หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 857 มีคุณมันดีจริงๆ

ตอนที่ 857 มีคุณมันดีจริงๆ

หลังจากพยายามดิ้นรนที่จะฟื้นขึ้น เขาก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมาจริงๆ

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ก็คงเวลาที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

จิดาภานั่งอยู่ตรงขอบเตียงของเขา แล้วเขาก็ค่อยๆหันข้างมา

"พี่เปศล พี่ตื่นแล้วหรอ?" ปวีร์ตะโกนด้วยเสียงตกใจ จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปใกล้

เปศลมองปวีร์ แล้วค่อยๆหันข้างมา จิดาภานั่งอยู่ข้างๆเขา แล้วเขาก็มองเธออย่างไม่คลาดสายตา

จิดาภาก็มองปวีร์ ถึงแม้จะไม่เอ่ยพูดอะไร ทว่าก็ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นและการได้รับการปลอบโยนได้

"จิ……ขอโทษ……" เปศลเอ่ยพูดขึ้นอย่างเสียงที่อ่อนแอ

จิดาภามองหน้าเขา "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ พักผ่อนดีๆค่ะ!"

"ไม่……" เปศลจับมือของจิดาภาไว้ด้วยความใจร้อน "ฉันจะพูด จิ ฉันขอโทษหนูจริงๆ ขอโทษจริงๆ……." เปศลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทว่าเขายังพยายามที่จะเปล่งเสียงออกมาอย่างสุดพลัง

จิดาภามองเขา ขอบตาจึงเต็มไปด้วยน้ำตา และกำลังอดกลั้นอาการอยากร้องไห้ "คุณไม่มีอะไรต้องขอโทษหนู ตอนนี้สิ่งเดียวที่คุณต้องทำก็คือดูแลสุขภาพและรักษาตัวดีๆ รอให้ร่างกายของคุณดีขึ้นค่อยว่ากันใหม่!"

"จิ……"

เวลานี้ จิดาภาค่อยๆยื่นมือออกมา แล้วจับมือของเขาไว้ "พ่อ……."

แค่คำๆเดียว เปศลจึงรู้สึกสะดุ้งตกใจ ยากที่จะคิดว่าตัวเองจะได้ยินคำๆนี้

"หนู…….หนู……." เปศลอ้ำๆอึ้งๆไปสักพัก

"ไม่ว่าคุณจะผิดมากแค่ไหน ตอนนี้หนูแค่หวังว่าคุณจะสามารถหายดี คุณติดค้างฉัน ก็ต้องค่อยๆชดใช้กลับมาให้ฉัน!" จิดาภามองเขาแล้วพูดขึ้น

ตอนนั้น สามารถมองออกอย่างชัดเจนว่าเปศลดูตื่นเต้นมากๆ มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย น้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมาจากหางตา แล้วมองจิดาภา ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้า

ปวีร์ยืนอยู่ข้างๆ แล้วกระตุกมุมปากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้รับการปลอบโยน ยังไงการที่พี่เปศลจะยอมเสียสละในครั้งนี้ ก็ไม่ถือว่าเสียเปล่า

ถึงแม้ว่าไม่ได้พูดอะไรมากมาย ทว่าก็รู้ว่าจิดาภาไม่ได้โทษตัวเอง เปศลเองก็รู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อย อาการป่วยก็ถือว่าดีขึ้น

อีกอย่างเหมือนเขาจะมีกำลังใจและอยากจะดีขึ้นไวๆ

จิดาภา พันเดช และปวีร์ก็ได้ไปคุยกับหมอ

"หรือว่าจะไม่มีวิธีอื่นแล้ว?""ตอนนี้เขาอาการแย่ลงมาก ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดก็คือหาหัวใจของคนที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด!" หมอพูดขึ้น จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ "หัวใจนั้นหาง่าย ทว่าหัวใจที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดนั้นหายาก!"ได้ยินดังกล่าว จิดาภากับปวีร์จึงนิ่งเงียบไปสักพัก ไม่รู้ว่าควรยังไงดีในโลกใบนี้ คนที่สามารถเป็นห่วงเปศลที่สุด ก็คือพวกเขาสองคนเท่านั้นพันเดชจึงมองหน้าพวกเขา จากนั้นก็มองหมอ "ถ้าเป็นเคสแบบนี้ หรือว่าทางโรงพยาบาลไม่มีวิธีรับมือสำรองหรอครับ?""ผมจะพูดตามความจริงนะครับ จริงๆแล้วคุณเปศลก็เคยมาลงทะเบียนกับทางโรงพยาบาลแล้ว ทว่าตอนนี้ไม่มีอันที่เหมาะสมจริงๆ！" หมอพูดขึ้นจิดาภาจึงขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี เวลานี้ มือของพันเดชมาวางไว้ตรงไหล่ของเธอ "ต้องมีวิธีอื่นแน่นอน!"จิดาภาพยักหน้า "ตอนนี้เขายังสามารถยื้อเวลาได้อีกนานแค่ไหนครับ?""ผมจะพยายาม ช่วงนี้ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรครับ!" หมอพูดขึ้น"งั้นดีครับ เรื่องนี้ก็ต้องรบกวนคุณหมอหน่อยนะครับ!" พันเดชพูดขึ้นหมอพยักหน้า "เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้วครับ!"ทั้งสามคนเดินออกจากออฟฟิศ ปวีร์เอ่ยพูดขึ้น "ผมหาคนที่มีกรุ๊ปเลือดเดียวกันกับพี่เปศล ทว่าพวกเขาเป็นคนที่มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงทั้งหมด!" เวลานี้ ก็สามารถทำให้พวกเขาเห็นว่า วิธีนี้ไปไม่รอดจริงๆ"ตามฐานะที่เปศลมีในสังคม หรือว่าไม่สามารถไปมองหาที่อื่นได้เลย?" พันเดชถามขึ้นปวีร์พยักหน้า "ตอนนี้กำลังตามหาอยู่ครับ แต่ว่ายังไม่ได้เรื่องอะไร!"พันเดชสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ผมรู้ ผมก็จะให้คนไปตามหา หวังว่าจะได้เรื่องในเร็วๆนี้!"ได้ยินแบบนี้ ปวีร์จึงพยักหน้า "ครับ ขอบคุณท่านประธานพันเดชมากๆเลยนะครับ บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่มีทางลืมเด็ดขาด!""อย่าพูดแบบนี้สิ เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หวังว่าจะได้ยินข่าวดี!"ปวีร์พยักหน้า "งั้นผมจะกลับห้องผู้ป่วยก่อนนะครับ!"พันเดชและจิดาภาจึงพยักหน้าเขาพึ่งจะไป จิดาภาก็มองพันเดชและเอ่ยปากพูดขึ้น "เดช ขอบคุณคุณมากๆนะ!"ได้ยินคำพูดของจิดาภา เขาก็ยิ้มขึ้น "นี่เป็นเรื่องที่สมควร เขาคือพ่อคุณ ก็คือพ่อผม คุณควรทำยังไงกับเขา ผมก็ควรทำแบบนั้น!"จิดาภารู้สึกดีใจมากๆ "ฉันไม่รู้ว่าควรพูดยังไงกับคุณดี แต่ว่า ฉันดีใจที่มีคุณ!"วันนี้ พันเดชจะให้เธอยอมรับความจริงให้ได้ก่อน ตอนนี้ก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงพยาบาล เขาลำบากแบบนี้ จิดาภาจะไม่รู้ได้ยังไงพอเห็นเธอเข้าไปกอดเขา พันเดชจึงกระตุกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ "คุณจิดาภา คุณรู้ใช่ไหม ที่นี่เป็นโรงพยาบาล!"จิดาภารู้แน่นอน ทว่าตอนนี้ เธอไม่อยากจะสนใจอะไรมากมาย แค่อยากจะกอดเขา และสัมผัสถึงความการที่มีเขานั้นดีมากๆพอเห็นเธอไม่พูดไม่จา พันเดชจึงกระตุกมุมปากขึ้น แล้วช้อนตัวเธอขึ้น"คุณกำลังจะทำอะไร?" จิดาภารู้สึกตกใจมาก จากนั้นก็ยื่นมือในโอบลำคอของเขาไว้พันเดชมองเธอ ใบหน้าของเธอเผยอาการอันน่าเย้ายวนใจออกมา เขาจึงหรี่ตามอง "คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมจะอุ้มคุณกลับไปพักผ่อน!""ฉันเดินเองได้!""แต่ผมอยากอุ้มคุณ!" พูดไป เขาก็อุ้มเธอแล้วเดินก้าวใหญ่ออกจากโรงพยาบาลจิดาภาก็ไม่ได้พยายามดิ้นรน วันนี้เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ อ้อมกอดของพันเดช ทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัย จากนั้นเธอจึงพิงอยู่บนเรือนร่างของเขา แล้วปล่อยให้เขาอุ้มเธอพอคุณยายได้ข่าว ก็รู้สึกตกตลึงเล็กน้อย"นึกไม่ถึงว่าเปศลจะเป็นพ่อแท้ๆของจิ!" คุณยายพูดขึ้นด้วยความตกตลึงเรื่องนี้ วรชิตเดาออกตั้งนานแล้ว แค่ไม่กล้าแน่ใจ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ "ใช่แล้ว แต่ก่อนเปศลก็จะดีกับจิ ที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง!" คุณหญิงภารดีจึงพยักหน้าไม่หยุด และก็รู้สึกแปลกใจในข่าวคราวนี้จิดาภานั่งอยู่ตรงนั้น เธอกำลังกินอะไรไปด้วย และไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาเวลานี้ คุณยายจึงมองเธอ "จิ หนูอย่าได้กังวลไปเลย ฉันเชื่อว่าคุณเปศลจะต้องไม่เป็นไร!"จิดาภายิ้มให้พวกเขา แล้วพยักหน้า "อืม!"หลังจากที่พูดคุยกับคุณยายและคุณหญิงภารดีเสร็จที่ชั้นล่างก็ขึ้นไปชั้นบน พึ่งจะเดินไปถึงตรงประตู ก็ได้ยินเสียงของพันเดชส่งมาจากห้องทำงาน"ไม่ว่าจะยังไง ต้องหาวิธีไปตามหาให้ได้ ดูว่าใครจะสมยอมที่จะบริเจค อีกอย่าง บริษัทก็ให้บริษัทCAเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ออกไป ต้องเป็นคนที่ยินยอมที่จะบริษัทเท่านั้น อีกอย่างยังต้องให้ค่าตอบแทนพวกเขาเป็นจำนวนมหาศาลเพื่อเป็นการขอบคุณ!บริษัทCA"อืม ใช่ ทำตามนี้!"จิดาภายืนอยู่ตรงหน้าประตู และฟังเสียงที่ส่งออกจากข้างใน สุดท้ายเธอจึงไปเคาะประตู"เข้ามา!"จิดาภาผลักประตูเข้าไปตอนที่เห็นจิดาภา พันเดชก็กระตุกมุมปากหัวเราะออกมา "จิ เกิดอะไรขึ้น?"วินาทีต่อไป จิดาภาจึงวิ่งพุ่งเข้าไป จากนั้นก็จูบลงบนริมฝีปากของพันเดชครั้งนี้ที่เธอถูกเขาสอนให้ทำแบบนี้ แต่ว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เขาจึงจับตัวเธอไว้แล้วจูบได้ดูดดื่มกว่าเดิม……เขากดตัวเธอลงไปบนโต๊ะ จากนั้นก็ไม่ยอมถอนจูบจากเธอ "ภรรยาจ้า……""สามีจ้า……"ไม่เคยได้ยินจิดาภาเรียกเขาว่าสามี มีแค่ตอนที่แต่งงานกัน เขาพยายามบังคับให้เธอเรียก เธอจึงเรียกสามีด้วยเสียงเบา แต่ตอนนี้……พอได้ยินคำพูดสองคำนั้น เขาจึงรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา เหมือนนัยน์ตาของเขากำลังจะพ่นไฟออกมา วินาทีต่อไป เขาจึงได้อุ้มเธอขึ้น แล้วมองเธอ จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องนอนด้วยกัน……บนเตียงเขาวางเธอลงบนเตียง แล้วมองเธอ จากนั้นก็มองร่างผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างเขานั้นเลอค่าเหมือนดั่งของล้ำค่า "คุณรู้ไหม หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมากนี้ ผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิง?"และจิดาภาเองก็มองหน้าเขา แล้วสบตากับดวงตาอันเปล่งประกายของเขา มุมปากของเขากระตุกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ยิ้มนั้นดูหล่อเหลามากๆ ทำให้เธอรู้สึกชื่นชอบมาจิดาภามองเขาด้วยความอ่อนโยน แล้วส่ายหัว"วันนี้ ผมจะทวงมันกลับมาให้หมด!" พูดไป เขาก็พลิกตัว แล้วกดตัวของเธอลงบนเตียง จากนั้นก็จูบเธออย่างบ้าคลั่ง ความบ้าคลั่งของเขาได้เผยออกมาอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะตอนที่อยู่กับผู้หญิงของเขา ความบ้าคลั่งและบ้าอำนาจนั้น มันจะผุดออกมาทันที แล้วไประบายกับเรือนร่างของผู้หญิงจิดาภาใจเต้นรัวๆ อุณหภูมิตรงริมฝีปากของเขาทำให้ทั้งเรือนร่างของเธอเริ่มรุ่มร้อน และเธอก็รู้สึกคันและเหน็บชาไปทั้งตัว เธอมันก็ได้พุ่งกระจูดไปทั่วร่างกาย ทำให้รู้ว่าตนเองก็มีความต้องการ และอยากได้เขามากกว่าเดิม……แอร์ในห้องกลับทำให้รู้สึกร้อนขึ้นมา ทั้งสองที่อยู่บนเตียง ต่างฝ่ายต่างนัวเนียกัน พันเดชไม่ได้รู้สึกพึงพอใจกับจูบนี้อีกต่อไป มือของเขาจึงค่อยๆลูบไล้ลงไปตรงเอวของเธอ แล้วค่อยๆจับเข้าไปในเสื้อยืดของเธอ มือของเขาไปสัมผัสถึงผิวอันเนียนนุ่มของเธอ ทำให้เขารู้สึกว่ากำลังจะท้าทายตัวเองอยู่พันเดชไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเลิศเลออะไร ผู้หญิง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยขาดอยู่แล้ว แต่ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในชีวิต กลับทำให้เขาไม่แตะต้องผู้หญิงมาหนึ่งปีเต็ม ในสมองของเขานึกถึงแต่เรือนร่างของเธอ และมีเพียงเธอ ที่สามารถมาเติมเต็มในสิ่งที่ร่างกายและจิตวิญญาณของเขาที่ขาดหายไป ดังนั้น มีแค่เธอ ที่จะทำให้เขารู้สึกอดกลั้นและพยายามห้ามไว้ตอนนี้เวลานี้ จิดาภานอนอยู่บนร่างของเขา แล้วค่อยๆลืมตาที่มัวพร่าขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบางค่อยๆอ้าขึ้น เหมือนเขาจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วมือของเขาลูบและจับเธอไว้ จิดาภาก็ได้ครางออกมาอย่างทนไม่ไหว ร่างกายของเธอบูดไปบูดมาอย่างไม่สงบสุข การตอบสนองของเธอ เขาชอบมาก จากนั้นก็ก้มหน้าลงแล้วกระซิบข้างหูของเธอ "คุณยังคงไวต่อความรู้สึกเหมือนเดิม"จิดาภาไม่ได้วิเคราะห์คำพูดของเขาอีก แค่รู้ว่าในใจกำลังลุกโชนด้วยไฟ และกำลังแผดเผาอย่างดุเดือด เธออยากได้อะไร กลับรู้สึกว่าหิวกระหายมากที่ไม่ได้มันมาพันเดชจึงไม่เกรงใจอีกต่อไป เวลาผ่านไปหนึ่งปี เขาอยากจะได้เธอมากๆ อยากมากๆ……..หลังจากที่พวกเขาได้เจรจากันแล้ว เขาก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป จากนั้นก็โอบเอวของเธอไม่ให้ขยับ แล้วค่อยๆกระแทกเข้าไปในร่างกายของเธอ…….