีกว่า ถ้าเธอกลับมาเป็นลูกสะใภ้ฉัน ฉันถึงจะช่วยเธอ เป็นอย่างไร?” วรชิตหัวเราะพลางมองไปที่จิดาภาได้ฟังเช่นนี้ จิดาภารีบเอ่ยปาก “ท่านทำให้ฉันสับสันไปหมดแล้ว ฉันเพิ่งพ้นเงื้อมมือปีศาจมายังไม่ทันถึงสองปี ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ” จิดาภาพูดพลางหัวเราะได้ฟังคำพูดเช่นนั้น วรชิตก็หัวเราะขึ้นมาอย่างครื้นเครงได้คุยเล่นกับจิดาภานั้นสนุกมาก เธอเป็นคนคุยเก่ง และมีอารมณ์ขันมากก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าลูกชายถึงมองไม่เห็นจิดาภาอยู่ในสายตา“ฉันเชื่อแล้ว ว่ามีแค่เธอที่ปราบเจ้าลูกชายนั่นอยู่!” วรชิตพูด“ท่านล้อฉันเล่นอีกแล้ว พวกเราแต่งงานกันมาหนึ่งปี เขาไม่เคยกลับบ้านแม้แต่วันเดียว!” จิดาภาพูด“เพราะตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นเธออย่างตอนนี้!”“ถ้าอย่างนั้นท่านหมายความว่า ให้ใช่ร่างภายนอกมัดเขาเอาไว้? ถ้าต้องเป็นเช่นนั้น ฉันขอไม่เอาด้วยดีกว่า มีผู้หญิงที่สวยกว่าฉันตั้งมากก็ไปกันหมดแล้ว ครั้งหน้าเขาได้ใหม่ก็ลืมเก่า ฉันไม่อยากอยู่เป็นนางห้องอีก! ” จิดาภาพูดเธอพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำเช่นนี้ วรชิตเดิมทีไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น จิดาภากลับพูดมาเช่นนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี“เธอพูดอย่างนี้เชียวหรือ!” วรชิตพูด“ฉันพูดไม่ถูกต้องหรือ?” จิดาภาถามกลับ“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเรื่องแรกที่เราจะประทับใจในตัวผู้หญิงคนนั้นๆ แต่สิ่งที่อยู่ภายในน่ะสำคัญกว่า ฉันเชื่อว่าเจ้าเดชไม่ใช่คนที่มองคนแต่ภายนอกอย่างเดียว!” วรชิตพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำลูกชายของเขา เขาย่อมรู้ดีจิดาภาได้ฟังเช่นนี้ หัวเราะขึ้นมา “ท่านพูดเช่นนี้ ในใจก็คงฝ่ออยู่บ้างกระมัง! ”วรชิตตะลึงงันไปชั่วครู่ หัวเราะอย่างจำใจขึ้นมา “เธอยังไม่เข้าใจเขา รอสักวันเธอจะเข้าใจเอง จะไม่พูดแบบนี้!”“ท่านพูดเช่นนั้น ฉันควรเข้าใจ หรือไม่ควรล่ะ!”“ฉันรอให้ถึงวันที่เธอจะเข้าใจเอง เป็นลูกสะใภ้ฉัน ฉันย่อมให้ความสำคัญ! ” วรชิตพูดจิดาภาหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรเรื่องนั้นต่อ “ถ้าอย่างนั้นท่านจะช่วยฉันหรือไม่?!”“เรื่องนี้ ฉันยังต้องถามเจ้าลูกชายฉัน ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้เท่านั้น ฉันจะออกหน้าให้เธอเองอย่างแน่นอน.. ”