หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 645 ความมีอำนาจของไปรยา
ตอนที่ 645 ความมีอำนาจของไปรยา
หัวใจของสงชัยมีรสชาติบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้
“เห็นได้ว่าเบเบ้ชอบคุณมากเลยนะ……” จิดาภาพูด “เธอเป็นผู้หญิงที่ดี คุณควรจะรู้จักทะนุถนอมนะ !”
ทะนุถนอม ?
ถ้าคำพูดนี้อยู่ในสองปีที่แล้ว ตอนที่เพิ่งได้พบเจอกับเธอก็อาจจะยังมีประโยชน์ แต่ตอนนี้มันสายไปหรือเปล่า ?
“คุณรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหรอ ?” เขาถาม ดวงตาจับจ้องไปที่ตัวของเธอ
จิดาภาพยักหน้า “ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุขจริงๆ นะ !”
มุมปากของสงชัยปรากฏรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา “ความสุข ? ถ้าอยู่ในเมื่อสองปีที่แล้วผมก็อาจจะยอมรับไปแล้ว แต่ตอนนี้……” คำพูดต่อไป เขาไม่ได้พูดออกมา แล้วมองไปที่จิดาภา คำพูดทุกคำมันก็รวมกันอยู่ในสายตาทั้งไปจนหมดแล้ว
“ผมรู้ว่าตอนนี้ต่อให้พูดอะไรไปมันก็ไร้ประโยชน์ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ไปแค่นี้หรอก ถ้าวันหนึ่งเขาทำเรื่องร้ายๆ อะไรกับคุณออกมา ผมก็ยังจะพาคุณไปอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว……” สงชัยพูด มองไปที่จิดาภาอย่างลึกซึ้งแล้วหันหลังเดินออกไป
นี่เป็นการสัญญาหรืออะไรจิดาภาก็ไม่รู้ แต่เมื่อเห็นเงาหลังของเขา ภายในใจก็รู้สึกเจ็บแทนเขาอย่างทนไม่ไหว
เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่ ?
เขาเพิ่งจากไป ขณะนั้นพันเดชก็เดินมาจากข้างหลัง มองไปที่จิดาภา มุมปากยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาคุยอะไรกันไปเขาไม่อาจรู้ได้ แต่เขากลับเชื่อจิดาภามากขึ้นไปอีกอย่างไม่ต้องสงสัย……
ในคืนนี้ เปรมศักดิ์และสงชัยดื่มไปเยอะมาก เปรมศักดิ์ดื่มจนเมาเละ ส่วนสงชัยก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง แต่พวกเขาผู้ชายสองคนนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนเดียวกัน…… หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้น พันเดชก็พาจิดาภาไปแล้ว สงชัยดื่มไปไม่น้อย มายค์ก็มารับด้วยตัวเอง เบเบ้ก็พยุงเขาออกไป รู้ว่าเขาอารมณ์จึงไม่ได้พูดอะไร คอยดูแลและเฝ้าอยู่ข้างๆ เขาอยู่ข้างๆ เขารอบคอบ ทั้งคืน ตั้งแต่เขาคุยกับจิดาภามา เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรอีกเลย ดื่มอยู่ตลอดเวลา เบเบ้ มองไปที่เขาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถห้ามเขาได้ หลังจากกลับไปแล้วก็ส่งสงชัยไปที่ห้อง เบเบ้มองไปที่พวกเขา “พวกคุณออกไปเถอะ ที่นี่มีแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้วล่ะ !” เบเบ้พูด มายค์พยักหน้าแล้วออกไป เอลล่า ก็มองไปที่เบเบ้ด้วยความเป็นห่วง ในที่สุดก็ออกไป หลังจากพวกเขาไปแล้ว เบเบ้ก็พยุงสงชัยให้ดีแล้วช่วยเขาถอดรอง และห่มผ้าห่มให้ดี มองเขานอนอยู่บนเตียง ผิวสีข้าวสาลีบ่งบอกถึงการมีสุขภาพดี ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน สงชัยก็ยังคงหล่อเหลาตลอดเวลา แม้ว่าตอนนี้จะเมาแล้วก็ตาม ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม มองไปที่เขา เบเบ้ ทนไม่ได้จูบยื่นมือออกไปลูบผมของเขา ตอนที่เขามีสติ เธอไม่เคยมีโอกาสแบบนี้เลย แต่ตอนนี้……มือของเธอยื่นออกไปช้าๆ แต่เมื่อเพิ่งสัมผัสไปโดนเขา เขาก็ขยับอย่างรุนแรง แล้วยื่นมือออกมาจับเธอไว้ เบเบ้ตกใจ แต่ยังไม่ทันได้ถอนมือกลับก็ถูกเขาคว้าไว้ได้พอดี “ลีโอ……” เบเบ้มองไปที่สงชัยด้วยความเป็นห่วงอยู่บ้าง กลัวเขาจะว่าเธอล่วงเกินเขาไปแล้ว แต่สงชัยค่อยๆ ลืมตาขึ้น ส่ายหัวไปด้านข้าง เมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ขมวดคิ้วขึ้น “จิ……” เขาเรียกไปหนึ่งคำ เบเบ้ขมวดคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยปากพูด “ฉันไม่ใช่……” วินาทีต่อมา คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็ถูกเขาดึงเข้าไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ปลายจมูกสัมผัสกันจนทำให้ใจของเบเบ้กระโดดขึ้นอย่างทนไม่ได้ เบเบ้มองไปที่สงชัย ดวงตาที่สวยงามสบกับสายตาอันเร่าร้อนของเขา แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักอย่าง “คุณมาดูผมเหรอ ผมคิดว่าคุณจะไม่สนใจผมอีกแล้ว……” สงชัยมองไปที่เธอมองไปที่เธอแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างรักใคร่ เบเบ้รู้ว่าแววตาและสายตาแบบนี้เป็นเพราะผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แต่เมื่อเห็นแววตาอันกระตือรือร้นขนาดนี้ เธอจะปฏิเสธลงได้ยังไง “ไม่หรอก ฉันจะไม่เฉยชากับคุณ จะอยู่ข้างๆ คุณไปตลอด……” เธอพูด “จริงเหรอ ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความเหลือเชื่ออยู่บ้าง เบเบ้พยักหน้า “ฉันจะอยู่ข้างๆ คุณไปตลอด…..” วินาทีต่อมา ขณะที่ เบเบ้ ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สงชัยก็กุมหัวของเธอไว้แน่น แล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ ขณะนั้นดวงตาของเบเบ้ก็เบิกกว้าง ปากของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งชายของเขา ริมฝีปากบอบบางจนทำให้เธอรู้สึกมหัศจรรย์อยู่บ้าง “จิ……จิ……” ในขณะที่จูบ เขายังคงเรียกชื่อของจิดาภาไม่หยุดหย่อน ในใจของเบเบ้ก็แน่นขึ้น มีความเจ็บปวดอย่างพูดไม่ออก แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ไม่อยากจะเป็นตัวแทนของใครๆ แต่ก็ไม่อาจทนเห็นสงชัยเจ็บปวดไปคนเดียว ทันใดนั้นเขาก็พาเธอไปบนเตียงแล้วกดเธอไว้ข้างล่าง จูบไปที่เธออย่างรักใคร่ นี่เป็นความอ่อนโยนที่เบเบ้ไม่เคยได้สัมผัส แต่มันไม่ได้ให้กับเธอ เธอยากที่จะจินตนาการว่าหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา แล้วเห็นว่าคนคนนั้นไม่ใช่จิดาภาแต่กลับเป็นเธอ มันจะหดหู่มากแค่ไหน นึกถึงตรงนี้เธอก็มองไปที่สงชัย พยายามที่จะผลักเขาออกไป “ลีโอ ฉันเอง เบเบ้ !” เธอเอ่ยปากพูดขึ้น เมื่อได้ยินชื่อของเธอก็เป็นอย่างที่คิดไว้ สงชัยชะงักเล็กน้อย สองมือก็ดันขึ้น เมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างล่าง ดวงตาจึงหรี่ขึ้น เมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างล่างชัดเจน ก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบายได้ผุดขึ้นมา “คือคุณ ?” เบเบ้มองไปที่เขาแล้วพยักหน้า ในดวงตาของเขามีร่องรอยแห่งความหดหู่ “ขอโทษที ผมดื่มเยอะเกินไปหน่อย……” เขาลุกขึ้นแล้วไปด้านข้าง แบ่งพื้นที่ให้กับเบเบ้ เบเบ้ลุกขึ้นแล้วมองไปที่เขา “ไม่เป็นไรค่ะ…..”