หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 662 เจ้าชายขนมหวาน

ตอนที่ 662 เจ้าชายขนมหวาน

เอลิสต์มองดูเธอ ไม่พูดจา แต่เห็นท่าทางของเธอ ก็พูดไม่ออก……

“เธอพูดมาเถอะ ฉันค่อยดูว่าฉันจ้างไว้ไหม！”ไปรยามองไปที่เขา เตรียมตัวเตรียมใจไว้

ผ่านไปพักใหญ่ เอลิสต์ถึงจะเอ่ยปากพูด“อยากจ้างฉันเหรอ？”

ไปรยาพยักหน้างึกๆ“เธอเป็นผู้จัดการร้านก็ได้นะ ฉันรับประกันว่าให้ไม่น้อยกว่าร้านอื่นแน่นอน！” ไปรยาทั้งเน้นทั้งย้ำ

เอลิสต์“……”

มองดูไปรยา ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม“งั้นก็ได้！”

ก็ได้？

แสดงว่า เอลิสต์ตอบตกลงแล้ว？

ไปรยากระพริบตาปริบๆ“เธอตกลงแล้วเหรอ？”

เอลิสต์พยักหน้า“ตกลง！”

“หึ……หึ……”ทำไมไปรยาดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อมั่นสักเท่าไร ไม่รู้สึกถึงความสำเร็จสักหน่อยเหรอ？

มองไปที่เอลิสต์“งั้น ค่าจ้างล่ะ？”ตอนที่ถามเรื่องเงิน ไปรยาไม่มั่นใจเป็นพิเศษ

ถึงแม้เมื่อสักครู่จะพูดเกริ่นเรื่องหลักๆ แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องพูดจริงๆ จู่ๆก็ไม่มีความมั่นใจขึ้นมา ไปรยาดุด่าตัวเองในใจว่าไม่คิดให้ดี

ดูเหมือนจะมองความคิดนั้นของไปรยาออก แต่ดวงตาของเอลิสต์มีแสงสว่างที่ยากจะเข้าถึง“แล้วแต่เธอจะให้！”

แล้วแต่จะให้เหรอ？？？

ไปรยาสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดไปรึเปล่า？

“เธอ เธอพูดจริงเหรอ！？”ไปรยากระพริบตาไปถามไป

เอลิสต์พยักหน้า

ไปรยา“……”เธอไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกเหมือนเอาเปรียบเอลิสต์ละ？ “เธอช่วยฉันเช่าบ้าน นับว่าฉันยังเป็นหนี้เธออยู่ ตอนนี้ยังกินอาหารของเธออีก การทำงานก็ถือว่าเป็นสิ่งชดเชย！”เอลิสต์พูด คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ใส่ใจขนาดนี้อยู่บนโลก อย่างที่คาดไว้ เธอมองไม่ผิด ท่อนไม้ท่อนนี้เป็นคนที่มีน้ำใจไมตรี “โอเคร ตกลงตามนี้！”ไปรยายืนยัน เอลิสต์ยิ้มมุมปาก“โอเค กินข้าวได้แล้ว！” จัดการแผนการของตัวเองเรียบร้อย ไปรยาถึงจะหยิบถ้วยและตะเกียบมากินข้าวอย่างสบายใจ กินอย่างเอร็ดอร่อย เห็นไปรยามีความสุขอย่างนี้ เอลิสต์ยิ้มมุมปากซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ “ใช่แล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันลงไปช่วยเธอจัดของด้านล่าง！”ไปรยาพูดอย่างมีความสุข จากนั้นก็นึกขึ้นได้ แล้วพูดต่อไปอีก“ถือเป็นสวัสดิการจากเถ้าแก่อย่างฉันให้พนักงานอย่างเธอนะ！” “แต่วันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้ว！” “ฉันได้พักมาบ้างแล้ว ตอนนี้ก็กินอิ่ม พลังงานเต็มฟื้นตัวแล้ว！”พูดจบ ไปรยายังแสดงท่าทางการฟื้นตัวให้ดูอีกด้วย เอลิสต์หัวเราะ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หลังจากที่ ทั้งสองกินข้าวเสร็จ ไปรยาหยิบของนิดหน่อยแล้วก็ลงไปข้างล่าง ข้าวของเครื่องใช้ของเอลิสต์มีไม่มาก ไปรยาเอาผ้าปูที่นอนอันใหม่ของตัวเองมา ช่วยเขาจัดเตียง วางของให้เป็นระเบียบนิดหน่อย เดิมทีของที่มีก็ไม่เยอะ ทั้งสองช่วยกันคนละไม้คนละมือ ใช่เวลาไม่นานก็จัดเก็บเรียบร้อย ไปรยานั่งอยู่บนเตียง“อื้ม ก็ไม่เลวนะ ถึงแม้จะเป็นที่อยู่ของสองตายาย แต่ก็สะอาดสะอ้าน อีกทั้งการรตกแต่งก็ทันสมัยมาก แค่เห็นก็ทำให้นึกถึงคุณยายผู้ใจกว้างแล้ว！”ไปรยาพูด ได้ยินคำพูดของไปรยา เอลิสต์ก็หัวเราะ“จะดื่มอะไร？” ไปรยาหันหน้าไปมองเขา“มีอะไรบ้าง？” เอลิสต์“……น้ำ！”เขาเพิ่งนึกออกว่า เพิ่งจะย้ายเข้ามา “งั้นก็น้ำแล้วกัน！”ไปรยาก็ไม่จู้จี้จุกจิก จากนั้น เอลิสต์ไปเปิดตู้เย็น ดีที่ด้านในมีน้ำอยู่บ้าง จึงหยิบออกมาแล้วรินน้ำให้ไปรยา ดื่มน้ำไปหนึ่งอึก รู้สึกชุ่มคอขึ้น ไปรยาก็เอ่ยปากพูด“เป็นไงบ้าง ฉันช่วยเธอหาที่นี่ไม่เลวเลยใช่ไหม！？” เอลิสต์พยักหน้า “อื้ม เธอมาดูแลฉันก็สะดวกขึ้น ต่อไปนี้ทุกวันตอนเช้าฉันจะไปส่งเธอที่ร้าน จากนั้นก็ไปบริษัท！” เอลิสต์“……” มองออกว่า ไปรยาวางแผนไว้ดีแล้ว ในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันจนเวลาล่วงเลยไปประมาณตีหนึ่ง ไปรยาง่วงจนเผลอหลับไปบนเตียงของเอลิสต์ เห็นไปรยาแบบนี้ เอลิสต์ก็มีช่วงเวลาที่น่าประทับใจ โชคดีที่อยู่ในที่ของเขา ถ้าไปอยู่ในที่ของผู้ชายคนอื่นละก็ ……ควรจะทำไงดี？ นึกขึ้นได้ เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องสอนไปรยาบ้าง ก่อนจะสอน ก็ต้องอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบนก่อน หลังจากขึ้นไป พาไปรยาวางไว้บนเตียง จัดแจงให้นอนสบายจากนั้น เอลิสต์ถึงจะออกไป ดูเหมือนว่าไปรยาจะนอนยากและไม่ค่อยคุ้นกับเตียงคนอื่น ทันทีที่เอนลงบนเตียงของตัวเองก็นอนม้วนตัวกลม กอดผ้าห่มหลับปุ๋ย ส่วนคนด้านล่างอย่างเอลิสต์ สายตามองไปที่เพดาน ทางเดินก็เห็นแต่ไปรยา ทุกเวลาทุกนาที เขาสามารถนึกภาพไปรยาตอนหลับได้เสมอ คิดถึงเรื่องนี้ทีไร มุมปากของเขาก็ล้นหลามไปด้วยรอยยิ้มที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว…… วันถัดไป ไปรยาพาเอลิสต์ไปที่ร้าน อธิบายต่างๆแล้วก็ไป เอลิสต์ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้จัดการร้าน พนักงานอีกสองคนเป็นผู้ชายหนึ่ง ผู้หญิงหนึ่ง ก็ไม่ได้ว่าอะไร ความสามารถของเอลิสต์เมื่อวาน พวกเขาก็ได้เห็นแล้ว ตามที่คาดการณ์ไว้ เมื่อมีเอลิสต์ ผู้คนก็เยอะเต็มร้าน หลังจากที่ไปรยาเลิกงานก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้าน อยากเห็นสถานการณ์ของวันนี้ แต่ตอนที่มาถึงหน้าประตู ช้าอีกนิดเดียวเธอก็ต้องไปเข้าแถวด้วยแน่ เธอต้องเบียดเสียดเข้าไปด้วยความยากเย็น ซึ้งค่อนข้างทำลายภาพลักษณ์เถ้าแก่อย่างเธอ ไปรยาเพิ่งจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินมีคนถามว่า“สุดหล่อ ขอถ่ายรูปกับคุณได้ไหมคะ？” เอลิสต์“ไม่……” เขายังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น ไปรยาก็พูดออกไปทันทีว่า“พี่สาวจ๋า พี่ดูสิคะว่าตอนนี้พวกเรายุ่งมาก คือไม่มีเวลาถ่ายรูปเลย อย่างนี้ดีกว่าไหมคะ ถ้าพวกคุณซื้อเยอะ ฉันจะแถมรูปถ่ายของเขาให้พวกคุณค่ะ！” “จริงเหรอ？” ไปรยาพยักหน้า“แน่นอน เซ็นให้ด้วยก็ได้นะคะ！” “ดีเลย งั้นฉันขอสั่งเพิ่ม！”หญิงสาวพูด ไปรยายิ้ม“ได้เลยค่ะ！” อีกฝั่งนึงทางด้านของเอลิสต์ ได้ยินคำพูดของไปรยา ดวงตาชำเลืองมองไปที่ไปรยา ไปรยาไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย แต่กลับดูท่าทางมีความสุขมาก เอลิสต์ประเมิน IQ ของไปรยาต่ำไป นักธุระกิจนิ！ รู้จักแค่เงินไม่รู้จักคน！ เอลิสต์รับรู้แล้ว！