หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 697 เปศลช่วยเหลือ

ตอนที่ 697 เปศลช่วยเหลือ

จิดาภายืนอยู่ตรงนั้น กระดูกสันหลังตรงอยู่เสมอ ไม่ได้พูดสักคำตั้งแต่แรกจนจบ

ในที่สุดผู้ถือหุ้นก็ทยอยสลายตัวออกไป

ในร้านกาแฟชั้นล่าง

จิดาภากับเปศลนั่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าของจิดาภาดูไม่สู้ดีนัก “คุณเปศล ขอบคุณที่คุณมาในวันนี้นะคะ !” จิดาภากล่าวขอบคุณ

เปศลมองไปที่เธอแล้วยิ้มขึ้นจางๆ “ก็เป็นแค่การช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น อีกอย่างผมก็เชื่อในตัวของคุณกับพันเดช ส่วนคนอื่นผมไม่เชื่อหรอก !”

จิดาภาพยายามดึงรอยยิ้มออกมา

เปศลมองไปที่เธอ “สีหน้าของคุณไม่ค่อยดี เมื่อวานพักผ่อนไม่ค่อยพอเหรอ !?”

จิดาภาลดสายตาลงแล้วมองกาแฟที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง แต่ใจไม่ได้อยู่บนนี้ “ถึงตอนนี้ยังหาเครื่องบิน ฉันจะพักผ่อนให้ดีได้ยังไงล่ะคะ !”

“ไม่ต้องกังวลมากไป สุดท้ายก็จะมีเบาะแสอยู่หรอกน่า !” เปศลปลอบ

จิดาภาพยักหน้า

“ผมมีคนรู้จักที่สนามบินนั่น พวกเขาบอกว่ากำลังตามหาอยู่ อาจจะถูกบังคับให้ลงจอดที่ไหนสักแห่ง ยังไงก็ตามถ้ามีเบาะแสแล้วผมก็จะบอกคุณเป็นคนแรก !” เปศลพูด

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็เงยหน้าพูดแล้วพูดขึ้น “จริงเหรอ ?”

“มันเป็นยังไงกันแน่ผมก็ไม่ค่อยรู้ แต่ยังไงก็ตามถ้ามีเบาะแสแล้วผู้ก็จะบอกคุณ !”

สองวันนี้ไม่มีข่าวดีออกมาสักนิดเดียว ตามที่พวกเขาพูด ยิ่งเวลานานไปความหวังก็ร่อยหรอลงไปอีก เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าในใจจะเป็นแบบไหน หวังเพียงแค่ว่าพันเดชจะมีปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง หรือเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่ง……

จิดาภาพยักหน้า “ค่ะ งั้นก็รบกวนคุณด้วยนะคะ !” จิดาภาพูดอย่างหนักแน่น เปศลพยักหน้า ส่วนจิดาภาก็จมดิ่งอยู่กับความเงียบอีกครั้ง เปศลเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดปลอบเธอยังไง เพียงแค่มองท่าทางที่โศกเศร้าของเธอ ได้แต่มองไปที่เธอ…… ในตอนบ่ายจิดาภาก็ไปเยี่ยมหญิงชราที่โรงพยาบาล เห็นอารมณ์ของเธอคงที่ เธอจึงกลับมา ในตอนกลางคืน ไปรยาก็ไปที่นั่น หลังจากที่รู้เรื่องของพันเดชแล้วก็ให้เอลิสต์ส่งเธอไปที่นั่น เข้าประตูไปแล้วก็เห็นดวงตาของจิดาภาแดงมาก จึงรู้ได้ว่าเธอร้องไห้มา “จิ……” เห็นดวงตาของจิดาภาแดงมาก จึงรู้ได้ว่าเธอร้องไห้มา “เธอมาได้ยังไงเนี่ย ?” จิดาภาถามขึ้นอย่างอ่อนแรง ไปรยาเดินเข้าไปแล้วปิดประตู ส่วนจิดาภาก็เดินกลับไปที่โซฟาแล้วนั่งอยู่ข้างบน ไปรยาเดินเข้าไปแล้วมองไปที่เธอ “ฉันเพิ่งได้ยินเรื่องนี้ ดังนั้นก็เลยมาดูหน่อย……จิ……” เมื่อเห็นจิดาภา ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะปลอบยังไง “ฉันไม่เป็นอะไรหรอก !” จิดาภาพยายามยิ้ม ทว่าดวงตาก็แดงขึ้นมา ท่าทีตรงไหนที่ดูเหมือนไม่เป็นอะไรล่ะ ? “เธอเป็นอะไรหรือไม่ฉันสามารถมองออกได้ จิ อยู่ต่อหน้าฉัน เธอไม่ต้องเข้มแข็งขนาดนี้ก็ได้……” พูดจบก็ยื่นมือออกไปกอดจิดาภา ในที่สุดจิดาภาอดกลั้นไม่ไหว จึงร้องไห้ออกมา กอดไปรยาแน่นขึ้น น้ำตาก็ตกลงมาเรื่อยๆ “ไปรยา เธอรู้ไหม ? ถ้าเขาไม่อยู่แล้วฉันไม่อยากจินตนาการเลยว่าบนโลกนี้จะไม่มีผู้ชายที่ชื่อพันเดชอีกแล้ว ฉันจะทำยังไง……” “ฉันไม่สามารถจินตนาการเลยว่า ถ้าไม่มีเขาแล้ว ชีวิตฉันจะเป็นยังไง !” จิดาภาพูดพลางร้องไห้ ไปรยาปลอบโยนเธออยู่ตลอด “ไม่หรอกน่าๆ เขาจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันเชื่อว่าเขาทิ้งเธอไปไม่ได้หรอก พันเดชก็เหมือนแมลงสาบที่ทุบตีไม่ตาย เขาจะต้องไม่เป็นอะไร !”ไปรยาพูดปลอบโยน จิดาภากอดไปรยาแน่น และระบายความตึงเครียดและความหวาดกลัวของตัวเองอย่างรุนแรง ความกังวลที่ต่อเนื่องกันมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้ระบายออกมาบ้าง ไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานมากแค่ไหน จิดาภาก็ค่อยๆ หยุดร้องไห้ มองไปที่ไปรยา “ขอบคุณนะที่เธอมาเป็นเพื่อนฉัน !” “ผิดเองที่ฉันมาสายไปหน่อย !” “ฉันไม่เป็นอะไร !” “คืนนี้ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอได้ไหม ?” ไปรยาถาม จิดาภาส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้ !” “แต่ฉันวางใจเธอไม่ได้ !” “ไม่มีอะไรวางใจไม่ได้หรอกน่า ก่อนที่ยังไม่มีเบาะแสของเขา ฉันจะไม่ให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองแน่นอน !” “แต่……” “ไปรยา ให้ฉันอยู่เดียวเงียบๆ เถอะ !” เมื่อพูดแบบนี้ไปรยาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงได้แต่พยักหน้า “งั้นเอาเถอะ แต่เธอจำไว้นะ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรีบโทรหาฉัน !” จิดาภาพยักหน้า หลังจากช่วยจิดาภาจัดการเรียบร้อย ไปรยาก็ออกไป แม้ว่าจะไม่ค่อยวางใจ แต่เธอก็เชื่อว่าจะยังไม่เกิดอะไรขึ้นกับจิดาภาเป็นการชั่วคราว หลังจากถึงชั้นล่าง เพิ่งจะโทรก็มองไปเห็นรถยังคงจอดอยู่ที่ชั้นล่าง เธอจึงตกตะลึงเล็กน้อยแล้วเดินไป ในขณะเดียวกันเอลิสต์ก็ผลักประตูรถเดินลงมา “นายท่อนไม้ ทำไมนายยังมาไป ?” ไปรยาขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เขา ตั้งแต่เธอมาที่นี่จนถึงตอนนี้ อย่างน้อยมันก็ได้สองชั่วโมงกว่าๆ แล้ว “รอคุณอยู่ !” “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะกลับ ?” “ในตอนนี้ต้องการระบายและต้องการเงียบด้วย !” เอลิสต์พูด ไปรยาพยักหน้า “คุณนี่ช่างเข้าใจเอาซะจริงๆ เลย !” เอลิสต์เงยหน้ามองไปชั้นบน “เธอเป็นยังไงบ้างล่ะ ?” “จะเป็นอะไรได้ ก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่ก่อนที่ยังไม่แน่ใจเรื่องของพันเดช ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องไม่เป็นอะไร !”