หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 659 ฉับพลันเฉียบขาด

ตอนที่ 659 ฉับพลันเฉียบขาด

หลังจากไปรยาเลิกงานก็ตรงไปที่ร้านทันที อยู่จนถึงค่ำ เธอถึงจะกลับไป

หลังจากกลับมา ก็ลงไปที่บ้านเช่าหลังนั้น

ตอนที่ไปรยาไปถึง พวกเขากำลังจะไป

สองตายายเห็นไปรยา ก็ตกใจ

ไปรยาเกรงใจเล็กน้อย มองไปที่พวกเขา“พวกคุณจะไปแล้วเหรอคะ？”

สองตายายพยักหน้า“ใช่แล้ว เที่ยวบินคืนนี้ พวกเรากำลังจะไปสนามบินแล้ว！”

“งั้นขอถามหน่อยค่ะ บ้านของพวกคุณปล่อยเช่าไปแล้วรึยังคะ？”ไปรยาถาม

“ยังเลย เวลามีน้อย ไม่ทันการ！”

“งั้น ให้หนูเช่าได้ไหมคะ？”ไปรยาถามทันที

สองตายายมองดูไปรยา“แต่เธอพักอยู่บนตึกไม่ใช่เหรอ？”

“หนู…… จริงๆแล้วหนูจะช่วยเช่าให้เพื่อนค่ะ แบบนี้จะขึ้นจะลงจากตึกมาดูแลก็สะดวกดีค่ะ！”ไปรยาพูดไปยิ้มไป

เมื่อพูดแบบนี้ สองตายายก็หัวเราะออกมา“ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเราตายายก็วางใจแล้ว มีคนมาช่วยเฝ้าบ้านให้！”

ไปรยายิ้ม“งั้นให้หนูเช่าได้ใช่ไหมคะ？”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ส่งต่อให้เธอ ฉันสบายใจมาก ！”คุณยายพูด

ไปรยายิ้ม “ค่าเช่าเท่าไรคะ หนูจ่ายให้คุณยายตอนนี้เลยค่ะ！”

“ไม่ไม่ ไม่ต้องรีบ ！”คุณยายเอากุญแจให้ไปรยา “มีเธอมาคอยดูแลบ้านให้พวกเรา พวกเราก็วางใจ！”

“แต่ยังไงก็ต้องจ่ายค่ะ！”พูดจบ ไปรยาก็หยิบเงินออกมาจากกระเป๋า

“ไปรยา ไม่ต้องรีบร้อน รอตอนที่พวกเรากลับมา เธอค่อยจ่ายก็ไม่สายไปหรอก！” ไปรยาพลิกกระเป๋าเงินออกดู ข้างในมีเงินสดอยู่ไม่มาก เงยมองดูพวกเขา ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย“ ได้เหรอคะ？” “ได้แน่นอนจ่ะ พวกเราเชื่อเธอ！” ไปรยายิ้ม“งั้นก็ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ！” “พวกเราต้องขอบใจเธอถึงจะถูก ไม่งั้นบ้านของพวกเราปล่อยให้คนอื่นเช่าก็ใช่ว่าจะวางใจนัก！” “วางใจเถอะค่ะ เพื่อนของหนูรักการดูแลมากแน่นอน！”ไปรยาพูดด้วยรอยยิ้ม ในใจคิดว่า โลกใบนี้ยังมีคนดีอยู่มาก เธอช่างโชคดีจริงๆ！ “งั้นดีเลย ฉันเอากุญแจให้เธอละนะ！” “ขอบพระคุณค่ะ！”ไปรยาพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้น สองตายายก็ไป ไปรยาตั้งใจเดินไปส่งถึงด้านล่าง รู้ว่าพวกเขาอีกหนึ่งปีถึงจะกลับมา เธอก็ไม่ได้ไปมาหาสู่อีก หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ไปรยาก็ขึ้นไปบนตึก ถือกุญแจไว้ มีความสุขอย่างยิ่ง ไม่ว่ายังไงก็จะต้องดูแลบ้านของพวกเขาให้เป็นอย่างดี ตอนที่ไปรยากลับไป เอลิสต์ก็กลับมาแล้ว อีกทั้งยังทำกับข้าวไว้เรียบร้อย “ฉันกลับมาแล้ว！”ไปรยาพูด เอลิสต์ชำเลืองมองเธอ“ทำไมช้าขนาดนี้！？” “หลังจากเลิกงานก็ตรงไปที่ร้าน เพราะงั้นตอนนี้เพิ่งจะกลับมา！”ไปรยาพูด แล้วก็ไปเปลี่ยนรองเท้าและล้างมือ นั่งอยู่ตรงนั้น เห็นเอลิสต์ทำกับข้าวเสร็จ ก็เริ่มกินข้าวอย่างไม่เกร็งเลยสักนิด เธอเพิ่งจะรู้ว่า เอลิสต์ทำกับข้าวอร่อยกว่าเธอเสียอีก “ไม่คิดมาก่อนเลยว่า เธอทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้！”ไปรยาพูด เอลิสต์หัวเราะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ขณะนี้ ไปรยามองดูเอลิสต์ คิดไปคิดมา ก็เอ่ยปากถาม“เอลิสต์ ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน？” “เขตห้วยมิง ทำไมเหรอ？”เอลิสต์ถาม “เขตห้วยมิง？ที่นั่นไกลจากที่นี้มากไม่ใช่หรอ？” เอลิสต์พยักหน้า“ก็ประมาณนั้น！” “งั้นต่อไป เธอจะสะดวกมาดูแลฉันได้ยังไง？” เอลิสต์“……” เหลือบตามองไปรยา“ต่อไปฉันจะมาล่วงหน้าละกัน！” “ถ้าเกิดว่าฉันเลิกงานเร็วกว่าปกติล่ะ？” เอลิสต์“……” มองไปที่ไปรยา เขาพูดว่า“ฉันจะคิดหาวิธีแหละกัน！” ไปรยาหัวเราะ“ไม่ต้องคิดแล้ว ฉันมีวิธี！” “อะไร？” ไปรยายิ้มอย่างมีเล่ห์นัย “สองตายายที่อยู่ชั้นล่างไปเมืองนอกแล้ว อาจจะหนึ่งปีถึงจะกลับมา ดังนั้นปล่อยเช่าให้ฉันในราคาที่ถูกมาก แล้วก็ให้ฉันช่วยดูแลบ้าน！”ไปรยายิ้มอย่างมีความสุขมาก เอลิสต์“……” มองดูไปรยา ก้นบึ้งในใจมีความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย และแล้ว ตรงมุมปากก็มีรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นออกมา เห็นเอลิสต์เงียบไป ไปรยาก็ขมวดคิ้ว“เป็นไรไป？เธอไม่ชอบเหรอ？” “เปล่านิ！” “งั้นเธอจะย้ายมาเมื่อไร？” “เมื่อไรก็ได้！” “OK หลังจากกินข้าวเสร็จก็ไปย้ายกันเลย！” เอลิสต์“……” ไปรยาบอกว่าลมก็คือลักษณะของฝน ยังทำให้เอลิสต์ซับซ้อนวุ่นวายจนรับแทบมือไม่ไหว “วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันว่างพอดีเลย จะย้ายมานะ！”เอลิสต์พูด ได้ยินอย่างนี้ ไปรยาพยักหน้า“ก็ได้！”นึกอะไรขึ้นได้ แล้วลุกขึ้นเดินไปรอบๆ แล้วเดินกลับไปอีก เอากุญแจวางไว้บนโต๊ะ“802！” มองไปที่กุญแจ หยิบขึ้นมา “ฉันรู้แล้ว！” จากนั้น ทั้งสองคนกินข้าวกันต่อ แลดูไปรยาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เอลิสต์มองดูเธอ ในใจมีความสุขจนพูดไม่ถูก แต่ไม่ได้แสดงออกมา แค่นั่งกินข้าวไปเงียบๆ หลังจากกินข้าว ไปรยาอาบน้ำเสร็จนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา รู้สึกอยากกินผลไม้ ปรากฏว่าไม่มีแล้ว เอลิสต์ก็เลยออกไปซื้อ แต่ตอนที่รอเอลิสต์กลับมา ไปรยาเหนื่อยจนเผลอหลับไปบนโซฟา เอลิสต์นำผลไม้ไปวางไว้บนโต๊ะ เดินเข้าไป ดูไปรยาที่หลับอยู่บนโซฟา ขาที่เรียวยาวทั้งสองข้างพลิกไปพลิกมา ถึงแม้ท่านอนจะไม่น่าดูสักเท่าไร แต่มองรวมๆแล้วดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก เอลิสต์เดินเข้าไป ย่อตัวลงตรงด้านหน้าของเธอ ดูผมที่ปลิวว่อนคนละทิศคนละทาง ผิวพรรณขาวกระจ่างใส หน้าตาที่หลับไหลช่างเหมือนเด็กน้อย นั่นดูเหมือนว่ากระตุ้นหัวใจของเขาให้เต้นเบาๆ เอื้อมมือไป ลูบเส้นผมของเธอ ช่างมีความสุขเกินกว่าจะบรรยาย ในที่สุด เอลิสต์อุ้มตัวเธอขึ้น เดินกลับไปในห้อง