หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 612 แรงงาน

ได้ยินเสียงเรียก พวกเขาเดินเข้าไป เปิดคอมพิวเตอร์ดูพันเดชด้วยกัน

จิดาภายังเดินผ่านไปดูวิดีโอของพันเดช แม้ว่าจะยืนอยู่ที่ประตูโรงพยาบาลยังดูสง่างาม

และสิ่งที่เขากล่าวเพียงไม่กี่คำ แต่ยังไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้หัวใจจิดาภามั่นใจมาก

ท้ายที่สุด พันเดชไม่ได้เป็นคนที่โหดร้าย เขามีหลักการและสไตล์ของเขาเอง

“ว้าว คุณพันเดชของเราหล่อมาก” ณจุดนี้ เพื่อนร่วมงานหัวเราะ

“แน่นอน มันไม่ได้ดูว่าคุณพันเดชเป็นใคร”

“เรียกคุณพันเดชของพวกเธอได้ไง อย่าลืมว่าคุณพันเดชมีเจ้าของแล้ว มาดามอยู่ที่นี่” เพื่อนร่วมงานพูดคุยหัวเราะ

พูดถึงเรื่องนี้ เพื่อนร่วมงานสาวๆงี่เง่าเหล่านั้นก็งงแล้ว มองไปที่จิดาภา เห็นสายตาเครียดของพวกเขา จิดาภายิ้ม “ไม่เป็นไรเขาเป็นของทุกคนจริงๆ”

พูดจบ เพื่อนร่วมงานหลายคนก็หัวเราะ

ระหว่างการล้อเล่นของพวกเขา โทรศัพท์มือถือของจิดาภาก็ดังขึ้น

เห็นว่าเป็นเบอร์บ้าน จิดาภาเดินออกไปรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล แม่……”

“จิ ยุ่งอยู่ไหม”

“ไม่ยุ่งค่ะ มีอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้นเหรอ

“ถ้าลูกไม่ยุ่ง กลับมาเถอะ แม่มีบางอย่างจะบอกลูก”จันทนีพูด

เมื่อได้ยิน จิดาภาพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปหลังเลิกงาน” “อืม”เพียงไม่กี่ประโยคก็วางสายโทรศัพท์และไม่รู้ว่าจันทนีให้เธอกลับไปเพราะอะไร แต่หลังจากทำงานพันเดชยังไม่กลับมาจิดาภาก็จะไปเองโชคดีที่พันเดชให้กุญแจรถของเธอ เธอจึงขับรถไปเองเมื่อมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต จิดาภาซื้อบางอย่างและกำลังจะเอามันไปเก็บที่รถของเขา เมื่อเขาเห็นผู้ชายประมาณสี่หรือห้าสิบคนยืนค้ำรถอยู่จิดาภาขมวดคิ้วและเห็นว่าเขารู้สึกไม่ดีเหมือนหอบหืด เธอไม่คุ้นเคยกับอาการนี้ มีใครบางคนในสำนักงานที่เป็นโรคหอบหืดเธอได้เห็นมากขึ้นมองไปรอบๆเขาไม่มีแม้แต่บุคคลยังไม่มีใครไปช่วยถาม จิดาภามองไปรอบๆเห็นร้านขายยาข้างๆเธอเดินตรงเข้าไปซื้อยาเมื่อเขาออกมาเขาก็ยังอยู่ที่นั่น จิดาภาเดินตรงไปที่เขาและให้ยาเขาผู้ชายที่กำลังหอบอยู่เมื่อเขาเห็นยาด้านหน้าของเขาก็งง “ถ้ามันเป็นหอบหืดก็ไม่น่าจะมีปัญหากับการกินสิ่งนี้” จิดาภาพูดเบาๆเขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นจิดาภา เขาก็ตกใจ“ฉัตรชัย” เขาพึมพำแต่หอบและจิดาภาไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ฉันคิดว่าคุณจะไม่เป็นไรถ้าคุณดื่มนี่” จิดาภายังคงพูด และมองไปที่ใบหน้าของผู้ชายที่เข้มแข็งแม้ว่าจะมีริ้วรอยบางอย่างแต่ไม่น่าเกลียด ผู้ชายคนนั้นเมื่อเขายังเด็กมากน่าจะดูดีคนที่อยู่ข้างหน้ารับยาและดื่มมันหลังจากดื่มเสร็จแล้ว มันจะดีขึ้นในไม่ช้าก็ไม่รู้ว่าหลังจากกินยาแล้วจะเป็นยังไง เห็นคนตรงหน้า เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วก็พูด “ขอบคุณ”เห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา จิดาภายิ้ม “มันเป็นหน้าที่ ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน” พูดพลางเธอก็เดินออกไป“เดี๋ยวๆ” แล้วเขาก็เริ่มพูดจิดาภาหันกลับไปมองเขาดวงตาที่นิ่ง “มีอะไรอีกไหมคะ”“คุณชื่ออะไร” จู่ๆเขาก็ถาม ใบหน้าที่ค่อนข้างนุ่มนวลจิดาภายิ้มและไม่ได้ปิดบัง “จิดาภาค่ะ”ผู้ชายยิ้มด้วย “ขอบคุณที่ช่วยผมไว้”จิดาภาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอยิ้มและเดินตรงไปที่รถผู้ชายขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นขึ้นรถแอสตันมาร์ตินแอสตันมาร์ตินมีไม่กี่คันในเมือง แต่เธอขับรถที่ดีขนาดนี้ขมวดคิ้วลึกๆเห็นรถเคลื่อนแล้วรถหลายคันมาหยุดไม่ไกลจากเขา กล้าที่จะหยุดรถ คนผลักประตูเปิดและก้าวมาหาเขาอย่างหงุดหงิด “พี่ฌัลล์” “พี่ฌัลล์”เกาะมองเขา “พี่ฌัลล์ พี่เป็นยังไงบ้าง” เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์ เขาก็รีบมาเลยฌัลล์ยืนอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ค่อนข้างแรง “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”“ขอโทษนะพี่ฌัลล์ ผมมาสายแล้ว” พี่ฌัลล์มองไปที่ทิศทางที่รถหายไปและเมื่อเขากลับมา เขาก็พูด “ขึ้นรถ กลับเถอะ”ดังนั้นเขาจึงเดินนำหน้าและบางส่วนของพวกเขาตามเขาไปหลังจากขึ้นรถ พี่ฌัลล์ให้ยาและน้ำกับคนข้างๆ“พี่ฌัลล์ นี่…….”“ช่วยฉันสืบหาคนคนหนึ่งหน่อย” เขาพูดเสียงดัง“ใครเหรอ” เกาะผู้พิทักษ์ส่วนตัวของเขาถาม“จิดาภา”เกาะขมวดคิ้วขึ้นร่อง “พี่ฌัลล์ เมืองที่กว้างใหญ่ ผู้คนหลายแสนคนแล้วนี่จะเริ่มต้นสืบจากที่ไหน”“รถแอสตันมาร์ตินหมายเลขสี่แปด” ฌัลล์พูดเกาะพยักหน้าทันที “โอเค ผมรู้แล้วครับ”