หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 733 รูปถ่ายใบหนึ่ง

ตอนที่ 733 รูปถ่ายใบหนึ่ง

เกาะมองไปที่ฌัลล์ “ดูจากนิสัยของพันเดชแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่นอน!”

“เราต้องคิดแผนป้องกันไว้ เขาฉลาดมาก อย่าให้เขาหาเจอ!” ฌัลล์กล่าว

เกาะพยักหน้าลง “รับทราบครับ!”

“สืบเรื่องไปถึงไหนแล้ว?”

“กำลังดำเนินการอยู่ครับ ประมาณสองวันก็รู้ผล!” เกาะพูดขึ้น

ฌัลล์พยักหน้าลง เขาทั้งรอและกลัวคำตอบที่จะเกิดขึ้น

“เอ้อนี่ วันนี้อาการของหล่อนเป็นยังไงบ้าง?”

“ถือว่าดีเลยครับ นอนหลับพักผ่อนอย่างดี! ”

“ให้พี่มุ้งมิ้งดูแลเรื่องอาหารให้ดี!”

“กำชับไปแล้วครับ เรื่องความเป็นอยู่ของคุณจิดาภาคุณสบายใจได้ครับ”

เขาอยากจะวางใจเรื่องนี้มาก แต่ถึงยังไงก็วางใจไม่ลงอยู่ดี

ราวกับว่า จิดาภาเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านไปเขาอดคิดกังวลถึงหล่อนไม่ได้

ฌัลล์ทำได้เพียงพยักหน้า

“ถ้าคุณไม่สบายใจ แวะไปดูตอนกลางคืนก็ได้นะครับ คุณจิดาภาอาจจะชวนคุณทานข้าวด้วยก็เป็นได้นะครับ!” เกาะยิ้มพลางเสนอไอเดีย เขามองออกว่า ฌัลล์ปรารถนาหวังจะมีโอกาสพูดคุยกับหล่อนอย่างมาก

ทุกครั้งที่เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาจะเห็นฌัลล์ที่แตกต่างออกไปจากปกติ

คือฌัลล์ในมุมที่เขาไม่เคยเห็นมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฌัลล์คิดไปคิดมา “ช่างเถอะ ให้หล่อนอยู่คนเดียวเงียบๆสักสองวันก่อน!” เกาะพยักหน้าลง “ให้คนส่งของและอาหารบำรุงให้หล่อนเยอะๆ!” “ครับ!” ใจจริงเขาอยากไปใจจะขาด แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้ หวังว่า คำตอบนั้นจะเป็นเหมือนที่พวกเขาคิดไว้ ไม่ได้เป็นเพียงแค่เรื่องราวที่ผ่านไป ตอนบ่าย ฌัลล์นั่งอยู่ภายในรถ เกาะนั่งด้านหน้า ขับรถอยู่เป็นเวลานาน เกาะจึงสังเกตเห็นมีรถคันหนึ่งคอยขับตามมาตลอด หันกลับไปมองฌัลล์ “ฌัลล์…” ไม่พูดอะไร แต่ใช่สายตามองไปด้านหลัง ฌัลล์ไม่ได้หันหลังกลับไป แต่กลับยิ้มขึ้น “ให้เขาตามเถอะ!” เกาะไม่พูดอะไรต่อ มองไปที่คนขับรถ “กลับเดี๋ยวนี้!” คนขับรถพยักหน้า ขับกลับไป จริงๆแล้ว ฌัลล์รู้ดีว่าพันเดชต้องทำแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่สน ให้พวกเขาสะกดรอยตามได้ แต่จิดาภา… เมื่อไม่เห็นพันเดช ไม่เห็นเจมน่า ทำให้หล่อนไม่เหนื่อยใจ รู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อย สีหน้าดูสดใสขึ้น ดูแข็งแรงขึ้นเยอะ มีคนคอยดูแลเรื่องกินอยู่ ทำให้จิดาภาหมดความกังวลใจไปไม่น้อย หล่อนคิดว่า ต่อไปคงต้องจ้างคนมาดูแลแบบนี้เสียแล้ว วันนี้อากาศดี จิดาภานั่งถอนหญ้าอยู่ที่สนามด้านนอก ตอนนั้นเอง พี่มุ้งมิ้งเดินออกมา “คุณจิ ไม่ต้องทำหรอกค่ะ เข้าไปพักผ่อนนะคะ!” เมื่อได้ยินเสียงของพี่มุ้งมิ้ง จิดาภาเงยหน้าขึ้น ยิ้ม “ฉันก็ไม่ได้ทำจริงจัง แค่พักเฉยๆ ไม่เหนื่อยหรอก เธอสบายใจได้!” เมื่อเห็นรอยยิ้มของจิดาภา พี่มุ้งมิ้งสบายใจขึ้นทันที “คุณจิสีหน้าดีขึ้นมากเลยนะคะ ลูกของคุณต้องแข็งแรงมากแน่ๆ” ได้ยินเช่นนั้น จิดาภาลุกขึ้น “ดูออกด้วยเหรอคะ?” “เด็กอยู่ในท้อง เชื่อมโยงกับหัวใจของแม่โดยตนง ดังนั้นไม่ว่าแม่อารมณ์ดีหรือไม่ดี อาหารการกินมีประโยชน์หรือไม่ ก็สามารถส่งผลกระทบต่อเด็กได้หมด” พี่มุ้งมิ้งพูดขึ้น จิดาภาฟังพลางพยักหน้าลง “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะทำให้ตัวเองมีความสุข!” “ดีแล้วค่ะ ฉันขอตัวไปทำกับข้าวก่อนนะคะ!” “จ้ะ!” จิดาภาพยักหน้า หลังจากพี่มุ้งมิ้งเข้าไปในบ้าน จิดาภาก็ต้มน้ำร้อนต่อ เมื่อเริ่มรู้สึกเหนื่อย หล่อนจึงลุกขึ้นไปนั่งพักที่ชิงช้า เมื่อมองไปรอบๆ จู่ๆก็รู้สึกชอบสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาแปลกๆ เพียงแค่ได้มอง ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย หล่อนคิดว่าผู้หญิงที่เคยอยู่ที่มาก่อน คงจะเป็นคนที่รักสงบมาก สถานที่แบบนี้ ทำให้รู้สึกสงบใจ ออกห่างจากโลกภายนอก เมื่อคิดเช่นนี้ ทำให้หล่อนอดหุบยิ้มไม่ได้ อารมณ์ดีขึ้นมากเลย ไม่มีพันเดชอยู่ที่นี่ รู้สึกไม่มีเรื่องสนุก แต่กลับรู้สึกสบายใจมากขึ้น ทำให้หล่อนมีเวลาครุ่นคิดเยอะขึ้น จากนั้นหล่อนลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้อง ตอนแรกตั้งใจจะไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อ แต่กลับเริ่มรู้สึกเบื่อ อยากจะหาอะไรดูสักหน่อย แต่เมื่อเดินออกมาจากห้อง เห็นยังมีอีกห้องหนึ่งคล้ายกับห้องหนังสือ จิดาภาจึงคิดจะเข้าไปหาหนังสืออ่าน หลังจากผลักประตูเข้าไป ห้องที่เห็นตรงหน้า เป็นห้องหนังสือจริงๆด้วย แสงอาทิตย์สาดส่อง ผ้าม่านสีขาวนวล และยังมีโต๊ะตั้งคอมพิวเตอร์และคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง ภายในห้องหนังสือ มีอุปกรณ์เครื่องใช้ครบครัน แค่เห็นก็สามารถรับรู้ได้ว่า แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่แล้ว ฌัลล์ยังคงใส่ใจอย่างมาก จิดาภาเดินเข้าไปมองรอบๆ สิ่งของที่ตั้งโชว์อยู่ในแต่ละที่ดูมีเอกลักษณ์ แต่ก็มองออกถึงความตั้งใจในการออกแบบ ขณะที่จิดาภากำลังมองหาหนังสือ ทันใดนั้น หล่อนก็เหลือบมองเห็นรูปภาพรูปหนึ่งที่ตั้งอยู่บนชั้นวางหนังสือ…..