หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 666 บริษัทRL

ตอนที่ 666 บริษัทRL

“พวกคุณกำลังคุยเรื่องงานกันอยู่เหรอคะ？”จิดาภาถาม

พันเดชพยักหน้า“คุยกันจวนจะเสร็จแล้ว！”

ขณะนี้ พี่ฌัลล์มองดูจิดาภา“คุณจิดาภา พวกเราเจอกันอีกแล้ว！”

ประโยคเดียว ดึงดูดสายตาของจิดาภาและพันเดชทั้งสองมองไปที่พี่ฌัลล์

จิดาภาขมวดคิ้วมองไปที่เขา ดูแล้วคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง แต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน“คุณคือ……？”

พี่ฌัลล์หัวเราะ“คุณลืมแล้วเหรอ？ครั้งก่อนที่หน้าประตูซุปเปอร์มาร์เก็ต คุณซื้อยาให้ผม ถ้าไม่ได้คุณ กลัวว่าตอนนี้ผมคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว！”พี่ฌัลล์พูด

พูดอย่างนี้ขึ้น จิดาภาถึงกับแจ่มแจ้งทันที หัวเราะออกมา“ฉันนึกออกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ ที่ฉันจำไม่ได้！”

“ไม่เป็นไร จริงๆแล้ว อยากจะขอบคุณคุณจิดาภาแต่ก็ไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน！”

“ไม่เป็นไรเลยคะ เรื่องเล็กนิดเดียว ว่าแต่คุณ รู้ได้ไงคะว่าฉันชื่อจิดาภา？”

“ตัวคุณแขวนบัตรพนักงานอยู่！”พี่ฌัลล์พูดอย่างเปิดเผย

จิดาภาก้มหน้าลง ดูบัตรพนักงานที่อยู่ตรงหน้า แล้วหัวเราะขึ้น“ขอโทษทีค่ะ ช่วงนี้ความจำฉันไม่ค่อยดี！”

พี่ฌัลล์ก็หัวเราะด้วย

เห็นพวกเขาพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง พันเดชมองไปที่จิดาภา“รู้จักเหรอ？”

จิดาภาตอบว่า“ครั้งก่อนตอนที่กลับบ้าน ซื้อของอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต……”

“ให้ผมบอกเองเถอะ！”พี่ฌัลล์เอ่ยปากพูด และแล้ว สายตาของพวกเขาก็จ้องมองที่พี่ฌัลล์ “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ครั้งก่อนผมอยู่ที่หน้าประตูซุปเปอร์มาร์เก็ต เพราะเป็นโรคหอบหืดอย่างหนัก โชคดีที่คุณจิดาภาเห็นเข้า วิ่งไปที่ร้านขายยาช่วยผมซื้อยา นี่ถึงช่วยชีวิตผมไว้ได้！”พี่ฌัลล์พูดอย่างเรียบง่าย เป็นคำบอกเล่าที่พูดถึงสถานการณ์ตอนนั้นได้อย่างชัดเจน ได้ยินอย่างนี้ พันเดชยิ้ม เข้าใจเหตุการณ์ในตอนนั้น เอื้อมมือไปโอบกอดจิดาภาไว้ สายตา บ่งบอกความหมายที่ลึกซึ้ง “ที่แท้ก็คือแบบนี้！” “ดังนั้นผมอยากจะขอบคุณคุณจิดาภามาตลอด แต่หาเธอไม่เจอเลยสักที คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้เจอที่นี่！”พี่ฌัลล์พูด จิดาภายิ้ม “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองค่ะ！” “สำหรับคุณแล้วอาจดูเหมือนเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับผม มันเป็นเรื่องของการช่วยชีวิตคน ในวันนี้ได้เจอกันที่นี่ คงจะดีถ้าให้ผมเป็นเจ้ามือ เลี้ยงข้าวพวกคุณ เพื่อแสดงคำขอบคุณจากผม แน่นอน ผมรู้ว่า แค่อาหารมื้อเดียวคงไม่เทียบไม่ได้！”พี่ฌัลล์พูด。 ชัดเจนว่าประธานของบริษัทRL มีทัศนคติที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ทำให้ยากที่จะปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก……” “นี่คือมิตรภาพของคุณฌัลล์ ถ้าเธอไม่กินอาหารมื้อนี้ กลัวว่าในใจของคุณฌัลล์จะกังวลถึงแต่เรื่องนี้！”พูดจบ พันเดชมองไปที่พี่ฌัลล์ “ตามนี้แล้วกัน งั้นไม่เกรงใจละครับ！” “แน่นอน！” พูดจบ พี่ฌัลล์หันไป มองคนที่อยู่ด้านหลัง แล้วพูดอย่างดุดันว่า“ช่วยจองโต๊ะให้ฉันเลยนะ！” “ได้ครับ！” จิดาภาและพันเดชมองหน้ากัน ต่างก็ยิ้ม ในเวลาทานอาหาร ห้องส่วนตัวที่กว้างขวาง มีแค่พวกเขาสามคนเท่านั้น แน่นอนว่า ยังมีคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของพี่ฌัลล์ นั่นคือผู้คุ้มกันของพี่ฌัลล์ ซึ่งไม่เคยออกห่างจากตัวเขา “ไม่รู้ว่าอาหารของที่นี่ จะถูกปากพวกคุณไหม！”พี่ฌัลล์พูดไปยิ้มไป พันเดชยิ้มพลางพูดว่า“ที่นี่เป็นร้านอาหารส่วนตัวที่ดีที่สุดของเมืองAแล้ว ถ้าไม่ถูกปากอีก งั้นพวกเราก็คงเรื่องมากเกินไปแล้วใช่ไหม？”ยิ้มพลางตอบปากรับคำ พี่ฌัลล์หัวเราะ “เมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ！” “ไม่แน่นอนครับ！” “คุณจิดาภา คุณจะดื่มอะไร？” “น้ำเปล่าแล้วกันค่ะ！” พูดอย่างนี้ออกมา พี่ฌัลล์พยักหน้า มองไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง ก็มีคนเดินมาช่วยจิดาภารินน้ำทันที จิดาภายิ้มพลาง พยักหน้า อันที่จริงการกินข้าวถือเป็นเรื่องที่สะดวกสบายมาก แต่ตอนนี้จะดื่มน้ำยังต้องมีคนรินน้ำให้ ดูเธอไม่ค่อยชินสักเท่าไร ดูเหมือนว่าพี่ฌัลล์ก็รู้สึกได้ มองไปที่จิดาภา“เป็นไรไปเหรอ？” “ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ชินที่มีคนมายืนข้างๆตอนกินข้าวค่ะ！” พี่ฌัลล์พยักหน้า มองไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง“ออกไปก่อนไป！” คนที่อยู่ด้านหลังตกใจ“แต่พี่ปวีร์สั่งมาครับ……” “ออกไป！”พี่ฌัลล์พูดด้วยเสียงดุดันอีกครั้ง ดูยิ่งใหญ่ อย่างไม่ต้องสงสัย คนที่อยู่ด้านหลังอึ้งไปชั่วครู่ ในที่สุดก็เดินออกไป จิดาภาตกตะลึง เธอเพียงแค่พูดลอยออกๆไป…… หลังจากที่คนออกไป พี่ฌัลล์เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน พูดจายิ้มแย้ม“อันที่จริง ผมก็ไม่ชินที่มีคนมายืนข้างหลังตอนกินข้าว เพียงแค่คนข้างกายเป็นห่วงผมมากเกินไป กลัวว่าผมจะเป็นหอบหืดขึ้นมา ดังนั้นจึงสั่งให้คนมาอยู่กับผมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง！”พี่ฌัลล์อธิบาย แค่กลัว แต่ไม่ใช่แบบนี้！ พันเดชกินอาหารพลาง มีรอยยิ้มที่มุมปาก“แต่คุณฌัลล์ก็ต้องระวังนะครับ！” “ผมจะระวังครับ！” “ดูเหมือนว่า ครอบครัวของคุณฌัลล์เป็นห่วงคุณมาก！” พูดถึงครอบครัว พี่ฌัลล์ ก็ถอนหายใจ“ผมไม่มีครอบครัวหรอกครับ มีแค่น้องชายคนที่อยู่กับผมมานาน เขาไม่เลวเลย！” จิดาภาตกใจ“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้！” “ไม่เป็นไร ชินแล้วครับ！”พี่ฌัลล์ไม่ได้สนใจอะไร แล้วมองไปที่พวกเขา“ใช่แล้ว มาถึงตอนนี้ยังไม่ได้ถามเลย พวกคุณ……？”