หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 683 รอยสักแปลกประหลาด

ตอนที่ 683 รอยสักแปลกประหลาด

เปรมศักดิ์หันไปมองกชกร เธอยืนอยู่หน้าเขา ใบหน้าเนียนใส ชุดนอนไหมแท้ กลิ่นหอมบนร่างกายเธอสูดเข้าปอดเขาเต็มๆ เมื่อเห็นเธอใกล้เข้ามา ในใจของเขาก็สั่นขึ้นมา วินาทีต่อมา เปรมศักดิ์ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอ

เขาผลักเธอลงบนที่นอน จูบเธออย่างร้อนแรง

กชกรไม่คิดว่าเขาจะร้อนแรงขนาดนี้ แต่เธอก็แอบดีใจ เขาที่ร้อนแรงแบบนี้มันทำให้เธอหลงใหล

เธอนอนอยู่บนเตียง เขามอบจูบให้เธออย่างไม่หยุดยั้ง ความสุขอย่างที่สุด ความสุขที่เหมือนได้โลดแล่น กชกร กอดเขาแน่นเธอพยายามตอบรับความรู้สึกของเขาอย่างถึงที่สุด

การที่มีเขาอยู่ เหมือนสิ่งที่ทำให้เธอสบายใจ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

เปรมศักดิ์คร่อมอยู่บนตัวของเธอ เขาจูบเธอเหมือนอยากระบายออกมา เขาถอดชุดนอนของเธอออก ค่อยๆ กัดลงไปบนร่างกายของเธอ

“โอ๊ย…” กชกรร้องออกมาเพราะรู้สึกเจ็บ “เปรมศักดิ์…” เธอเรียกชื่อของเขา

ทันใดนั้นเอง เหมือนเปรมศักดิ์เพิ่งตื่นจากฝัน สติสัมปชัญญะกลับเข้าที่

เขามองคนที่อยู่ใต้ร่างของตัวเอง แล้วขมวดคิ้ว เขาตระหนักได้ว่าตัวเองเสียการควบคุมไปแล้ว

“ขอโทษที่ทำคุณเจ็บ…” เปรมศักดิ์พูดแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

กชกรขมวดคิ้ว แล้วพูดออกไป “ฉันไม่เป็นอะไร ไม่เจ็บเลย!”

“คุณพักผ่อนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำ” พูดพลางเขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

กชกรยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เธอมองแผ่นหลังของเปรมศักดิ์แล้วขมวดคิ้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย แล้วทำไม่เป็นแบบนี้ หรือว่าเธอยังมีแรงดึงดูดไม่พอ? กชกรนั่งอยู่บนเตียงด้วยจิตใจที่เหี่ยวเฉา ส่วนเปรมศักดิ์ที่อยู่ในห้องน้ำ มองตัวเองที่อยู่ในกระจก จากนั้นเขาก็เปิดก๊อกน้ำวักน้ำใส่หน้าตัวเองอย่างแรง หลังจากเขาตีอกชกหัวเสร็จ เขาก็มองตัวเองในกระจก เมื่อกี้เขาทำอะไรลงไป!! เขาไม่อยากทำร้ายกชกรจึงไม่อยากแตะต้องตัวเธอ แต่เขาก็รู้ดีว่าจะอ้างมันไปเรื่อยๆ ไม่ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ เปิดก๊อกน้ำวักน้ำใส่หน้าตัวเอง… ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เปรมศักดิ์ออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นกชกรยังนั่งอยู่บนเตียง ราวกับกำลังรอเขาอยู่ เมื่อเห็นเขาเดินออกมา กชกรก็จ้องมาที่เขา “ยังไม่นอนเหรอ?” “อื้ม” เธอพยักหน้า เพราะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงคิดว่าเธอไม่มีแรงดึงดูดต่อเปรมศักดิ์เลย เขาไม่ได้คาดหวังหรือความคิดอะไรกับเธอ… “นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ” เปรมศักดิ์พูด “เปรมศักดิ์…” กชกรกำลังจะเอ่ยปากพูด ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเปรมศักดิ์ก็ดังขึ้น เปรมศักดิ์มองเธอแวบหนึ่ง แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นเบอร์บนหน้าจอก็รีบรับทันที “ฮัลโหล” “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” พูดจบเขาก็วางสายลง กชกรมองเขา “ผมมีเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อย ผมไปห้องหนังสือนะ คุณนอนก่อนได้เลย” “เปรมศักดิ์!” กชกรเรียกเขา เปรมศักดิ์ชะงักไปครู่หนึ่ง เขามองเธอแล้วเดินไป เขาสอดมือลงไปใต้ผมของเธอ จากนั้นก็จูบเบาๆ ลงบนหน้าผากของเธอ “ผมรู้ว่าทำให้คุณน้อยใจ ผมจะหาเวลามาอยู่กับคุณ คุณนอนก่อนเลย ไม่ต้องรอผม” เดิมทีเธอมีคำพูดมากมายจะพูดออกไป แต่ทันทีที่เขาจูบ การกระทำแสนอันบางเบา คำพูดแสนอบอุ่น ทำให้ใจว้าวุ่นของกชกรสงบลงได้ แถมเธอยังรู้สึกประทับใจอีก เธอพยักหน้าหงึกๆ อย่างไม่รู้ตัว เปรมศักดิ์ยิ้ม เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป “อย่าทำงานดึกนักล่ะ เป็นห่วงสุขภาพด้วย” กชกรพูดไล่หลัง เปรมศักดิ์ชะงักฝีท้าวลงแล้วหันกลับมามองเธอ “อื้ม ผมรู้แล้ว คุณนอนก่อนได้เลยนะ” กชกรพยักหน้า เปรมศักดิ์จึงเดินออกไปจากห้อง เมื่อเดินออกมาจากห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีก “เจ้านาย ไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหมครับ?” “อื้ม นายพักผ่อนได้ละ” “ครับ ฝันดีครับ” หลังจากพูดจบก็วางสายลง ผู้ช่วยรู้สึกประหลาดใจมาก ดึกขนาดนี้แล้วเจ้านายยังส่งข้อความมาหาเขาว่า อีกสามนาทีให้โทรหา… แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร หลังจากเสร็จเรื่องแล้ว เขาก็ควรจะทำอะไร อะไร ต่อสักหน่อย ส่วนเปรมศักดิ์ที่วางสายไปแล้ว ก็เดินมายังห้องหนังสือ เขานั่งลงตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ วางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะ เขานั่งอยู่สองสามนาทีแล้วเปิดคอมที่อยู่ตรงหน้า คลิกเข้าไปในไฟล์ไฟล์หนึ่ง ในนั้นมีรูปภาพอยู่จำนวนหนึ่ง เขาคลิกเปิดดูรูปภาพไปเรื่อยๆ คนที่อยู่ในรูปภาพไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจิดาภา แล้วยังมีรูปภาพของเขากับเธอตั้งแต่เด็กจนโต รูปพวกนี้ คือความทรงจำอันแสนล้ำค่าของเขา เมื่อเขามองภาพ รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ราวกับว่าแค่ได้มองเธอก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว