หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 730 ข่าวคราวของหล่อน

ตอนที่ 730 ข่าวคราวของหล่อน

ตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่มีข่าวคราวของจิดาภาเลยสักนิด

พันเดชกระวนกระวายจนแทบจะบ้าตาย!

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจิดาภาจะหายไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ หรือว่า หล่อนตั้งใจหลบเขา!

เมื่อคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอหล่อนตลอดไป เขาโกรธฉุนเฉียวอย่างบ้าคลั่ง!

เผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน

จิดาภา ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธฉันจริงๆ แม้ว่าเธอจะไม่สนใจฉันอีก ฉันขอร้องอีกสักครั้งจะได้ไหม ได้โปรดฟังฉันอธิบาย!

เมื่อคิดถึงตอนนี้ นิ้วมือเรียวยาวเสยผมที่หนาดกดำขึ้น

ทันใดนั้นเอง เสียงมือถือของเขาดังขึ้น

เหลือบมองไปที่เบอร์โทรศัพท์ พันเดชกดรับทันที

“ฮัลโหล…”

“พันเดช ลูกอยู่กับเจมน่ารึเปล่า? ” คู่สายเป็นเสียงอันอ่อนหวานของตุรีย์

“เปล่าครับ!” พันเดชกล่าว ตอนนี้เขาคิดถึงจิดาภาเพียงผู้เดียว เขาจะไปอยู่กับเจมน่าได้อย่างไร

“ไม่ได้อยู่กับลูก? งั้นหล่อนจะไปไหนได้ล่ะ? พี่มุ้งมิ้งบอกว่า เมื่อคืนหล่อนไม่ได้กลับบ้าน ตอนเช้าไปเรียกที่ห้อง หล่อนก็ไม่อยู่!” ตุรีย์พูดขึ้น

“อาจจะไปหาลาภิศก็ได้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หล่อนไม่ได้เป็นอะไร!” พันเดชกล่าว

“งั้นก็ได้ แล้วได้ข่าวของ…จิดาภาบ้างแล้วยัง?” ตุรีย์ถามขึ้น พันเดชเงียบไปสักพัก พูดขึ้น “ยังเลยครับ!” “ลูกอย่ากังวลมากไปล่ะ จิดาภาเป็นเด็กฉลาด ไม่มีทางเป็นอะไรหรอก” “ครับผม!” หลังจากพูดจบ เขาตัดสายทันที เขานั่งอยู่ที่เดิม เมื่อคิดถึงจิดาภาก็รู้สึกเสมือนมีบางอย่างกดทับอยู่ภายในใจหนักอึ้งจนรู้สึกหายใจลำบาก ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร เขาไม่มีทางนั่งอยู่อย่างเฉยเมยแน่นอน ต้องหาหล่อนให้เจอ! เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขารีบหยิบกุญแจบนโต๊ะขึ้น หันหลังเดินออกไปทันที เพิ่งเข้าไปในรถ มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นเป็นเบอร์แปลก เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง คิดว่าเป็นจิดาภา จึงกดรับทันที “ฮัลโหล…” “ใช่คุณพันเดชรึเปล่าคะ?” “ครับผม!” “ฉันโทรมาจากโรงพยาบาลวิชายกร ตอนนี้คุณเจมน่ารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล รบกวนคุณช่วยมาที่นี่หน่อยได้ไหมคะ?” เจมน่า？ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตอบกลับ “โอเคครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!” หลังจากวางสาย เขารีบขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เขาเดินทางไปถึงโรงพยาบาล “คุณหมอครับ หล่อนเป็นอย่างไรบ้าง?” “คนไข้เพิ่งจะถูกส่งตัวมา พวกเราทำการตรวจดูแล้ว หล่อนเคยทำการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจมาก่อนใช่ไหม?” คุณหมอถามขึ้น เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พันเดชพยักหน้าลง “ใช่ครับ!” “ถ้าเป็นเช่นนั้น พยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้คนไข้ต้องตกใจ รับรู้เรื่องอะไรที่ทำให้กระทบกับจิตใจมาก หรือเหนื่อยมากเกินไปนะครับ ไม่เช่นนั้นจะทำให้หัวใจทำงานผิดปกติ!” “รับทราบครับ ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ?” “ตอนนี้อาการทรงตัวแล้ว พ้นขีดอันตราย เดี๋ยวคุณเข้าไปเยี่ยมได้ แต่พยายามอย่าทำให้หล่อนต้องได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจ!” คุณหมอกล่าวเตือน พันเดชพยักหน้า หลังจากที่คุณหมอออกไป เขาก็เข้าไปในห้องคนไข้ เจมน่านอนอยู่บนเตียง เมื่อพันเดชเดินเข้าไป เจมน่าตกใจตะลึง “พันเดช….” เสียงของหล่อนดังขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เจมน่าส่ายหน้า น้ำตาคลอเบ้า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พี่มุ้งมิ้งบอกว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน!” พันเดชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เฉยเมย จนทำให้เจมน่ารู้สึกกลัว เมื่อถามขึ้นเช่นนี้ น้ำตาของเจมน่าไหลรินออกมา “ฉันไปหาพี่จิดาภา ฉันรู้ว่าหล่อนหายไป นายจะต้องเป็นห่วงมากแน่นอน แต่ฉันขอโทษนะ…ฉันหาหล่อนไม่เจอ!” ได้ยินเช่นนั้น พันเดชชะงักนิ่งไปทันที คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะทำแบบนี้ เจมน่ามองไปที่เขา “ฉันรู้ดี เป็นเพราะฉัน ทำให้นายกับพี่จิดาภาทะเลาะกัน แต่นายสบายใจได้นะ รอให้ฉันหาพี่จิดาภาเจอก่อน ฉันจะไปจากชีวิตนายเอง!” “เจมน่า…..” “แต่เรื่องนั้น…ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันคิดว่านายบอกพี่เขาแล้ว ก็เลยพูดออกไป แต่เมื่อฉันรู้ว่านายยังไม่บอกหล่อน ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก!” เจมน่ามองหน้าพันเดชพลางอธิบาย พันเดชมองหน้าเจมน่า ขมวดคิ้วขึ้น “ช่างเถอะ หมอบอกว่าอย่าให้เธอใช้อารมณ์มาก พักผ่อนดีๆ!” “ยังโกรธฉันอีกไหม?” เจมน่าถามขึ้น ยื่นมือไปจับชายเสื้อของเขา “ฉันกำลังโกรธตัวฉันเอง ถ้าฉันบอกหล่อนให้เร็วกว่านี้ คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!” พันเดชพูดพลางดึงมือหล่อนออกจากชายเสื้อของตัวเอง “เธอพักผ่อนเยอะๆ!” เจมน่าจึงยอมปล่อยมือออก แต่หล่อนรู้ดีว่าเขายังโกรธอยู่ “พันเดช ถ้า…ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ตอนนี้นายก็คงไม่สนใจฉันใช่ไหม?” เจมน่าถามขึ้น พันเดชมองหน้าหล่อน เงียบไม่พูดอะไร ขณะเดียวกัน เจมน่ายิ้มเย้ยขึ้น “ฉันรู้คำตอบแล้ว!” “อย่าคิดมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือพักผ่อน!” พันเดชพูดขึ้น