หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 713 หมู่เลือดพิเศษ

ตอนที่ 713 หมู่เลือดพิเศษ

“ใช่ครับ นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจิดาภาจะจำได้ด้วย !” ปวีร์พูด

“จำได้อยู่ค่ะ มีเรื่องอะไรเหรอคะ ?”

“คุณเปศลเตรียมอาหารเสริมเล็กๆ น้อยๆ แล้วให้ผมมาส่งครับ ว่าแต่ตอนนี้คุณสะดวกไหมครับ ?”

“แต่ว่าตอนนี้ฉันอยู่บนรถ กำลังกลับค่ะ !”

“ครับ งั้นผมรอคุณอยู่ชั้นล่างนะครับ !”

“แต่ว่า……”

ขณะที่จิดาภาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พบว่าโทรศัพท์ถูกวางสายไปแล้ว เมื่อมองไปที่โทรศัพท์ จิดาภาก็คิดอยู่ชั่วขณะ แล้วเงยหน้ามองไปยังคนขับรถ “พี่คะ รบกวนคุณช่วยขับเร็วขึ้นหน่อยนะคะ !”

“ครับ !”

จากนั้นคนขับรถก็เร่งความเร็วขึ้น แล้วขับกลับไป

เมื่อถึงชั้นล่างของคอนโดจัดสรร จิดาภาก็ลงมาจากบนรถ จากนั้นก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้น

จิดาภาเดินไปฝั่งนั้น ส่วนคนที่อยู่บนรถเมื่อเห็นจิดาภาแล้วก็รีบเดินลงไป

“คุณจิดาภาครับ……”

“คุณเปศลล่ะคะ ?”

“ตอนนี้เขาติดธุระนิดหน่อยก็เลยมาไม่ได้ ดังนั้นจึงให้ผมมาส่งครับ !” พูดจบ ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ถือกระเป๋าสิ่งของขนาดใหญ่คนละใบในมือ

จิดาภาตกตะลึง “นี่จะเกรงใจมากเลยนะคะ !”

“เป็นสิ่งที่คุณเปศลสั่งมาครับ พวกผมก็เลยต้องทำ !”

“ค่ะ งั้นช่วยขอบคุณคุณเปศลแทนฉันหน่อยนะคะ !”

ปวีร์ยิ้มขึ้น

“หรือว่าพวกคุณจะขึ้นไปนั่งข้างบนสักพักคะ ?”

“ไม่ต้องหรอกครับ !” ปวีร์ปฏิเสธออกไปตรงๆ “ผมยังมีธุระครับ !” พูดจบปวีร์ก็มองไปยังสองคนนั้น “พวกคุณขึ้นไปส่งของชั้นบนให้คุณจิดาภานะ !” “ครับผม !” สองคนนั้นก็พยักหน้า แล้วกำลังจะไป จิดาภามองไปที่ ปวีร์ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จากนั้นจึงเอ่ยปากพูดขึ้น “โอเค งั้นวันหลังฉันค่อยไปขอบคุณคุณเปศลด้วยตัวเองนะคะ !” พูดจบ จิดาภาก็หันหลังกำลังจะไป “คุณจิดาภาครับ……” ขณะนั้น ปวีร์ก็เรียกเธอจนหยุดกะทันหัน เดิมทีไม่อยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โพล่งออกมา จิดาภาหันหัวมองไปที่ปวีร์ด้วยสายตาสงสัย “ยังมีเรื่องอะไรเหรอคะ ?” ปวีร์มองไปที่เธอ “ผมอยากถามคุณว่าหมู่เลือดของคุณคือ Rh ลบใช่ไหมครับ ?” จิดาภาชะงักแล้วมองไปที่เขา “คุณรู้ได้ยังไงคะ ?” ปวีร์ “……” ไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่ เมื่อเผชิญกับสายตาที่สงสัยของจิดาภา ปวีร์ก็เลยเอ่ยปากพูดขึ้น “วันนั้นคุณเป็นลม แล้วคุณหมอตรวจร่างกายให้คุณก็เลยทราบครับ !” เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ จิดาภาก็พยักหน้า “ใช่ หมู่เลือดแบบนี้ไม่ค่อยพบค่ะ !” ปวีร์พยักหน้า “ใช่แล้ว ดังนั้นต้องดูแลร่างกายให้ดีด้วยครับ !” จิดาภาพยักหน้า “ฉันจะทำนะคะ งั้นฉันกลับไปก่อนนะ !” ปวีร์พยักหน้า ส่วนจิดาภาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงกลับไป ปวีร์ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วมองไปที่เงาหลังของจิดาภาพลางขมวดคิ้วขึ้น นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันเนี่ย ? เขาไม่เชื่อว่านี่มันจะเป็นเรื่องบังเอิญแน่นอน ! ฉัตรชัยเคยอยู่ด้วยกันกับ เปศล หน้าตาของจิดาภาก็เหมือนกับจิดาภา ส่วนฉัตรชัยก็เคยแต่งงานกับคนอื่นมา ส่วนจิดาภาก็เป็นลูกของการันต์กับจันทนี ทว่าหมู่เลือดของเธอก็เหมือนกับของเปศลด้วย…… นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันเนี่ย ? ยังไงก็ตาม เขาก็ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน มองไปยังกระเป๋าใหญ่เล็กอันหลากหลาย แล้วยังมีอาหารเสริมทุกชนิดอีกด้วย ในใจของจิดาภาก็ซาบซึ้งใจมาก เธอกับเปศลก็เจอกันได้แค่ไม่กี่ครั้ง นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะรอบคอบขนาดนี้ แถมยังให้คนส่งของมามากมายขนาดนี้อีก จิดาภายิ้มและจัดเก็บของ ปาดผลไม้บางส่วน แล้วจิดาภาก็ไปนอนพักผ่อนบนเตียง เธอจำเป็นต้องพักผ่อนให้ดีในช่วงสามเดือนแรก เธอวางแผนไว้ว่าจะลายาวสามเดือน ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าเด็กในท้องของเธอ ! เธอก็รู้ดีว่าปิดบังได้ไม่นาน แต่ตอนนี้……เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับพันเดชยังไง ในที่สุดก็คิดเรื่องวุ่นวายสับสน แต่ก็ยังตัดสินใจว่าให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ รอไปสักสองสามวัน หลังจากสงบแล้วค่อยว่ากัน กินผลไม้ไป แล้วนอนอยู่ตรงนั้น ไม่นานนักก็หลับไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเห็นเบอร์โทรด้านบน จิดาภาก็กดรับสายไปทันที “ฮัลโหล……” “เธอกำลังนอนอยู่เหรอ ?” “ใช่ !” “เธอ เธอไม่ได้ไปทำงานหรอกเหรอ ?” ไปรยาถามขึ้นอย่างสงสัย “ขอลาแล้ว !” จิดาภาพูดอย่างเอื่อยเฉื่อย นี่ทำให้ไปรยาสยองมาก จิดาภาที่เป็นคนบ้างานจนเป็นนิสัยก็ขอลาได้ด้วย “ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านเหรอ ?” “อืม !” “ฉันมีเรื่องบางอย่างจะต้องหาเธอ !” “เธอรอฉันอยู่ที่บ้านนะ อย่าไปที่ไหนเชียวล่ะ !” “จ้า !” หลังจากวางสายไปแล้ว จิดาภาก็นอนอยู่ตรงนั้นต่อ ทว่ามีสติขึ้นมามากแล้ว แต่ตาก็ยังคงง่วงจนลืมไม่ขึ้น ไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานมากแค่ไหน จนกระทั่งเสียงออดดังขึ้น จิดาภาจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเปิดประตู หลังจากเปิดประตูไปแล้ว เมื่อเห็นจิดาภา ไปรยาก็ตกใจมากขึ้นไปอีก “เธอยังนอนอยู่เหรอ ?” จิดาภาพยักหน้า “ว่าไง ? มาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ ?” ไปรยาเดินเข้าไปแล้วปิดประตู จากนั้นก็มองไปที่จิดาภา “ทำไมเธอถึงนอนอยู่ที่บ้านล่ะ ?” “ไม่เช่นนั้นล่ะ ? ฉันควรจะอยู่ที่ไหน ?” จิดาภาถาม จากนั้นก็เดินไปที่โซฟาอีกครั้ง แล้วนั่งลงไปข้างบน เธอจำสิ่งที่คุณหมอพูดได้ตลอด ไปรยาก็เดินไป แล้วมองไปที่เธอ “ฉันได้ยินว่าพันเดชไม่เป็นอะไรแล้ว ก็เลยตั้งใจมาเยี่ยมเธอ !” เมื่อพูดถึงพันเดช จิดาภาก็พยักหน้า “อืม ไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะ !” “จิ…..” เมื่อมองไปที่จิดาภา ไปรยาก็รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากพูดยังไง ว่ากันว่าคนที่ตั้งครรภ์จะไวต่อความรู้สึก มันไม่ผิดสักนิดเดียว จิดาภาหันข้างมองไปที่เธอ “ว่าไง ? เธอมีเรื่องอยากจะพูดกับฉันใช่ไหม ?” ไปรยาตกตะลึงเล็กน้อย สายตาก็จ้องมองไปที่จิดาภา กำลังคิดว่าควรจะพูดหรือว่าไม่ควรจะพูดดี มีอย่างที่คิดไว้ พวกเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก รู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว จิดาภาจะมองไม่ออกได้ยังไงกัน “มีเรื่องอะไร พูดมาตรงๆ เลย !” “จริงๆ แล้ว วันนี้ฉัน……”