หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 113 จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน (2)

ตอน 113 จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน (2)

แต่ว่า เธอรักพันเดชมากเกินไปจริงๆ กลัวเหลือเกินว่าจะเสียเขาไป

ตุลยายืนตรงหน้าพันเดช ความมุ่งมั่นของเขา ทุกอย่างที่เป็นเขา ล้วนบอกเธอหมดแล้ว ว่าสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ถูกปฏิเสธแล้ว

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ภายในใจจะเจ็บปวดรวดร้าว เธอก็ยังคงรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

ตุลยายิ้มขึ้นมา พยักหน้า “ได้ ฉันรอคุณได้!”

“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็รอคุณได้!” ตุลยามองไปที่พันเดชแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ได้ฟังคำที่ตุลยาพูด พันเดชเอียงหน้ามองเธอ การยอมของเธอ รอยยิ้มของเธอ ความอดทนของเธอ ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวด พันเดชกลับรู้สึกจำใจเสียด้วยซ้ำไป

อีกด้านหนึ่งของจิดาภา

เพราะว่าขอลาไปแล้ว ดังนั้นกว่าจะตื่นก็ปาเข้าไปเก้าโมงแล้ว

หลังจากตื่นขึ้นมา เธอล้างหน้าบ้วนปากเล็กน้อย เดินออกไป ซื้อของที่ตลาดสักเล็กน้อย แล้วเรียกแท็กซี่กลับไปบ้านตระกูลสวันนีย์

เพิ่งจะได้ขึ้นมาบนรถ เปรมศักดิ์ก็โทรเข้ามา“จิดาภา เธออยู่ไหนแล้ว? ให้พี่ไปรับเอาไหม?” เปรมศักดิ์พูดอยู่ในสายโทรศัพท์“ไม่ต้อง ฉันออกมาแล้ว ไม่เกินยี่สิบนาทีน่าจะถึง พี่ใหญ่ พี่อยู่รอที่บ้านน่ะดีแล้ว!” จิดาภาพูด“อย่างนั้นก็ดี เดินทางระวังด้วยล่ะ!” เปรมศักดิ์กำชับ“อื้ม ได้!” จิดาภาตอบรับ หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์เวลานี้ ทอดสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่าง เห็นผู้คนเดินเล่นกัน คุยหัวเราะกัน ยังมีคนขี่จักรยานผ่านไป เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ต้องไปทำงานตอนเช้า คิดไม่ถึงว่ามันรู้สึกเป็นแบบนี้เองในเวลาตอนนี้ พันเดชน่าจะถึงที่ทำงานแล้ว?ครั้นเห็นเธอไม่อยู่ น่าจะเป็นบ้ามากแน่!ไม่ใช่เพราะคิดอยากหนีแทบตาย แค่อยากรู้สึกสงบสักสองสามวัน ให้รู้สึกดีกว่าคืนนั้นขึ้นมามากคิดได้เช่นนี้ จิดาภาก็สูดหายใจยาวลึกเฮือกหนึ่ง พยายามให้ตัวเองผ่อนคลายมากที่สุดรถ ค่อยๆขับไปบนถนน ไม่นานก็มาถึงบ้านตระกูลสวันนีย์จิดาภาลงมาจากรถ มือถือของ เดินตรงเข้าไปกดกริ่งที่หน้าประตู ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก“คุณหนู คุณกลับมาแล้ว!” ขณะนี้ พี่เลี้ยงยืนอยู่ด้านใน น้าเจนพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ“น้าเจน!” จิดาภาเรียกขึ้นมาเสียงหวาน “ฉันคิดถึงน้ามากเลย!” พูดไป เธอเหยียดแขนออก กอดน้าเจนน้าเจนหัวเราะร่า ถึงแม้ว่าจิดาภาจะเป็นลูกสาวของบ้านตระกูลสวันนีย์ แต่กลับไม่มีมาดแม้แต่น้อย ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปด้วยดีมาตลอด“คุณหนู ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!” น้าเจนพูด“พ่อกับแม่ล่ะ?” เวลานี้ จิดาภาถามขณะนี้ ได้ยินเสียงธีราและการันต์เดินออกมาจากด้านใน“เธอยังจำฉันเป็นแม่ได้อยู่ไหม!” เวลานี้ ธีราเดินมาถึงที่ปากประตูพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิพอเห็นธีรา จิดาภายิ้มขึ้นมา เดินขึ้นไป “แม่ หนูจะลืมแม่ได้อย่างไร! หนูรักแม่ที่สุดแล้ว!” พูดเสร็จ จิดาภายื่นของให้น้าเจน เดินขึ้นไป กอดธีราเบาๆจากนั้นก็กอดการันต์ “พ่อ หนูก็คิดถึงพ่อ!”“คิดถึงพ่อ แต่ไม่รู้จักกลับมาหาพ่อ!” การันต์พูดบ้าง“ครอบครัวมีความหมายกับหนูที่สุดแล้ว!” จิดาภาหัวเราะพลางพูด อยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ ดูเหมือนกลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนหนึ่งเวลานี้ ธีรามองไปที่ของในมือป้าเจน แล้วมองจิดาภา “มีอย่างที่ไหนกลับมาบ้านตัวเองยังจะซื้อของมา!”“ฉันไม่ได้ซื้อมาฝากแค่ของแม่นะ ในนี้ยังมีของที่แม่และพ่อรวมถึงพี่ใหญ่ชอบกินที่สุดด้วย” จิดาภาพูด จากนั้นหันหน้าไปหาน้าเจน “น้าเจน เอาไปแบ่งกันนะ!” “ขอบคุณคุณหนูค่า!” น้าเจนรีบยิ้มแล้วพูดจิดาภายิ้มไม่หยุด