หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 660 ฉับพลันเฉียบขาด

ตอนที่ 660 ฉับพลันเฉียบขาด

วางเธอไว้บนเตียง ห่มผ้าให้ และดูให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้พลิกตัวหรือเตะผ้าห่ม เอลิสต์ถึงถอยจะออกมา

เอาผลไม้ใส่ไว้ในตู้เย็น หลังจากเก็บกวาดเรียบร้อย เขาถึงจะออกไป……

ความรู้สึกหลายวันมานี้ ไม่เหมือนกับหลายวันก่อน นั่นคือเมื่อมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน ก็ยังคงเห็นแสงสว่าง

เขาเพิ่งลงมาถึงชั้นล่าง ขณะนี้ มีรถจากไกลๆขับเข้ามาใกล้ แล้วก็จอดตรงด้านหน้าของเขา

เอลิสต์ตกใจ แล้วเดินไป เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน เพียงเวลาไม่นาน รถก็หายไปในชุมชนเล็กๆ……

ไม่ไกลนัก รถก็จอด

คนที่อยู่บนรถมองไปที่เอลิสต์“ กลับไปคิดมาแล้วตกลงว่าไง？”

“ฉันเซ็นให้ไม่ได้！”เอลิสต์ปฏิเสธไปตามตรง

“ก็ถ้าแกไม่เซ็น เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์！”

“ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว แกจะมาหาฉันครั้งแล้วครั้งเล่าทำไมละ？”เอลิสต์ถามกลับไป

“แก——”

“ฉันบอกแล้ว ฉันต้องการเวลาคิด ถ้าแกยังโผล่มาที่นี้อีก งั้นผลลัพธ์จะมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น คือฉันไม่เซ็นให้แน่！”เอลิสต์มองคนที่อยู่ในรถ ทิ้งไว้แค่ประโยคนี้ ผลักประตูรถแล้วเปิดลงไป

คนที่อยู่ในรถ จ้องมองด้านหลังของเอลิสต์ เริ่มขมวดคิ้ว สายตาก็เปลี่ยนเป็นความลึกลับขึ้นเรื่อยๆ

วันถัดไป

ตอนที่ไปรยาตื่นขึ้น พบว่าตัวเองนอนหลับอยู่บนเตียง แต่มาถึงบนเตียงได้อย่างไรนั้น เธอแถบจะไม่รู้สึกตัวเลย คนที่สะเพร่าเสมออย่างเธอ ก็ไม่ได้คิดจะหาคำตอบอะไร ลุกขึ้น แล้วเดินออกไป บนโต๊ะก็มีอาหารเช้าวางไว้ ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าการที่มีคนดูแลจัดการเรื่องอาหารสองมื้อต่อวัน ช่างโชคดีจริงๆเลย ！ นั่งลงกินข้าวอย่างไม่เกรงใจ อลิสต์เดินออกมาจากห้องครัว ผลไม้ที่ซื้อมาเมื่อวาน เขาก็มาหั่นให้อย่างดี มองเห็นผลไม้ ตาทั้งสองข้างของไปรยาเปล่งประกาย กินไปพลาง พูดไปพลาง“เมื่อวานฉันรอไม่ไหวจนหลับไปใช่ไหม？” “อื้ม！”เอลิสต์พยักหน้า “เห้อ นี่ก็คือความลำบากของการทำงานและเปิดร้านไปด้วย！”ไปรยาพูด พูดถึงร้าน เอลิสต์ก็นึกบางอย่างออก“ร้านของเธออยู่ที่ไหนเหรอ？” ไปรยาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พูดสถานที่ออกไปตรงๆ เอลิสต์ก็จดจำได้โดยบังเอิญ “ใช่แล้ว เธอจะไปย้ายตอนไหนเหรอ？ฉันจะช่วยเธอ！”ไปรยาพูด “ไม่ต้องหรอก ข้าวของมีไม่มาก ฉันทำเองคนเดียวก็ได้！”เอลิสต์พูด หลังจากไปรยาได้ยิน ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ ฉันเลิกงานถ้ายังมีเวลา ฉันจะไปช่วยเธอนะ！” เอลิสต์พยักหน้า หลังจากกินข้าวเสร็จ ไปรยาก็รีบไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็รีบออกไป เอลิสต์ก็ย้ายข้าวของเครื่องใช้ โยกโน่นย้ายนี่อยู่ครึ่งค่อนวัน เอลิสต์ถึงจะจัดของเสร็จ รูปแบบของชั้นล่าง เหมือนกับของไปรยา ขาดไปเพียงแค่ความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนั่นของไปรยา แต่สิ่งที่ทำให้เอลิสต์สบายใจก็คือ ไปรยาอยู่ที่ชั้นบน ห่างกันแค่ชั้นเดียวเท่านั้น หลังจากที่จัดของเสร็จ เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว เอลิสต์ว่างไม่มีเรื่องต้องทำ นึกถึงสถานที่ที่ไปรยาพูด ก็ตรงดิ่งไปที่นั่น เขาเพิ่งจะมาถึงหน้าประตู ก็เห็นไปรยาพูดอะไรสักอย่างกับพนักงานอยู่ด้านใน ท่าทางที่จริงจัง ช่างดูเหมือนเถ้าแก่น้อยยังไงยังงั้น เอลิสต์ยิ้ม เปิดประตูเดินเข้าไป “ยินดีต้อนรับค่ะ คุณผู้ชายต้องการสั่งอะไรดีคะ？”พนักงานถาม ลูกค้าไม่พูดไม่จา พนักงานก็งุนงงเล็กน้อย ขณะนี้ ไปรยาชำเลืองตามองขึ้น ตอนเห็นคนที่อยู่หน้าประตู ก็ตกใจ“เอลิสต์？เธอมาได้ไงเนี้ย？” “ย้ายของเสร็จแล้ว ว่างไม่มีอะไรทำ ก็เลยแวะมาดูหน่อย！”เอลิสต์พูดไปยิ้มไป ได้เห็นรอยยิ้มของเอลิสต์ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย ขนาดไปรยาที่คุ้นเคยกับเสน่ห์นั้นยังตกตะลึงอยู่บ้าง เมื่อตระหนักว่าตัวเองกำลังเหม่อลอย ไปรยาจึงเบี่ยงไปทางอื่น“ไหนๆก็มาแล้ว เข้ามาสิ จะดื่มอะไรฉันเลี้ยงเอง！” เอลิสต์ก็ไม่เกรงใจ เดินเข้ามานั่ง ไปรยาพูดกับพนักงานสองสามประโยคแล้วก็มานั่งข้างเอลิสต์ที่ตรงนั้น ในมือของไปรยาถือการ์ดอยู่สองใบไว้ตลอด ดูท่าทางกังวลมาก “คิดอะไรอยู่เหรอ？”เอลิสต์ถามไถ่ทั่วไป “ฉันกำลังคิดว่า ขนมหวานสองชนิดนี้ตกลงว่าอย่างไหนน่าจะเป็นเมนูแนะนำกันแน่！” เอลิสต์ชำเลืองมองดู ยื่นมือออกไปแล้วชี้นิ้วลง“อันนี้！” ไปรยาเหลือบตา มองไปที่เขา“ทำไมเหรอ？” “คนส่วนใหญ่ที่ชอบกินของหวานก็คือผู้หญิงทั้งนั้น ระหว่างช็อกโกแลต กับขนมสีชมพู เธอบอกมาสิว่าอย่างไหนมันน่าดึงดูดกว่ากัน！？”เอลิสต์พูด ได้ยินอย่างนี้ ไปรยาก็คิดออกแจ่มแจ้งทันที“โอเค งั้นก็อันนี้แล้วกัน！”พูดพลาง แล้วลุกขึ้นเข้าไปข้างในส่งต่อข้อมูล พนักงานที่นี้มีไม่เยอะ ไปรยาเพิ่งเดินเข้าไปก็มีคนเข้ามา ส่วนอีกคนนั้นกำลังยุ่ง เอลิสต์เห็นอย่างนี้ เพื่อช่วยดูแลกิจการของไปรยา จึงลุกขึ้นไปช่วย “คุณผู้หญิง ต้องการสั่งอะไรดีครับ？”เอลิสต์ถามอย่างนุ่มนวล ในขณะที่หญิงสาวที่จะซื้อของเห็นเอลิสต์ก็ตกตะลึง จากนั้นดวงตาส่งประกาย น้อยมากที่จะเจอผู้ชายหล่อขนาดนี้ที่นี่ และแล้ว จ้องมองเอลิสต์ ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน ตอนนี้ พนักงานอีกคนค่อนข้างเกรงใจเอลิสต์ รู้ว่าเอลิสต์เป็นเพื่อนของเถ้าแก่ แต่ไม่รู้ว่าควรพูดยังไง ทำได้แค่หันไปมองคนที่ต้องการมาซื้อของแล้วพูดว่า“คุณผู้หญิง ขออนุญาตค่ะ ต้องการสั่งอะไรคะ？”ประโยคเดียวก็ดึงสติกลับมา “อ่อ ฉันเอาอัน อันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วย……”นิ้วของเธอชี้ไปยังของที่ตัวเองชอบ “ได้ค่ะ！” “ฉันอยากให้พ่อหนุ่มรูปหล่อคนนี้ช่วยทำให้ฉัน！”หญิงสาวคนนั้นพูดแล้วชี้ไปที่เอลิสต์