หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 844 ไปรยามาเยี่ยม

ตอนที่ 844 ไปรยามาเยี่ยม

หลังจากที่จิดาภาอาบน้ำเสร็จ ก็เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าสีอ่อนๆ และในตอนนี้เอง พันเดชก็มา

จิดาภาเช็ดผม แล้วก็มองเขา “ทำไมเหรอ? ”

“ไปทำเตียงน้อยๆ ให้ไทม์น่ะ! ”พันเดชยิ้มแล้วพูด สายตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

จิดาภาพยักหน้า แล้วก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองต่อ

ตอนนี้เอง จู่ๆ พันเดชก็เดินเข้ามา หยุดมือของเธอไว้แล้วก็ให้เธอนั่งลงที่เตียง

“ทำไมเหรอ? ”จิดาภามองเขา

พันเดชไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็ไปหยิบไดร์มาเป่าผมให้กับเธอ

คนที่ลมอุ่นๆ พัดมาที่หัวของเธอ มันไม่ใช่แค่ความอุ่นจากไดร์เป่าผมเท่านั้น แต่ยังเป็นความอบอุ่นจากมือของเขาด้วย มันพัดมาถึงหัวใจของเธอ

จิดาภานั่งอยู่บนเตียง ปล่อยให้พันเดชเป่าผมเธอไปแบบนั้น

หลังจากเป่าผมเสร็จ พันเดชกำลังจะเก็บของ แต่ว่าจิดาภากลับจับมือของเขาไว้

ตั้งแต่ตอนที่เจอเธอจนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งที่พันเดชทำต่างทำให้เธอซาบซึ้งใจอยู่ตลอดเวลา

พันเดชมองหน้าจิดาภา รอให้เธอพูดอะไรต่อ

“พันเดช นายทำแบบนี้ มันจะทำให้ฉันเคยตัวนะ ความดี ความอบอุ่น ความเอาใจใส่ของนาย แล้วจะให้ฉันจัดการตัวเองยังไง?! ” ผ่านไปนาน จิดาภาถึงได้มองหน้าเขาแล้วพูดออกมา

แต่พันเดชกลับยิ้ม แล้วก็มองหน้าเธอด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง “ฉันก็จะทำให้เธอเคยทำไง หนึ่งปีมานี้ เธอรู้ไหมว่าเรื่องเดียวที่ฉันเสียใจคือเรื่องอะไร? ”

“อะไรเหรอ? ” จิดาภากะพริบตา

“ก็คือก่อนหน้านี้ฉันยังดีกับเธอไม่มากพอ ทำให้เธอมีข้ออ้างที่จะจากไป จิดาภา เธอไม่มีโอกาสได้อ้างแบบนั้นอีกแล้ว เพราะว่าในวันเวลาต่อจากนี้ไป ฉันจะทำให้เธอทำใจจากฉันไปไม่ได้! ” พันเดชพูด

น้ำตาไหลออกมา จิดาภาลุกขึ้น แล้วก็กอดเขาไว้แน่น

พอสัมผัสได้ถึงแรงของเธอ พันเดชถึงได้รู้สึกสบายใจ

ช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ “แค่นี้ก็ร้องไห้แล้วเหรอ? แล้วต่อไปฉันต้องทำกับเธอยังไงกันล่ะ? ”

“พันเดช ฉันรักนาย! ”จิดาภากอดเขาไว้แน่น

พันเดชเองก็กอดเธอเหมือนกัน “ดีมาก ฉันก็แค่อยากได้ยินแค่สามคำนี้แหละ! ”

เขาช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วพูดว่า “พอแล้ว อยากจะซาบซึ้ง วันเวลาต่อจากนี้ยังอีกยาวไกล ฉันรู้ว่าเธอทั้งเหนื่อยและหิว ลงไปกินข้าวกันเถอะ! ”

จิดาภาถึงได้พยักหน้า เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง แล้วก็ลงไปด้านล่างกับพันเดชเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนที่พวกเขาลงไป คุณหญิงใหญ่ก็กำลังเล่นกับไทม์อยู่ ท่าทางดูมีความสุขมาก

จิดาภายังไม่เคยแยกจากจากไทม์นานขนาดนี้มาก่อน ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่ซนเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังนั่งเล่นกับคุณหญิงใหญ่อยู่บนโซฟาอีก

“แม่ ขอผมอุ้มบ้างสิ! ”วรชิตอ้อนวอนอยู่ข้างๆ “ไม่ได้! ” คุณหญิงใหญ่ปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว “แม่ ผม……” “แม่บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ แม่ยังอุ้มไม่พอใจเลย! ”คุณหญิงใหญ่พูดอย่างเอาแต่ใจ แล้วก็กอดไทม์ไว้ในอ้อมอก เหมือนกับได้สมบัติยังไงยังงั้นทำยังไงก็ไม่ยอมปล่อย “แต่ว่าผมเป็นปู่ของเขานะ ขอผมอุ้มหน่อย มันคงไม่เกินไปหรอกนะ! ” วรชิตไม่มีทางเลือก ทำไมตัวเองเป็นปู่แท้ๆ แค่อยากอุ้มหลานตัวเอง ทำไมมันถึงได้ยากขนาดนี้ “แต่ว่าแม่ก็เป็นย่าทวดของเขานะ และแกก็เป็นลูกของแม่ แม่บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้! ” คุณหญิงใหญ่เอาแต่ใจอย่างมาก ใครมาขอร้องก็ปฏิเสธทั้งหมด ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ วรชิต “……”เขาส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง ได้แต่มองไปตรงนั้นอย่างกระหาย จิดาภากับพันเดชออกมาจากประตู แล้วก็มองภาพเหตุการณ์นี้จากด้านบน ก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา ทั้งสองคนก็ลงมาจากชั้นบน “แม่ ผมขออุ้มแป๊บเดียว! ”“แป๊บเดียวก็ไม่ได้! ” ตอนที่พวกเขาลงมานั้น วรชิตยังคงเถียงกับคุณหญิงใหญ่ คุณหญิงภารดีได้แต่มีความสุขอยู่เงียบๆ ด้านข้าง โชคดีที่ตัวเองได้อุ้มแล้วนิดหน่อย ถึงแม้ว่าจะยังไม่พอใจ แต่ว่าเมื่อเทียบกับวรชิตแล้ว ถือว่าตัวเองโชคดีมากแล้วล่ะ และไทม์ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แต่เบิกตาโพลงมองไปที่คนนี้ทีคนนั้นที สีหน้าสงสัยว่าพวกเขาทำอะไรกัน “คุณย่า พ่อ ทำอะไรกันอยู่ครับ? ”พันเดชกับจิดาภาลงมาชั้นล่าง มองพวกเขาพร้อมกับยิ้มแล้วถามออกมา ตอนนี้เอง คุณหญิงภารดีก็ยิ้มแล้วพูด “พ่อของลูกอยากจะอุ้มไทม์น่ะสิ แต่ว่าคุณย่าไม่ยอมปล่อยเลย! ” ในตอนนี้ คุณหญิงใหญ่ก็มองพวกเขา “พวกเธอใครก็ห้ามแย่งแม่ไปทั้งนั้น แม่ไม่มีวันให้แน่นอน! ” คุณหญิงใหญ่ออก “คำสั่งตาย” “แม่ แม่ก็อายุมากขนาดนี้แล้ว อุ้มนานขนาดนี้ไม่เหนื่อยเหรอ? ” “ทำไม แช่งแม่เหรอ? แม่จะบอกอะไรให้นะ นี่คือเหลนหัวแก้วหัวแหวนของแม่ ยังไงก็ไม่เหนื่อยหรอก! ”ในตอนนี้ คุณหญิงใหญ่เหมือนกับเด็กยังไงยังงั้น ปกป้องเด็กน้อยไว้ในมือไม่ยอมให้ใครมาแย่งไป สุดท้าย วรชิตก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เอง พันเดชก็มองหน้าจิดาภา “แย่แล้ว ฉันคิดว่าต่อไปนี้ บ้านเราน่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยที่สุดแล้วล่ะ! ” จิดาภามองเขาแล้วหัวเราะ ตอนนี้เอง จิดาภาก็มองหน้าคุณหญิงใหญ่ “คุณย่า อย่าเหนื่อยนะคะ! ” “ไม่หรอก มีเหลนหัวแก้วหัวแหวนอยู่กับย่า ย่ามีชีวิตชีวามากเลยนะ! ”คุณหญิงใหญ่พูดอย่างมีความสุข “พวกเธอไปกินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องสนใจย่า! ” คุณหญิงใหญ่พูด จิดาภา “……”และแล้ว พันเดชก็ขวางจิดาภาไว้ “ไปกันเถอะ คุณย่ากำลังมีความสุขอยู่ พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ! ” จิดาภาก็ได้แต่พยักหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยงแล้วก็ไปกินข้าว เห็นพวกเขาไปกันหมดแล้ว คุณหญิงใหญ่ก็เล่นกับไทม์อยู่แค่สองคนตรงนั้นอย่างมีชัยชนะ เวลาแค่แป๊บเดียว ตรงหน้าของไทม์ก็เต็มไปด้วยของเล่นมากมายวางเรียงราย จิดาภากับพันเดชกินข้าว บางทีก็หันไปมองทางนั้นบ้าง สายตา เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ตอนนี้เองคุณหญิงภารดีก็พูดขึ้นมา “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เมื่อกี้เราป้อนอาหารให้ไทม์แล้ว เขาไม่หิว! ” จิดาภาพยักหน้า มีพวกเขาช่วยดูแล เธอถึงได้วางใจ หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเขาก็นั่งคุยกัน คุณหญิงใหญ่นี่ก็จริงๆ เลย เลี้ยงตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เหนื่อยเลย จิดาภามองไทม์ “ลูกรัก ได้ไปยั่วให้คุณทวดโกรธบ้างไหมเนี่ย! ”จิดาภายิ้มแล้วถาม “แน่นอนว่าไม่มีเลย ไทม์ของพวกเราเรียบร้อยมาก! ”คุณหญิงใหญ่พูด มองไปที่ไทม์ ท่าทางที่เมตตาและอ่อนโยน แทบจะอยากเอาไทม์เก็บใส่ไว้ในกระเป๋าให้ได้ พอได้ยินคำชม ไทม์ก็หัวเราะอ้อแอ้ คุณหญิงภารดีก็ยิ้มอยู่ด้านข้าง “กลัวแค่ว่า ต่อไปนี้คุณย่าจะไม่ยอมปล่อยมือน่ะสิ! ” “นั่นก็แน่นอนอยู่แล้ว นี่คือเหลนรักของฉันเลยนะ ฉันก็ต้องกอดให้พอ ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้กอดเหลนตัวเองก่อนตาย จิ เธอคือผู้มีคุณูปการของครอบครัวตระกูลฐิตานันท์ของเราเลยนะ ถ้าเกิดว่ามีเหลนสาวให้ฉันอีกคนหนึ่งจะดีมากเลย! ” คุณหญิงใหญ่ยิ้มแล้วพูดออกมา อารมณ์ดีมาก จิดาภามองเธอ “คุณย่า พูดอะไรกันคะเนี่ย! ” พันเดชรีบพูดแทรกทันที “คุณย่า ไม่ต้องห่วงเลยครับ แน่นอนอยู่แล้ว พวกเราจะพยายามครับ! ” ประโยคนี้ ทำให้จิดาภากลอกตา หลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา หลังจากคุยกันอยู่สักพัก ก็เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว เพราะว่าคุณหญิงภารดีกับจิดาภาบังคับ คุณหญิงใหญ่ก็เลยยอมไปพักผ่อน ไทม์ร้องอู้อี้ให้จิดาภาอุ้ม แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ต่อให้เปลี่ยนสถานที่ แต่ว่าไทม์ก็ไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคยเลย นอนอยู่บนเตียงเล็กๆ ของตัวเอง แล้วก็หลับไป เห็นว่าเขาหลับแล้วก็ห่มผ้าให้เขา พันเดชกลับจิดาภาถึงได้กลับห้องของตัวเอง “เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมากใช่ไหม?! ” พันเดชมองเธอแล้วถาม จิดาภาพยักหน้า “นิดหน่อย! ” “รีบพักผ่อน พรุ่งนี้น่าจะมีเรื่องเยอะแยะเลย! ”พันเดชพูด พวกเขาพึ่งจะกลับมาวันนี้ ถึงแม้จะบอกให้ปิดข้าว แต่ว่ามีคนจับจ้องอยู่เยอะ ไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องรู้อยู่ดี เพราะฉะนั้น เรื่องในอีกสองวันข้างหน้าน่าจะเยอะน่าดู จิดาภาพยักหน้า แล้วก็ขึ้นเตียงไปพักผ่อน พันเดชรู้ว่าเธอเหนื่อย เขาก็เลยไม่ได้ทำอะไรเธอ ได้แต่กอดเธอจากทางด้านหลัง ที่จริงแล้ว เขาเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน หลายวันมานี้ เขาไม่ค่อยได้นอนหลับเท่าไหร่เลย แต่ว่าพอนอนลง ดวงตาของจิดาภาก็ยังเบิกกว้าง เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ พันเดชไตร่ตรองอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นก็ค่อยๆ พูดว่า “ถ้าเกิดว่าเธออยาก ก็ไปเจอพวกเขาได้นะ เรื่องทั้งหมด ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ! ” จิดาภามองเขาแล้วก็ยิ้ม “ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้อยู่ ฉันกำลังคิดว่า หนึ่งปีก่อนหน้านี้ ฉันไปเรียกร้องเรื่องที่ไม่มีเหตุผลกับนาย เวลาหนึ่งปีนี้มันยาวนานมาก ไม่มีนายอยู่ข้างๆ แต่ว่าตอนนี้นายก็ยังอยู่ข้างๆ ฉัน เรื่องทั้งหมดนี้ มันเหมือนกับความฝันเลยนะ! ” พอพูดถึงหนึ่งปีก่อนขึ้นมา พันเดชก็กอดเธอแน่นว่าเดิม “ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไป! ” จิดาภายิ้ม “ฉันเองก็เหมือนกัน จะไม่จากไปไหนอีกแล้ว! ” ทั้งสองคนมองหน้ากัน กอดกันแล้วหลับไป ^^^^^^^^^^^^^^^วันถัดมา ตอนเช้า จิดาภาพึ่งจะตื่นได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงมาจากชั้นล่าง แถมยังตะโกนเรียกเธอด้วย เธอพึ่งจะออกมานอกประตู ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งขึ้นมาจากชั้นบนเหมือนกับลม แล้วพุ่งเข้ามาหาเธอ “จิดาภา ยัยผู้หญิงคนนี้ รู้จักปรากฏตัวแล้วเหรอ! ”ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ไปรยาก็พุ่งเข้ามา หยุดอยู่ตรงหน้าจิดาภา ตอนแรกก็มองเธอด้วยสายตาที่ดุร้าย วินาทีถัดมาก็กอดเธอทันที “เธอรู้ไหมว่าเธอทำให้ฉันเป็นห่วงจนจะตายอู่แล้ว ต่อให้เธอไม่อยากจะหายไป ไม่ว่าจะยังไงก็ควรจะติดต่อฉันหน่อยไหม เธอไม่รู้หรอกว่า ฉันกังวลจนจะตายอยู่แล้ว……”ไปรยากอดจิดาภา แล้วก็ “ตำหนิ” จิดาภากลับรู้สึกอบอุ่นใจมาก “เอาน่า ฉันรู้แล้วว่าผิดที่ทำให้เธอเป็นห่วง ฉันเองก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน! ” “เหอะ คิดถึงฉันก็ไม่ติดต่อฉันหน่อยเลย จิดาภา เธอนี่มันคนไม่มีจิตสำนึก! ”ไปรยามองหน้าเธอแล้วพูดด้วยความโกรธ “เอาน่าอย่าโกรธไปเลย ฉันไม่มีไม่มีจิตสำนึกเองโอเคไหม! ”จิดาภาพูด ท่าทางแบบนี้ มันเหมือนกับผู้ชายกำลังยอมรับผิดกับแฟนสาวของเขายังไงยังงั้น “กะล่อน! ” ไปรยายังคงไม่ซาบซึ้ง “ฉันยังคลอดลูกชายทูนหัวของเธอมาด้วย เธออยากไปดูหน่อยไหม?! ” พอพูดถึงลูกชายทูนหัว ไปรยาก็มีชีวิตชีวาทันที “ใช่สิ ลูกชายทูนหัวฉันล่ะ?! W ไปรยาพูดไปคล่องปากมาก แป๊บเดียวก็ชำนาญทันที“ในห้อง! ” และแล้ว ไปรยาก็ทิ้งจิดาภาแล้วก็ตรงไปที่ห้องทันที……