หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 838 การรอคอยที่สวยงามที่สุด

ตอนที่ 838 การรอคอยที่สวยงามที่สุด

เปศลกับพันเดชนั่งตรงข้ามกัน

ตรงหน้ามีกาน้ำชาผู่เอ่อชั้นดีวางอยู่

เปศลมองเขา “ประธานพันเดช ไม่เจอกันนานเลยนะ ไม่ทราบว่าคุณมาหาผมมีเรื่องอะไรรึเปล่า! ” หลังจากพูด เปศลก็หยิบน้ำชาตรงหน้าขึ้นดื่มช้าๆ

เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน พันเดชสงบนิ่งไปมาก เขาเองก็ยกชาร้อนๆ ขึ้นดื่มเหมือนกัน “ผมมาหาคุณ ก็ต้องมีเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว! ”

ผ่านไปสามเดือนแล้ว สิ่งเดียวที่เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ก็คือความตรงไปตรงมาของเขาเนี่ยแหละ

เปศลวางชาลง “มีเรื่องอะไร พูดมาเถอะ! ”

พันเดชมองเขา ดวงตาลึกสงบ ลังเลว่าควรจะพูดต่อหรือไม่ แล้วก็พูดว่า “ได้ข่าวเธอบ้างไหมครับ? ”

เปศลยิ้ม เหมือนกับว่ารู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าที่มาหาเขาเพราะเรื่องนี้

เขาส่ายหน้า “คุณก็น่าจะรู้ ว่าคนของผมก็ตามหาเธออยู่เหมือนกัน! ”

เป็นแบบนั้นจริงๆ

คนจำนวนมากกำลังตามหาเธออยู่

แม้ว่าคนอื่นจะสามารถตามหาเธอเจอ ขอแค่มีข่าวคราวของเธอสักนิด แต่ว่าสามเดือนมานี้ ไม่มีข่าวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว พันเดชทำทุกวิถีทางแล้วจริงๆ

ตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่า โลกใบนี้มันกว้างใหญ่ขนาดนี้ ใหญ่ จนไม่สามารถหาข่าวคราวของเธอได้เลยด้วยซ้ำ……

“คุณตามหาเธอ บางทีก็อาจจะเพื่อปกปิดความจริงที่ว่าคุณได้เจอเธอแล้วก็ได้! ”พันเดชพูด

เปศลหัวเราะ มองหน้าเขา “พันเดช บางทีเธออาจจะไม่อยากให้คุณหาเจอก็ได้นิ? ทำไมคุณไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอย่างอิสระล่ะ! ”

พันเดชหัวเราะเยาะ “เรื่องอื่นผมไม่กล้าพูดหรอก แต่ว่าผมรู้ว่า เธอต้องคิดถึงผมมากๆ อยากกลับมาอยู่ข้างๆ ผมมากๆ ด้วย! ”

ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าเขามั่นใจในตัวเอง หรือว่าหลงตัวเองดี

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น แล้วทำไมถึงต้องจากคุณไปล่ะ? ”

“เพราะว่า รัก……”พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา พันเดชก็สามารถนึกถึงความรู้สึกที่ไม่มีพลังและไม่มีทางเลือกของจิดาภาตอนนั้นได้

เขาคิดมาตลอดว่าเธอจะทุกข์ใจในฐานะที่เป็นคนกลาง แต่ว่าเขากลับไม่เคยเห็นอกเห็นใจกับการไม่มีทางเลือกของเธอเลย

ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว การจากไปของเธอ ทำให้พวกเขาทั้งสองคนสงบลง และก็ทำให้ความรักของพวกเขา หลงเหลือไว้แต่สิ่งที่สวยงามที่สุด

เปศลยิ้ม “คุณแน่ใจเหรอ? ”

ตอนนี้เอง พันเดชก็เงยหน้ามองหน้าเขา “เมื่อไหร่ที่คุณรักใครคนหนึ่งจริงๆ คุณถึงจะเข้าใจ! ”

พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ใบหน้าของเปศลก็แข็งทื่อไปเลย

ในหัวของเขา อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉัตรชัย

ตอนแรกเขาเป็นคนไล่เธอไป ก็เพื่อเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเหมือนกับสถานการณ์ของพันเดชกับจิดาภาเท่าไหร่นัก แต่ว่าเขาก็เข้าใจได้ว่าเพื่อความรักแล้ว พวกเขาสามารถทำเรื่องที่นึกไม่ถึงได้มากมาย ในสายตาคนอื่นที่มองมานั้น คงคิดว่ามันโหดร้าย แต่ว่ามีแต่ตัวเองเท่านั้นที่รู้ ว่านั่นคือวิธีที่ตัวเองคิดว่าเป็นวิธีและวิธีจัดการที่ดีที่สุดแล้ว

“พันเดช ผมพูดได้แค่ว่า ถ้าเกิดว่าเธออยากจะให้คุณหาเธอเจอ คุณก็จะหาเธอเจอแน่นอน! ”

สิ่งที่สามารถพูดได้ ก็มีเท่านี้แหละ พันเดชเองก็ไม่ได้ไปบีบบังคับอะไร เขาพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมไปก่อนนะครับ! ” “ผมอยากรู้ว่า ทำไมคุณถึงมาหาผม!? ” ตอนที่พันเดชกำลังเตรียมตัวจะลุกขึ้น เปศลก็พูดออกมา หลังจากที่พันเดชได้ยินดังนั้น ก็นั่งลงต่อไป “ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับจิดาภา ก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญได้ คุณตรวจสอบเรื่องพ่อผม ก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญได้เหมือนกัน แต่ว่าการที่คุณกับจิดาภามีเลือดกรุปเดียวกัน แล้วก็บริจาคเลือดให้เธออย่างที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อีกนะ……” เปศลมองเขา หรี่ตาลง ก็สงบนิ่งมากเหมือนกัน ยังไงสำหรับคนฉลาดอย่างพันเดช เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด “คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ” “ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่คุณบริจาคเลือดให้เธอโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมก็เริ่มสงสัยแล้ว! ” คนที่สามารถทำได้ถึงขนาดนั้นตอนรีบร้อน ก็มีแต่ญาติเท่านั้น ต่อให้เปศลจะรู้สึกขอบคุณจิดาภาที่เป็นผู้ช่วยชีวิตเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อจิดาภา มีแต่เรื่องนี้เท่านั้น…… เขาคิดเรื่องอื่นไม่ออกแล้ว เปศลเทชาเพื่อดื่มต่อ “คิดไม่ถึงเลย ว่าคุณกลับจะเป็นคนแรกที่รู้ แต่ในเมื่อรู้แล้ว ทำไมไม่มาหาผม?! ” “ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีความจำเป็นอะไร การที่คุณไม่อยากจะลุกขึ้นยืน ก็แสดงว่าคุณก็มีเหตุผลของคุณ แต่ว่าตอนนี้ ผมไม่มีทางเลือกแล้ว! ” เปศลพยักหน้า “คุณเดาได้ไม่ผิดเลย ผมคือพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ! ” “และผู้หญิงที่คุณกำลังตามหาอยู่ ก็น่าจะเป็นแม่แท้ๆ ของเธอใช่ไหมครับ! ” เปศลมองหน้าเขา ดวงตาเขาปรากฏแววตาที่ประหลาดใจและไม่เข้าใจ เหมือนกับว่ามองออกว่าเขากำลังสงสัย พันเดชก็ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ตั้งแต่ตอนที่คุณสืบเรื่องของพ่อผม เขาบอกผมแล้ว ว่าตอนปีนั้นพ่อผมเคยดูแลเธอจริงๆ! ” พอรู้ข่าวคราวของฉัตรชัย เปศลก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ยังไงก็ตามภายในหลายปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดถึงฉัตรชัย “แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ? ” “พ่อผมบอกว่า หลังจากผ่านไปช่วงหนึ่ง เธอก็จากไป แต่ว่าไปที่ไหนนั้นเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้แค่ว่ามีอยู่วันหนึ่งอยู่ดีๆ ก็ได้รับสาย บอกว่าให้เขาดูแลจิให้ดี เพราะว่าเธอเป็นคนเอาจิไปวางไว้หน้าประตูบ้านตระกูลสวันนีย์! ” พอพูดเรื่องนี้ พันเดชก็ยิ้มอย่างไม่มีทางเลี่ยง นี่ก็เป็นเหตุผลที่ตอนแรกวรชิตต้องการให้พันเดชแต่งงานกับจิดาภาให้ได้ ตระกูลสวันนีย์ต้องการเงินลงทุน ครอบครัวของพวกเขาก็เลยเสนอเงินลงทุนให้ แต่ว่าเงื่อนไขเพียงข้อเดียวก็คือ ให้จิดาภาแต่งงานกับพันเดช ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวรชิตถึงต้องทำแบบนี้ ครอบครัวของพวกเขาไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำแบบนี้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่ว่าวรชิตก็แน่วแน่มาก จนถึงตอนนี้ เขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ไม่สิ เขาโชคดี ที่ตอนนั้นวรชิตตัดสินใจแบบนั้น ที่ให้เขาแต่งงานกับจิดาภา แม้ว่าระหว่างนั้นจะมีช่องว่างอยู่สองปี แต่ว่ามันเป็นแค่เงื่อนไขแรกของพวกเขาสองคนเท่านั้น เดิมทีการแต่งงานโดยปราศจากความรักนั้นก็ย่อมไม่มีความสุข แต่โชคดี ที่พวกเขาทั้งสองคนได้พบกันอีกครั้ง และรักกัน หลังจากที่เปศลได้ยินคำพูดของพันเดช ก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงด้วยความผิดหวัง ตอนแรกก็นึกว่าจะถามได้ความอะไรบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่าจะไม่ได้อะไรเลย แต่ว่า เขาก็ชินแล้ว “ฉันเป็นคนทำร้ายพวกเธอแม่ลูกเอง! ” ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ เปศลก็จะโทษตัวเอง “ตอนปีนั้น ฉันหมกมุ่นอยู่กับอำนาจ ในทางสายมาเฟีย เมื่อไหร่ที่ได้ก้าวเข้าไปแล้ว ก็จะไม่สามารถถอนตัวออกมาได้ ตอนนั้นฉันเจอศัตรูมากมาย ฉันกลัวว่าพวกนั้นจะไปแก้แค้นกับฉัตรชัย เพราะฉะนั้นฉันเลยจำเป็นต้องไล่เธอไป แต่ว่าฉันไม่ได้คิดเลยว่า ตอนที่เธอจากไปนั้น กำลังตั้งท้องอยู่……” “ถ้าเกิดว่าตอนนั้นคุณรู้ คุณจะทำแบบนั้นไหม? ” พันเดชมองหน้าเขาแล้วถาม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เดินทางเดียวกัน แต่ว่าทางสายมาเฟียนั้น เขารู้จักคนเยอะ เขารู้ถึงความซับซ้อนในตรงจุดนั้นดี เขาถึงได้เตือนตัวเอง ว่าไม่ให้ก้าวเข้าไป พอได้ยินดังนี้ เปศลก็เงยหน้ามองพันเดช สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ คำถามนี้ เขายังไม่เคยนึกถึงมันมาก่อนจริงๆ แต่ว่าตอนนี้เขาถามออกมา เปศลก็พยักหน้า “ทำ แต่ว่าอย่างน้อยในทางพื้นฐานแล้ว ฉันก็จะให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่า! ” เขาอยากจะออกจากทางสายมาเฟีย แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย นอกจากเขาจะตายเท่านั้น แต่ต่อให้เขาตายเลย คนพวกนั้นก็ไม่ปล่อยฉัตรชัยไปหรอก เพราะฉะนั้น เขาก็จำเป็นต้องเดินต่อไป! ถ้าเกิด ถ้าเกิดว่ามันมีคำว่าถ้าจริงๆ เขายอมเหนื่อยจนตาย ก็จะไม่ก้าวไปถึงขั้นนั้นแน่นอน แต่ว่า บนโลกนี้อะไรก็มีทั้งนั้น แต่ไม่มีคำว่าถ้า แต่ว่าคำถามของพันเดช กลับทำให้ในใจของเปศลไม่ได้ทุกข์และโทษตัวเองขนาดนั้นอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าต่อให้รู้ เขาก็จะเลือกแบบนี้ ทำแบบนี้อยู่ดี หลังจากได้ยินคำตอบของเขา พันเดชก็ยิ้มออกมา เหมือนกับว่าเข้าใจเปศล ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าเกิดว่าสามารถทำได้ เขาก็จะพยายามรักผู้หญิงคนหนึ่งให้ดีที่สุด แต่ว่าในโลกใบนี้ คนบางคน ก็ไม่มีโอกาสครั้งที่สองหรอก พันเดชโชคดี ตัวเขาเองเป็นคนที่โชคดีจริงๆ เพราะว่าตอนนี้ฉัตรชัยหายไปตัวอย่างไม่เหลือร่องรอย อยู่หรือตายก็ไม่มีใครรู้ แต่ว่าจิดาภา กำลังรอเขาอยู่ที่มุมไหนของโลกใบนี้ อย่างน้อย เขาก็ยังมีโอกาส…… “ถ้าเกิดว่าผมหาจิเจอ ผมจะลองช่วยคุณตามหาฉัตรชัย！”พันเดชพูด หลังจากที่เปศลได้ยินดังนั้น ก็เงยหน้ามองพันเดช หลังจากประหลาดใจสักครู่ ก็สงบลง ผู้ชายคนนี้ฉลาดเกินไปแล้วจริงๆ เขากำลังหลอกลวงเขา ถ้าเกิดว่าเขารู้ข่าวคราวของจิดาภาจริงๆ หลังจากได้ยินคำพูดของพันเดช เขาก็จะบอกที่อยู่ของจิดาภาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด หลังจากที่เขาหาจิดาภาเจอแล้ว ก็จะได้ช่วยเขาตามหาฉัตรชัย ความฉลาดของพันเดช ทำให้คนเดินตามทางของเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าเปศลเองก็ไม่ได้ง่ายเช่นกัน เขายิ้ม “ถ้ายังงั้นก็ขอให้คุณตามหาจิได้เร็วๆ ก็แล้วกัน! ” “แน่นอนครับ! ” หลังจากพูดจบ พันเดชก็ลุกขึ้น มองเขา “ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ถ้ายังงั้นผมกลับก่อนนะครับ! ” เปศลพยักหน้า แล้วพันเดชก็กลับไป เปศลดื่มชา มองทิศทางของพันเดช เรารู้สึกถึงพอใจมากยิ่งขึ้น ถึงแม้ว่า แม้ว่าเขาจะไม่ได้เล่นไพ่ตามเกม แต่ว่าไม่ว่าจะในด้านไหน ก็ยอดเยี่ยมขึ้นมาก ตอนนี้ ก็เก็บความรู้สึกได้มากขึ้น ถ้าเกิดว่าจิกลับไปอยู่ข้างๆ เขา……น่าจะมีความสุขมาก เขาคิดแบบนั้นอยู่ในใจ แล้วก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก…… ผ่านไปหนึ่งปี ในห้องทำงานของบริษัทCA เจ๊กเดินคอตกเข้ามา “ประธานพันเดช……” “ทำไมเหรอ? ” เจ๊กส่ายหน้า “ทางด้านบริษัทSLฝั่งอเมริกัน บอกว่า แนวคิดในการออกแบบของเรานั้นไม่ค่อยตรงตามที่เขาต้องการ บอกว่า……ครั้งหน้าค่อยร่วมงานกันใหม่! ” หลังจากได้ยินดังนั้น พันเดชก็ขมวดคิ้ว “ถ้ายังงั้นสุดท้ายพวกเขาตัดสินใจร่วมงานกับฝั่งนั้นเหรอ? ” เจ๊กส่ายหน้า “จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจเลยครับ! ” “ถ้ายังงั้นก็หมายความว่า การออกแบบในตอนนี้ ยังไม่มีใครทำให้เขาพอใจ ยังอยู่ในช่วงการเสาะหาอยู่! ” “จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ! ” “ให้ฝ่ายออกแบบทำงานล่วงเวลา ออกแบบให้ได้ภายในอาทิตย์นี้ ใครสามารถทำให้SLร่วมมือกับเราได้ สิ้นปีจะได้โบนัสแสนหนึ่ง! ” หนึ่งแสน! เจ๊กอดเซอร์ไพรส์ไม่ได้ แต่ว่าหลังจากที่แผนกออกแบบได้ยิน น่าจะเซอร์ไพรส์มากยิ่งกว่า เขาพยักหน้า “ครับ ผมเข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะไปสั่งงานเดี๋ยวนี้! ” “อืม! ” “นอกจากนี้……มีข่าวคราวอะไรไหม? ” พันเดชถาม เจ๊กรู้ดีว่าเขาถามถึงอะไร สองปีมานี้ ทุกวันพันเดชต้องถาม แต่ว่าจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีข่าวคราวที่เขาอยากจะได้เลย เจ๊กส่ายหน้า พันเดชพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ออกไปเถอะ! ” เจ๊กพยักหน้า แล้วก็ออกไปจัดการงานต่างๆ ต่อ พันเดชลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินไปที่ตรงหน้าหน้าต่างช้าๆ มองไปข้างนอก ในหัวปรากฏรูปร่างและลักษณะของคนๆ นั้น จิดาภา ผ่านมาปีหนึ่งแล้ว นี่เธอจะหลบฉันไปอีกนานแค่ไหนกัน?