หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 839 เพื่อที่จะได้พบกัน

ตอนที่ 839 เพื่อที่จะได้พบกัน

มองผู้หญิงตรงหน้า ผิวขาวราวกับหิมะ หญิงสาวน่ารัก บุคลิกนิสัยดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน

พันเดชมองเธอ “ทำไมถึงคิดกลับมาล่ะ? ”

“ทำไม? ไม่ต้อนรับฉันเหรอ? ” เจมน่ายิ้มแล้วพูด เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน รอยยิ้มของเธอดูจริงใจขึ้นเยอะ ไม่ได้น่าสงสารเท่าเมื่อก่อน

“เปล่า ต้อนรับสิ! ”ระหว่างที่พูดอยู่นั้น พันเดชก็ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ใช้กาแฟแทนเท่านั้น

ตอนนี้เองเจมน่าถึงได้ยิ้มอย่างพอใจ เธอชนแก้วกับเขาแล้วดื่ม

“ที่จริงครั้งนี้ฉันกลับมาทำงาน พ่อฉันวางแผนจะทำแบรนด์เครื่องประดับที่มาเลเซีย หน้าที่ของฉันในการมาที่นี่ในครั้งนี้ ก็คือตามหานักออกแบบที่มีศักยภาพที่สุด! ”

พอได้ยินดังนั้น พันเดชก็พยักหน้าอย่างชมเชย “มีเธออยู่ข้างๆ อาจารย์ เขาน่าจะสบายใจไปเยอะเลยนะ! ”

“อย่าพูดเหมือนว่าฉันเป็นคนที่ชอบก่อเรื่องแบบนั้นสิ สองปีมานี้ฉันไม่รู้เลยว่าฉันช่วยพ่อไปเยอะมากแค่ไหน ตอนนี้เขาเตรียมจะยกเรื่องธุรกิจทั้งหมดให้ฉันแล้วเนี่ย! ”

พันเดชจิบกาแฟลงไปอีกครั้ง “แบบนี้ก็ดีสิ เธอจะได้กลายเป็นเศรษฐีนีที่ร่ำรวยที่สุดภายในพริบตาเลยไง! ”

เจมน่าหัวเราะออกมา “ไม่ว่าฉันจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ฉันก็อยากจะสร้างแบรนดฺของตัวเอง ส่วนเรื่องที่บริษัทนั้น ก็ให้พ่อฉันดูแลไปช่วงหนึ่งก่อนแล้วกัน! ”

พันเดชยิ้ม ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรมากมาย

ตอนนี้เอง เจมน่าก็มองเขา “หรือว่า ให้ฉันไปเกลี้ยกล่อมให้พ่อยกให้นายดีไหม? ”

“อย่า แค่เรื่องของฉันคนเดียวก็จัดการไม่ไหวแล้ว! ”

พอพูดจบ ทั้งสองคนก็มองหน้าแล้วหัวเราะให้กัน ดูเหมือนว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานานยังไงยังงั้น

แต่ว่าต่อให้เป็นแบบนี้ก็ตาม เจมน่าก็สามารถอ่านความผิดหวังได้จากรอยยิ้มของเขา “คือว่า ฉันได้ยินว่าพี่จิดาภาไปแล้ว ยังหาไม่เจออีกเหรอ? ”

พอพูดเรื่องจิดาภา ดวงตาของพันเดชก็ดูเงียบสงบลงทันที “ยังเลย! ”

“พี่จิดาภาตัวคนเดียว หนึ่งปีมานี้เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้! ” เจมน่าอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง

มันเป็นเพียงแค่ประโยคที่ธรรมดามากๆ แต่ว่าพันเดชกลับเหมือนโดนกริซแทงเข้าไปที่หัวใจ

นี่ก็เป็นเรื่องที่หนึ่งปีมานี้ เขาเอาแต่ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้น เจมน่าก็มองเขา เหมือนกับว่ารู้ตัวว่าตัวเองได้พูดอะไรออกไป ก็รีบพูดต่อว่า “แต่ว่า พี่จิดาภามีความสามารถในการดำรงชีวิตมากขนาดนั้น น่าจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นกังวลไป ฉันเชื่อว่าต้องมีวันหนึ่งที่หาเจอแน่นอน! ”

พันเดชพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว! ” หลังจากนั้นเขาก็ใช้รอยยิ้มเพื่อปิดบังความหดหู่ของตัวเอง “ใช่สิ สุขภาพเธอเป็นยังไงบ้าง? ”

พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เจมน่าก็มองเขา แล้วก็พูดแค่ว่า “แข็งแรงเหมือนกับวัว! ”

พันเดชอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเห็นได้ยากกับคำพูดติดตลกของเธอ

“ต้องแบบนี้สิถึงจะพูด ยิ้มเยอะๆ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าระหว่างพวกนายเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ฉันเชื่อว่า พี่จิดาภาไม่ได้จากไปเพราะว่าไม่รักนาย ตอนที่นายคิดถึงเธออยู่นั้น เธอเองก็กำลังคิดถึงนายอยู่เหมือนกัน! ”

คำพูดที่นุ่มนวล แต่โดนใจพันเดชเต็มๆ

เขาพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว วางใจเถอะ ฉันจะหาเจอแน่นอน! ” เจมน่าพยักหน้า และในตอนนี้เอง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เจมน่ามองเบอร์โทรเข้า แล้วก็รับสาย “Immediately come pick me up！”พูดเพียงประโยคสั้นๆ เจมน่าก็ตัดสาย ในตอนนี้เอง เธอก็หันมามองหน้าพันเดช “ตอนนี้มีคนจะมารับฉัน ฉันน่าจะต้องไปช่วยอะไรบางอย่าง ฉันจะอยู่ที่นี่สองสามวัน อีกไม่กี่วันก็เรียกพวกลาภิศมากินข้าวกันหน่อยสิ! ” พันเดชมองเธอ พยักหน้า “ได้! ” เจมน่าหยิบกระเป๋าขึ้นมากำลังจะออกไป “เจมน่า……” ตอนนี้เอง จู่ๆ พันเดชก็เรียกเธอ เจมน่าหันกลับไป ตอนนี้เอง พันเดชก็เดินเข้าไป แล้วก็ยื่นมือไปกอดเธอแบบเพื่อน เจมน่ามองเขา “เดินเข้ามากอดฉันแบบนี้ ไม่กลัวว่าฉันจะใจเต้นแรงอีกเหรอ! ” พันเดชยิ้ม “โอเค ไม่ล้อนายเล่นแล้ว ฉันยอมรับทั้งกายและใจเลยว่าฉันแพ้ให้พี่จิดาภา ไว้ค่อยติดต่อกันทางโทรศัพท์นะ! ” “อืม! ” ตอนที่กำลังจะไปนั้น ก็มีเสียงกิ๊ง มีของตกออกมาจากกระเป๋าของเจมน่า มันคือจี้ประดับบนกระเป๋าของเธอ พันเดชมอง รู้สึกคุ้นตา ก็เดินเข้าไปเก็บขึ้นมา “นี่คืออะไร? ” “มีฝีมือและละเอียดงดงามมากเลย! ”เจมน่าพูด หลังจากนั้นก็หยิบมาจากมือของเขา “ฉันซื้อมาจากร้านในเมืองT ฉันตามหานักออกแบบคนนี้มาตลอดเลย แต่ว่าหาไม่เจอ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยมาหานักออกแบบที่นี่ไง! ” พันเดชมองไปที่จี้นั้น หลังจากนั้นก็พยักหน้าอย่างงงงวย “โอเค ไม่คุยกับนายแล้ว ฉันไปก่อนนะ! ” พันเดชพยักหน้า มองดูแผ่นหลังของเจมน่าหายลับตาไป พันเดชก็เก็บสายตาของตัวเอง ในบริษัท พันเดชกำลังไตร่ตรองอะไรอยู่ ตอนนี้เอง เจ๊กก็เดินเข้ามา แล้วก็ยื่นเอกสารให้เขา “นี่คืออะไร? ”พันเดชถาม “รูปภาพการออกแบบที่SLส่งมาให้ เขาบอกว่านอกจากบริษัทของพวกเขาจะสามารถออกแบบสินค้าแบบนี้ได้ ไม่ก็ร่วมมือกับนักออกแบบคนนี้ การร่วมมือหลังจากนี้ไปอีกห้าปี จะร่วมมือกับบริษัทของพวกเขา! ” เจ๊กอธิบายความต้องการของฝั่งนั้นอย่างชัดเจนทุกคำ หลังจากที่พันเดชได้ยิน ก็เปิดเอกสารตรงหน้าทันที หยิบภาพวาดการออกแบบมาแผ่นหนึ่ง แล้วก็ขมวดคิ้ว เจ๊กขยับเข้าไป “ผมได้ยินว่าบอสของพวกเขาชอบการออกแบบอันนี้มาก โชคดีที่มีสินค้าสำเร็จรูปของอันนี้ออกมาพอดี ก็เลยคัดลอกมา! ” มองไปที่สร้อยคอนั้น มันดูเรียบง่ายและสุภาพ แต่ว่ารูปร่างนั้นไม่เหมือนใคร พอมองดูแล้ว กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคย “นักออกแบบคนนี้คือใคร? ”พันเดชถาม เจ๊กส่ายหน้า “ผมไปสืบมาแล้ว นักออกแบบคนนี้น่าจะเป็นฟรีแลนซ์ ไม่มีใครรู้ชื่อของเขา และก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ว่าผมค้นพบเรื่องหนึ่ง ในทุกงานสินค้าของเขา จะมีโลโก้ตัวอักษรMXอยู่ คนๆ นั้นน่าจะเป็นคนออกแบบนะครับ! ” MX……พันเดชคิด นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เจอเจมน่า จี้ที่เธอทำหล่นก็มีตัวอักษรMX ที่แท้ก็เป็นคนๆ เดียวกันยังงั้นเหรอ? เจ๊กพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “ผมได้ยินมาว่าบอสท่านนั้นติดต่อผลงานของนักออกแบบคนนี้มาโดยตลอด แต่ว่าก็ออกผลงานมาไม่เยอะเท่าไหร่ ต่อให้ออกมา ก็โดนคนอื่นซื้อไปหมด ผมคิดว่าพวกเขากำลังใช้พวกเราในการตามหาคน บริษัทของพวกเขามีกลุ่มนักออกแบบที่ทรงพลังที่สุด แต่ว่าเขาไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย ตามหาแต่นักออกแบบคนนี้! ”เจ๊กพูดอย่างอดไม่ได้ พันเดชคิดอยู่สักพัก “ไม่ว่าจะใช้พวกเราในการตามหาคนหรือว่ายังไง ในมุมมองของฉัน คนๆ นี้น่าจะเป็นนักออกแบบที่มีศักยภาพมากที่สุด ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องหาทางหาคนๆ นี้ให้เจอให้ได้ ฉันจะต้องให้เธอเซ็นต์สัญญากับบริษัทเรา แล้วอีกอย่าง ไปตามหาสินค้าของนักออกแบบคนนี้มาอีก ฉันอยากจะดูหน่อย! ” เจ๊กพยักหน้า แล้วเดินออกไป พันเดชนั่งอยู่ที่เก้าอี้ มองไปที่กระดาษออกแบบแผ่นหลัง คิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าด้วยกัน หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เจ๊กก็เดินเข้ามา แล้วก็ยื่นกระดาษให้เขา “ประธานพันเดช ผมพยายามเต็มที่แล้ว สามารถหาได้แค่เท่านี้เองครับ! ” ดูรูปการออกแบบพวกนั้น พันเดชก็พยักหน้า “อืม ออกไปทำงานต่อเถอะ! ” เจ๊กพยักหน้า แล้วก็เดินออกไป พันเดชนั่งอยู่ที่เก้าอี้ มองไปที่การออกแบบพวกนั้น หลังจากเอามาเทียบกันแล้ว ก็พบว่าทุกชิ้นนั้นมีโลโก้ตัวอักษรMX อยู่ และขนาดของตัวอักษร ตำแหน่งที่วาง กำลังพอดีเลย นี่คือสิ่งที่ออกแบบโดยส่วนตัวและมีความหมายที่พิเศษ แค่เพียงได้มองไปที่ของพวกนั้น ในใจก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ วันถัดมา พันเดชพึ่งจะเดินเข้าไปในบริษัท เจ๊กรีบแจ้งข่าวดีด้วยความดีใจ “ประธานพันเดช มีข่าวดีครับ! ” “ข่าวดีอะไรกัน? ” พันเดชมองเขาอย่างไม่รีบร้อน ตอนนี้เอง เจ๊กก็ส่งกองเอกสารให้เขา “นี่คืออะไรกัน? ”พันเดชถาม “คุณให้ผมไปตามหาข้อมูลของนักออกแบบคนนั้นไม่ใช่เหรอครับ? ผมคิดว่า ผมมีข้อมูลแล้ว! ” “หาเจอแล้วเหรอ? ” เจ๊กพยักหน้า “เมื่อวานผมเห็นมีคนโพสต์บนfacebook และก็ใส่ข้อมือของMX ผมก็เลยไปถามๆ คนๆ นั้น เธอบอกว่าเธอซื้อมาจากร้านค้าในเว็บไซด์ต่างประเทศ หลังจากนั้นผมก็เลยไปดูร้านค้านั้นในอินเตอร์เน็ต แล้วก็มีที่อยู่ของร้านนั้นด้วย! ”พอพูดถึงเรื่องนี้ เจ๊กก็ยื่นกระดาษโน๊ตให้เขา พันเดชรับไป หลังจากมองผ่านๆ ก็หาข้อมูลที่อยู่ในอินเตอร์เน็ตทันที และหลังจากได้เปิดดูแล้ว เขาก็อึ้งไป เป็นอินเตอร์เฟสที่สะอาดมาก นอกจากนี้ยังใช้ MX ในการตั้งเป็นชื่อร้านอีกด้วย ของในนั้นไม่ได้เยอะเท่าไหร่ มีแค่ไม่กี่แบบเท่านั้น แต่ว่าทุกแบบนั้นปราณีตและละเอียดอ่อน และก็ต่างมีโลโก้อักษรMXอยู่บนนั้น ตอนที่เขาเห็นแหวนคู่นั้น เขาก็ตะลึงไปในทันที! ความทรงจำทั้งหมด พรั่งพรูกลับเข้ามาในหัวของเขา ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้จำผิดล่ะก็ จิดาภาเคยเอาภาพออกแบบให้เขาอันหนึ่ง แต่ว่าเพราะว่าเหตุผลบางอย่างก็เลยไม่ได้ผลิตออกมา ตอนที่เขาขอแต่งงานนั้นก็ใช้แหวนที่ได้สั่งทำมา ทันใดนั้นเขาก็เริ่มคุ้ยหาบนโต๊ะ จนของบนโต๊ะยุ่งเหยิงไปหมด แม้แต่ตกลงที่พื้น เจ๊กมอง เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก นี่มันอะไรกัน? บนโต๊ะไม่มี พันเดชก็เริ่มหาที่ชั้นด้านหลัง “ประธานพันเดช คุณ คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอครับ? ”เจ๊กอดไม่ได้แล้วถามออกมา เรื่องอะไรกันแน่ ถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้? “นายเคยเห็นภาพออกแบบนี้ไหม เป็นภาพออกแบบแหวน! ” แหวนงั้นเหรอ? เจ๊กตอบ “อันที่คุณจิดาภาวาดน่ะเหรอครับ? ”เขาโพล่งออกมา หลังจากได้ยินเขาพูดดังนั้น พันเดชก็เงยหน้ามองหน้าเขา แล้วก็พยายามกดความตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ “ใช่ อันนั้นแหละ! ” “อยู่ในลิ้นชักที่สามจากดด้านล่างนะครับ! ”เจ๊กพูด หลังจากได้ยินเขาพูดแบนั้น พันเดชก็เปิดลิ้นชักในทันที ในด้านล่างสุดของกองข้อมูล ก็เจอภาพออกแบบ ตอนที่เห็นภาพออกแบบนั้น ก็เหมือนกับว่าทุกอย่างได้สงบลง เขาค่อยๆ หยิบขึ้นมาช้าๆ แล้วก็ดู เอามาเปรียบเทียบกับในคอมพิวเตอร์ ที่จริงไม่ต้องเอามาเปรียบเทียบกันเลยก็ได้ การที่เขาเป็นคนผ่านตาแต่ไม่ผ่านสมอง ก็รู้ได้ว่า การออกแบบอันนี้กับอันนั้น เหมือนกันเป๊ะ แม้แต่ด้านบนยังมีตัวอักษรMXอยู่เหมือนกันเลย แล้วเมื่อก่อน ทำไมเขาถึงไม่สังเกตเห็นเลยนะ!?