หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 636 มีเอกลักษณ์

ตอนที่ 636 มีเอกลักษณ์

"เธอออกมาแบบนี้ถ้ามีใครรู้จะเป็นอันตรายเอาได้นะ" สงชัยพูด

"มีเอลล่าคอยปกป้องฉัน ไม่ต้องห่วง"

สงชัยย่นคิ้วไม่รู้จะพูดอะไร เขาคิดๆแล้วก็เอ่ยปาก "พรุ่งนี้ฉันจะเตรียมการให้เธอรีบออกไปทันที"

พูดถึงเรื่องนี้ดวงตาที่งดงามของเบเบ้ก็เบิกโต "ทำไมล่ะ? ฉันตั้งใจมาหานายนะ"

"ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ"

"งั้นนายก็กลับไปกับฉันสิ!" เบเบ้พูดเข้าเรื่องอีกนิด

สงชัยเงียบไป ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น "ฉันมีธุระที่ยังต้องจัดการยังไม่สามารถไปไหนได้"

แววตาเธอฉายแววน่าสงสารแล้วพูดอย่างขมขื่นว่า "ตัดใจจากเธอไม่ได้สินะ"

คิ้วของแสงชัยขมวดแน่น สายตาที่ล้ำลึกของเขาเหมือนแฝงความเศร้าที่ไม่สามารถแตะต้องได้

การที่สูงชัยไม่พูดการแสดงว่ายอมรับแล้ว

"ลีโอ นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" เบเบ้พูดเสียงเบา แม้ว่าจะรู้ว่าคนที่ผู้ชายตรงหน้ารักไม่ใช่เธอ เธอก็ไม่มีทางโทษเขา"สงชัยยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้พูดอะไรด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง เม้มปากแน่นสิ่งที่เธอพูดเขาไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ แต่ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมาเขาก็พยายามมาโดยตลอด แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ขึ้น แต่จากครั้งนั้น หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่เคยเจอจิดาภาอีกเลยจะพูดให้ถูกก็คือไม่ได้เจอเธอตัวเป็นๆ ข่าวบางอย่างก็รู้ได้จากในข่าวเท่านั้น"วันนี้ฉันเจอเธอ……" จู่ๆเบเบ้ก็พูดขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น สงชัยก็ชะงักแล้วหันกลับมามองเธอ "เธอว่าไงนะ?""วันนี้ฉันเจอเธอ เธอสวยดึงดูดน่ามอง ฉันเห็นเธอไปกินข้าวกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นสามีเธอสินะ" เบเบ้พูด น้ำเสียงไม่ใช่การถามอย่างสงสัยแต่เป็นเพราะมั่นใจเมื่อพูดถึงพันเดช ใบหน้าของสงชัยก็หงุดหงิดทันที เขาเม้มปากไม่พูดอะไร"ลีโอ ฉันรู้ว่านายรักเธอ แต่เธอกับนายไม่ได้อยู่ในโลกใบเดียวกัน ไม่มีทางที่จะลงเอยกันได้""เธอรู้ได้ยังไง?" จู่ๆสงชัยก็หันมากวาดสายตามองเธอย่างรวดเร็วและดุดันท"ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไง!?"เบเบ้เสียขวัญ ไม่คิดว่าสุภาพบุรุษอย่างเขาจะส่งสายตาแบบนี้ออกมาแต่เธอมองสงชัยอย่างไม่มีแววที่จะยอมแพ้ "แล้วฉันล่ะ?" เธอถามสงชัยพยายามเลี่ยง"พวกเราเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เด็ก นี่ก็หลายปีมาแล้วฉันควรทำยังไง?" เบเบ้ถามเขาอย่างเสียใจพวกเธอเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เล็ก เธอชอบสงชัยตั้งแต่จำความได้ เธอไม่เคยเข้าไปยุ่งทุกเรื่องของสงชัย ในทางกลับกัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็ซัพพอร์ตเขาตลอด…… เดิมเธอคิดว่าเพียงแค่เธอทำแบบนี้ สักวันหนึ่งเขาจะรักเธอ แต่ไม่คิดเลยว่า จิดาภาจะปรากฏตัวออกมาแล้วเปลี่ยนทุกอย่าง……เธอเสียใจ แต่ก็กลับไม่เคยยุ่งเรื่องของเขา แต่ตอนนี้ทั้งที่สงชัยก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เขาก็กลับเอาแต่หมกมุ่นอยู่อย่างงั้นเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้สีหน้าของสงชัยก็อ่อนลง แน่นอนว่าหลายปีมานี้ เบเบ้คิดยังไงกับเขา เขารู้ดี เพียงแต่……เขาหันหน้ามองเธออย่างขอโทษ "เบเบ้ ในใจฉันมองเธอเป็นได้เพียงแค่น้องสาว……""แต่ฉันเป็นคู่หมั้นของนาย" เบเบ้ดูเขาแล้วแก้ให้ "ไม่ว่านายจะคิดยังไง สุดท้ายพวกเราก็ต้องแต่งงานกัน ฉันรู้ว่าความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แต่ฉันรอได้……ลีโออย่าทำผิดไปกว่านี้เลยนะ กลับไปกับฉัน ฉันรับรองว่าพวกเราจะมีความสุขเหมือนแต่ก่อน……" เบเบ้มองเขาด้วยรอยยิ้มใช้วิธีย้อนความทรงจำเกลี้ยกล่อมเขา"เบเบ้ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ ในใจฉันนอกจากเธอคนนั้น ฉันก็รับใครไม่ได้อีก……" สงชัยตั้งใจละคำ แม้ไม่ได้ตั้งใจแต่ทุกคำที่พูดออกมาก็มีดที่กรีดลงกลางใจเธอเบเบ้มองสงชัย แม้ในใจจะเจ็บเจียนตายแต่เธอก็ยังคงยิ้มให้เขาเรื่องนี้ก็รู้มานานแล้วไม่ใช่หรอ?ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องเสียใจไม่ว่ายังไงสงชัยก็ต้องกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ"นายไม่ต้องรักฉันก็ได้แต่นายต้องกลับไปกับฉัน นี่มันเป็นสิ่งที่พวกเราต้องรับผิดชอบ" เบเบ้พูดสงชัยหันไปมองเธอ "ฉันไม่กลับ พรุ่งนี้ฉันจะจองตั๋วให้เธอกลับไป""ถ้านายไม่กลับฉันก็ไม่กลับ!" เบเบ้พูดสงชัยขมวดคิ้วมองเธอเหมือนกำลังจะพูดอะไร แต่เบเบ้ชิงพูดเสียก่อน "นอกเสียจากนายจะกลับกับฉัน ไม่อย่างงั้นฉันก็ไม่กลับ!""ถ้าหากมีใครรู้ตัวตนจริงๆของเธอ มันจะอันตรายต่อเธอได้นะ!" สงชัยพูด"ฉันไม่กลัว ถ้านายเป็นห่วงฉันจริงก็ต้องกลับไปกับฉันสิ!" เบเบ้ดึงดัน ในเมื่อครั้งนี้เธอมาถึงที่นี่แล้ว เธอไม่คิดที่จะกลับไปคนเดียว ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องเอาสงชัยกลับไปด้วยสงชัยขมวดคิ้วมองเธออย่างไม่มีความสุขแล้วมองไปยังคนที่ตามมา "เอลล่า พรุ่งนี้พาเธอกลับไป!"เอลล่ายืนอยู่ตรงนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะเชื่อฟัง แต่ครั้งนี้……เอลล่าก้มหน้า