หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 688 แหวนวงเดียวกัน

ตอนที่ 688 แหวนวงเดียวกัน

ผู้ชายคนนั้นพูดได้เพียงครึ่งประโยคก็ต้องอึ้งไป เขาเห็นเปศลเดินออกไป จึงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความอับอาย สุดท้ายก็เดินฟึดฟัดออกไป

บอดี้การ์ดเห็นว่าเปศลเดินออกไป จึงรีบตามเขาไปทันที

เปศล เดินออกมา เห็นจันทนีเดินไปทางห้องน้ำ เขาจึงเดินตามเธอไป

ตอนที่พวกเขาเดินสวนกันไปทันระวังเลยทำให้ชนกันเปศลไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินต่อไป

จันทนีนิ่งไป เธอก้มหน้าแล้วเห็นของตกอยู่ จึงเรียกเขาไว้

“คุณคะ ของคุณหล่นค่ะ”

เปศลหันกลับมาตามเสียง สายตาลึกมองท่าทีของเธออย่างละเอียด

ส่วนจันทนีเหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่น่าตกใจ เธอมองแหวนในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองเปศล “คุณ คุณ…”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”เปศลถาม เห็นได้ชัดว่าท่าทีของจันทนีน่าจะมีอะไรผิดปกติ

จันทนีไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้ว่าเขาคือเปศล ที่คนพูดถึง คนที่กลับตัวมาจากสังคมมืดนั่น

แต่ว่า ทำไมเขาถึงมีแหวนวงนี้?

จันทนียืนอยู่ตรงนั้น สมองเธอขาวโพลนไปหมด

เปศลเดินเข้าไปหาเธอ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เขาถามอีกครั้ง

“ฉัน…” จันทนีเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า “ทำไมคุณถึงมีแหวนวงนี้?” “คุณเคยเห็นแหวนวงนี้เหรอ?” เขาถามด้วยเสียงเบา ดวงตาคู่นั้นลึกเหมือนก้นเหวที่คนไม่กล้ามองลงไป “จันท..” ขณะนั้นเองการันต์เรียกเธอจากด้านหลัง จันทนีหันกลับไป เมื่อเห็นการันต์เธอจึงมองเขาด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ การันต์เห็นเปศล เขานิ่งไปสักพัก จึงเดินเข้าไป “คุณฌัลล์ ไม่คิดว่าจะเจอคุฯณที่นี่” “คุณอะไรกันเหรอ?” การันต์หันไปถามจันทนี จันทนีมองการันต์แล้วให้เขาดูแหวนวงนั้น ตอนแรกการันต์ยังปกติดี แต่เมื่อเห็นแหวนวงนั้นแล้วเขาก็อึ้งไป ปฏิกิริยาของเขายิ่งกว่าจันทนีซะอีก “คุณจันทนีเก็บแหวนของผมได้ แต่ดูเหมือนเธอจะตกใจมาก เคยเห็นที่ไหนหรือเปล่า?”เปศลเห็นท่าทีของพวกเขา ก็ฟันธงได้ว่าพวกเขาเคยเห็นแหวนวงนี้เป็นแน่ ถ้าเคยเห็นก็ต้องเคยเจอฉัตรชัย การันต์เงยหน้ามองเปศล “ไม่ครับ ไม่เคยเห็น!” จันทนีมองการันต์ จันทนีเหมือนจะรู้ความหมายของการันต์ เธอรีบส่งแหวนให้เปศล “ฉันแค่เห็นว่ามันสวยมากน่ะค่ะ แต่ไม่เคยเห็นมาก่อน” แต่เมื่อกี้ท่าท่างเธอตกใจมาก ตอนนี้กลับปฏิเสธ นี่มันทำให้เปศลยิ่งสงสัยพวกเขาว่าต้องรู้อะไรแน่ๆ แต่ทำไมต้องปฏิเสธ? เปศลรับแหวนมา ขณะนั้นเอง การันต์พูดขึ้นมาว่า “คุณฌัลล์ เรามีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็ไม่รอให้เขาพูดต่อ รีบพาจันทนีเดินออกมา ส่วนเปศลยังยืนอยู่ตรงนั้น มองดูแผ่นหลังของพวกเขา แล้วหรี่ตาลง เขามั่นใจว่าพวกเขาต้องรู้อะไรอย่างแน่นอน… การันต์และจันทนีร่วมงานเสร็จก็กลับบ้าน ตลอดทาง สีหน้าของจันทนีไม่สู้ดีนัก คิดแต่เรื่องแหวนของเปศล ในที่สุดเรื่องนี้ก็มาถึงจนได้ “การันต์ คุณว่าทำไมเปศลถึงมีแหวนวงนั้น?” จันทนีถาม “ฉันวางมันไว้ในตู้เซฟชัดๆ” การันต์ที่นั่งอยู่ในรถดูจะเงียบขรึมกว่าจันทนี สายตาของเขามองไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “หรือว่าเขาจะเป็น…” ประโยคหลังเธอไม่ได้พูดมันออกมา แต่โอกาสที่จะเป็นไปได้มันก็มีอยู่ สิ่งที่เธอพูด คือสิ่งที่การันต์กำลังคิดอยู่ เขามองเธอแล้วพูดออกมา “ไม่ได้ตัดโอกาสที่จะเป็นไปได้ออก แต่ก็ไม่แน่ว่าจะใช่ แหวนวงเดียวไม่สามารถอธิบายอะไรได้” “แต่ว่า มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เลยหรือ” จันทนีพูด “เอาจิมาวางไว้หน้าบ้านกับแหวนอีกหนึ่งวง พร้อมทั้งวันเกิดของเธอ แล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย แหวนวงนั้นอธิบายทุกอย่างแล้วใช่หรือไง” อีกทั้งเมื่อเขามองอย่างละเอียดแล้วแหวนมันเหมือนกันทุกอย่าง “สรุปว่าเรื่องที่ไม่มีหลักฐาน ก็อย่าเพิ่งพูดอะไรไปก่อน ให้ฉันตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยว่ากัน” การันต์พูด ได้ยินดังนั้น จันทนีพยักหน้า ทั้งคู่เงียบไปสักพัก จันทนีมองการันต์ “การันต์ คุณว่า ถ้าจิมีบุญหาพ่อแท้ๆ ของตัวเองเจอแล้ว เธอจะยังดีกับฉันแบบนี้ไหม?” ได้ยินสิ่งที่จันทนีพูด การันต์จึงหันไปมองเธอ “จิไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ถึงแม้พวกเราจะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอ แต่เราก็เลี้ยงดูเธอมาเหมือนพ่อแม่แท้ๆ ผมเชื่อว่าเธอรับรู้ได้” จันทนีถอนหายใจ “ถ้าจิเป็นลูกแท้ๆ ของเราคงจะดีกว่านี้” การันต์จับมือของจันทนี “สิ่งที่ควรจะมายังไงมันก็ต้องมา สิ่งที่จะเกิดมันก็ต้องเกิด ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะนะ” ตอนนี้มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นสินะ จันทนีถอนหายใจ หลังจากกลับมาถึง จันทนีไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอเดินไปที่ตู้เซฟในห้องแล้วเปิดมันออก เห็นกล่องที่วางอยู่ข้างใน เธอหยิบมันออกมา เธอเปิดมันออกอย่างระมัดระวัง เห็นแหวนยังวางอยู่ในนั้น ในใจก็เกิดความรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาอย่างมากมาย เธอคิดว่าเธอทำแหวนหายแล้วเปศลเป็นคนเก็บได้ แต่ทว่าตอนนี้แหวนมันยังอยู่ที่นี่ งั้นก็หมายความว่า แหวนนี้มีสองวง การันต์เดินเข้ามา มองแหวนที่อยู่ในมือของเธอ “คิดอะไรอยู่?” จันทนีหันกลับมามองการันต์ “คุณว่า เราควรจะบอกเรื่องนี้กับจิดีไหม ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ขึ้นมา เธอจะตำหนิเราหรือเปล่า?” การันต์นิ่งไปสักพัก ปัญหานี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่มันไม่มีคำตอบน่ะสิ เขาคิดว่าถ้าจิดาภารู้แล้วจะรู้สึกยังไง “คุณอยากให้เธอรู้ไหม?” การันต์ย้อนถาม จันทนีส่ายหน้า “ฉันไม่อยากให้เธอรู้ ฉันคิดว่าเธอคือลูกแท้ๆ ของฉัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เธอไม่ใช่ ฉันกลัวจริงๆ ว่าสักวันหนึ่งเธอจะรู้เรื่องนี้ แล้วตำหนิพวกเรา” สิ่งที่จันทนีพูด คือสิ่งที่การันต์กำลังคิดอยู่