หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 781 ย้ายออกจากบ้านตระกูลฐิตานันท์

ตอนที่ 781 ย้ายออกจากบ้านตระกูลฐิตานันท์

“แต่ว่า….”

“คุณไม่อยากย้าย…”

“ไม่ใช่…”

“งั้นก็ย้ายออกมาสิ!” นิสนธิ์ตัดสินใจแทนหล่อน

เจมน่ากระพริบขนตายาวงอน ครุ่นคิดไปมา บางทีถ้าหล่อนย้ายออกมา คงทำให้เขาเป็นห่วงหล่อนบ้าง!

เมื่อคิดเช่นนั้น หล่อนจึงพยักหน้าลง “โอเคค่ะ งั้นก็รบกวนคุณด้วยนะคะ!”

เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น นิสนธิ์ยิ้มขึ้นมาทันที “ไม่รบกวนอะไรเลย ผมดีใจ คุณตัดสินใจเรื่องแบบนี้ได้ ผมดีใจมาก คุณสบายใจได้ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด!” มือของนิสนธิ์จับมือหล่อนไว้แน่น

เจมน่ามองเขา พลางพยักหน้าเพียงเล็กน้อย

เมื่อทานข้าวเสร็จ นิสนธิ์ก็ส่งหล่อนกลับไป

หรือจะพูดให้ถูกคือ มาช่วยเจมน่าขนของย้ายบ้าน

หลังจากที่เจมน่าเก็บข้าวของเสร็จ กำลังบอกลากับคุณยายตระกูลฐิตานันท์ “คุณยายคะ ขอบคุณที่ดูแลหนูมาตลอดนะคะ วันนี้หนูจะย้ายออกไปแล้ว!”

“อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว จะย้ายออกไปทำไมล่ะ?”

“หนูอยู่ที่นี่มานานแล้ว ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ และยังรบกวนพวกคุณมานานมากแล้วด้วยค่ะ!”

“ย่าเคยบอกแล้วไง ว่าให้คิดซะว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านของหนู พ่อของหนูวานให้พันเดชช่วยดูแล นั่นก็คือให้พวกเราช่วยดูแลเธอให้ดีไง!”

“คุณยาย หนูเข้าใจดีว่าคุณยายดีกับหนูมาก แต่หนูตัดสินใจเองแล้ว!” เจมน่ากล่าว

บางทีการออกไปของหล่อน จะทำให้เรื่องราวเปลี่ยนแปลงไป!

เมื่อเห็นว่าเจมน่าตัดสินใจแล้ว คุณน่าก็ไม่อยากจะพูดขัดอะไรอีก

เจมน่ากำลังขนข้าวของออกไป ทันใดนั้น พันเดชกับจิดาภาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

ทั้งสองจูงมือกันกระหนุงกระหนิง ดูมีความสุขกันมาก

เมื่อเห็นพวกเขาจับมือควงแขนกัน ภาพนั้น ช่างบาดตาเหลือเกิน

แต่เมื่อพันเดชเดินเข้ามา ก็เห็นเจมน่าที่กำลังถือสัมภาระอยู่ เขากวาดมองด้วยสายตาอันแหลมคม “ไปไหน?” เขาถามขึ้น

“เจมน่าจะย้ายออกไปแล้ว!” คุณยายตระกูลฐิตานันท์พูดขึ้น

สายตาหยุดมองที่หล่อน “เธอจะย้ายออกไปอยู่กับนิสนธิ์?” ตอนที่เขาเข้ามา เห็นรถของนิสนธิ์จอดอยู่ด้านนอก

เจมน่าคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถามเช่นนี้ แต่หล่อนก็ตอบเขาไป “อื้ม ใช่!”พันเดชรู้สึกประหลาดใจ เจมน่าตัดสินใจเร็วเกินไปรึเปล่าพันเดชยืนอยู่ตรงนั้น สายตาจ้องมองหล่อน “ตัดสินใจดีแล้ว?”“เก็บของเสร็จหมดแล้ว!” “ต้องให้ไปส่งไหม?”เจมน่า “…”รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองกำลังรู้สึกแย่ หรือว่าเขาจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย?เจมน่ายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ นิสนธิ์รอฉันอยู่ด้านนอก!”“โอเค ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเธอก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน!” เขาพูดขึ้นเจมน่า “…แน่นอน!เมื่อเห็นว่าพันเดชไม่มีท่าทีจะพูดอะไรต่อ เจมน่าจึงพูดขึ้น “ฉันไปก่อนนะ!” หล่อนพูดพลาง หยิบสัมภาระที่มีไม่เยอะมาก ออกไปด้านนอก หลังจากที่หล่อนออกไป จิดาภาถามพันเดชขึ้น “แบบนี้จะดีเหรอ?”“ในเมื่อหล่อนอยากทำแบบนี้ ทำไมจะไม่สนองความต้องการหล่อนล่ะ หล่อนไม่ได้เป็นเด็กแล้ว ควรที่จะรับผิดชอบดูแลตัวเองได้แล้ว ในเมื่อนี่คือสิ่งที่หล่อนต้องการ ก็ตามใจหล่อนไป!” พันเดชค่อยๆพูดอย่างช้าๆ ไม่เจ็บปวดก็จะไม่หลาบจำนิสนธิ์เป็นคนยังไง ยังคงต้องให้หล่อนไปเรียนรู้ได้ตัวเอง ไม่อย่างนั้นไม่ว่าเขาจะพูดอะไร คงต้องยอมให้หล่อนเป็นฝ่ายถามเสมอพันเดชพูดขนาดนี้แล้ว จิดาภายิ่งไม่กล้าพูดอะไรต่อ ส่วนเรื่องของเจมน่า หล่อนเป็นคนที่มีสิทธิ์พูดมากที่สุด ในเมื่อหล่อนตัดสินใจเช่นนี้แล้ว ก็ต้องปล่อยหล่อนไป “โอเคแล้ว นานๆทีพวกเธอจะกลับมา บอกย่ามาซิ พวกเธอเตรียมงานกันไปถึงไหนแล้ว?” คุณยายตระกูลฐิตานันท์ถามขึ้น ไม่มีท่าทีทุกข์เศร้าใจที่เจมน่าย้ายออกไปแล้ว ใจของหล่อนยังคงคิดถึงแต่เรื่องงานแต่งพวกเขาเมื่อพูดถึงเรื่องงานแต่ง จิดาภายิ้มขึ้น “ดีมากเลยค่ะ คุณยายสบายใจได้!”“เรื่องทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ของพันเดช ตอนนี้เธอกำลังท้อง ต้องดูแลสุขภาพเยอะๆ!” จิดาภายิ้มแห้ง “คุณยายสบายใจได้ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด…”นิสนธิ์ไม่ค่อยถูกกับตระกูลฐิตานันท์ ยิ่งไม่เข้ากับพันเดช เพื่อเป็นการหลบพวกเขา เขาจึงไม่ได้เขาไป แต่เมื่อเห็นเจมน่าเดินออกมา เขาดีใจเป็นอย่างมาก รีบเปิดประตูรถออกทันที“เป็นยังไงบ้าง?” นิสนธิ์ถาม กลัวว่าหล่อนจะเสียใจภายหลัง“เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว!” เจมน่าเอ่ยปากพูดขึ้น เหลือบมองสัมภาระของตัวเอง ที่ไม่ได้มีอะไรเยอะมากมาย นิสนธิ์มองสัมภาระของหล่อน พูดขึ้น “ขึ้นรถเถอะ ผมไปส่งคุณเอง!” พูดพลาง ยื่นมือไปหยิบของในมือหล่อนเก็บในรถ และยังเปิดประตูให้เจมน่าด้วยความนอบน้อมใส่ใจเจมน่ายิ้มแห้งพลางขึ้นรถนิสนธิ์ขับรถตรงไปที่คอนโดทันที ตลอดทาง เจมน่านิ่งไม่พูดอะไร นิสนธิ์มองหล่อนผ่านกระจก “เป็นอะไรเหรอ? ไม่มีความสุข?”“เปล่า เพียงแต่กำลังคิดว่าฉันอยู่ที่นี่มาตั้งนาน รู้สึกใจหายเหมือนกัน!”“เวลานานขนาดนั้น ต้องมีความผูกพันเป็นธรรมดา แต่คุณสบายใจได้นะ เมื่อถึงที่นั่นแล้ว ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี!”“อื้ม!” จิดาภาพยักหน้าหล่อน พยายามที่จะไม่คิดอะไร อดกลั้นน้ำตาที่ไหลอยู่ภายในใจ และพยายามไม่คิดถึงคำพูดที่ก้องอยู่ในหัวไม่นานนัก รถก็แล่นขับมาถึงห้องพักของนิสนธิ์ เจมน่าลงจากรถ และนิสนธิ์ลงไปช่วยหล่อนถือของ ทั้งสองขึ้นไปด้านบนด้วยกันชั้น12 ประตูถูกเปิดออก นิสนธิ์เดินเข้าไปก่อน“นี่เป็นห้องที่ฉันเคยซื้อไว้ มีของเพียบพร้อม และยังมีคนมาทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ คุณสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ!”เจมน่าเดินเข้าไป มองดูรูปแบบภายในห้อง ถือว่าไม่เลวเลย พระอาทิตย์ส่องเข้ามา รู้สึกสบายมาก“ฉันเข้าใจแล้ว!” เจมน่าพยักหน้านิสนธิ์ถือสัมภาระของหล่อนเข้าไป พาหล่อนไปที่ห้องนอน “นี่คือห้องนอน ผ้าปูที่นอนซักสะอาดเรียบร้อย!” เจมน่ามองดู แน่นอนว่า ภายในห้องสะอาดทุกซอกทุกมุม หล่อนพยักหน้าลง “ขอบคุณค่ะ!”“ไม่เป็นไรเลย อย่าลืมสิว่าผมเป็นแฟนของคุณนะ ธุระของคุณ ก็คือธุระของผม คุณย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ นั่นก็หมายความว่าคุณเชื่อใจผม!” นิสนธิ์พูดพลางเดินเข้าไปโอบเอวหล่อน ค่อยๆก้มหน้าลง บรรจงจูบ…เจมน่ามองเขา รู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่าควรทำยังไง จะผลักตัวออกมาก็ไม่ได้ขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังประกบเข้ามา มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันทีเข้ามาขัดจังหวะของทั้งสองพอดี เจมน่ารีบฉวยโอกาส ผลักตัวออกมาจากอ้อมอกของเขา “คุณคุยโทรศัพท์เถอะ ฉันเข้าห้องน้ำก่อน!”นิสนธิ์สีหน้าเศร้า มองดูหล่อนเดินเข้าไป หยิบมือถือออกมา เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นเดินไปรับอีกด้านหนึ่ง “ฮัลโหล…”“ผมรู้แล้ว เรื่องเงิน ผมกำลังคิดหาวิธีอยู่ ไม่ต้องทวงแล้ว ผมต้องมีวิธี…”“ขอเวลาผมอีกห้าวัน ผมจะหาเงินมาให้ครบให้ได้แน่นอน…” เจมน่าที่อยู่ในห้องน้ำ จ้องมองตัวเองในกระจก ในหัวของหล่อนเห็นเป็นภาพของตัวเองกับนิสนธิ์เมื่อครู่….หรือนี่เป็นสิ่งที่หล่อนต้องการ?แม้ว่าทั้งสองจะคบกันแล้ว แต่ตอนนี้เพียงแค่กอดกัน ตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่นี่ นั่นก็แสดงว่าความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับเขาก้าวข้ามขึ้นมาอีกขั้น แต่เสียงเรียกร้องภายในใจบอกว่า นี่ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการ!คบกับนิสนธิ์ เพียงเพราะเย้ยพันเดชให้โมโห แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หล่อนเลือกที่จะย้ายออกมาจริงๆหล่อนต้องตกนรกทั้งเป็นแน่นอน!มองดูตัวเองในกระจก คิดฟุ้งซ่านมากมาย…“ก๊อกๆ” ขณะเดียวกันนั้น นิสนธิ์เคาะประตู “เจมน่า คุณโอเครึเปล่า?”“อ๋อ โอเคค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!” เจมน่าตอบกลับ จากนั้นสูดหายใจเข้าลึก เปิดประตูเดินออกไป “เข้าไปตั้งนาน ผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณแล้ว!” นิสนธิ์พูดด้วยความเป็นห่วงเจมน่ายิ้ม มองหน้าเขา “เอ่อ นิสนธิ์ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อน คุณ…”นิสนธิ์เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าหล่อนกำลังหมายถึงอะไร เขายิ้มและพยักหน้าลง “โอเค งั้นคุณพักผ่อนนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมก็ควรจะกลับได้แล้ว!”“โอเคค่ะ!” เจมน่ายิ้มตอบ “อาบน้ำเสร็จก็นอนนะ!”“อื้ม!” เจมน่าพยักหน้าลงก่อนที่จะกลับไป นิสนธิ์เดินเข้าไปจูบบนหน้าผากของหล่อนจูบนี้ ทำให้เจมน่านึกถึงตอนที่อยู่ต่อหน้าพันเดช หล่อนก็ตั้งใจแสร้งทำเป็นจูบนิสนธิ์….ที่แท้ เมื่อถูกคนที่ไม่ชอบจูบ เป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง!เจมน่าเดินไปส่งเขาหน้าประตู “ฝันดีค่ะ!”“ฝันดีครับ!”หลังจากที่นิสนธิ์กลับไป เจมน่าจึงปิดประตูลงเขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว เจมน่าจึงถอนหายใจโล่งอกตอนที่คบกับเขาตอนแรก เพียงเพราะยั่วโมโหพันเดช แต่ตอนนี้ หล่อนกลับรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูกยิ่งนิสนธิ์ตั้งใจมากเท่าไหร่ หล่อนยิ่งกดดันมากเท่านั้นภายในห้องอันแสนว่างเปล่า เจมน่ามองไปรอบๆ ที่นี่ไม่มีพันเดช และไม่หรูหราเท่าบ้านหลังนั้น มีเพียงแค่ห้องชุดสามห้องนอน สองห้องนั่งเล่น ออกแบบสไตล์โมเดิร์น แต่ทว่า ทั้งหมดนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไม่มีคนที่หล่อนอยากเจอ…ไม่มีความอบอุ่นและบรรยากาศที่คุ้นเคย เมื่อกลับไปที่ห้องนอน หล่อนนั่งอยู่บนเตียง มองดูที่นี่ แม้ว่าไม่อยากพูดออกมา แต่หล่อนยอมรับอยู่ภายในใจ หล่อนรู้สึกเสียใจมาก เสียใจที่ย้ายออกมา!