หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 798 กล่าวคำปฏิญาณในโบสถ์

ตอนที่ 798 กล่าวคำปฏิญาณในโบสถ์

เป็นเพลงแอปเปิลน้อยที่ดูHighมาก แต่พันเดชเอามาร้องจนกลายเป็นสไตล์สากลเลย

เสียงที่มีเสน่ห์ ทำให้ทั้งสถานที่นั้นเงียบลง แม้แต่มีคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียง ถือว่าเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงมากๆ!

จิดาภานั่งอยู่ด้านใน ฟังพันเดชร้องเพลง ก็คลี่ยิ้มจางๆ ออกมา

หลังจากร้องเพลงจบ พันเดชก็พูดออกมา “ตอนนี้เปิดประตูได้รึยัง? ”

ไปรยาหันมา “คุณโกง ฉันหมายถึงเพลงแอปเปิลน้อยภาษาจีนต่างหาก! ”

“แต่ว่าเธอไม่ได้พูด! ”

“ฉัน……”

ตอนนี้เอง ไปรยาก็มองไปที่แก้วกับกชกร ทั้งสองคนก็พยักหน้าพร้อมกัน……

ก็ได้ เพราะว่าเธอไม่ได้พูดให้ชัดเจนเอง

“เป็นยังไง? ถ้าเกิดว่ายังไม่เปิดประตูล่ะก็ ฉันจะพังประตูแล้วนะ! ” เพื่อนร่วมงานด้านนอก “ขู่! ”

ดังนั้น ไปรยากับแก้วก็ค่อยๆ เปิดประตูช้าๆ “ก็ได้ ถือว่าพวกนายผ่านด่าน! ”

พึ่งจะเปิดประตู ตอนนี้เอง ผู้คนจากภายนอกก็รุมเข้ามา ทุกคนรีบพุ่งเข้ามาข้างไหน ทำให้แก้วกับไปรยาเซไปด้านข้าง

ไปรยายืนไม่คงที่ เกือบจะล้มลง หลังจากนั้น ในวินาทีนั้น ก็มีมือนึงยื่นมากอดเอวเธอไว้ ไม่ยังงั้นเธอต้องขายหน้าแน่นอน

“ทำไมถึงไม่ระวังเลย? ” คนตรงหน้าพูดออกมา

ตอนที่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้านั้น สายตาของไปรยาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “เอลิสต์！？” ดวงตาเธอสว่างจ้าขึ้นมาในทันที “นาย นายมาได้ยังไง? ”

“ฉันเคยรับปากเธอไว้แล้ว ว่าตอนที่จิดาภาแต่งงาน ฉันจะมากับเธอไง! ”

“แล้วพีทล่ะ……”

“เขารู้ว่าฉันจะมา ก็ดีใจนะ! ” เอลิสต์พูด

ไปรยาคลี่ยิ้มออกมา แล้วก็รีบยืนขึ้น “ดีจังเลยที่นายมาได้! ”

เอลิสต์มองหน้าเธอ วันนี้เขาก็ใส่ชุดสูทอย่างเป็นทางการ ไม่ได้ใส่เนกไท แต่ว่าดูแล้วหล่อเป็นพิเศษ แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่ได้มีชื่อเสียง แต่ว่าก็มีสไตล์ของการเป็นดาราระดับประเทศแล้ว

เอลิสต์มองไปที่เธอแล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ “ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าเธอมีแนวคิดที่จัดการคนอื่นเยอะขนาดนี้เนี่ย? ”

ไปรยาหน้าแดง “นายเห็นหมดแล้วหรอ?! ”

“ไม่ทำให้เธอผิดหวังหรอก เห็นทั้งหมดนั่นแหละ……”

ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่มองหน้าเอลิสต์นั้น ไปรยาหน้าแดงมาก

แล้วอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่พันเดชกับเพื่อนเจ้าบ่าวพุ่งเข้ามานั้น ก็เห็นจิดาภา จิดาภาที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างสง่างาม

ตอนที่เห็นเธอนั้น ก็มีสีหน้าตื่นตะลึงอย่างเก็บไม่อยู่ พันเดชก็เหมือนสัมผัสได้ถึงสายตารอบข้าง จู่ๆ ก็รู้สึกหึงนิดหน่อย แต่ก็รู้สึกสำเร็จแล้วก็ภูมิใจเหมือนกัน ผ่านปีนี้ไป เขาจะเก็บความงามของเธอไว้ แล้วก็ค่อยๆ ชื่นชมมันไปเรื่อยๆ “ภรรยา ฉันมาแต่งงานกับเธอแล้ว! ” พันเดชพูด แล้วก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาจิดาภา “ฉันก็นึกว่าวันนี้นายจะโดนขวางอยู่แต่ตรงหน้าประตู เข้ามาไม่ได้แล้วซะอีก! ” “เธอต้องเชื่อในความสามารถของฉันสิ! ” ทนไม่ไหว พันเดชก็ขยับเข้าไปจุ๊บปากของเธอ มีเสียงดังขึ้นรอบๆ หลังจากที่ไปรยาเห็นนั้น ก็รีบพูดออกมา “นี่ พันเดช……” ตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปนั้น เอลิสต์ก็ดึงเธอกลับมา แล้วก็กอดไปรยาไว้ในอ้อมแขน มือล้อมรอบเอวที่เรียวบางของเธอ “คนเขาจะแต่งงานกันวันนี้แล้ว ทำอะไรก็หวานหอมไปหมดนั่นแหละ เธอไม่ต้องไปขวางเลย……” พอพูด ก็จริงนะ! ปกติเธอเอาแต่ปกป้องจิดาภา ก็เลยชินไปแล้ว! ไปรยายืนอยู่ตรงนั้น มองจิดาภาและพันเดชที่อยู่ท่ามกลางผู้คน หารู้ไม่ว่า มือของเอลิสต์ได้วางอยู่ตรงเอวของเธอแล้วไม่เอาออกไปอีกเลย…… จิดาภามองหน้าพันเดช “คุณพันเดช เพลงที่คุณร้องนี่ เพราะมากเลยค่ะ……” สีหน้าของพันเดชเปลี่ยนไปทันที นี่สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่คำชมเลยซักนิด!! แต่ว่าหน้าของเขาก็หนาพอ พวกนี้สำหรับเขาแล้วถือว่าไม่ได้มีอะไรมาก “ในเมื่ออยากฟัง ต่อไปนี้ฉันจะร้องให้ฟังทุกวันเลย! ” จิดาภายิ้ม แล้วพันเดชก็อุ้มเธอขึ้นแล้วก็เดินออกไป แล้วก็มีเสียงเชียร์อีกครั้ง ในมือของจิดาภาถือช่อดอกไม้สีขาว กอดเขาไว้อย่างอัตโนมัติ “ฉันเดินเองได้! ” “ใส่รองเท้าส้นสูงขนาดนั้น ฉันจะปล่อยให้เธอเดินเองได้ยังไงกัน?! ” เขาพูด แล้วก็อุ้มจิดาภาเดินออกไป ในระหว่างเสียงเชียร์นั้น กลุ่มคนพวกนั้นก็เดินตามออกไปเหมือนกัน พันเดชอุ้มจิดาภาไปที่รถแต่งงานแลมโบกินี่ และยังเป็นรถเปิดประทุน เขานำ ส่วนด้านหลังก็มีแต่รถดีๆ นับไม่ถ้วน บางทีนี่อาจจะเป็นงานแต่งงานที่หรูหราที่สุดในเมืองAก็ได้! ทำให้ผู้คนที่สัญจรไปมาไม่สามารถละสายตาได้ จิดาภานั่งอยู่ในรถ มองพันเดช “ตอนนี้จะไปที่ไหน? ” “โบสถ์! ” “ยังต้องไปโบสถ์ด้วยหรอ? ” “ทำไม? ไม่ชอบหรอ? ” “เปล่า! ”จิดาภาส่ายหน้า งานแต่งงานของผู้หญิงมีอยู่สองแบบ แต่งงานในสวนดอกไม้ หรือว่าแต่งในโบสถ์ ตอนนี้พันเดชกำลังจะทำความฝันของเธอให้เป็นจริงยังงั้นหรอ? พันเดชโน้มเข้ามา จิดาภาเองก็โน้มเข้าไปเหมือนรู้ตัวว่าจะทำยังไง ทั้งสองคนจูบกัน ชุดแต่งงานสีขาวถูกลมพัด พันเดชมองเธอ “ในที่สุดฉันก็ได้แต่งงานกับเธอแล้ว! ” “ซื้อหนึ่งแถมอีกหนึ่ง คุ้มมั้ย? ” “คุ้มมาก! ” จิดาภายิ้ม แล้วก็กอดเขาไว้ รถแล่นไปบนถนน ไปทางโบสถ์ ด้านหลังมีรถดีๆ ตามมาอย่างนับไม่ถ้วน ถนนนี้ ไม่รู้ว่าได้ดึงดูดสายตาไปกี่คู่ น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงที่โบสถ์ ตอนที่ลงรถนั้น พันเดชมองเธอ “เธอพักผ่อนอยู่ด้านหลังไปก่อน เดี๋ยวจะมีคนไปหาเธอ! ” จิดาภาพยักหน้า กชกร ไปรยาและก็แก้วก็เดินตามจิดาภา พึ่งจะได้ก้าวเท้า ตอนที่เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น จิดาภาก็อึ้งไปทันที ทำไมไม่เคยคิดเลยว่า จะได้เจอเขาที่นี่! ไม่สิ ถ้าจะให้ถูกต้องก็คือ ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่! แก้วกับไปรยามองหน้ากัน ก็รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ที่สงชัยปรากฏตัวที่นี่ นี่จะเป็นการฉุดเจ้าสาวรึเปล่าเนี่ย?! ไปรยามีความคิดที่ชั่วร้าย…… สงชัยยืนอยู่ห่างออกไปแค่สามเมตร สายตาจ้องมาที่จิดาภา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความรัก ประหลาดใจ แล้วก็ความคิดถึง…… พอเห็นว่าจิดาภาก็มองมา สงชัยก็เดินเข้ามาหาเธอ ก้าวเท้าของเขามั่นคง ทุกก้าวที่เดิน เหมือนกับว่าอยู่ห่างไกลไปหนึ่งทศวรรษยังไงยังงั้น…… “นาย นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ”จิดาภามองหน้าเขาแล้วถามอย่างตะลึง เมื่อวานยังคุยโทรศัพท์กันอยู่เลย เขาก็ไม่ได้บอกว่าเขากลับมา แต่ว่าตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ในงานแต่งงานของเธอ “มาถึงเมื่อตอนเช้าตรู่นี่เอง! ” เขาพูด หลังจากนั้นก็เดินเข้ามากอดเธอ พอได้ยินดังนี้ จิดาภาก็ใจเต้น งั้นก็บอกได้ว่า ตอนนี้เขายังไม่ได้นอนเลย “น่าจะเหนื่อยมากเลยใช่มั้ย? ” สงชัยเงียบ แล้วก็ปล่อยเธอ “โอเคอยู่! ” ตอนนี้เอง ไปรยากับแก้วก็มองพวกเขา แล้วก็พูดอย่างรู้ตัวว่าควรทำอะไร “จิ เดี๋ยวพวกเราสองคนเข้าไปรอเธอข้างในนะ! ” จิดาภาพยักหน้า “โอเค! ” พวกเธอทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างใน จิดาภากับสงชัยยืนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ ยังมีอีกหลายคนผ่านมาผ่านไป พันเดชก็ไปจัดการเรื่องอื่นแล้ว จิดาภามองเขาแล้วยิ้ม “การที่นายมาร่วมงานแต่งฉันได้เป็นพิเศษ ฉันดีใจมากเลย! ” สงชัยมองหน้าเธอ “จิ ที่ฉันกลับมาครั้งนี้เพราะมีอะไรอยากจะบอกเธอ ฉันมีประโยคนึงที่อยากจะบอกเธอให้ได้! ” เหมือนกับจะรู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไร จิดาภาก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน “สงชัย ฉันรู้ว่านายอยากจะพูดอะไร ฉันเคยบอกแล้ว ว่านายสำหรับฉันแล้ว เหมือนกับเป็นญาติ เหมือนเป็นพี่ชาย เพราะฉะนั้นการที่นายมาร่วมงานแต่งงานของฉัน ฉันดีใจมากจริงๆ! ” เพียงประโยคเดียว ทำให้สิ่งที่สงชัยอยากจะพูดทั้งหมดถูกขวางไว้ สงชัยมองหน้าเธอ สายตาที่ลึกซึ้งและร้อนแรงเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และไม่อยากปล่อยมือ บางที เธอก็รู้แล้ว ผ่านมานานแล้ว เธอไม่มีทางไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้น เขาก็หัวเราะเยาะตัวเอง “ใช่ เธอก็รู้อยู่แล้ว เธอฉลาดขนาดนี้ จะไม่รู้ได้ยังไงกัน……” จิดาภามองเขา ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไร ตอนนี้เอง สงชัยมองหน้าเธอ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ยังมีอีกหนึ่งประโยคที่อยากจะบอกเธอ! ” “ถ้าเกิดว่านี่คือความสุขที่เธอต้องการ ฉันก็ขออวยพรให้เธอ แต่ถ้าเกิดว่ามีวันนึง ที่เธอต้องการฉัน……ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ฉันจะเป็นคนแรกที่ปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เธอ เบอร์ของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยน จะเปิดไว้เสมอสำหรับเธอ! ” เขาพูด จิดาภากะพริบตา มองหน้าเขาแล้วยิ้มออกมา “สงชัย ขอบคุณมากนะ! ” การโดนรักก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง จิดาภาก็มีความสุขมาก และก็โชคดีมากเช่นกัน การได้เจอการันต์และจันทนีก็เป็นความสุข เปรมศักดิ์ก็เป็นความสุข ไปรยา พันเดชก็คือความสุข แม้แต่สงชัยสำหรับเธอแล้วนั้น ก็เป็นความสุขแบบนึงเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าไม่มีพวกเขา แล้วจะมีเธอได้ยังไง? เพราะฉะนั้นถ้าคิดไปคิดมาละก็ บางทีเธออาจจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกก็ได้! สงชัยเองก็มองหน้าเธอแล้วก็ยิ้มออกมา “วันนี้สวยมาก! ” “มีแต่วันนี้ที่สวยหรอ? ”จิดาภาถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่น ทันใดนั้นบรรยากาศก็ผ่อนคลายลงมาก สงชัยมองเธอ ก็อดไม่ได้ แล้วก็ยื่นมือไปกอดเธอไว้…… แน่นมาก! เหมือนกับว่า ถ้าเกิดว่าปล่อยไปแล้ว เขาจะไม่ได้จับเธอไว้อีก! จิดาภาไม่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ได้แต่ตีเขาเบาๆ “คุณสงชัยเดินทางมาไกลมาก ไม่ใช่ว่าจะมาแย่งตัวเจ้าสาวหรอกนะ? ” ในตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีเสียงที่สบายๆ ดังขึ้น ตอนที่เห็นพันเดชนั้น สงชัยก็เลยค่อยๆ ปล่อยจิดาภา แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินเลยแม้แต่นิดเดียว จิดาภาเองก็ได้ยินเหมือนกัน หันกลับไป ก็เห็นพันเดช “พันเดช……”ตอนที่กำลังอยากจะพูดอะไรนั้น พันเดชกลับเดินเข้ามา แล้วก็กอดจิดาภาไว้ ประกาศสิทธิของเขา